Het Fort in de Vorst

By Stephen Hunt

Het Fort in de Vorst

Het zijn de laatste jaren van de 18e eeuw, maar een wereld die weinigen zouden herkennen. De mensen van Europa schuilen in kleine eilandjes van veiligheid, toevluchtsoorden voor de betoverde wildernis - de vreemde grenzeloze bossen die de mensen de Tumble noemen.

In dit door demonen geteisterde landschap moet de laaggeboren officier Taliesin zijn mannen leiden, verwikkeld in de meest dodelijke intriges terwijl hij oorlogen voert voor een adellijke klasse die hem veracht.

Met wrede moordenaars uit de ergste gleuven van het rijk achter hem aan en de troepen van de machtigste naties van het vasteland tegen hem, zijn de kansen tegen Taliesin. Zwaar.

Toch zal hij doorvechten, tegen legers, tovenaars, moordenaars, beesten en de hel zelf.

Niet uit loyaliteit, of uit respect voor zijn sluwe vorst - zelfs niet voor de berg zilver die de eilandkoningin hem heeft beloofd als hij slaagt.

Maar omdat vechten alles is wat hij en zijn geperste bende moordenaars en dieven ooit hebben gekend.

***

Boek 2 van de Triple Realm duologie.

1. Voor de kroon en de draak.

2. Het fort in de vorst.

***

OVER DE AUTEUR

Stephen Hunt is de schepper van de geliefde 'Far-called' fantasy-serie (Gollancz/Hachette), evenals de 'Jackelian' serie, die wereldwijd wordt uitgegeven via HarperCollins, samen met hun andere fantasy-auteurs, George R.R. Martin, J.R.R. Tolkien, Raymond E. Feist en C.S. Lewis.

***

REVIEWS

Lof voor de romans van Stephen Hunt:

'Mr. Hunt gaat er in sneltreinvaart vandoor.'
- THE WALL STREET JOURNAL

Hunt's verbeeldingskracht is waarschijnlijk zichtbaar vanuit de ruimte. Hij strooit met concepten die andere schrijvers zouden ontginnen voor een trilogie als chocoladepapier.
- TOM HOLT

Allerlei bizarre en fantastische extravagantie.
- DAILY MAIL

Dwingend leesvoer voor alle leeftijden.
- GUARDIAN

Bezaaid met vindingrijkheid.
-THE INDEPENDENT

Om te zeggen dat dit boek boordevol actie zit is bijna een understatement... een heerlijk escapistisch garen!
- INTERZONE

Hunt heeft het verhaal volgepropt met intrigerende foefjes... aangrijpend en origineel.
- UITGEVERS WEEKBLAD

Een bloedstollend avontuur in Indiana Jones-stijl.
-RT BOEKBESPREKINGEN

Een merkwaardige deels-toekomstmix.
- KIRKUS RECENSIES

Een inventief, ambitieus werk, vol wonderen en wonderen.
- THE TIMES

Hunt weet wat zijn publiek wil en geeft het met een sardonische humor en zorgvuldig ontwikkelde spanning.
- TIME OUT

'Een meeslepend verhaal... het verhaal kabbelt voort... constante inventiviteit houdt de lezer aan de haak... de finale is een knallende opeenvolging van cliffhangers en verrassende comebacks. Geweldig leuk.
- SFX MAGAZINE

Doe je veiligheidsgordels om voor een hectische kat-en-muis-ontmoeting... een spannend verhaal.
- SF REVU

• Language: Nederlands
• Publisher: Stephen Hunt
• Release date: May 10, 2024
• ISBN: 9798224211364

Book preview

Het Fort in de Vorst

Stephen Hunt

image-placeholder

Green Nebula

Het Fort in de Vorst

Boek 2 van de Triple Realm Duologie.

Voor het eerst gepubliceerd in 1994 door Green Nebula Press.

Copyright © 2020 door Stephen Hunt.

Typeset en ontwerp door Green Nebula Press.

Kunst omslag: Philip Rowlands. Hoofdstuk pictogrammen: Andrew Tolley.

Het recht van Stephen Hunt om te worden geïdentificeerd als de auteur van dit werk is beweerd door hem in overeenstemming met de Copyright, Designs and Patents Act 1988.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd of verspreid in enige vorm of op enige wijze, of worden opgeslagen in een database of retrievalsysteem, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Iedereen die ongeoorloofde handelingen verricht met betrekking tot deze publicatie kan strafrechtelijk worden vervolgd en civielrechtelijk aansprakelijk worden gesteld voor schadeclaims.

Dit boek wordt verkocht onder de voorwaarde dat het zonder voorafgaande toestemming van de uitgever niet mag worden uitgeleend, doorverkocht, verhuurd of op andere wijze in omloop gebracht in een andere band of omslag dan die waarin het is uitgegeven en zonder dat een soortgelijke voorwaarde, waaronder deze voorwaarde, wordt opgelegd aan een volgende koper.

Om Stephen te volgen op Twitter: https://twitter.com/s_hunt_author

Om Stephen te volgen op FaceBook: https://www.facebook.com/SciFi.Fantasy

Gebruik het formulier op http://www.stephenhunt.net/typo/typoform.php om typefouten, vergissingen en dergelijke in dit werk te helpen melden.

Gebruik het gratis inschrijfformulier op http://www.StephenHunt.net/alerts.php om automatisch per e-mail te worden gewaarschuwd wanneer er nieuwe boeken van Stephen beschikbaar zijn om te downloaden.

Ga voor meer informatie over de romans van Stephen Hunt naar zijn website: www.StephenHunt.net

image-placeholder

Epigraaf

V oor de maffia, gebruik druivenschot.

-Arthur Wellesley, 1e hertog van Wellington

Ter nagedachtenis aan...

Mijn vader, John Hunt, gaf me veel mee, niet in het minst een liefde voor lezen en een voorliefde voor de literatuur van het fantastische.

image-placeholder

Een kaart van het Drie Rijk en de landen van Europa.

image-placeholder

Een kaart van het Drie Rijk en de landen van Europa.

Inhoudsopgave

1.PROLOOG

2.MOOI SALARIS

3.DE LANDARSKY KOMT

4.KIRKUS

5.OORLOG VAN DE WAGENS

6.HOUD DE BRUG

7.IN SPARTIA

8.ZONDER TWIJFEL

9.OORLOG VAN DE LUCHT

10.DE WIL VAN DE KEIZER

11.KRAGGENLOFT

12.DUEL

13.DE BESCHERMING VAN DE IMPSTAD

14.DE MUUR

15.HET RIJK VAN VULCANUS

16.KROMMING VAN DE WERELD

17.OOM VIS

18.DOOR DE POORT

19.KULLER-KAIN

20.OVERWINNING HEEFT EEN GEUR

21.VAMPIER ZIGGURAT

22.ALSOF WE TITANEN WAREN

23.EPILOOG

1

image-placeholder

PROLOOG

Het vroor die nacht. Maar koud zijn was beter dan dood zijn. Veel beter. Jieck staarde naar de stad beneden, een rokerige constellatie van gele olielampen die de voet van de heuvels bedekte en de top vrijliet om opgeëist te worden door de donkere opkomsten van het koninklijke landgoed. Camlan. Het lieflijke Camlan, de hoofdstad van het Drievoudige Rijk en stad van duizend hoeren. De gemeente was bijna net zo druk als de in mist gehulde steegjes van Llud-din, de verdraaide schuilplaatsen waar Jieck de kunst van het stelen leerde van een sluwe oude kemphaan; goede tijden, voordat het lot hem naar slinksere bezigheden verplaatste. Om niet te zeggen gevaarlijk.

Een van Jiecks militaire begeleiders trok een gordijn weg en voegde zich bij hem op de achterbak van de ketelzwarte, terwijl de onhandige, door stoom aangedreven automaat de helling op zwoegde in de richting van de koninklijke citadel. Niet dat de man een echte soldaat was. Op dezelfde manier kon Jieck niet meer beweren een echte dief te zijn.

Ik verwacht dat ze er snel zullen zijn, zei de soldaat.

Jieck gromde. Snel genoeg, oud paard.

Ik hou niet van nachtreizen, nooit gedaan. Een man moet kunnen zien wat het bos verbergt. Demisapi, voetgangers, struikrovers en hoeren die wachten om eerlijke mensen te verjagen.

Jieck glimlachte. Ondanks alle gevaren van de feeënwouden achter de landhuizen en landgoederen van de mensen - de grenzeloze groene duisternis van de vallei - verkoos hij hun gevaren boven de onzekerheid van het hofleven. Duels en politiek, de eindeloze stroom van kleine verraadjes en verraad, en de toppers van koningin Annan, moordenaars wiens veelzijdigheid varieerde van weinig bekend vergif tot scherpe dolken in donkere gangen.

Met een ruk draaide hun ketelzwart weg van de citadel en ratelde over een ruiterpad door het koninklijke bos, de vorst knisperde onder de ijzeren wielen van de koets. Jieck herkende een witte houten duiventil toen ze die passeerden. Het hol van het monster was nu dichtbij; de grillige duivel met wie Jiecks lot met tegenzin verstrengeld was geraakt.

Lantaarns langs een brug verjoegen de nacht. Er wachtte een loge en een koetshuis op hen, een wirwar van stallen, zadelkamers en paddocks rond een eendenvijver. Een stalknecht opende gietijzeren poorten en bleef staan terwijl de ketelzwarte tot stilstand kwam. Een man wiens brede schouders meer te danken waren, vermoedde Jieck, aan de training van een sabel dan van een hengst.

Jieck sprong naar beneden, de ironie in ogenschouw nemend dat een van de machtigste figuren van het Rijk zijn thuis had op het terrein buiten de claustrofobische gangen van de citadel; hoewel ondergrondse gangen deze plek ongetwijfeld met het paleis verbonden.

Hij is wakker, zei de veronderstelde stalknecht. Ik zal hem zeggen dat je er bent.

Jieck ging de lodge binnen en wachtte bij een houtkachel, terwijl hij de kramp uit zijn spieren werkte. Hij wierp een professionele blik op een satijnhouten muziekkast en rekende uit hoeveel Camlans kemphanen zouden betalen voor het ingewikkelde uurwerkmechanisme als het bijvoorbeeld op mysterieuze wijze uit de kamer zou verdwijnen en op een van de dubieuze markten van de hoofdstad zou opduiken. Jieck kwam in de verleiding om de deur te openen om te zien welk deuntje het zou spelen, maar de stevige bediende kwam weer tevoorschijn.

De man fronste zijn wenkbrauwen naar Jieck en de dief glimlachte terug. Zijn reputatie ging hem voor. Jieck werd overspoeld door warmte toen ze hem het privékantoor van de meester binnenloodsten, een kamer die goed verwarmd was om de kille houding van de bewoner te compenseren. Domnal Mac Aedo keek op vanachter zijn bureau, met zijn sobere zwarte kleren was hij een schaduw in de hoek.

Je bent laat, dief.

Jieck haalde zijn schouders op. De spionnen van de koning van Roubaix worden steeds beter. Ze maakten er bezwaar tegen dat ik deze keer door hun gebied reisde. Ik heb de vissersboot maar net gehaald.

Martelaar red mij van bekwame koningen, zei Mac Aedo. Ga zitten.

Jieck deed wat hem was opgedragen.

Heb je het rapport?

Dat klopt, bevestigde Jieck. Maar het nieuws is niet goed. De doelwitten die je agent binnen Goricht probeerde te vermoorden, zijn ontsnapt. Het lijkt erop dat je vrienden kort daarna een meningsverschil hadden met koning Ganderman, want de volgende keer dat ze werden gezien was toen ze een rebellenleger leidden voor de eigenzinnige dochter van de koning.

Wat! Domnal Mac Aedo sprong bijna uit zijn stoel. "Zij waren het die Goricht in een revolutie stortten?"

Daar lijkt het wel op, oud paard.

Ongelooflijk! Ze weten het misschien niet, maar de dwazen hebben ons een onmetelijke dienst bewezen. De koning van Goricht was een marionettenheerser voor het Rijk van de Boom. Zijn verlies kost het Imperium invloed in dat deel van de wereld, en dat is geen slechte zaak. Mac Aedo bestudeerde zijn koerier zorgvuldig. Weet je nog, dief, toen ik je redde van het schavot buiten de Rivergate gevangenis - wat ik tegen je zei?

Jieck voelde het hennepkoord rond zijn nek strakker worden. Zie alles, zeg niets, stel geen vragen.

Je hebt een goed geheugen. Je zult me in deze zaak van dienst zijn, dus zal ik de laatste van mijn regels breken. Vertel me wat je weet van de doelen en ik zal antwoorden wat ik relevant acht voor je dienst.

Jieck had zich op gevaarlijk terrein begeven. Hij overwoog zijn woorden. Van sommige dingen wist hij dat hij ze niet moest doen, maar de domkop spelen voor de meester had zo zijn eigen gevaren. De mensen wier dood je hebt bevolen zijn soldaten van het Rijk, uitgezonden naar het vasteland voor een operatie voor de staat. Die zaak kwam in gevaar. U beval de compagnie terug te keren; ze weigerden en maakten uw agent in Goricht duidelijk dat ze van plan waren op de oude voet door te gaan. Er werd een bericht gestuurd dat ze niet langer een... probleem zouden zijn.

Mac Aedo sloeg zijn vingers over elkaar. Inderdaad. Ik kan niet veel uitleggen over hun missie, maar ik zal je vertellen over de groep die is aangesteld om het uit te voeren. Het is uitschot, moordenaars van een regiment drakenbloedjes.

Jieck knikte. Draak voor de trotse koninklijke standaard waaronder de soldaten marcheerden, bruin voor het goedkope modderkleurige laken dat de gewone voetregimenten droegen in de strijd. De troepen kwamen uit de armste streken en uit de ergste sloppenwijken van de steden. Het kwam vaak voor dat Jieck bij een plaatselijke doemdenker belandde en de keuze kreeg tussen gevangenisstraf of dienst in het koninklijk bruin of marineblauw. Eerlijk gezegd was de gevangenis veruit de beste keuze. Een man kon uit een cel ontsnappen, maar het brute leven van musketten dragen voor koningin Annan eindigde vaak met een hagel van kogels die door iemands vitale organen scheurden. En Jieck beschouwde al zijn organen als vitaal.

Mac Aedo ging verder. We hebben drie officieren met de compagnie meegestuurd: geen van allen heren. Hun kapitein is een meedogenloze bastaard van lage komaf die Taliesin heet, een gewone ranker wiens opdracht voor hem is gekocht door de prins van Gwynedd. In ruil, geloof ik, omdat hij ooit de dochter van de prins had gered; of was het zijn minnares? Dat kan ik me nooit herinneren. Taliesin heeft twee luitenants. De ene is een verlopen rebel uit de hooglanden, Connaire Mor. De andere een helleveeg, een dandy genaamd Gunnar ... een nietsnut die een duel te veel heeft gevochten en de verkeerde edelman heeft gedood. De soldaten van de compagnie doen niet onder voor hun officieren.

Jieck zou gelachen hebben als het gezicht van zijn meester niet zo grimmig was. En jij stuurde deze mensen het continent op in naam van de kroon?

Koningin Annan mocht die schurk Taliesin wel. Bovendien is de kapitein een ambitieuze duivel met een reputatie om de klus te klaren, koste wat het kost. En Taliesin is wegwerpbaar... een ideale stamboom voor mijn doeleinden. Zijn drakenbruinen reisden incognito als huurlingen, maar het lot maakte onze plannen ongedaan toen hun schip zonk op weg naar zijn bestemming. De rakkers leden schipbreuk bij Roubaix en werden gevangen genomen door de autoriteiten, meer bepaald door het hof van de maankoningin. Ik weet niet hoe, maar door aan haar klauwen te ontsnappen veroorzaakten ze een wespennest in Roubaix. Ze baarden de koning van Roubaix, de Maankoningin en de plaatselijke Kerk van de Martelaar voordat ze de bossen van Sisteron invluchtten.

En toen doken ze op in Goricht?

Ja, gromde Mac Aedo. Oude Schaduw vervloekt me, maar het Rijk had beter een revolutionaire menigte van de Levellers kunnen sturen, de problemen die Taliesin en zijn vervloekte duivels op het vasteland veroorzaken.

Er is nog iets, voegde Jieck eraan toe, terwijl hij door zijn zanderige bos haar krabde. Uw agent in Goricht. Nadat hij er niet in slaagde Taliesin uit de weg te ruimen, kreeg hij bezoek van een huurmoordenaar uit Roubaix. Een door de Maankoningin ingehuurde topper was zijn impressie en volgde Taliesin en zijn bemanning. Je agent vertelde de huurmoordenaar waar Taliesin heen ging, omdat hij dacht dat hij hem beter zou kunnen doden dan jouw mensen.

De naam van de moordenaar?

Uriel.

Domnal Mac Aedo lachte, een korte uitademing van lucht. Uriel. Ongetwijfeld had onze agent in Goricht weinig keus om zo vrijgevig te zijn met de geheimen van het Rijk.

Je hebt dus gehoord van die buitenlandse jager?

Hij is pijn in menselijke vorm, dief. De fluistering van de dood en de beste moordenaar die je voor goud kunt kopen. Hij is nog gevaarlijker omdat geen van zijn voormalige werkgevers begrijpt wat de man bezielt. Als Uriel Taliesin en zijn laaggeboren schurken inhaalt, zal hij het hele gezelschap doden. Maar toch... Mac Aedo doorzocht zijn papieren en manuscripten. Neem dit zegel. Bezoek de havens voor me. Als er een schip terugkeert uit Sombor met Realmsmen erop, wil ik dat de bemanning en passagiers worden vastgehouden, zonder ophef of aandacht. Breng me op de hoogte met de snelste koets die je vindt.

Sombor?

Je hebt mijn orders gehoord, dief. Vertrek vanavond.

Jieck staarde zijn beschermheer aan en vertrok toen zonder verder nog iets te zeggen. Hij had net ontdekt naar welk land Taliesin en zijn soldaten op weg waren - en gezien de vele mensen die om het geheim heen stierven, was dat inderdaad gevaarlijke kennis. Maar waarom Sombor? Een of ander onbeschaafd samenraapsel van geitenherders aan het einde van de wereld. Wat bezat Sombor dat koningin Annan kon interesseren?

Toen de deur dichtviel, kwam Mac Aedo’s lijfwacht tevoorschijn uit de alkoof waar hij verborgen had gestaan. En als Taliesin dwaas genoeg is om terug te keren naar het rijk, my Lord?

Mac Aedo dacht hier even over na. Moge hij leven om er spijt van te krijgen, Cranagh. Moge hij leven om er spijt van te hebben!

De meester van de spionnen van de koningin doopte zijn pen met zilveren punt in de inktpot. Vreemd. Was de pen weg? Hij zou zweren dat het ding op zijn bureau had gelegen voordat Jieck binnenkwam.

2

image-placeholder

MOOI SALARIS

Ze verwelkomden graag overlevenden van schipbreuken op de kust van Sombor. Het was het duidelijkste teken van de feilbaarheid van de donkere diepte dat vissers konden vinden die elk seizoen streden om het recht op de overvloed van de zee.

Gunnar en Elaine strompelden over de onverharde straten, terwijl burgers op de kade voedsel en gejuich naar de overlevenden gooiden. Hij vroeg zich af of ze zo hard zouden schreeuwen als ze wisten dat het een schip van de zeerovers was dat ten onder was gegaan. Het stel knabbelde hongerig aan het aangeboden brood en gezouten vlees, Elaine leste haar dorst met een waterschil die een oude vrouw voor hen van haar muur haalde.

Als dit de grootste haven van Sombor was, dan was de welvaart van de staat waar Annans zus naartoe was gevlucht van korte duur gebleken, een verzameling vluchtige houten gebouwen tussen de warme blauwe zee en de stadsmuren. Het deed Gunnar denken aan kampementen die het leger van het Rijk in elkaar had geflanst; alsof de inwoners verwachtten dat ze elk moment weg konden lopen en de plaats konden verlaten. Een prairie van laag glooiend grasland strekte zich uit tot aan de horizon voorbij de stadsmuren. Maar wat een gras. Bamboedik, het groeide hoger dan een arbeider, scherpe sprieten golvend in de wind. Geen wegen die Gunnar kon zien. Hij staarde naar de vlakte en scheurde stukken uit het brood. Het zou een expeditie weken kosten om zich een weg te banen door de graslanden. Leefden de Somboriërs alleen aan de kust en dreven ze handel met andere havens op en langs het land? In het gras zwaaiden sprieten en iets wat op een steenbok leek sprong de lucht in, zijn sprong gebroken door een kronkelige groene spierkluwen die uitrukte en het dier neerhaalde. Verborgen door het kreupelhout ritselden en sisten de scheuten terwijl de prooi worstelde om te ontsnappen.

Elaine draaide haar hoofd met afkeer naar de doodsstrijd van het schepsel. Wat verschrikkelijk.

Gunnar stemde in. Achter de borstwering begonnen de slangachtige roofdieren aan hun maaltijd.

Een figuur op de muur zag hen en schreeuwde. Sterfelijk leven... kan dat?

Gunnar begon. Het was de monnik van de Gogmagog, zijn vermoeide gelaatstrekken verkwikt door de felle zon.

Je bent gezegend met leven, jongen, jij en ons verstekelinge meisje allebei!

En jij! Gunnar lachte. Heilige martelaren! Ik dacht dat wij de enigen waren die het overleefd hadden.

Niet alleen ik, jongen, er verblijft ook een gezelschap van ons in die taveerne daar. Sommige van je metgezellen nu, vervloekte kwade duivels zijn het. Ze hebben me door donkere bossen en de wijde zee en menig slagveld gesleept, en niet eens een vleugje van het nauwelijks bloederige drinkbare om me op weg te helpen.

Voordat Finbar het koppel naar hun vrienden kon leiden, barstte een van Bron’s matrozen uit het raam van de taverne. Met een plof sloeg hij tegen een gevlochten mand gevuld met fruit. Gunnar sprintte erheen om de deur van de herberg open te schuiven.

Binnen bedreigde Laetha Taliesin met een naalddunne dolk. "Is dat jouw idee van een schat? We zijn helemaal hierheen gekomen voor een stukje hooggeboren vunzigheid! Ik heb me een weg gevochten door het halve Roubaixiaanse leger, ik heb een legioen boomduivels, beesten en zachtharige kwaliteit tegenover me gehad, en nu vertel jij me dat er hier geen goud is. Gewoon een verwend koningskind dat al jaren geleden een flink pak slaag had moeten krijgen. Ik heb me al eerder als een boef gedragen, eenoog, maar jij - ik snij je bastaardkeel door!"

Connaire Mor dekte de woedende soldaten met zijn pistool, het slot van het pistool gespannen.

Laetha wierp een blik op de ingang toen de deur openging, haar ogen verwijdden zich bij het zien van Gunnars geest. Taliesin’s laars raakte de buik van de gebochelde en sloeg toen de dolk uit zijn hand met de luchtstoot van de soldaat. Nu was de situatie omgekeerd, Laetha op de grond met zijn lemmet tegen zijn eigen keel gekeerd.

Grijnzend gooide Connaire Mor een sabel naar een draak-bruin die hij dacht nooit meer te zien. Gunnar greep het zwaard bij het handvat en blokkeerde de uitgang van de herberg.

Finbar trok Elaine uit de vuurlinie. Kom op, meisje. De zaken worden dodelijk lelijk van binnen. Geen plaats voor een lang lijdzaam hoofd, zonder ook maar een druppel van de helende vloeistof voor deze arme lege buik.

Taliesin drukte het lemmet naar binnen. Gebruik je verstand, jij gemene kleine onderkruipsel. Annan zal rijkelijk betalen om haar zus terug te krijgen. Een fortuin! Genoeg engelen voor jou om terug te reizen naar je provincie en elke bewaker om te kopen die je eruit heeft gejaagd. We hoeven alleen maar één meisje te pakken en het eerste schip hier vandaan te nemen.

De soldaten leken enigszins gepikeerd. Een man zwaaide met een vuist naar hun kapitein. Ze is niet zomaar een dorpsmeisje. Ze is de vrouw van hun koning. Hij zal bewakers, troepen, een heel leger op ons laten wachten.

Hij weet niet waarom we hier zijn. En als hij het weet, is het te laat. Kijk naar de regimenten die we zijn tegengekomen sinds we op het vasteland zijn. Is er iemand die het verschil weet tussen het ene uiteinde van een geweer en het andere? Een snelle vangst, een snelle greep, en dan weg.

Er klonk gemompel van instemming en Taliesin wist dat hij ze weer aan de lijn had.

Laetha kwam overeind en strompelde naar hun tafel. De ketellapper gaf hem een beker lokaal bier, gezoet met honing en kruiden. "Annan Pendrag kan hier maar beter goed voor betalen, eenoog. Of hare majesteit zal haar huishouding met een hoofd moeten inkrimpen."

Gunnar liep naar zijn officier. Je ziet er goed uit voor een dode man.

En jij, Taliesin stak de dolk in de tafel van de gebochelde. Wat draagt u, meneer? U lijkt op een van Finbars heiligen die te lang aan een boom genageld heeft gezeten.

Gunnar haalde zijn schouders op.

Ik zie dat je de vrouw in leven hebt gehouden.

Gunnar verwachtte dat de kapitein hem zou uitschelden omdat hij de dochter van de edelman had meegenomen, maar hij glimlachte alleen maar. Toevallig kan ik een jongedame van kwaliteit goed gebruiken.

Taliesin ging er niet op in, dus wisselden ze verhalen uit over hun reizen. Gunnar ontdekte dat hij en Elaine twee dagen na de rest van de overlevenden van het rijk aankwamen. Vandaag zou er een karavaan arriveren die het gezelschap - als we de plaatselijke bevolking mochten geloven - een veilige doortocht naar de hoofdstad van het land bood. Taliesin leek erg blij toen hij het nieuws hoorde over de vernietiging van de duivelsboot door de kapers. De zeelieden van Bron dromden samen, ongelovig over de gedetailleerde beschrijving van de dandy van het massieve metalen vaartuig. Als de Gogmagog niet een van de vreemde machineschepen van het Imperium had aangevallen, zouden ze zijn verhaal misschien afdoen als door een zonnesteek veroorzaakte woede-uitbarstingen. De dandy was al even ongelovig toen hij ontdekte dat Taliesin de kans op rijkdom en een hoge positie aan de voeten van een buitenlandse koningin had laten liggen. Maar niet meer dan Laetha.

3

image-placeholder

DE LANDARSKY KOMT

Een geagiteerd lokaal drong door de gemeenschappelijke ruimte toen de late namiddag naderde. De Landarsky! De Landarsky komt!

De met zaagsel bedekte vloer trilde terwijl hij sprak, flessen zoemden op hun tafels. Terwijl hij de herberg verliet om de oorzaak van het beven te vinden, knipperde Taliesin met zijn ogen in het felle zonlicht. Vier stompe hoofden rezen op slangenhalzen de prairie op, logge lichamen rukten op, pilaarachtige ledematen, de vlaktes trilden van protest. Finbar stak het teken van de boom over. De reuzen waren walvissen van het land, groene hagedisachtige huiden glinsterden in het licht. Maar het was wat de beesten trokken dat de aarde verbrijzelde met zijn grote gerommel. Een schip! Een houten galjoen op wielen, althans dat was de eerste indruk van de draak-bruin. Ze rolde naar voren, zes keer zo lang als de Gogmagog en twee keer zo breed, haar driedubbele platte dekken bedekt met gebouwen en torens.

Ze renden naar de muren van de kustplaats voor een beter uitzicht en keken toe hoe monsterlijke stalen messen op elk wiel het gras wegmaaiden. In haar kielzog reed een konvooi kleinere woonwagens, beschermd door de stad op wielen. Houten boten tussen een zee van wild vee, ruige kuddes ter grootte van een paard, die zich uitstrekten tot aan de horizon terwijl ze graasden op de rijke nasleep van getrimd hooi.

Geen wonder dat er geen wegen over de vlakten lopen, zei Taliesin. Die hebben ze niet nodig.

De wagenstad draaide zich om en sneed een stuk uit het struikgewas voor de muren van de haven en kwam tot stilstand. Boven hen zwoor Taliesin dat de enorme groene beesten een krijsend, fluitend lied zongen terwijl hun hoofden door de lucht zwaaiden.

Waar hebben ze in hemelsnaam het hout vandaan gehaald om dat te bouwen?

Kijkend over de muur glimlachte de ondeugende oude prutser. Ik durf te zeggen dat ze yale-vlees en huiden ruilden voor timmerhout met hun Spartaanse buren.

Toen hij de uitdrukking op Taliesins gezicht zag, haalde de tinker zijn schouders op. Je hebt de bossen in het zuiden nog niet gezien.

Ophaalbruggen van de wagenstad zakten naar beneden en dorpelingen stroomden het vrijgemaakte terrein op. Gezichten verschenen bij de lagere ramen langs de kant van de stad. Burgers begonnen hun prijzen op te vragen, emmers voor vis en buitenlandse kruiden daalden bij elk koopje dat ze deden. Er vormde zich een kleine markt rond de gepauzeerde Landarsky stadswagon, kleinere wagens haalden elkaar in en voegden zich bij de verwarring en drukte.

Pak je rugzakken, riep Taliesin naar de soldaten. Dit is onze rit hiervandaan.

Ze liepen de haven uit, Elaine die de zoom van haar nieuwe jurk uit het vuil van de weg hijste. Nu deze natie in staat van vrede