Remi Gegijzeld: Remi, #3

By Jessica Colins

Na de zomervakantie start Remi met zijn derde semester op La Ferme, kostschool voor begaafde jeugdigen. De sportcompetities gaan van start, dus het verliezen kan beginnen! Naast de hopeloze trainingen bereidt Remi zich samen met Sunee voor op zijn eerste examens. In de herfstvakantie gaat de school naar een muziekconcours om een oud-klasgenootje aan te moedigen, maar dan gaat het mis: gewapende gijzelnemers bestormen de concertzaal!

• Language: Nederlands
• Publisher: Uitgeverij Pluspunt
• Release date: Apr 20, 2024
• ISBN: 9798224864812

Jessica Colins

Jessica werkt met kinderen die het thuis of op school moeilijk hebben. Ze hebben bijvoorbeeld ADHD, autisme, hoogbegaafdheid, dyslexie of faalangst, of groeien op onder bijzondere omstandigheden. Voor deze kinderen schrijft Jessica haar boeken: zodat zij ook eens een boek kunnen lezen met een hoofdpersoon die op hen lijkt. Ze kunnen zich in de hoofdpersoon herkennen en zien hoe deze met zijn of haar problemen omgaat. Humor en avontuur worden hierbij natuurlijk niet uit de weg gegaan, want een boek moet vooral leuk zijn om te lezen!

Book preview

1

Remi hees zich op de waterput en sprong er weer af. Hij liep naar de koeienstal, keek er eens rond en draaide zich weer om. Hij ging naar het voetbalveldje, waar een paar kinderen achter een bal aanrenden, en wandelde door naar het landweggetje om te zien of  het autootje van meneer Petersen er al aankwam.

Zijn ouders waren al vertrokken, terug naar Nederland. Een luxe wagen passeerde het bord dat voorbijgangers liet weten dat hier La Ferme, school voor hoogbegaafden, was gevestigd. De wagen kwam het zandpaadje op, een stofwolk achter zich aan. Remi draaide zich weer om. Hij slenterde terug richting school, langs het kippenhok en ging het trapje bij de voordeur op. Eenmaal in de hal bedacht hij dat hij haar niet zou zien aankomen als hij bezig was zijn koffer uit te pakken en keerde hij zich weer om.

Eindelijk rolde het witte autootje van meneer Petersen het terrein op, onder het stof dat de auto voor hem had opgeworpen. Sunee zat op de passagiersstoel. Ze gooide de deur open en stoof op Remi af, terwijl meneer Petersen om zijn wagen heen liep om de stoel naar voren te klappen en een andere leerling uit te laten.

‘Reem!’ riep Sunee uit. Haar steile zwarte haar zweefde achter haar aan. Ze viel hem om de hals.

‘Hoi!’ zei Remi. Hij wist even niet wat te zeggen. Ik heb je gemist zou raar klinken, want ze hadden elkaar elke dag gesproken via internet.

Sunee hield haar hoofd naar achteren. ‘Hoi?’ vroeg ze grijnzend.

Maar het gaf niet, want toen zoende ze hem. En natuurlijk zoende hij terug.

Meneer Petersen klapte in zijn handen. Langzaam werd het stil in de eetzaal. Remi en Sunee zaten hand in hand aan tafel, wat het lastig maakte iets te eten binnen te krijgen. Omdat Remi’s maag druk bezig was salto’s te maken, vond hij dat echter niet zo erg.

‘Jongens en meisjes,’ begon meneer Petersen. ‘Welkom terug op La Ferme en een hartelijk welkom voor de twee nieuwe leerlingen, die zullen beginnen in de onderbouw van de middelbare school.’ Hij noemde de namen van twee jongens en vroeg hen even op te staan. Dat deden ze. De een spierwit, de ander knalrood. ‘Verder zal de onderbouw versterking krijgen van drie leerlingen die onze basisschool vorig jaar hebben afgerond.’ Twee jongens en een meisje van een jaar of elf gingen staan. Hun oud klasgenoten juichten. ‘En dan hebben we vijf leerlingen die zijn overgegaan naar de bovenbouw van de middelbare school: Sunee, Remi, Maarten, Jeroen en Tom.’

Ook zij namen een applausje in ontvangst.

Remi was benieuwd of het er in de bovenbouw anders aan toe zou gaan. Hij kreeg een stel nieuwe klasgenoten en uiteindelijk zou hij natuurlijk eindexamen moeten doen, maar de vakken en docenten bleven gewoon hetzelfde. En eigenlijk kende hij die bovenbouwers al aardig. In het jaar dat hij hier nu op school had gezeten, had hij niet de indruk gehad dat zij veel harder werkten of het hoger in hun bol hadden dan de onderbouwers.

‘Voor de zomer hebben we afscheid genomen van enkele eindexamenkandidaten en van Gabrielle,’ ging meneer Petersen voort. ‘Gabrielle zal deze week starten op het conservatorium in Den Haag, maar we hoeven haar niet het hele jaar te missen.’

Remi keek Sunee vragend aan. ‘Komt ze terug?’

Sunee schudde glimlachend haar hoofd.

‘Tijdens de herfstvakantie vindt er een groot muziekconcours plaats voor jeugdige solisten, in een stad op zo’n anderhalf uur van hier,’ zei meneer Petersen. Hij maakte een vaag gebaar richting het zuiden. ‘Onze eigen kleine violiste zal daaraan deelnemen en wij gaan ernaartoe om haar aan te moedigen.’

Er klonk een klein applausje.

‘Top!’ zei Sunee, die eveneens viool speelde en daardoor meer met het kleine wonderkind had gehad dan de rest.

‘Maar meneer,’ riep Jeroen. ‘Wat gaan we dan de rest van de vakantie doen?’

‘Het concours is tijdens het eerste weekend. De rest van de week zal er dus genoeg tijd zijn voor andere reisjes. Goed, dan wil ik nu overgaan tot...’

Remi keek naar Maarten, die tegenover hem zat. Zijn kamergenoot had moeite met veranderingen en onverwachte gebeurtenissen, dus stelde mevrouw Petersen hem overal ruim van tevoren van op de hoogte.

‘Maarten,’ fluisterde Remi. ‘Weet jij wat we gaan doen in de vakantie?’

Maarten keek op, terwijl hij met zijn linkerhand zijn hulphond Max bleef aaien, die zijn zwarte kop ontspannen op zijn been had gelegd. ‘Disneyland. Drie dagen.’

‘Woeh!’ juichte Sunee hardop. ‘O, sorry.’

‘Zei hij nou Disneyland?’ vroeg Jeroen vanaf de tafel achter hen.

Remi en Sunee knikten. Al snel gonsde het woord door de eetzaal.

‘Yes!’ riep ergens een kleintje.

Remi zag het helemaal zitten. Het was weer eens iets anders dan oude architectuur bekijken. En na twee of drie dagen bij dat muziekconcours konden ze waarschijnlijk wel wat piraten en achtbanen gebruiken.

‘... de sportcompetities,’ ving Remi de woorden van meneer Petersen op. Het werd weer stil in de zaal. ‘Vóór de herfstvakantie zullen we twee uitwedstrijden spelen. De jongens hebben een hockeywedstrijd en een week erna is er een zwemwedstrijd voor jongens en meisjes, waar verschillende scholen uit de regio aan deelnemen.’

Remi wist niet of hij moest zuchten of opgelucht adem moest halen. Twee wedstrijden was te overzien. Ondanks zijn talentloosheid voor sport, had hij zich vorig jaar ongewild geplaatst voor het hockey-  én zwemteam. Al mocht hij met zwemmen alleen uitkomen op het onderdeel schoolslag, omdat bij elke andere slag het gevaar bestond dat hij zich per ongeluk zou verdrinken.

2

Remi haalde zijn kleren uit zijn tas en legde ze in zijn kast. Sunee zat op zijn bed. Ze praatten over alles wat ze in de zomervakantie ook al besproken hadden.

De kamerdeur ging open en Max kwam kwispelend binnen, met Maarten in zijn kielzog.

‘Hoi Max,’ zei Sunee, terwijl ze het dier met beide handen tegelijk over zijn kop en nek aaide. ‘Ga je mee zwemmen?’

Max keek vol aanbidding naar haar op, zijn tong ver uit zijn bek.

‘Echt niet,’ zei Maarten. ‘Vorige keer verdronk hij haast.’

‘Je moet gewoon oefenen, hè Max?’ Ze keek naar Remi, die zijn zwembroek had opgediept. ‘Nou zullen wij dan maar?’

‘Yep.’

Ze stond op en was opeens vlak voor hem. Half in de deuropening staand, kwamen hun gezichten steeds dichter bij elkaar. Sunee legde haar hand op Remi’s wang. Ze kusten.

‘Hè gadver, kunnen jullie dat niet ergens anders doen?’ zei Maarten.

Remi grijnsde. ‘Je ruikt naar hond,’ zei hij tegen Sunee.

Sunee grinnikte. Hand in hand liepen ze naar het zwembad, waar de halve school zich al had verzameld, volgens traditie. Bij de kleedruimtes lieten ze elkaar los, maar voor ze uit elkaar gingen om zich om te kleden zoenden ze alsof ze elkaar maanden niet zouden zien.

Remi viel bijna languit de kleedkamer binnen, over een visdraadje waarmee Jeroen en Tom druk in de weer waren.

‘Zijn jullie nu al bezig?’ vroeg hij.

‘Je kunt niet vroeg genoeg beginnen,’ zei Jeroen. ‘Maar het is nog niet klaar.’ Hij wees op de maar liefst vier emmers die achter de deur stonden. Elk halfvol meel.

Remi grijnsde. ‘Heb je dat speciaal van huis meegenomen?’

Jeroen knikte. ‘Onder andere.’

Remi trok zijn zwemshort aan en stapte over het draadje heen. Sunee, die al klaar stond in haar zwarte badpak, kneep haar ogen tot spleetjes en boog zich voorover naar de drempel.

‘Emmers meel,’ zei Remi.

Sunee knikte glimlachend. ‘Goede keus, Jeroen,’ zei ze op luide toon.

‘Dank je,’ klonk Jeroen vanachter de deur.

Ze liepen naar het zwembad en sprongen er hand in hand in. De klap op het water trok hun handen uit elkaar en dat was misschien maar goed ook. Met twee handen vrij kon je een stuk makkelijker watertrappelen. Nou ja, Remi dan. Sunee was een sterke zwemster. Remi kwam boven en veegde het water uit zijn ogen. De muurschildering van Tom, achter de startblokken, zag er nog goed uit. Hij draaide zich om en vond Sunee vlak achter hem, breed grijnzend.

‘Wat?’ vroeg hij.

‘Niets. Ik ben gewoon blij met je.’

Met een extra krachtsinspanning duwde hij zich wat hoger uit het water en drukte hij een kus op haar voorhoofd. Nou ja, min of meer. In werkelijkheid sloeg hij zichzelf haast een tand door zijn lip. Met een kreun liet hij zich weer zakken. Hij voelde aan zijn lip.

Sunee giechelde. ‘Gaat het?’

Hij knikte. Gelukkig proefde hij geen bloed of zo.

‘Hard hoofd heb ik, hè? Daar heb ik een keer een plankje mee doormidden geslagen. Dat moest voor een of andere ontdek-jezelf-cursus op dat Belgische internaat.’

‘Stoer,’ zei een meisje van de basisschool, dat kennelijk meeluisterde.

Remi hoopte maar dat ze zijn kopstootkus niet had gezien.

‘Zullen we een wedstrijdje doen?’ vroeg Sunee. ‘Schoolslag?

‘Is goed.’ Hij zou moeten trainen om bij de wedstrijden geen flater te slaan. Of in ieder geval geen al te grote flater.

Ze zwommen naar de startblokken en klommen erop.

‘Klaar?