Kom saam Zambesi toe
Die heuglinjanfrederike kyk wie die hardste kan sing. ’n Moeraswaterfiskaal hop teen die watersoom rond op soek na iets te ete. Op die eiland oorkant die systroom van die Zambesirivier voor my (die hoofstroom vloei aan die ander kant van dié eiland) wei beeste waarop veereiers kort-kort ry. In die vlak water waar die hengelbootjies geanker lê, swem honderde vissies – sommige driekol-, ander rooiborskurpers. Iemand bondel ’n nat net op ’n mokoro. ’n Haan kraai. Dave Orr, die lodgebestuurder, sit op die stoep van die Shackletons Fishing Camp met ’n boek op die skoot – Brother Fish van Bryce Courtenay. Die boek is “rubbish,” bevestig Dave, maar hy’ t nie veel van ’n keuse nie – die naaste Exclusive Books is in Johannesburg.
Ek was gisteraand Shackletons se enigste gas. Die meeste mense vlieg uit Suid-Afrika en land in Livingstone, 140 km hiervandaan, waar hulle opgepik en hierheen aangery word. Daar’s hoeka nou drie gaste op pad en Dave wag vir hulle met Brother Fish, twee selfone, ’n beker koffie en ’n rooi plastiekvlieëplak op die tafel voor hom.
Maar Dave kyk meestal elders... Na die waters van die rivier, waar hy weet die visse op hom wag.
Wag, en jy sal beloon word
Wag is iets wat ek vandag heelwat gedoen het.
Die grenspos tussen Namibië en Zambië is by Katima Mulilo. Dis eenvoudig genoeg om Namibië te verlaat – een stempel later en ek’s weg. Die Zambiëkant is ’n ander storie. Dis eintlik ’n aangename grenspos met ’n logiese uitleg (al die hokkies waar jy moet ingaan, is in een lokaal) sodat jy maklik by al die betrokke punte kan uitkom.
Eers ruil ek geld – Amerikaanse dollar vir Zambiese kwacha, want ek weet dat jy van die tariewe hier met kwacha moet betaal, en ander weer met dollar. ’n
