Babymakelaar

By Marelle Boersma

DE BABYMAKELAAR
Een jonge vrouw vecht voor haar ongeboren kind

Het leven van musicalster Femke van Dam is bijna volmaakt. Haar grote kinderwens blijft echter onvervuld. Ze ziet zich gedwongen haar toevlucht te nemen tot het illegale circuit van commercieel draagmoederschap. Het wordt haar echter snel duidelijk dat in de wereld van de babymakelaar andere regels gelden. Als haar man bij een raadselachtig ongeluk om het leven komt, staat ze er opeens alleen voor en beseft ze dat ook haar kind gevaar loopt.
Dan begint Femke aan een ijzingwekkende zoektocht naar haar kind, dat ergens in de buik van een voor haar onbekende draagmoeder zit.


'HET GEGEVEN VAN DE BABYMAKELAAR IS INTERESSANT. HOE VER KAN JE GAAN IN JE VERLANGEN NAAR EEN KIND?'
TELEGRAAF VROUW

• Language: Nederlands
• Publisher: De Crime Compagnie
• Release date: May 1, 2010
• ISBN: 9789461090379

Book preview

inspiratie

Proloog

Haar wijd opengesperde ogen stralen doodsangst uit. Met de handen achter haar rug gebonden, kronkelt de jonge vrouw over de zompige aarde, terwijl haar kreten worden gedempt door een stuk tape. Takjes en resten bladeren klitten vast in het zwarte haar. Het verse groen aan de takken spreekt van jong leven, in een absurde tegenstelling tot de dood die achter de stammen verborgen ligt.

De man sluipt om haar heen, zijn zwarte hoed diep over zijn ogen getrokken. Hij mompelt wat voor zich uit. Termen die voor niemand bedoeld lijken. Als hij een hooggehakte schoen voor zijn voeten ziet liggen, stopt hij abrupt. Hij raapt de schoen op en streelt de hak met zijn smalle vingers. Dan spreidt hij zijn armen en lacht.

Zodra hij naast haar knielt, verstart de vrouw en ze staart hem vol walging aan. De schoen wordt in een bijna teder gebaar aan haar voet geduwd. Dan buigt hij over haar heen en schuift haar korte jasje naar boven. Haar bolle buik glimt van het zweet. Als hij zijn beide handen op de ronde vorm legt, golven er bewegingen over de naakte huid, leven op zoek naar zijn handen. Er glijdt een glimlach over zijn lippen. Haar zwaar opgemaakte ogen tonen een voorzichtige hoop.

Minuten zweven weg. De baby in haar buik vormt nu hun enige contact. Slechts hoop en verwachting, tot de man zijn handen weghaalt.

Met een snelle beweging haalt hij een mes tevoorschijn. Terwijl hij met zijn vingers over het scherpe lemmet glijdt, glinstert het in het weinige licht. Dan zet hij de punt op de huid. Er welt direct bloed op.

De vrouw gooit haar hoofd in haar nek en een onmenselijke kreet verlaat de met tape afgeplakte mond, snijdt door de lucht en is rauw van pijn. Onverstoorbaar blijft de man zijn aandacht op het mes richten dat hij met nauwgezette precisie over de buik laat snijden. Als de huid opensplijt lijken haar gesmoorde kreten ergens uit haar buik te komen.

De man werkt nu sneller. Hij veegt het bloed weg dat nu ruimschoots over haar buik stroomt. Ruw maakt hij de verschillende lagen weefsel los en zoekt met zijn vingers in de ontstane opening. Het gekreun van de vrouw verstikt en langzaam zakt haar hoofd opzij. De man bevrijdt het kind uit het vlies. Een verlossend gehuil klinkt en vermengt zich met de laatste geluiden van zijn moeder.

1

Honderden gezichten draaien in één beweging in Femkes richting, alsof het zo geregisseerd is. Heel even lijkt iedereen zijn adem in te houden, maar dan barst het applaus los. Het voelt geweldig. Ze heeft zo hard gewerkt om dit te bereiken en nu is het zover, haar eerste rol in een musicalproductie. Ook al is het een bijrol, ze staat er toch maar mooi. Met een eigen solo.

Trots poseert Femke met de cast bovenaan de trap in de foyer van het theater, terwijl flitslichten haar kant op schieten.

‘Wat een aandacht,’ fluistert ze tegen Enrico die naast haar staat.

‘Ja, geweldig hè? Lief lachen, je komt nu in de bladen.’

Aandacht van de media. Naamsbekendheid. Na al die jaren trainen, oefenen, zanglessen en netwerken is ze eindelijk voor een rol geselecteerd. De interviews voorafgaand aan de première waren alleen al heerlijk om te doen, want wat is er mooier dan vertellen over haar passie? Ze geniet van de belangstelling. Het feit dat ze erin geslaagd is om deze rol te bemachtigen, is een bewijs van haar kunnen. Behalve een goede stem kan ze dus ook acteren, iets wat Björn, haar man, altijd al heeft gezegd. Gekscherend, dat wel.

‘Hier, Femke! Kijk eens deze kant op?’

Haar lippen plooien zich zonder enige moeite tot een brede lach. Ze schudt haar lange krullen naar achteren en voelt zich mooi, geliefd en vooral aanbeden.

‘Nu samen met Enrico. Kan het wat closer?’

Ze steekt haar arm door die van haar tegenspeler en legt haar hoofd gehoorzaam op zijn schouder. Ze spelen twee personen die uiteindelijk geliefden worden. Geen nare opgave, want Enrico is onweerstaanbaar knap. Heel af en toe nadert ze een grens waarachter ze niet mag verdwijnen. Geen geflikflooi op de set.

Femke gluurt over de hoofden van het publiek de foyer in op zoek naar Björn. Zijn hoofd steekt boven de meeste andere bezoekers uit, maar de verwachte trotse blik is afwezig. Hij staart langs haar heen. Zorgelijk.

Een fotograaf met donkere krullen dringt naar voren. Zijn groene ogen trekken haar aandacht. ‘Ik ben Damien Dyle. Wil je even voor Enrico gaan staan? Dat geeft een mooi plaatje.’ Zijn camera deint op zijn borst, terwijl hij met brede gebaren aanwijzingen geeft. Een tweede camera bungelt achteloos over zijn schouder. ‘Kijk even hierheen.’

Haar glimlach is vast overdreven, denkt ze en ze probeert de pose te pakken te krijgen die ze thuis voor de spiegel geoefend heeft. Het lukt niet, ze kan niet anders dan breeduit lachen. Ze is een musicalster, naast niemand minder dan Enrico Valenze. Haar gedachten aan Björn verdwijnen naar de achtergrond. Straks, als ze thuis zijn, zal ze hem vragen hoe zijn gesprek is verlopen.

Na enkele minuten verslapt de aandacht van de fotografen. Ze hebben hun plaatjes en verdwijnen tussen het publiek. Terwijl ze door de mensenmassa loopt, ziet ze veel bekende gezichten. Ze geniet van alle complimenten die mensen haar toefluisteren.

‘Prachtige solo, Femke.’

Ze kijkt in de ogen van niemand minder dan Joop van den Ende.

‘Dankjewel,’ zegt ze, terwijl ze een blos omhoog voelt schieten. Ze knoopt een praatje aan en voelt de spanning van zich af glijden.

Even later excuseert ze zich en loopt naar Björn toe, die geduldig staat te wachten. Zijn ogen strelen haar lichaam.

‘Wat zie je er prachtig uit.’

‘Dank je, lieverd.’

‘Je was echt fantastisch. Ik heb zoveel positieve opmerkingen om me heen gehoord.’

Ze zuigt de complimenten gretig op. ‘Het is heerlijk om voor premièrepubliek te spelen. Al vanaf de eerste scène voelde ik het verschil met de try-outs. Het is als een warm bad, met bubbels. Heb je trouwens gezien hoeveel foto’s er zijn gemaakt? Al die fotografen.’ Ze beseft dat ze ratelt, maar het kan haar niet schelen.

‘Ja, dat is me opgevallen.’ Zijn grijsblauwe ogen worden donkerder. ‘Geniet er maar van,’ zegt hij met een iets te lange pauze.

Zijn behoudende reactie dempt haar enthousiasme. Hij is geen theatermens, dat weet ze toch? Waarom verwacht ze dat dan nog steeds? Ze moet gewoon tevreden zijn met wat hij haar wel geeft.

‘Heb je al champagne gehad? Hier, laten we toosten.’ Ze duwt hem een glas in de hand.

Even staart hij naar het glas dat versierd is met een knipperend rood lampje. ‘Op jou, lieverd,’ zegt hij dan. ‘Dat je nog maar heel veel succes mag hebben.’

‘En op ons. Op onze toekomst.’ Ze knipoogt veelbetekenend naar hem.

Als ze een slok neemt, ziet ze dat hij naar het glas blijft staren.

‘Wat is er, Björn? Zijn er problemen?’ Ze zet het glas weg.

‘Niet hier,’ antwoordt hij binnensmonds. Nu neemt hij wel een grote slok.

Ze gaat wat dichter bij hem staan. De muziek dwarrelt om hen heen en even lijken ze op een eigen toneel te staan.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Nu niet. Thuis praten we erover, oké?’

‘Femke, je was gewéldig.’ Een vrouw met hoog opgestoken zwart haar dringt zich tussen hen in. Drie dikke zoenen klinken naast haar wangen.

‘Wat leuk dat je er bent, Shaundra.’

‘Je was fantastisch, meid. Ik wist dat je het in je had.’

Femke voelt haar glimlach weer doorbreken. ‘Het ging goed, hè? Het was echt zo waanzinnig om eindelijk de première te mogen spelen.’

‘Het werd tijd dat die producenten eindelijk eens die Gooise stront uit hun ogen wreven,’ gaat Shaundra verder.

‘Mede dankzij jou. Je hebt daar een behoorlijk steentje aan bijgedragen.’

‘Ach, een paar telefoontjes naar wat contacten van me. Dat is alles.’

‘Nou, dat was toch wel belangrijk.’ Femke lacht dankbaar naar haar vriendin. Het was puur geluk dat ze met de journaliste van het blad ShowLadyzz in gesprek raakte tijdens een feestje van een collega. Daarna bleven ze contact houden. Shaundra heeft zich in de afgelopen maanden ontpopt als een echte vriendin, die haar aan alle kanten heeft gesteund.

‘Fem,’ onderbreekt Björn het gesprek. ‘Ik ga vast naar huis.’

‘Naar huis, maar…?’

‘Klets maar lekker bij met Shaundra. Wij praten later wel verder.’

‘Wacht even Björn, blijf je niet bij het buffet?’

‘Nee, lieverd, ik moet echt weg. Tot straks, geniet van je avond.’ Björn kust haar licht op de wang en glipt door de menigte heen naar achteren. Femke kijkt hem na. Dit is niets voor Björn, er is kennelijk iets fout gegaan tijdens zijn afspraak.

Flitslicht doorbreekt haar contact met Björn. Als ze omkijkt ziet ze een camera op zich gericht. De sluiter ratelt.

‘Lachen, Femke,’ hoort ze Shaundra naast zich fluisteren.

Ze duwt direct haar gezicht weer in de plooi. Ze moet alert zijn op gefocuste lenzen. Altijd in haar rol blijven.

De blik van de fotograaf is nu op zijn display gericht, alsof hij zijn buit taxeert. Dan een vriendelijke glimlach. Zijn ogen tasten vrijpostig haar lichaam af. Ze kleden haar uit. Een spiertje bij haar oog begint te trillen. Irritant. Dan knikt hij haar toe alsof hij zijn goedkeuring geeft. Femke laat haar adem ontsnappen.

‘Ze proberen je altijd te pakken op een ongelegen moment,’ sist Shaundra tussen haar tanden door. ‘Gemene horzels zijn het. En deze vent is de ergste van allemaal.’

..

Die laatste foto wordt het, weet Damien direct. Daar kan hij zeker wat mee doen. Een foto die vragen oproept. Beetje gewaagde tekst erbij en klaar.

Opnieuw klikt hij door zijn opnames. De verbijstering op haar gezicht was niet gespeeld. Wie weet is er bij deze dame wel meer te halen. Een goede foto is een geplaatste foto, want dan levert die pas geld op. En voor meer duiten zal hij iets moeten leveren dat buiten het normale glamourboekje gaat. Dat heeft zijn hoofdredacteur Tim hem wel duidelijk gemaakt. De zeikerd. Die beoordeelt een foto niet op een mooie compositie, of op hoge kwaliteit. Sensatie, daar gaat het hem om. Ze willen een smeuïg verhaal bij zijn foto’s kunnen plaatsen. Het voelt tweederangs, maar dat is even niet anders.

Als hij de zaal rondkijkt ziet hij de andere fotografen als vliegen rond de BN’ers zoemen. Daar valt dus niets exclusiefs te halen. Deze meid is vers. Misschien moet hij zich de komende tijd maar eens in haar verdiepen. Hij kijkt tegen haar rug aan. De blonde krullen vallen soepel over haar blote schouders. Slanke taille en een prachtig kontje in een glanzende galajurk. Hij heeft wel minder mooie objecten begluurd. Wie weet wat hij in de komende weken allemaal nog te zien krijgt. Het prikkelt hem.

Wie was trouwens die vent die bij haar stond? Haar man? Daar moet hij achter zien te komen, want er speelt duidelijk meer tussen hen. Is hij misschien jaloers op de charmante Enrico. Of is er iets anders?

Achteraan in de zaal ziet hij de blonde man weglopen. Die moet hij dus hebben. Hij loopt vastberaden achter hem aan. Bij de garderobe ziet hij nog net dat de man door de draaideur van het theater verdwijnt. Snel duwt hij zijn kauwgum onder de balie. Hij kan maar beter direct aanhaken.

2

Femke gloeit nog na, als ze zich onderuit laat zakken in de taxi. Het was heerlijk om iedereen na de voorstelling te spreken. Zelfs haar vriendin Joke was er met haar nieuwe vriend. Uitgelaten als altijd. Haar twee dochters waren zeker bij haar ex, die steeds vaker als gemakkelijke oppas ingeschakeld wordt nu Joke weer verliefd is. Het is voor haar onbegrijpelijk dat je kinderen zomaar opzij schuift.

Miranda was er niet. Natuurlijk is het moeilijk om oppas te vinden, maar ze vraagt zich af of ze wel genoeg moeite heeft gedaan. Juist voor deze belangrijke avond. Het is wel duidelijk dat hun contact het afgelopen jaar veranderd is. Ze weet wel dat het voor een deel aan haarzelf te wijten is, maar ze doet toch haar best? Ze heeft haar zo vaak gebeld en steeds weer het geklaag over alle zwangerschapskwaaltjes geduldig aangehoord. Hoe vaak heeft ze in die tijd niet willen roepen dat ze met liefde alle kwalen ter wereld over zou nemen als ook zij met een dikke buik zou mogen pronken? Maar ze heeft zich ingehouden, zelfs meegezucht dat het vast heel zwaar was, maar dat ze er straks toch iets heel moois voor terug zou krijgen. Een baby. Zij wel.

Femke zucht en trekt haar hooggehakte schoenen uit. Ze wrijft haar pijnlijke voeten warm. Allebei haar vriendinnen zijn veranderd sinds ze moeder zijn geworden. In niets lijken ze nog op de meiden van de middelbare school. Misschien is dat wel de reden dat ze meer naar Shaundra is toegetrokken. Een heel ander type. Ze is rond de zestig, met inktzwart haar dat op de scheiding een chemische achtergrond verraadt. Meestal netjes gekleed, met hakken waarop ze niet kan lopen. Maar haar aandacht is hartverwarmend. De vrouw is als een moeder voor haar. Ze durft haar hart uit te storten zonder bang te zijn dat ze veroordeeld wordt. Ze kunnen over alles praten. Niet alleen over haar kinderloosheid, ook over haar ambities in de musicalwereld. Shaundra heeft een aantal grote interviews in belangrijke bladen geregeld. Natuurlijk is een goede auditie een eerste vereiste, maar je weet maar nooit wat die media-exposure heeft gedaan.

Musicalster. Ze is een ster. Dat heeft ze dan toch maar bereikt. Misschien was dat nooit gelukt als haar grote kinderwens was uitgekomen.

Het deed haar goed dat een aantal mensen van haar opleiding naar de première was gekomen. De meesten hebben al in verschillende producties meegespeeld, maar nu was zijzelf ook zover dat ze niet meer alleen voor het ensemble was gekozen. Ze voelde zich vanavond zo waanzinnig sterk. Na haar ziekte is ze toch maar mooi teruggekomen. Daar mag ze best trots op zijn.

Het was een vreemde gewaarwording dat ze nu zelf tussen allemaal bekende Nederlanders stond, met ze praatte over het vak en met ze kon lachen over de futiliteiten die misgingen. De enige domper was dat Björn zo vroeg weg was gegaan.

Terwijl de verlaten straten langs het raam glijden, kan ze zich eindelijk ontspannen. Ze is blij dat ze bijna thuis is.

‘Weg afgesloten,’ bromt de taxichauffeur voorin. ‘Ik zal er helemaal omheen moeten rijden. Kunt u me aangeven hoe ik het beste kan rijden?’

Femke kijkt op en ziet de wegafsluiting. Stom, dat ze niet heeft opgelet. Ze had hem vanaf de andere kant het dorp in moeten loodsen.

‘Ik stap hier wel uit. Het is maar honderd meter tot aan mijn huis,’ hoort ze zichzelf zeggen, terwijl ze haar schoenen weer aantrekt.

Eenmaal buiten lijkt het veel verder. Het is eng stil en ze heeft het koud. Bovendien doen haar voeten zeer. Blote schouders, dunne panty’s, een te dunne jas. In de kilte van de veel te vroege ochtend is galakleding vooral onpraktisch. Ze mag niet verkouden worden. Bij stem blijven is nu belangrijker dan ooit. Liever geen dikke keel en een loopneus op het podium. Presteren moet ze, elke dag weer. Het is een vak waarin je heel zuinig moet zijn op jezelf. In vorm zijn. Je teksten vloeiend en verstaanbaar uitspreken en elke toon loepzuiver over het publiek laten glijden. Het is gelukkig een soort tweede natuur geworden.

Eindelijk ziet ze haar huis. Björn heeft het buitenlicht aangedaan, de lieverd. Ze kijkt snel om zich heen als ze de sleutel in het slot steekt. In haar geboortedorp op de Veluwe heerst rust en ligt de omgeving als een veilig cordon om je heen. Hier blijft het anders aanvoelen. Toch is ze blij dat ze een huis hebben kunnen kopen in Berkel en Rodenrijs, een gemoedelijk dorp op een steenworp afstand van Delft. Lekker centraal en toch een beetje landelijk.

Ze stapt naar binnen, en sluit de deur achter zich. Een warm lijf krult zich rond haar benen. De warmte van de kat is weldadig.

‘Hé, dikke Joop.’ Femke bukt zich om de zwarte kater op te tillen en schopt tegelijkertijd de knellende hakken uit. Ze steekt haar neus in de warme vacht en voelt het lijf trillen. Het spinnen van een kat is een prachtig fenomeen, hoewel ze nog niet heeft kunnen ontdekken hoe het nou precies in zijn werk gaat.

De woonkamerdeur staat op een kier.

Terwijl Femke de kater in haar armen aait, ziet ze Björn zitten in de schaduw van de bank.

‘Slaap je nog niet?’ fluistert ze de kamer in.

‘Kon ik niet,’ komt het brommerige antwoord.

Ze doet een lamp aan en bukt zich om hem een kus te geven. Björn beweegt niet en de kus belandt op zijn dunne haar. Ze laat haar verbazing niet blijken, maar krult zich aan de andere kant op de bank. Joop klimt direct op haar schoot en geeft kopjes tegen haar gezicht. Femke kroelt met haar vingers door de vacht.

De première verdwijnt naar de achtergrond nu ze ziet dat Björn zich volledig in zichzelf heeft teruggetrokken. De afspraak.

‘Wil je me nu vertellen wat er is gebeurd?

Slechts een diepe zucht.

‘Heb je ze gesproken?’

‘Ja, dat wel,’ klinkt het afwijzend.

‘Het gaat toch wel door?’

‘Stop met drammen, Femke. Dat doe je altijd. Wil jij het regelen?’

Ze schrikt van zijn agressieve reactie. ‘Nee, natuurlijk niet. Ik zou het alleen niet kunnen verdragen als…’

‘Je krijgt toch nog elke week een mail van haar,’ onderbreekt hij te fel.

Ze knikt.

‘Nou dan.’

Hij heeft gelijk. Ze mag blij zijn dat hij al hun zakelijke belangen regelt. Alles wat met contracten en financiën te maken heeft, is Björns pakkie-an. Ze heeft er geen geduld voor, bovendien interesseert het haar niet. Maar dit ligt natuurlijk anders, ze wil nu wel weten hoe alles verloopt. De afspraak was echter dat het contact door één persoon onderhouden zou worden. Veiligheid voorop. Alles om de kans op ontdekking zo klein mogelijk te houden.

Björn gaat verzitten. ‘Ik heb vanavond nog met hem gesproken, nu is hij aan zet.’

‘Hoezo?’ vraagt Femke opeens alert. Ze kent Björn.

‘Ach, ik krijg genoeg van die eisen van die vent. Als je dit soort mensen hun gang laat gaan, is het einde zoek. Het is belangrijk om op tijd aan de handrem te trekken, dan weet iedereen waar hij aan toe is.’

Femke houdt zich stil, maar het trilt van binnen. Is hij tegen hun eisen ingegaan? Straks gaat het allemaal niet door. Zij hebben alle macht in handen.

‘Ik weet wat je denkt,’ zegt Björn, terwijl hij haar aankijkt. ‘Maak je geen zorgen. Ik weet wat ik doe. Ik heb vaker met dit soort types te maken gehad.’

‘Doe alsjeblieft voorzichtig. Ga niet te ver om je recht te halen. Je weet toch hoe belangrijk het voor me is?’

‘Dat weet ik, daarom houd ik me ook in. Als het aan mij lag, was ik al lang gestopt, maar nu heb ik hem nog een kans gegeven. Vertrouw me nou maar en laat me het op mijn manier oplossen,’ bromt Björn. ‘Het komt heus wel goed.’

‘Ik hoop dat je gelijk hebt.’ De vermoeidheid slaat nu toe en valt zwaar over haar hele lichaam. Joop springt van haar schoot en loopt de kamer uit.

‘Je zult het zien, meiske. Het duurt nu niet lang meer. Die kat zal het straks nog moeilijk krijgen dat je hem niet meer plaatsvervangend stukknuffelt.’

Femke legt haar voeten op Björns schoot. Hij omvat haar voeten met zijn warme handen. Het is prettig zoals hij de pijn eruit masseert.

‘Heb je genoten vanavond, lieverd?’ vraagt Björn zacht.

Ze knikt en tast naar haar kettinkje onder haar kleding. Sinds haar moeders dood heeft Femke haar moeders ring aan een kettinkje gehangen. Ze draagt het altijd, als een talisman. In gedachten keert ze terug naar de euforie van de première.

‘Het was heerlijk. Natuurlijk was ik niet de belangrijkste persoon, maar ik hoorde er nu opeens helemaal bij. Heel wat anders dan alleen maar in het ensemble te spelen, ook al zullen de solisten dat nooit laten blijken. Nu bleven bijvoorbeeld al die journalisten en fotografen ook om míj heen draaien. Echt fantastisch. Ik was opeens echt belangrijk. En dan al die complimenten. Ik kreeg het gevoel dat ik door al die veren in mijn kont niet meer normaal door de zaal kon lopen.’

Björn schiet in de lach. ‘Een boa om je schouders, veren in je kont en dan die waanzinnig sexy galajurk. Morgen geniet heel Nederland van jouw stralende verschijning. De bladen zullen vast vol staan.’

Femke lacht mee. Ze ziet het al voor zich en maakt een wijds gebaar in de lucht. ‘Femke van Dam, de Veluwse struisvogel.’

‘Steek er maar de draak mee. Je hebt het toch gewoon verdiend? Je hebt er hard genoeg voor geknokt. Mijn prinsesje is een musicalster.’

De trots die ze in zijn stem hoort doet haar goed. Het is heerlijk om haar succes met hem te delen. Natuurlijk hebben ze het samen al uitgebreid gevierd met een dinertje bij kaarslicht. Degelijke Björn, overdag de strenge rechter, maar die avond lichtelijk aangeschoten door de champagne. Zie je wel, nooit je ambities opzij zetten, heeft hij gezegd. Altijd blijven doorvechten dan komen veel dromen uit.

3

Voor de zoveelste keer die ochtend kijkt Femke op de klok. De wijzers zijn echter maar een klein stukje verschoven: tien over elf. Björn is al een paar uur geleden naar zijn werk vertrokken, en ook al gunde ze het zichzelf om nog even te blijven liggen, van slapen kwam niets meer. Ze is onrustig. Alsof de adrenaline van de vorige avond nog steeds niet is verdwenen.

Opnieuw loopt ze naar het raam en kijkt over de straat uit. Shaundra is laat. Ik kom morgen langs met een verrassing, heeft ze gister gezegd. Echt iets voor haar. De journaliste houdt ervan om steeds iets nieuws te verzinnen waarmee ze haar kan verwennen, maar het is nooit van tevoren te voorspellen of het gaat om een groot interview in een magazine of een simpele bos bloemen. Raden of vragen heeft geen zin. Shaundra zwijgt als het graf, zeker als het om verrassingen gaat. Die geniet van de geheimzinnigheid.

Normaal blijft Femke er heel rustig onder, maar vandaag is dat anders. Alsof ze aanvoelt dat er iets bijzonders staat te gebeuren.

Alles voor de koffie staat klaar. Sloten van dat zwarte vocht werkt de journaliste weg. Vanwege de cafeïne stuitert ze zelf na twee koppen allang door de kamer, terwijl Shaundra na vijf koppen nog steeds ongegeneerd kan gapen. Femke schuift het schoteltje met chocolaatjes wat meer naar het midden van de tafel, en kan zich nauwelijks bedwingen om er alvast eentje te nemen.

Op dat moment gaat de bel. Femke springt betrapt overeind.

‘Ha lieverd,’ begroet Shaundra haar. Ze heeft een grote doos achter haar rug. ‘Al nieuwsgierig?’

‘Dat wil je niet weten,’ lacht Femke, terwijl ze probeert een glimp op te vangen.

‘Ik weet zeker dat je er blij mee bent.’

Femke loopt voor haar uit. Ze kijkt ongeduldig toe als Shaundra de doos neerzet. Direct klinkt er een klagerig geluidje. Femke kijkt haar vriendin vragend aan. Dat lijkt wel…

‘Maak maar open,’ zegt Shaundra lachend.

Een kleine kattenkop verschijnt in de opening van de doos. ‘O, Shaundra. Een poes. Is die voor mij?’

Shaundra knikt intens tevreden. Haar getoupeerde haar schudt vervaarlijk heen en weer in de te nonchalant vastgezette speld.

‘Wat een schatje. Kijk nou toch. Hoe kom je eraan?’ Femke pakt het trillende beestje uit de doos en houdt het dicht tegen zich aan.

‘Het asiel. Er was een paar maanden geleden een heel nest op de stoep te vondeling gelegd. Dit was de laatste.’

‘Hoe kunnen mensen zoiets doen?’

‘Beter dan verdrinken,’ zegt Shaundra nuchter.

‘Hoe heet ze?’ vraagt Femke, terwijl ze de poes achter haar oortjes kroelt.

‘Dat mag jij kiezen. Iets toepasselijks naast Joop.’

Femke schiet in de lach. ‘Enrico zou direct Chantal noemen. Hij lag tijdens een repetitie een keer met haar in de clinch en sindsdien noemt hij haar steevast kattenkop.’

‘Maar jij bent juist zo gek op Chantal.’

‘Ik wel. Ik heb ook zoveel van haar geleerd.’ Femke kijkt in de blauwe oogjes van de lapjespoes. ‘Wat vind je van Pia? Lief maar eigenwijs.’

‘Prima keuze. Nu lust ik wel een kop koffie,’ zegt Shaundra, terwijl ze op de bank gaat zitten en in één beweging twee chocolaatjes pakt.

Femke loopt naar de keuken, terwijl de poes achter haar aan huppelt. Uit haar ooghoeken ziet ze dat Joop de nieuwkomer in de gaten houdt.

‘Joop zal wel even moeten wennen.’

‘Joop is gek op Pia.’

‘Ik vind het zo lief van je, Shaundra,’ zegt ze, terwijl ze de koffie voor haar neerzet.

‘Graag gedaan. Ik weet wel dat het in geen verhouding staat tot je gemis aan een kindje, maar ik wilde je toch iets geven om voor te zorgen. Als een soort troost. En ik vond dit een mooi moment.’ Ze drinkt een paar snelle slokken