Η Τζόντι και το βιβλίο του ρόδου: Τζόντι Μπρουμ

By julie Hodgson

Από τότε που η Τζόντι απέκτησε την κάρτα βιβλιοθήκης με την οποία ταξιδεύει στο χρόνο, έζησε περισσότερες φαντασμαγορικές περιπέτειες από όσες θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Ενώ επισκέπτεται το αγαπημένο της βιβλιοπωλείο βικτοριανής εποχής, η Τζόντι γλιτώνει οριακά τη συνάντηση με μια μυστηριώδη, πιθανώς κακόβουλη γυναίκα. Λέτε να είναι η κυρία Νομπλ, η κακιά βιβλιοθηκάριος που είχε απαγορεύσει το ταξίδι στον χρόνο και είχε κατάσχει όλες τις κάρτες βιβλιοθήκης των παιδιών; Ο Ότσο της έχει αναθέσει να βρει ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό βιβλίο που θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε όλες τις ελπίδες της – μια αποστολή που θα ταξιδέψει την Τζόντι σε όλο τον κόσμο για άλλη μια φορά. Μια τσιγγάνα, μια υπόσχεση, ένα Βιβλίο και ένα κλειδί δημιουργούν την πιο απίστευτη περιπέτεια!

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: May 3, 2024
• ISBN: 9781667473765

julie Hodgson

I started writing poetry and short stories at the age of 9, a nice way to switch off I guess. Then it just escalated from there. My English teacher at my secondary school Mrs Love was an inspiration to me. In 1985 I moved to Tripoli in Libya, and as the schools did not have any books I started writing for the children of the local British schools. It's amazing that when there are no books you crave anything to read. So we all got together and made something out of nothing. I have continued writing for newspapers, The Times in Kuwait in 89 just before the first Gulf conflict, then, Libya, Sweden, Uk and lots of other countries. And the story could go on and on... I now live in Portugal and I have had many books published in the past and have joined publishers Opera Omnia and they published the first bilingual book back in November 2012. Many of my books are now in several languages.

Book preview

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

«Να ζήσεις, Τζόντι, και χρόνια πολλά! Μεγάλη να γίνεις, με άσπρα μαλλιά. Χρόνια πολλά!»

Το τραγούδι ήταν παράφωνο, με τον μπαμπά της Τζόντι να τραγουδάει με βαριά φωνή, συγκεντρωμένος στο να μην του πέσει η τεράστια τούρτα γενεθλίων σε σχήμα βιβλίου. Η μαμά της Τζόντι τραγουδούσε με ψηλή φωνή, χωρίς να μπορεί να κρύψει την υπερηφάνεια και την ευτυχία της για τα γενέθλια της μοναχοκόρης της. Το τραγούδι ήταν εκτός μελωδίας, εκτός ρυθμού, εκτός τόνου και δεν ήταν το ίδιο με το να τραγουδιέται από μια τεράστια παρέα συγγενών και φίλων, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν το πιο όμορφο τραγούδι στον κόσμο και η Τζόντι ένιωσε την αγάπη σε κάθε λέξη να την τυλίγει.

Κοίταξε τη μαμά της και μετά τον μπαμπά της. Έδειχναν τόσο νέοι και ευτυχισμένοι, τόσο ανέμελοι και περήφανοι γι’ αυτήν που απλώς γέρασε έναν ακόμη χρόνο. Και την ήξεραν τόσο καλά. Πόσοι άλλοι γονείς θα σκεφτόντουσαν να πάρουν στο παιδί τους μια τούρτα σε σχήμα κάτι τόσο παλιομοδίτικο και ξεχασμένο όσο ένα βιβλίο; Κανένας από όσους μπορούσε να σκεφτεί η Τζόντι. Η φίλη της η Μίλι είχε μια τούρτα σε σχήμα iPod 50, που υποτίθεται ότι ήταν η πιο κοντινή.

Η μαμά και ο μπαμπάς της αγκαλιάστηκαν δίπλα της και άφησαν την τούρτα μπροστά της. Αυτό ήταν το αγαπημένο μέρος της Τζόντι, όπου το φως των κεριών τους φώτιζε και τους δύο σαν μαγικούς αγγέλους που είχαν σταλεί για να τη φροντίσουν, με τις φλόγες να χορεύουν στα μάτια τους – τόσο γεμάτα ζωή.

«Σβήσ’ τα, κορίτσι μου», ψιθύρισε η μαμά της και στη συνέχεια την τράβηξε κοντά της και τη φίλησε στο ίδιο σημείο όπως πάντα σε τέτοιες στιγμές, κάνοντας την Τζόντι να νιώθει ακόμα μεγαλύτερη θαλπωρή και ζεστασιά.

Η Τζόντι πήρε μια ανάσα με σοβαρό ύφος και στη συνέχεια φύσηξε δυνατά προς τα κεριά και ταυτόχρονα εξαφανίστηκε κάθε φλόγα που τρεμόπαιζε.

«Κάνε μια ευχή», είπε ο μπαμπάς της, όπως έκανε κάθε φορά που είχε ξαναζήσει αυτήν τη στιγμή, και η Τζόντι έκλεισε τα μάτια της. Αυτό ήταν το σημαντικό κομμάτι. Αν κατάφερνε να το κάνει σωστά αυτήν τη φορά, αν μπορούσε να πει ακριβώς τις σωστές ευχητήριες λέξεις με τη σωστή σειρά, τότε θα ήταν και πάλι καλά· όλα θα ήταν καλά και θα μπορούσε να είναι και πάλι ευτυχισμένη μαζί τους. Θα μπορούσαν να γίνουν και πάλι οικογένεια. Έσφιξε τα μάτια της ακόμα πιο πολύ και είπε σιωπηλά την ευχή της. Μετά τα άνοιξε και αυτήν τη φορά, ο μπαμπάς της τη φίλησε στο μάγουλο, και είχε μια σειρά από φιλιά της μαμάς και του μπαμπά που ήλπιζε ότι θα διαρκούσαν για πάντα.

«Εντάξει, ας κόψουμε την τούρτα στα τρία», τους είπε ο πατέρας της και πήγε στην κουζίνα για να φέρει τα πιάτα.

«Θα ήθελες λίγη ζελεδάδα, εορτάζουσα;»

Η Τζόντι έγνεψε και παρακολούθησε τη μαμά της να πηγαίνει επίσης στην κουζίνα για να φέρει το ανθρακούχο ζελέ, το αγαπημένο όλων των παιδιών του 2075 για το γενέθλιο πάρτι τους.

Ξαφνικά μόνη της, η Τζόντι έβγαλε από την τσέπη της την κάρτα της βιβλιοθήκης για ταξίδια στον χρόνο και πάτησε το κουμπί, έχοντας όλη την ώρα την ευχή της στο μυαλό της, ελπίζοντας ότι αυτήν τη φορά θα γινόταν πραγματικότητα.

Ξαφνικά, το σαλόνι της άρχισε να σείεται και να περιστρέφεται και τα συνηθισμένα χρώματα την περιτριγύρισαν, καθώς παρασύρθηκε σε ένα τούνελ, μεταφερόμενη μακριά από το περσινό πάρτι γενεθλίων και πίσω στον δικό της χρόνο. Όταν έφτασε, έκλεισε ξανά τα μάτια της, σφιχτά, φοβούμενη αυτό που θα έβλεπε. Όταν τα άνοιξε, οι χειρότεροι φόβοι της επιβεβαιώθηκαν· δεν είχε προσπαθήσει αρκετά. Οι αγαπημένοι της γονείς βρίσκονταν ακόμα στα κρεβάτια-θάλαμο και δεν μπορούσαν να ξυπνήσουν μετά τη συντριβή. Το μόνο που είχε απομείνει στην Τζόντι ήταν σκιές από τα πάρτι του παρελθόντος και επιθυμίες που δεν θα γίνονταν πραγματικότητα. Όχι για πρώτη φορά, καθισμένη στο νοσοκομείο, η Τζόντι ένιωσε ποτάμια από ζεστά δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Η ΖΩΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ

«Και τότε ο Κάι κατέληξε σε μια σουηδική φανταστική χώρα ή κάτι τέτοιο και εκεί βρήκε τον Μούσκα, το μικροσκοπικό τρολ. Ήταν όλα πολύ παράξενα», είπε η Τζόντι στους γονείς της, αλλά εκείνοι δεν ανταποκρίθηκαν. Έμοιαζαν με εκείνες τις εκθέσεις κέρινων ομοιωμάτων που είχε δει στο μουσείο της Μαντάμ Τισό πριν από χρόνια, με ποπ σταρ και αστέρες του κινηματογράφου της εποχής, πολιτικούς, αθλητές και διαβόητους εγκληματίες. Μόνο που το να κοιτάζει τους γονείς της δεν θα μπορούσε να είναι διασκεδαστικό για κανέναν, με τις λευκές τους ρόμπες και τα ακόμα πιο λευκά τους πρόσωπα, σε ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους και ήχους που έκαναν μπιπ και της έλεγαν τουλάχιστον ότι ήταν ακόμα ζωντανοί. Τα έντονα κόκκινα μαλλιά και τα μπλε μάτια της Τζόντι έκαναν τέτοια αντίθεση με τη μαυρίλα και την έκαναν να μοιάζει σαν να ήταν το μόνο έγχρωμο πράγμα, ενώ το υπόλοιπο δωμάτιο ήταν ασπρόμαυρο.

Άπλωσε το χέρι της προς το κρεβάτι του πατέρα της και κράτησε το χέρι του. Προσπάθησε να το κάνει να τυλιχτεί γύρω της και να πιάσει το δικό της, αλλά ήταν αδύναμο. Τουλάχιστον όμως ήταν ζεστό· το κρύο ήταν κακό σημάδι.

«Ο Μούσκα, το τρολ, τραγουδάει τα πιο στοιχειωμένα, όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ», συνέχισε, χωρίς να μπει στον κόπο να περιμένει απάντηση αυτήν τη φορά. Τους τα είχε πει όλα αυτά και πριν, αλλά ήλπιζε ότι οι ιστορίες για τις περιπέτειές της με τους φίλους της, τον Κάι και τον Πάκμαν, ίσως τους έκαναν να ξυπνήσουν, ακόμα κι αν κάθονταν απλώς για να της την πουν για τα ταξίδια στον χρόνο, που είχαν γίνει απαγορευμένη δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, θα έμπαινε σε μεγάλους μπελάδες αν την έπιαναν. Η κυρία Νομπλ, η τρομακτική βιβλιοθηκάριος, είχε πάρει τις κάρτες όλων, αλλά η Τζόντι ήταν τυχερή που βρήκε τον Ότσο.

«Ο Μούσκα ζει τώρα με τον Κάι στου Ότσο», συνέχισε. «Είναι αυτός που έφτιαξε την κάρτα βιβλιοθήκης μου, ώστε να μπορώ ακόμα να ταξιδεύω στον χρόνο. Είναι ιδιοφυΐα. Θα σου τον γνωρίσω όταν ξυπνήσεις». Η Τζόντι χαμογέλασε στη σκέψη αυτή. Φρόντιζε πάντα να χρησιμοποιεί τη λέξη «όταν» και όχι τη λέξη «αν» όταν μιλούσε για το αν θα γίνουν καλύτερα. Ήταν αποφασισμένη ότι η μαμά και ο μπαμπάς της θα γίνονταν καλά, ακόμα κι αν έπρεπε να κάθεται εκεί όλη μέρα και όλη νύχτα και να τους κουράζει με τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά.

Η σκέψη του Ότσο και του Κάι την έκανε επίσης να χαμογελάσει. Φυσικά, είχε φίλους στη δική της εποχή, αλλά είχε βρει μια δεύτερη οικογένεια στο πρόσωπο του Ότσο, με τις αστείες κούπες του με τη ζεστή σοκολάτα που έφτιαχνε με γάλα από μια αγελάδα σε ένα χωράφι στο Κεντ από το 1955, και του Κάι. Ήταν τόσο καλός φίλος και πάντα έτοιμος για μια περιπέτεια. Το χαμόγελο έγινε γέλιο όταν θυμήθηκε πώς ο Κάι είχε καταλήξει κατά λάθος στη Σουηδία, ενώ υποτίθεται ότι θα πήγαινε στον Τιτανικό μαζί της και με τον Πάκμαν. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να χαμογελάσει· θα μπορούσε να είχε βρεθεί σε πραγματικό κίνδυνο και αυτό ήταν κάτι που γνώριζε καλά. Τα χαχανητά της υποχώρησαν και το πρόσωπό της έγινε σοβαρό καθώς θυμήθηκε ότι ένιωθε τη δική της ζωή να κρέμεται από μια κλωστή πριν σωθεί.