Het Stille Rood: Wie kan ze nog vertrouwen?

By Anna Hofman

Emma is een jonge vrouw die op het punt staat haar droom van een leven als digital nomad te gaan verwezenlijken. Maar haar opwinding over het naderende avontuur verandert al snel in een angstaanjagende zoektocht naar de waarheid wanneer haar geliefde oma bruut wordt vermoord. Samen met Jake, haar driepotige asielhond, ontdekt Emma een geheim uit het verleden. Ze wordt geconfronteerd met ellende en verraad terwijl ze worstelt door een web van leugens en verborgen geheimen.

"Buren staan in kleine groepjes bij elkaar, figuren in witte pakken lopen in en uit de woning en politieagenten houden de nieuwsgierigen op afstand. Met een onwerkelijk gevoel staart Emma naar het tafereel. Een eindje verderop staat Jesse in het licht van de felle schijnwerpers te praten met een agent. Hij draagt een badjas en daaronder ziet Emma een stukje van een blauwe pyjamabroek. Ze wacht tot hij klaar is en dan klampt ze hem aan.
'Wat is er gebeurd?' vraagt ze met een trillende stem."

• Language: Nederlands
• Publisher: Mijnbestseller.nl
• Release date: Mar 22, 2024
• ISBN: 9789403738260

Book preview

Het Stille Rood

Het Stille Rood

Anna Hofman

Copyright: 2024 Anna Hofman

Coverfoto: Pixabay/Engin Akyurt

ISBN: 9789403738260

© Anna Hofman

© Alle rechten voorbehouden

Het Stille Rood is fictie en alle overeenkomsten met bestaande personen en gebeurtenissen berusten louter op toeval.

Hoofdstuk 1

'Heb je al iets besloten?' vraagt Denise. Haar stem probeert boven de opzwepende muziek uit te komen, maar dat is zo goed als onmogelijk.

  Emma gebaart naar een vrij tafeltje achterin het café, ver verwijderd van de dansende menigte, waar ze gemakkelijk kunnen praten zonder te hoeven schreeuwen.

  Denise bestelt nog een paar drankjes en laat zich dan naast Emma op een stoel ploffen. 'Nou?' dringt ze aan. 'Ga je Jake uit het asiel halen?'

  Emma, een beetje aangeschoten van de drankjes en het dansen, ziet Jake voor zich, de driepotige asielhond met zijn zwart-bruine vacht en grappige flaporen. 'Mijn moeder is het er niet mee eens,' zucht ze.

  'Waarom niet?'

  'We hebben ruzie sinds ik vertelde dat ik een poosje als digital nomad wil gaan leven en andere landen wil verkennen met een hond als reisgezelschap.'

  'Je bent drieëntwintig!' roept Denise uit. 'Je kunt toch zelf bepalen wat je doet?'

  Emma glimlacht zwakjes naar haar beste vriendin. 'Ook al was ik veertig, ze vindt het gewoon niet leuk. Op zich begrijp ik het wel. Ze is bang dat me iets kan overkomen en bovendien doen we vaak leuke dingen samen, zoals winkelen en evenementen bezoeken. Dat zal ze gaan missen.'

  Denise tikt haar glas tegen dat van Emma. 'Jij zult je daar weinig van aantrekken. Ik ken je, je zult gewoon met die hond naar het buitenland vertrekken.'

  Lachend brengen de vriendinnen een toost uit. Op zaterdagavond wil Emma uit de band springen. Dan voelt ze zich vrij en ongebonden. Maar de laatste tijd lijkt Denise minder enthousiast om mee te doen.

  Wat vind jij ervan dat ik naar het buitenland vertrek en het feit dat we onze stapavonden zullen missen?' vraagt Emma. 'Het zou zo leuk zijn geweest als we samen konden reizen.'

  Denise haalt haar schouders op. 'Jij hebt werk dat je overal kunt doen zolang je een computer hebt. Ik werk in een winkel en binnenkort ben ik zelfs floormanager.'

  'Wat goed! Daar drinken we op.' Emma bestelt nog een paar drankjes. Het is waar wat Denise zegt. Ze kan haar werk overal uitvoeren, maar ze wil daarnaast ook een blog bij gaan houden over haar reisavonturen. Als ze dat slim aanpakt kan het zelfs geld opleveren. 'Mijn oma vindt het geweldig,' vertelt ze. 'Ik heb haar computerles gegeven, en ze heeft een seniorentelefoon zodat we gemakkelijk contact kunnen houden. Ze wil veel berichtjes en foto's ontvangen.'

  'Ze zal je missen,' zegt Denise. Ze schudt haar lange, bruine haar en lijkt met haar gedachten ergens anders te zijn. 'Zullen we nog even naar een rustig cafeetje gaan en dan naar huis?' stelt ze voor.

  Emma kijkt op haar horloge. Meestal dansen en drinken ze tot in de vroege uurtjes. 'Vind je de mannen hier niet leuk?' vraagt ze plagerig.

  'Ik ben gewoon een beetje moe,' antwoordt Denise afwerend.

  'Oké.' Opgewekt pakt Emma haar tas en staat op. Omdat ze Jake de volgende dag zal ophalen is het niet erg om wat vroeger in bed te kruipen.

  De vriendinnen verlaten de luidruchtige uitgaansgelegenheid en zoeken een cafeetje op. Hoewel het daar ook druk is, staat de muziek er een stuk zachter. Ze wachten tot er twee barkrukken vrijkomen en bestellen frisdrank.

  'Sorry, maar ik kan niet meer met je uitgaan. Vanwege mijn nieuwe functie moet ik op de zaterdagen, na sluitingstijd van de winkel, nog van alles regelen,' zegt Denise plotseling. 'Maar omdat je binnenkort toch vertrekt zul je het niet erg vinden, toch?'

  Emma kijkt haar verbaasd aan. Het lijkt een smoes te zijn. Ze had juist het plan opgevat om haar laatste zaterdagavond in Nederland met Denise te vieren en te feesten zoals vanouds, maar ze besluit om haar mond erover te houden. 'Ik heb nog geen datum vaststaan voor mijn vertrek,' zegt ze alleen maar.

  Een oudere man naast haar legt zijn arm om haar middel. 'Ga je met me mee naar huis?' fluistert hij in haar oor.

Met een blik vol afkeer duwt Emma hem van zich af.

Denise lacht. 'Wie weet wat je misloopt.'

  'Ik val niet op oudere mannen. Maar als jij interesse hebt, ga dan gerust je gang,' zegt Emma een beetje sarcastisch.

  'Nee, ik heb al andere plannen.'

  Nieuwsgierig kijkt Emma naar haar vriendin. 'En dat zeg je nu pas?'

  'Ik maakte maar een grapje. ' Denise springt van haar kruk. 'Zullen we gaan?'

  Daar maakt Emma geen bezwaar tegen. De sfeer is anders dan normaal. Misschien heeft Denise er moeite mee dat hun vriendschap zal veranderen als Emma vertrekt en gedraagt ze zich daarom een beetje vreemd.

  Ze verlaten het café en wandelen naar de taxistandplaats. Vanwege het natte herfstweer hadden ze geen zin om te fietsen, wat Emma eigenlijk wel goed uitkomt omdat ze zich een beetje duizelig voelt. Denise wilde nieuwe cocktails proberen, maar die bleken behoorlijk sterk te zijn.

  'Zijn we nog steeds beste vriendinnen?' vraagt Emma, terwijl ze tegen elkaar leunen op de achterbank van de taxi.

  'Ja, natuurlijk! We zullen elkaar alleen wat minder vaak zien.'

  Dat antwoord stelt Emma gerust. Ze kent Denise al sinds de middelbare school en ze zou het jammer vinden om haar te verliezen. Natuurlijk heeft ze nog andere vrienden en vriendinnen, maar met Denise heeft ze altijd de meeste lol.

  Als Denise is afgezet bij het huis waar ze samenwoont met haar oudere zus tot ze een eigen appartement kan betalen, rijdt de taxichauffeur naar het adres van Emma. Hij stopt bij een net uitziend appartementengebouw met vijf etages. Van haar salaris als webdesigner kan ze de huur betalen en in haar levensonderhoud voorzien. Ze twijfelt nog over het opzeggen van de huur vanwege haar aankomende vertrek naar het buitenland. Misschien is het verstandiger om het appartement aan te houden, zodat ze bij haar terugkeer niet zonder een dak boven haar hoofd komt te zitten.

Op de tweede verdieping steekt ze de sleutel in het slot en loopt meteen door naar de badkamer, waar ze een plens verkwikkend koud water over haar gezicht gooit. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel. Haar ontembare, korte blonde lokken springen alle kanten op. Impulsief had ze haar lange haar laten afknippen. Ze wilde eens wat anders proberen. Natuurlijk had haar moeder commentaar; 'Wat heb je in hemelsnaam gedaan?' Maar oma Neeltje vond dat ze er pittig uitzag met het nieuwe kapsel en dat haar blauwe ogen extra leken te sprankelen. In de keuken maakt Emma een espresso en laat zich op de bank vallen. Een fonkelnieuwe hondenmand met een comfortabel kussen heeft een plekje in de hoek van de woonkamer gevonden, omringd door een verzameling speeltjes. En in de keukenkast staat een voorraad hondenvoer. Als kind had ze een hond waar ze gek op was en ze verheugt zich erop om samen met Jake op avontuur te gaan. Na haar breuk met Daan is een hond het gezelschap dat ze nodig heeft. Daan benauwde haar. Hij was het huisje-boompje-beestje type en ze ontdekte dat het haar ongelukkig maakte. Hij zou een nomadisch bestaan verafschuwd hebben. Hij verlangde juist naar zekerheid. Haar ouders waren dol op hem, juist omdat hij zo'n degelijke man leek.

  Emma werpt opnieuw een blik op de hondenmand. 'Ben jij degelijk, Jake?' vraagt ze lachend. Binnenkort zal hij haar zelf antwoord kunnen geven.

Hoewel het asiel op zondag zijn deuren gesloten houdt voor bezoekers, wordt er voor deze keer een uitzondering gemaakt. De medewerkster vertelt aan Emma dat ze dolblij is dat hij eindelijk een geschikt baasje heeft gevonden.

  'Ik heb alle benodigdheden in huis gehaald. Ik ben van plan om binnenkort rond te gaan reizen met mijn camper en Jake mag mijn vrolijke metgezel zijn,' zegt Emma opgetogen.

  'Dat klinkt geweldig, maar dan heeft hij eerst een rabiësvaccinatie nodig. Het duurt drie tot vier weken voordat je met hem mag reizen.'

  Daar had Emma geen rekening mee gehouden. Ze herpakt zich snel en laat haar teleurstelling plaatsmaken voor begrip. 'Dat geeft niets. Ik kan die tijd gebruiken om hem beter te leren kennen en nog wat praktische zaken te regelen.' Met een mix van opwinding en blijdschap wacht ze tot Jake uit zijn hok is gehaald. Ze had twee keer een date met hem bij het asiel en geen moment twijfelde ze eraan of hij wel de juiste hond voor haar was.

  Jake lijkt haar meteen te herkennen want hij maakt een vrolijke sprint naar haar toe.

  'Hij kan alles met zijn drie poten, je zult nauwelijks verschil merken in vergelijking met andere honden,' zegt de medewerkster.

Jake's voorpoot moest geamputeerd worden vanwege een kwaadaardige tumor, maar zijn glanzende vacht en vrolijk kwispelende pluimstaart getuigen van een goede gezondheid.

  'Ga je met me mee, spannende avonturen beleven?' vraagt Emma lachend.

  Jake kan niet wachten om op de achterbank van de auto te springen en te beginnen aan zijn nieuwe leven. Emma besluit om eerst langs haar oma te rijden. Die is ook dol op viervoeters en het is een mooi idee om Jake meteen aan haar voor te stellen. Ondanks dat Neeltje sinds het overlijden van opa wat meer alleen is, weet ze zich aardig te redden. Autorijden zit er alleen niet meer in en ze heeft wat last van haar heupen. Gelukkig helpt Ellen Westenberg, Emma's moeder, met het poetswerk en de boodschappen. Zo kan oma Neeltje in haar vertrouwde huis blijven wonen.

  Behendig parkeert Emma de auto voor de deur van de charmante rijtjeswoning uit de jaren dertig met een erker en glas-in-lood ramen. Ze doet Jake aan de riem en vol verwachting loopt hij met haar mee naar de deur. Het duurt even voordat de deur wordt opengedaan. Neeltje is op de respectabele leeftijd van drieëntachtig jaar niet meer zo vlot als vroeger. Vanwege de ijzige, harde wind en het regenachtige weer zat ze natuurlijk lekker bij de kachel genesteld.

  'Kijk eens wie ik bij me heb!' lacht Emma als de deur eindelijk openzwaait.

  'Ach, je nieuwe hond. Heb je hem net opgehaald?' Neeltje buigt voorover om Jake een aai te geven. Hij likt zachtjes haar hand en springt niet tegen haar op. 'Wat een lieverd is het toch.'

  De woonkamer is heerlijk warm en knus. In een hoek staat een kast vol met porseleinen beeldjes. Ellen moppert soms dat het afstoffen een hele klus is, maar Neeltje is gehecht aan haar verzameling. Elk beeldje herinnert haar aan vakanties met opa en heeft een speciale betekenis. Ze vertegenwoordigen een aanzienlijke waarde.

  'Ga maar zitten,' zegt Emma. 'Ik zal thee zetten.'

  Jake snuffelt en verkent elk hoekje en gaatje van de kamer. Hij zal zich voorlopig niet vervelen. Terwijl Emma twee kommen thee maakt, hoort ze Neeltje tegen Jake praten en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ellen zal het nodige commentaar hebben wanneer ze de hondenharen moet opzuigen. Even later gaat Emma naast Neeltje op de bank zitten.

  'Hoe ver ben je met alle voorbereidingen voor je reis?' vraagt Neeltje.

  'Ik heb al veel uitgestippeld en mijn werkgever is akkoord. Maar ik heb nog geen camper. Ik zag er eentje te koop, een omgebouwde bus, maar het is iets boven mijn budget. Dus ik moet nog even verder zoeken,' vertelt Emma.

  'Hoeveel kom je tekort? Ik kan het verschil voor je bijpassen,' zegt Neeltje resoluut.

  Met een verraste blik kijkt Emma haar oma aan. 'Nee, dat kan ik echt niet aannemen,' sputtert ze tegen. 'Bovendien zou mam het nooit goedkeuren dat je mijn reis gaat sponsoren. Ze is er al zo op tegen dat ik wegga.'

  'Ik mag dan wel oud zijn, maar ik beslis nog steeds zelf wat ik met mijn geld doe. Jij bent mijn enige kleinkind. Ik geloof in het geven met een warme hand, niet met een koude. Ik zal straks het geld naar je overmaken en je hoeft het aan niemand te vertellen.'

  Jake is klaar met snuffelen en gaat voor Neeltje staan met zijn ogen vol aanbidding op haar gericht.

  'Zie je wel? Hij vindt het een geweldig idee.' Neeltje kriebelt hem over zijn kop.

  Met een vlotte beweging springt Jake op de bank en nestelt zich tegen haar aan.

  Emma moet lachen om de triomfantelijke blik van haar oma. 'Jullie spannen tegen mij samen, het ...' Haar woorden worden onderbroken door het geluid van de bel.

  'Dat zal de nieuwe buurman zijn,' zegt oma. 'We hebben van de week kennisgemaakt en hij zou wat boodschappen voor me meebrengen die je moeder vergeten was.'

  Verbluft ziet Emma toe hoe haar oma opstaat en zo snel als ze maar kan naar de voordeur gaat. Het is vast een interessante buurman. Jake springt van de bank als hij een vreemde stem hoort. Emma pakt hem bij zijn halsband. Wie weet houdt de buurman helemaal niet van honden. Als een jonge vent met een gebruinde huid, donker haar en kolenzwarte ogen de kamer binnenkomt, valt haar mond open. Geen wonder dat oma zo'n haast had om de deur te openen. Voor zo'n aantrekkelijke man wil je dat graag doen.

  'Dit is Emma, mijn kleindochter,' zegt oma. 'En dat is Jake.' Ze wijst naar de hond. 'Ze heeft hem net uit het asiel gehaald. Emma, dit is Jesse Nienhuis, mijn nieuwe buurman.'

  Jesse zet zijn boodschappentas neer en schudt Emma's hand. 'Leuk je te ontmoeten,' zegt hij met een diepe stem.

  Jake snuffelt aan zijn spijkerbroek en begint te blaffen.

  'Sorry,' zegt Emma. 'Hij moet nog wennen.' Ze pakt de boodschappen en neemt Jake mee naar de keuken, waar ze de spullen opbergt. Dan steekt ze haar hoofd om het hoekje. 'Wil je ook thee?' vraagt ze aan Jesse.

  'Nee, ik heb helaas geen tijd,' antwoordt hij beleefd. 'Ik moet ervandoor.' Hij neemt afscheid van Neeltje en loopt naar de voordeur.

  Emma schiet voor hem langs en opent de deur. 'Heeft oma je betaald voor de boodschappen?' vraagt ze.

  'Och, dat komt de volgende keer wel.'

  'De volgende keer? Ga je haar vaker helpen?' vraagt Emma met een wantrouwende blik. Ze kent de man per slot van rekening amper.

  Jesse schiet in de lach. 'Ik werk als fysiotherapeut in een verpleeghuis. Natuurlijk zal ik je oma helpen als ze iets