’n Sprokie vir Stofland
HY HOU aan haar boarms vas, draai sy kop effens na agter en skree “voertsek!”. Net die een woord. En die lede van die Yankeez verlaat sleepvoetend, mompelend die gebou.
Rania was nog nooit so bang nie; tog is dit asof haar sintuie oortyd werk. In die skemerdonker sien sy alles raak – die stukkende vensters, bottelskerwe op die sementvloer, die sweetdruppels op Antony se voorkop en die arend op sy boarm getatoeëer. Sy voel die hitte van sy bolyf naby hare en ruik die vuil plasse water om hulle. “Asseblief,” pleit sy, “my sussie … my sussie is alleen by die huis.”
Dis nie nodig om te verduidelik nie. Almal in Stofland weet van Sarenda. Haar sesjarige sussie. Die stadige enetjie. Lucian se weggooikind. Dis veral nie nodig om aan Antony te verduidelik nie. Rania se grootste vernedering is vir altyd in haar geheue ingeprent.
Dit was kort
