Leegte Helemaal Naar Beneden

By Stephen Hunt

Leegte Helemaal Naar Beneden

Kapitein Lana Fiveworlds heeft een heleboel problemen.

Ze glijdt door de leegte in een verouderd ruimteschip van zevenhonderd jaar oud en probeert aan de rand van de beschaafde ruimte een lading te vinden die lucratief genoeg is om haar rekeningen te betalen zonder dat het zo riskant is dat het haar dood wordt. Ze heeft een buitenaardse religieuze freak als navigator, een onbetrouwbare androïde als eerste stuurman, een in ongenade gevallen hagedis als handelsonderhandelaar en een deserteur uit de vloot als hoofdtechnicus.

En dat was nog voordat er een ex-bemanningslid opduikt die wil dat Lana een barbaarse prins redt van een lang mislukte koloniewereld.

Helaas voor Lana zijn de problemen waar ze niets van weet nog gevaarlijker. Ze zouden zelfs genoeg kunnen zijn om Lana's gammele maar geliefde schip, de Gravity Rose, te vernietigen en haar en haar bemanning zonder ruimtepak in de leegte te gooien.

Maar er is één ding dat je een onafhankelijke ruimtevaarder nooit kunt vertellen. Dat zijn de kansen...

***

OVER DE GLIJDENDE LEEGTE SERIE

Omnibus Collectie (#1 & #2 & #3): Leegte Helemaal Naar Beneden
Anomale Stuwkracht (#4)
Hellevloot (#5)
Reis van de Verloren Leegte (#6)

***

OVER DE AUTEUR

Stephen Hunt is de schepper van de geliefde 'Far-called' serie (Gollancz/Hachette), evenals de 'Jackelian' serie, wereldwijd uitgegeven via HarperCollins samen met hun andere sciencefiction auteurs, Isaac Asimov, Arthur C. Clarke, Philip K. Dick, en Ray Bradbury.

***

REVIEWS

Lof voor de romans van Stephen Hunt:

'Mr. Hunt gaat er in sneltreinvaart vandoor.'
- THE WALL STREET JOURNAL

Hunt's verbeeldingskracht is waarschijnlijk zichtbaar vanuit de ruimte. Hij strooit met concepten die andere schrijvers zouden ontginnen voor een trilogie als chocoladepapier.
- TOM HOLT

Allerlei bizarre en fantastische extravagantie.
- DAILY MAIL

Dwingend leesvoer voor alle leeftijden.
- GUARDIAN

Bezaaid met vindingrijkheid.
-THE INDEPENDENT

Om te zeggen dat dit boek boordevol actie zit is bijna een understatement... een heerlijk escapistisch garen!
- INTERZONE

Hunt heeft het verhaal volgepropt met intrigerende foefjes... aangrijpend en origineel.
- UITGEVERS WEEKBLAD

Een bloedstollend avontuur in Indiana Jones-stijl.
-RT BOEKBESPREKINGEN

Een merkwaardige deels-toekomstmix.
- KIRKUS RECENSIES

Een inventief, ambitieus werk, vol wonderen en wonderen.
- THE TIMES

Hunt weet wat zijn publiek wil en geeft het met een sardonische humor en zorgvuldig ontwikkelde spanning.
- TIME OUT

'Een meeslepend verhaal... het verhaal kabbelt voort... constante inventiviteit houdt de lezer aan de haak... de finale is een knallende opeenvolging van cliffhangers en verrassende comebacks. Geweldig leuk.
- SFX MAGAZINE

Doe je veiligheidsgordels om voor een hectische kat-en-muis-ontmoeting... een spannend verhaal.
- SF REVU

• Language: Nederlands
• Publisher: Stephen Hunt
• Release date: May 10, 2024
• ISBN: 9798224249244

Book preview

Leegte Helemaal Naar Beneden

Stephen Hunt

image-placeholder

Green Nebula

Leegte Helemaal Naar Beneden

De Sliding Void omnibus van seizoen één.

Bestaat uit de drie novellen: Sliding Void, Transference Station, Red Sun Bleeding.

Eerste publicatie in 2015 door Green Nebula Press.

Copyright © 2015 door Stephen Hunt.

Typeset en ontwerp door Green Nebula Press.

Het recht van Stephen Hunt om te worden geïdentificeerd als de auteur van dit werk is beweerd door hem in overeenstemming met de Copyright, Designs and Patents Act 1988.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd of verspreid in enige vorm of op enige wijze, of worden opgeslagen in een database of retrievalsysteem, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Iedereen die ongeoorloofde handelingen verricht met betrekking tot deze publicatie kan strafrechtelijk worden vervolgd en civielrechtelijk aansprakelijk worden gesteld voor schadeclaims.

Dit boek wordt verkocht onder de voorwaarde dat het zonder voorafgaande toestemming van de uitgever niet mag worden uitgeleend, doorverkocht, verhuurd of op andere wijze in omloop gebracht in een andere band of omslag dan die waarin het is uitgegeven en zonder dat een soortgelijke voorwaarde, waaronder deze voorwaarde, wordt opgelegd aan een volgende koper.

Om Stephen te volgen op Twitter: https://twitter.com/s_hunt_author

Om Stephen te volgen op FaceBook: https://www.facebook.com/SciFi.Fantasy

Gebruik het formulier op http://www.stephenhunt.net/typo/typoform.php om typefouten, vergissingen en dergelijke in dit werk te helpen melden.

Gebruik het gratis inschrijfformulier op http://www.StephenHunt.net/alerts.php om automatisch per e-mail te worden gewaarschuwd wanneer er nieuwe boeken van Stephen beschikbaar zijn om te downloaden.

Ga voor meer informatie over de romans van Stephen Hunt naar zijn website: www.StephenHunt.n

Lof voor Stephen Hunt…

Lof voor Stephen Hunt…

Mr. Hunt gaat er in sneltreinvaart vandoor.

- THE WALL STREET JOURNAL

***

Hunt's verbeeldingskracht is waarschijnlijk zichtbaar vanuit de ruimte. Hij strooit met concepten die andere schrijvers zouden ontginnen voor een trilogie als chocoladepapier.

- TOM HOLT

***

Allerlei bizarre en fantastische extravagantie.

- DAILY MAIL

***

Dwingend leesvoer voor alle leeftijden.

- GUARDIAN

***

Een inventief, ambitieus werk, vol wonderen en verwondering.

- THE TIMES

***

Hunt weet wat zijn publiek wil en geeft het met een sardonische humor en zorgvuldig ontwikkelde spanning.

- TIME OUT

***

'Doorspekt met inventie.

-THE INDEPENDENT

***

'Om te zeggen dat dit boek boordevol actie zit is bijna een understatement... een heerlijk escapistisch garen!'

- INTERZONE

***

Hunt heeft het verhaal volgepropt met intrigerende foefjes... aangrijpend en origineel.

- UITGEVERS WEEKBLAD

***

Een bloedstollend avontuur in Indiana Jones-stijl.

-RT BOEKBESPREKINGEN

***

Een curieuze deels-toekomstmix.

- KIRKUS RECENSIES

***

'Een meeslepend verhaal ... het verhaal kabbelt voort ... constante inventiviteit houdt de lezer aan de haak ... de finale is een knallende opeenvolging van cliffhangers en verrassende comebacks. Geweldig leuk.

- SFX MAGAZINE

***

Doe je gordels om voor een hectische kat-en-muis-ontmoeting... een spannend verhaal.

- SF REVU

Ook door Stephen Hunt en uitgegeven door Green Nebula

Ook door Stephen Hunt en uitgegeven door Green Nebula

~ DE GLIJDENDE LEEGTE SERIE ~

Seizoen 1 Omnibus Collectie (#1 & #2 & #3): Leegte Helemaal Naar Beneden

Anomale Stuwkracht (#4)

Hellevloot (#5)

Reis van de Verloren Leegte (#6)

***

~ DE AGATHA WITCHLEY MYSTERIES: ALS STEPHEN A. HUNT ~

Geheimen Van de Maan

***

~ DE DRIEVOUDIGE KONINKRIJKSERIE ~

Voor de Kroon en de Draak (#1)

Het Fort in de Vorst (#2)

***

~ DE LIEDEREN VAN OUDE SOL SERIE ~

Leeg Tussen de Sterren (#1)

***

~ DE JACKELIAN SERIE ~

Missie naar Mightadore (#7)

***

~ ANDERE WERKEN ~

Zes Tegen de Sterren

Hel Gestuurd

Een Steampunk Kerstlied

Het Paradijs van de Pashtun Jongen

***

~ NON-FICTIE ~

Vreemde Invallen: Een Gids Voor Nieuwsgierigen naar UFO's en UAP's

***

Ga voor links naar al deze boeken naar http://stephenhunt.net

Inhoudsopgave

1.Planeet van de ballen

2.Wereld van winter, wereld van oorlog

3.Schuifleegte

4.Het meisje uit het niets

5.Een cadeau bij vertrek

6.Een kapitein van een sterrenschip is een heel mooi ding om te zijn

7.Top katten

8.Android-ogen

9.Op een dag komt er een echte supernova

10.Twee benen slecht. Zes benen goed.

11.De moederader

12.Alles wat achtergelaten moet worden

13.Het schip van de kolonisten

14.Loop door de lef van Heezy

15.Van epilogen

1

Planeet van de ballen

Dat was het probleem met aliens, mijmerde Lana. Ze waren zo verdomd buitenaards . Niet allemaal natuurlijk. Degene die links van haar zat, Skrat, zag eruit als een manshoge hagedis, maar hij had net zo goed een mens kunnen zijn in vergelijking met de twee dingen die tegenover hen zwaaiden. De onderhandelaars van de wereld waar Lana’s schip op dat moment omheen draaide, waren een reeks papperige oranje bollen die met elkaar verbonden waren door vleeskleurige webben. Geen ogen, geen mond, geen oren die ze kon zien - alleen twee aapachtige armen waarop ze konden lopen of die ze konden gebruiken om door de kamer te slingeren aan de verschillende kabels die aan het plafond bungelden. Ze wist niet waar ze moest kijken, als een achterkant net zo goed was als een voorkant. Hun geesten waren zo in de war dat Lana’s pogingen om een lading voor de terugreis te bemachtigen werden beantwoord door een stroom van bewusteloosheid van de vertaalstok die met haar scheepscomputer was verbonden. Het gebabbel zou net zo goed dub-poëzie kunnen zijn in plaats van een serieuze onderhandelingspoging, voor zover zij het begreep.

Lana wuifde de vertaalstok even weg en leunde naar Skrat. Ik weet niet wat ze zeggen, ik weet de naam van deze wereld niet, ik weet niet wat er in de verzegelde containers zat die we hebben uitgeladen en ik weet niet wat we nog steeds aan het doen zijn aangemeerd aan hun zogenaamde handelsstation.

Geduld, fluisterde Skrat. Er moet hier iets gebeuren, meisje, dat voel ik.

Lana zuchtte. Gezien hoe kapot Skrats leven was geweest voordat ze hem uit die schunnige gladiatorenkuil had gehaald, was hij wel een optimist. Ze staarde naar de twee bezorgers, waarvan er een maniakaal ronddraaide aan een touw en dolfijnachtige klikgeluiden maakte door zijn bovenste bol in en uit te pulseren en tegelijkertijd als een trommel te slaan. De vriend van het ding sprong op en neer op een arm/been (kies maar) en krabde aan de onderkant van de ander. Is dat verzorging? Kussen? Bedanken voor de levering van het schip; op tijd en volgens schema?

Lana zette de vertaalstok weer aan, een paar seconden voor de draadloze verbinding met de taalcomputer aan boord van de Gravity Rose om op snelheid te komen, en toen begon de luidspreker aan de bovenkant van haar stok te stotteren: Vreugde komt van toeval. Toeval is alles. Handel is toeval. Ik ben geil. Ik ben stervende. Ik ben exclusief en neem een minuut.

Naar de zonnewinden met dit, mompelde Lana. Ze stond op en boog ironisch naar de twee zwaaiende ballenverzamelingen. En ik ben hier zo weg. Neem je minuut en tel er een paar decennia bij op voordat mijn schip weer binnen tien parsecs van jouw wereld komt.

Het volledige effect van Lana’s uitbarsting werd een beetje verpest door het lompe omgevingspak dat ze droeg om zich te beschermen tegen het groene gas dat de ballen als atmosfeer door de bezoekersruimte lieten dwarrelen. Maar wat maakt het ook uit, er moesten toch privileges zijn om schipper van je eigen schip te zijn.

Skrat was snel achter haar en zwiepte geërgerd met zijn krachtige staart. Het vizier van de helm van zijn pak besloeg terwijl hij zijn woorden uitspuugde. Dat ging goed. Nog een uur, Lana, en we hadden een uitzonderlijke lading kunnen bemachtigen om het systeem uit te verschepen. Dat garandeer ik je.

Op dit moment was Lana blij dat het pak Skrat bedekte. Buiten het pak zag hij eruit als een tweevoetige draak - allemaal glanzende groene schubben, stevige spieren, scherpe witte tanden, een paar ogen als brandende kolen die op een door chlorofyl geteisterde molenvijver drijven - en niemand bij zijn volle verstand wilde dat een mensachtige draak zich aan hen zou ergeren. Draak was zelfs een van de beleefdere bijnamen voor het ras van de Skratten onder de mensen. Net als draken was hun soort in voor een gevecht als het erop aankwam, maar ze hielden veel meer van handel drijven. Zijn soort zou veel liever met je onderhandelen dan een dolk in je rug steken.

Wat, met Mister I Am Dying en I Am Horny? Shizzle, Skrat. Je ging ons uiteindelijk verkopen aan hun lokale bordeel, dat is wat je ging doen.

Systeemcrash, krijste het vertaalstaafje, nog steeds actief in haar hand nadat ze het van de tafel had gegrist. Kern herstart. Fatale agglutinatieve groepsfout.

Ha, zei Skrat, terwijl zijn gemagnetiseerde laarzen door de luchtsluistunnel kraakten die het ruimtestation met hun schip verbond. De gangen van het station waren laag voor Lana’s twee meter lange gestalte. Skrat was drie centimeter langer en hij moest nog meer bukken dan zij toen hij snel achter haar aanliep. Ik wist het wel. Taalfouten. We hadden de computer langer moeten laten wennen aan hun dialect.

Lana tikte op de zijkant van haar helm. Het is niet hun taal, het is wat hier boven is dat telt. Als je de vraagzijde van een planeet wilt bedienen, moet je begrijpen hoe de lokale bevolking denkt. Wat hebben zij dat iemand wil hebben? Krabstokken? Ik zei je al toen we de lading aannamen, dat dit een enkele reis zou zijn. Verzegelde containers zijn dat altijd.

En om je gelijk te bewijzen, varen we hier weg met een leeg ruim, zuchtte Skrat.

"Leeg ruim op mijn schip," herinnerde Lana hem eraan.

Ze bereikten de luchtsluis van het schip en ze leunde voorover om de kleine camera haar netvliesafdruk te laten maken. Ze scoorden een match en de buitendeur siste omhoog de romp in. Polter was net zichtbaar aan de andere kant van de luchtsluis, met zijn oogharen die omhoog gluurden door het gepantserde glas van de binnendeur. Naast hun navigator stond Zeno, de androïde eerste stuurman van het schip. Polters pietluttige stem galmde door de kleine kamer toen ze naar binnen stapten en de sluis afsloten. Zijn we gezegend met een retourvracht?

Ik denk dat je die vraag aan de kapitein moet stellen, zuchtte Skrat.

Het spijt me, maar God heeft de dag vrijgemaakt, zei Lana. We zullen licht rijden tot we het volgende systeem bereiken.

Misschien niet, antwoordde Polter. Er zijn ontwikkelingen geweest, oh ja.

Ontwikkelingen? Dat klonk Lana niet goed in de oren. Zij had de leiding over ontwikkelingen. Als iemand anders iets begon te ontwikkelen, wist je gewoon dat er problemen zouden komen. Lana’s helm rukte zich los met een sissend geluid van ontsnappende lucht onder druk, en ze wuifde haar lange blonde haar naar achteren terwijl ze naar een band van Alice greep om het vast te zetten en haar vingers door de krullen aan de randen duwde. Mensen zeiden dat het haar haar er cherubijnachtig uit liet zien. Helaas duurde die illusie maar zo lang als Lana nodig had om haar mond open te doen. "Ik wilde de Rose niet eens verlaten om met de lokale bevolking op het station te praten. Dat heb je me horen zeggen. Dat weet ik zeker."

Je bent veel te voorzichtig. Skrat laadde het grote pistool dat aan zijn been was vastgebonden en Lana volgde. Haar railpistool stond op zestien, maximaal vermogen, waarbij een van de kogellagers in het magazijn versneld kon worden tot het soort luchtkrakende snelheden die explosies op granaatniveau konden veroorzaken. Misschien was dat ook voorzichtigheid. Niets won een gevecht beter dan eerst kinetisch op iemands kont te schieten.

Een van ons moet er toch aan denken om onze verliezen te beperken, zei Lana. Dat zal jij zeker niet zijn, Skrat.

Het glas van de binnendeur van de luchtsluis spiegelde automatisch toen de bacteriële ontsmettingsroutine van de sluis in werking trad. Lana trok haar wangen naar binnen. Ze haatte haar eigen spiegelbeeld. Had ze die klassiek mooie Slavisch-Noordse blik van haar ouders geërfd? Als ze dat eens wist. Als ik ze ooit ontmoet, zou ik het kunnen vragen. Ze zag er moe uit, haar groene ogen vermoeid. Ze was pas achter in de veertig en met anti-verouderingsbehandelingen leek ze meer op vijfentwintig. Hoe kon ze er zo moe uitzien? Als ze glimlachte, vulde de grijns haar gezicht, een van haar weinige vertederende eigenschappen, maar ze had al een tijdje geen zin meer om te glimlachen. De binnenste sluis ging open en Polter danste opgewonden op zes poten, de pupillen van de krabachtige navigator wijd en opgewonden. Ze wierp een blik op haar androïde bemanningslid. Zeno haalde alleen zijn schouders op. Ondanks zijn kunstmatige gouden huid en afro met draadkoppen kon hij prima onschuldig doen. Ze herkende de blik. Geef mij niet de schuld.

Lana stak een hand op en paste haar groene scheepsoverall aan. Ik heb jullie twee grapjassen maar een paar uur de leiding gegeven. Polter, zeg me alsjeblieft dat je het schip niet als reserveonderdelen hebt gedoneerd aan het plaatselijke wezenfonds?

Sarcasme behoort niet tot uw betere deugden, vereerde schipper, merkte Polter op.

Wat is er aan de hand? vroeg Lana. Ik zie dat je staat te popelen om me te vertellen hoe de wil van de Heer iets glimmends nieuws in onze schoot heeft doen belanden.

Een schip, zei Polter. Inkomend. Oh ja, geen lokaal verkeer. Een koeriersschip, zou ik zeggen.

Lana kreunde. Zoek je ons?

En ze vroegen toestemming om schip aan schip te koppelen. Ik heb ze verteld dat alleen de gezegende kapitein Lana Fiveworlds daar toestemming voor kan geven, en zij is op dit moment bezig.

Lana woog de opties af. Het was verschrikkelijk duur om een enkel schip op pad te sturen met een bericht voor een handelaar, zelfs als je een vluchtplan had en een redelijk idee waar de ontvanger zou kunnen zijn. Niet als het alternatief was om een gratis e-mail in de datasfeer te gooien en te wachten tot het zich verspreidde op het pad van de ontvanger. De Gravity Rose zou aanmeren en haar computerkern synchroniseren de volgende keer dat ze ergens beschaafd aankwam. Een koeriersschip betekende dat het bericht belangrijk en heimelijk genoeg was dat de afzender niet wilde riskeren dat het gehackt in het wild rond zou rollen. Zulke berichten kun je beter negeren.

Het is een contractaanbieding, zei Polter. Ik kan het voelen in mijn ziel. Onze ruimen zijn leeg en het Heilige der Heiligen wil dat de ruimte gevuld wordt.

Ja, en misschien is het wel contractuele rechtshandhaving, zei Zeno. Hoeveel rekeningen hebben we onbetaald gelaten bij de laatste planeet?

Lana wreef over haar bleke sproetenneus. Als het de dokkosten zijn die we hebben overgeslagen door naar dit gat te springen, dan betaal ik die kerel die daar zit alleen voor zijn doorzettingsvermogen.

Ze gingen met z’n vieren naar de brug en namen het Capsule en Transportsysteem van het schip in zich op. De CATS-capsule schokte en schudde, delen van Lana’s ruim duizend voet lange schip schoten in en uit het zicht terwijl ze met een heldere kogel door haar doorzichtige laterale buis gleden. Soms schoot de capsule over de grijze, met stof besmeurde romp van het schip, voordat ze in een spiraal naar beneden vloog en door de binnenkamers van het schip schoot - langs de jungle van hydroponische gewelven die het schip zijn atmosfeer en voedsel gaven en die de bemanning en de passagiers de ruimte gaven die ze nodig hadden om niet gek te worden tijdens lange vluchten. Volgens de wet hadden alle sterrenschepen zulke kamers nodig. Als haar hyperruimtemotoren het ooit zouden begeven, zouden ze naar de dichtstbijzijnde bewoonbare wereld moeten glijden op haar antimateriestuwraketten. Maar gezien Lana’s huidige bontgekleurde bemanning moest ze er niet aan denken hoe haar nakomelingen er uiteindelijk uit zouden zien. Hoe gehavend de romp van haar schip ook was, versleten door al het stof uit het universum dat nooit een planeet was geworden, Lana hield van haar schip met de woestheid van een tijgerin die haar welpen beschermt. Niet omdat de Gravity Rose mooi was: daar kon ze nooit van beschuldigd worden - het profiel van een vliegdekschip in de ruimte. Een eclectische verzameling van vrachteenheden, hyperspace-schoepen, passagierscabines, levensinstandhoudingsmodules, antimaterie-aandrijfkamers in het systeem, zonnepanelen, zelfherstellende bepantsering, kunstmatige zwaartekrachtsystemen en vrachtruimen van een dozijn scheepswerven en fabrikanten, aan elkaar gelast met hoop, optimisme en wat Lana en haar voorgangers aan reservegeld hadden. Nee, niet omdat de Gravity Rose mooi was, maar omdat het schip Lana’s thuis was. En omdat wat doorging voor de disfunctionele bemanning van het schip ook doorging voor haar familie. Lana strekte haar benen uit en duwde haar lange leren laarzen naar de tegenoverliggende wand van de capsule. Het is niet de leeftijd, schat; het is de intermitterende lage zwaartekracht. Ja, dat blijf je jezelf wijsmaken. Het schip zag er ook zo oud uit. De Zwaartekrachtroos had snel een revisie nodig om door de autoriteiten te komen en haar vliegwaardige status te behouden. Zonder dat zou geen enkele planeet Fiveworlds Shipping toelaten om handel te drijven. Lana kon de dode stem van de bureaucratie in haar schedel horen zeuren. Wat als je sprongmotoren blokkeren en je op onze wereld botst? Wil je dat we je neerschieten?

Nadat Lana op de brug was aangekomen, schakelde ze de communicatie in en bood ze aan het bericht van punt naar punt te brengen via een strakke laserlijn, maar de koerier weigerde, wat eigenlijk wel logisch was. Als je paranoïde genoeg was om niet te riskeren dat je kostbare bericht in het wild werd gehackt, dan liep je niet het risico dat iemand een sonde ter grootte van een kiezelsteen aan een romp had hangen en je lasercommunicatie probeerde te onderscheppen.

Het koeriersschip was een mooie matzwarte naald die in het luchtledige zweefde, met niet veel meer dan een pilotenhut en een levensinstandhoudingssysteem voor haar sprongaandrijving en de pion-reactie stuwraketten die ze gebruikte om een beetje voortstuwing te geven. Met een dergelijke verhouding tussen romp en motor zou ze een strook door deze eenzame uithoek van de ruimte kunnen scheuren. Sneller dan de Gravity Rose, dat was zeker, zelfs als de Rose leeg was. Omdat snelheid van het grootste belang was, opende Lana de deuren naar het stuurboordruim van de Gravity Rose en de koerier had haar niet lieflijker kunnen neerzetten als Lana’s schip een marineschip was geweest. Ze zag op de camera’s in het ruim dat de piloot weer een kaggen was, net als Polter. Een twee meter hoge, gevoelige krabvormige massa religieuze zorgen. Vrouwelijke kaggens waren twee keer zo groot als de mannetjes van het ras, dus dit was een jongen, net als hun navigator.

Lana instrueerde de koerier om naar de brug te komen, het voorrecht van de schipper, in plaats van een meet-and-greet te doen in hun enorme lege ruim. Er waren tradities die nageleefd moesten worden en het kon nooit kwaad om te benadrukken dat het gevoel van urgentie van de koerier niet haar probleem was. Nog niet, in ieder geval. Pas als er spek op haar tafel kwam en op die van de koerier. Een paar minuten later sloop de koerier de brug op, met zijn twee grote overblijfselen naar achteren gevouwen langs zijn bovenschaal om aan te geven dat hij in vrede en met God kwam. Zoals de kleine pacifisten in elke andere smaak komen. Hij ondertekende een privégroet aan Polter en bleef doorgaan met een kagzegen, zelfs toen hij met Lana begon te praten, een papegaaiachtige snavel op het zachte vlezige gezicht onder zijn schild kirrend van tevredenheid over het feit dat hij zijn prooi had opgespoord. Zijn accent was een stuk dikker dan dat van Polter. Ik heb de eer me te richten tot kapitein Lana Fiveworlds, eigenaar van Fiveworlds Shipping, geregistreerd in de protocolwereld Nueva Valencia, The Edge?

Dat zal ik zijn, en ik denk dat je mijn transpondercodes, vluchtplan en vergunning hebt om het te bewijzen, kleintje, zei Lana.

De koerier dook eerbiedig op vier van zijn zes poten. "Ik ben Ralt Raltish van-

Bespaar me je bisdom en stamboom die teruggaat tot de veertigste generatie. Deze boodschap is alleen voor ondergetekende of...? Lana wees naar haar bemanning die op de brug stond.

Niet gespecificeerd. Vertrouw je je bemanning?

Als je hier op een andere manier wegglijdt, leef je niet lang genoeg om er spijt van te krijgen, zei Lana. In leven blijven is een teamspel. Tenminste, dat is het als je niet in een of andere komeet vliegt die sneller vuurt dan fotonen. Dat is die naald van jou die in mijn hangar staat, kleintje.

Dan mag ik u mijn boodschap doorgeven, zei de koerier. Het is van mijn meest majestueuze cliënt Rex Matobo, zegeningen zij met hem.

Shizzle, vloekte Lana onder haar adem. Rex. Ik wist gewoon dat dit problemen zou geven. En de boodschap?

Hij zegt: ‘Ik zou het op prijs stellen als je snel kwam’.

Lana schudde ongelovig haar hoofd. Dat is het?

Ik heb de coördinaten van de wereld van herkomst van mijn cliënt, met instructies om deze aan u bekend te maken.

Heb je zin om te vertellen hoeveel zaken je hebt gedaan met Rex?

De koerier hief een van zijn twee manipulatorhanden op en wiebelde vluchtig met een knokige vinger, het kaggenequivalent van een schouderophaaldienst. Hij is een nieuwe klant, zegeningen zij met hem. De wereld van herkomst wordt niet veel bezocht. In feite wordt hij niet eens erkend door het protocol.

"Ik wed van niet. Hoe heet deze wereld, kleintje?"

Hesperus is de algemene naam, zei de koerier. Standaard cartografische referentie Hes-10294384b is de formele titel van de planeet.

Ze knikte naar Zeno en de androïde haalde de details uit de brugcomputer. Dus, Zeno, lijkt deze Hesperus op een plek waar we naartoe willen reizen?

Op het eerste gezicht lijkt het niet al te gevaarlijk, schipper, zei Zeno. Een beetje weinig details hier, op de wiki. Het is een mislukte koloniewereld. Ze zijn hun technologische basis kwijtgeraakt in een ijstijd en leven al eeuwen in de donkere eeuwen. Op Hesperus kun je dysenterie krijgen, maar niemand zal daar raketten op ons afschieten. Ze weten niet eens wat een geweer is, laat staan een starship.

Heel nieuwsgierig. Wat doet die oude vriend van je op zo’n onaangename plek? vroeg Skrat aan Lana.

Niet goed, zei Lana, als ik hem ken.

Gaat u naar de wereld? vroeg de koerier. Ik ben betaald om een negatief antwoord terug te sturen, als u ervoor kiest om geen acht te slaan op de boodschap van mijn cliënt.

Geef me even om erover na te denken, zei Lana.

Die Rex Matobo is een mens? vroeg Skrat. Ik heb nog nooit van die kerel gehoord?

Voor jouw tijd, zei Lana. De rest van de bemanning zal zich hem herinneren. Maar niet met liefde, denk ik. Wat denk je ervan, Zeno? Wil je Rex weer zien?

Zeno tikte op zijn kunstmatige huid. Verdomme, het is niet mijn nano-mechanische achterkant die dysenterie gaat krijgen.

Lana kreunde van binnen toen ze zich realiseerde hoe weinig keuzes ze nu nog voor zich had. Je mag niet klagen, meisje. Daarom vlieg je nog steeds vrij rond als onafhankelijke. Als je op zoek bent naar een beschaafd leven, verkoop je dan aan een van de grote bedrijven en werk aan een paar van die geavanceerde routes binnen de leegte van de Triple Alliance.

Gaan we, eerwaarde schipper? vroeg Polter, benieuwd of zijn voorgevoel over het ontvangen van werk beloond zou worden.

Alleen als dit mens geld heeft, hield Skrat vol.

Oh, hij zal geld hebben, zei Lana. Het grootste probleem is dat het meeste niet van hem zal zijn.

Het ergste was dat ze Rex Matobo nog iets schuldig was. En niet het soort dat je zomaar kon overslaan. Lana zuchtte en wees op het enorme navigatiebord van haar schip ten behoeve van de koerier. Laad die verdomde sprongcoördinaten, kleintje; dan kun je hier wegvliegen. Polter, bereken de cijfers voor een hyperspace vertaling, we hebben nog wat te doen.

Ze wierp een blik in de richting van een wijds uitzicht op de wereld zonder rekening, vastgemaakt aan de voorkant van de brug, de planeet van de bolwezens, zijn bruine, met gas omwikkelde bol nauwelijks zichtbaar achter de uitgestrektheid van het baanstation dat ze net hadden verlaten. En laat het voor één keer niet het slechte soort zijn. Alleen deze ene keer.

2

Wereld van winter, wereld van oorlog

Calder Durk voelde ze door de sneeuwstorm achter zich aan komen, zes schildkrijgers misschien zeven. De grote, zwaar gespierde bruten van de lijfwacht van baron Halvard. Ze waren vers en hij was uitgeput. Zelfs met het gewicht van de tweehandige zwaarden, bijlen, schilden en kruisbogen van zijn achtervolgers, en Calder had alleen de jachtdolk bij zich waarmee hij ontsnapt was, zouden de mannen hem snel inhalen. Zijn knecht Noak had een rood gezicht en ademde zwaar onder zijn berenvacht, maar hij was kwieker dan Calder, ondanks het feit dat hij twee keer zo oud was als zijn jonge meester. Angst kon dat met een man doen. Calder was niet bang; hij keek uit naar het slachten. Hij keek ernaar uit om Halvards jongens in stukken te hakken en het verraderlijke uitschot bevroren in de sneeuw achter te laten zodat de baron het kon vinden. Een man moet ooit sterven, toch? Dat kon net zo goed hier zijn.

Noak herkende de frons op Calders gefronste voorhoofd. Hij wist dat het bovennatuurlijke jachtzintuig van zijn meester springlevend was. Hoeveel zijn er nu achter ons, mijn prins?

Zes, denk ik. Gewapend voor het gevecht en dat is de waarheid.

Het zal niet echt een gevecht worden.

Calder klauterde een sneeuwbank op, negeerde de pijn in zijn benen, aangespoord door adrenaline en het verlangen om te overleven.

Jij met een dolk en ik met niets anders dan spuug, voegde de knecht eraan toe, opdat de jonge prins niet zou denken dat hij overwoog te vluchten en zijn last in de steek te laten. Natuurlijk, met negentig van hun vrienden en bemanningsleden die vergiftigd over de tafels van de grote zaal van hun zogenaamde gastheer in het kasteel lagen, was vluchten op dit moment waarschijnlijk het verstandigste voor de knecht. Maar je bent te loyaal, nietwaar. En je wilt leven om te zeggen Ik zei het toch, jij ellendeling.

Hoe ver zijn we van de Bevroren Zee, denk je? vroeg Calder aan Noak.

De knecht wreef over de zilverkleurige baard van zijn kin en keek even achterom. Niets dan eindeloze bossen tot zijn middel in de sneeuw, elke boom zo hard als een granieten klif. De zee moet minder dan tien mijl verderop zijn, nietwaar?

Dichtbij genoeg, mijn prins, zei Noak. Maar er zijn hier geen havens. Hoe groot is de kans dat we een passerende ijsschoener op de stromen zien? Het was een zuiver retorische vraag.

Ergens tussen hel en niets, zuchtte Calder. Het was niet eerlijk, echt niet. De oorlog overleven, de lange reis terug naar huis overleven. Al die weg, al dat bloed, alleen om hier te sterven, zo dicht bij... Toen hij Sibylla’s smetteloze naakte lichaam weer zag, fluisterde een stemmetje in hem. Hij schakelde dat snel uit. Eerst overleven, dan zoenen met de prinses.

Over de heuvel en beneden lag een bouwwerk, iets meer dan de eindeloze sneeuw en bossen die ze tot nu toe tijdens hun wanhopige vlucht waren gepasseerd. Een ronde stenen hut naast een olieboortoren, twee verblinde slaven die geketend de cirkel bewandelden en de pompbalk van de oliebron op en neer dreven. Het rieten dak van de hut zou niet bestand zijn tegen kruisboogschoten, maar de vuurstenen muren zouden genoeg dekking bieden tegen de huurmoordenaars van Baron Halvard. Geen ramen, natuurlijk. Iemand die rijk genoeg was om glazen ruiten in zijn muren te zetten, zou de grond niet zo ver van de stad of het dorp uitmelken. De eigenaar van die hut was waarschijnlijk aan het vissen bij een ijsgat in de rivier die ze een kilometer terug waren gepasseerd. De schoorsteen van de hut was koud en rookvrij en één ding wist je van een driller: ze hadden altijd genoeg olie over om een vuurtje te stoken.

Calder streek zwarte plukken haar uit zijn sneeuwgebruinde gezicht en wees naar de stenen hut. Daar is ons geluk. We rennen naar beneden en erlangs, lopen dan met onze eigen voetafdrukken terug naar de hut en schuilen daarbinnen. Als de schildkrijgers van de baron voorbij komen, pakken we ze in de rug. Als we geluk hebben, zijn er misschien wat potten van klei binnen die we met olie kunnen vullen. Iets meer dan harde woorden om naar onze beulen te gooien ... oliegranaten. De twee, jonge prins en knecht, strompelden de helling af in de richting van de hut.

Ik denk dat je het moet gebruiken, mijn prins.

Wat gebruiken?

Het amulet.

Calders hand greep naar het kristal dat aan de ketting onder zijn met bont bedekte tuniek hing. Verdomd als ik het doe.

Je hebt het gekregen om hulp in te roepen in tijd van nood, mijn prins. Als dit niet zo’n tijd is, zal het dan niet volstaan tot een donkerder uur aanbreekt?

Denk je dat? Calder spuwde. "Het was die nutteloze tovenaar, die vuile zanger van spreuken, dat modderbrein der modderbreinen, die onze vloot vrolijk uitzwaaide toen we vertrokken op zoek naar glorie. Als duizenden van onze mannen uitgestrekt als bleke lijken voor de muren van Narvalo echt zijn plan was, dan is het ware glorie die we in zijn naam hebben teruggebracht. Denk je dat oude bondgenoten zoals de baron naar de Narvalaks zouden zijn overgelopen als we zo slim waren geweest om die smerige tovenaar met een vlo in zijn oor weg te sturen? Hetzelfde uitschot dat ons achtervolgt zou onze sleeën over de grens naar huis slepen en een lied ter ere van ons zingen!"

De knecht van de prins leek het niet eens te zijn met de beoordeling. De tovenaar is machtig.

Hij is sterfelijk! Zijn plannen kunnen net zo gemakkelijk breken als de ski’s van een ijsschoener. Als het anders was, zou de trillende hand van een Narvalak priester me nu tot Koning van de Wereld kronen terwijl jij je kalebas zou wegdrinken in een of andere geplunderde Narvalo taverne.

Ze bereikten de hut. Calder stond op het punt om de twee slaven buiten met moord te bedreigen als ze hun mond niet hielden, maar toen viel hem de reden op waarom de twee oliestokers nog steeds zo geconcentreerd bezig waren met de voortgang van het houten wiel waaraan ze waren vastgeketend. Hun wangen waren hol van lang geleden toen hun tongen eruit waren gesneden. Blind ook. Pech voor hen. De boeren hadden zich meer moeten verzetten toen de krijgers van de baron arriveerden in welk vuil gat van een dorp deze twee grapjassen ook hadden gewoond. Er is veel duisternis in de winter. Dat was een van Calders vaders favoriete uitspraken geweest, voordat hij van een paard was gevallen met een kruisboogschicht door zijn linkeroog.

Calder keek naar Noak die een tandwielvertrager op de oliebron aan het onderzoeken was. Wat probeert hij te doen? Calder schepte een sneeuwbal op en gooide die naar de rug van de knecht. Heb je een kruisboog gevonden, verborgen achter de buizen? Kom op, we moeten langs de hut rennen en terugkeren voordat de zwaarden van de baron opduiken.

Calder en zijn knecht volgden het plan. Ze waadden een flink stuk door de sneeuw langs de hut van de driller en liepen toen voorzichtig terug over hun voetafdrukken in de sneeuw naar de hut. Er zat geen slot op de deur van de driller, maar hij kon van binnenuit worden vergrendeld. Alleen lichte planken aan de ingang, niet veel. Goed om wolven en beren lang genoeg buiten te houden om een kruisboog van de lege haak aan de muur te tillen. Calder had de deur zelf kunnen intrappen, als hij de moordenaars wilde laten weten dat ze binnen waren. De prins moest maar hopen dat twee van hen, zo goed als zonder wapens tegen een compagnie schildkrijgers, een plan was dat zo gek was dat het verrassingselement het enige was waarmee ze bewapend zouden zijn.

Controleer de kamer, fluisterde Calder Durk. Kijk of er iets is. Niet dat er iets zou zijn. Een open haard met een braadspit. Wat stro om op te slapen, een paar dekens in de hoek van de verdiepte vloer. Aan de muur hingen reserve netten en lijnen om in de rivier te vissen. Alles van metaal of scherp was naar de rivier gegaan, samen met de boorder van de baron die hier woonde.

Calder hield de top van de verhoging in de gaten en gluurde door de planken van de houten deur. De twee slaven werkten nog steeds aan het lawaaierige, krakende wiel, de boortoren knikte heen en weer op de maat van hun werk. Zwarte vloeistof druppelde in een groot houten vat uit een pijp die in het boorgat was geramd. Er lijkt niet veel uit te komen. Misschien is de put bijna leeg? Calder had geen sledesporen in de sneeuw gezien, dus dat betekende dat de boorder die hier woonde te voet was vertrokken. Te arm om zijn eigen honden te houden en te betalen voor slee en tuig. Er stond een houten meetstok tegen de ton geleund, half bedekt met teer. De driller had die dus in het vat gedoopt om de inhoud te meten, gewoon om te zien of zijn slaven zich niet verslapten terwijl hij weg was om vis te vangen voor hun avondeten. Geen vertrouwensvolle man. Zijn slaven mochten dan blind en stom zijn, Calder vermoedde dat ze de kraak van de zweep goed genoeg zouden voelen als ze zouden stoppen met het draaien aan de zwengel van de put.

Noak doorzocht de schaarse bezittingen achter hen. Geen wapens.

Zijn er kleipotten, iets wat we kunnen vullen met olie om ze te verbranden als ze langskomen?

Noak tilde een eenzame metalen koekenpan op. Hier kan ik ze mee slaan.

Calder lachte, ondanks hun hachelijke situatie. Je bent nu echt een oude vrouw.

Wrijf gewoon over het amulet, mijn prins, alsjeblieft, smeekte Noak. Voordat Halvards moordenaars opduiken en het licht van tovenarij onder ons dak zien.

Ach, wat maakt het ook uit. In voor een klompje koper, in voor een klompje goud. Calder haalde het amulet uit zijn shirt en legde zijn hand op het diamanten oppervlak. Het duurde even voordat een kwaadaardig jankend geluid de stilte vulde. Een spookachtig gezicht verscheen voor hen, zwevend in het midden van de hut, en Calder probeerde zonder succes de rillingen van zijn ruggengraat te houden. Aan de zijkant van de hut trok Noak het teken van de Vuurgodin over zijn borst. Iets dat gebruikt werd om demonen af te weren. De verschijning grijnsde. Zijn huid was zo