De lente dat ik je won: Verliefd en Verloren, #3

By Lizzie van den Ham

Nu Julian en Gemma eindelijk hun gevoelens voor elkaar hebben uitgesproken, is Gemma zielsgelukkig. Helaas is het nog niet zo gemakkelijk om stiekem met iemand uit haar eigen klas af te spreken. Krijgen Gemma en Julian een happy end of zullen de problemen die hun relatie met zich meebrengt ze weer uit elkaar drijven? Je leest het in het laatste boek van de Verliefd en Verloren-serie!

 

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: Sep 14, 2015
• ISBN: 9781516370252

Book preview

Hoofdstuk 1

––––––––

De maandagochtend begon voor Gemma kalmpjes. Tenminste, het was bijna een verademing te noemen na het gestresste weekend dat ze ervoor had gehad. De hele zaterdag en zondag had ze lopen malen over haar toezegging aan Julian over die Valentijnsdate. Bijna had ze hem geappt om te zeggen dat het misschien toch niet zo’n goed idee was, maar uiteindelijk had ze hem gewoon een lieve boodschap gestuurd waarin ze zei dat het een superavond was geweest, en dat ze niet kon wachten tot ze hem dinsdag weer zag. Daar had hij ook weer heel lief op gereageerd. Nochtans voelde ze zich alsof ze een crimineel was nu ze weer op school rondliep terwijl ze wist dat ze dingen had gedaan die niet door de beugel konden.

Ze had vandaag surveillance bij twee luisterexamens staan voor de 5e klassen HAVO, en dus kon ze twee uur lang het zoveelste oersaaie verhaal over natuurbescherming in Wales aanhoren terwijl ze nauwlettend in de gaten hield of er iemand afkeek.

In de grote pauze zat haar eerste toetsdag erop, en ze ging met Riana lunchen bij de bakker naast school. Was het een moeilijk examen? vroeg Riana, terwijl ze haar tanden in een broodje met zalm zette.

Ach, 5H1 vond van wel, zuchttte Gemma. Maar dat vindt 5H1 eigenlijk altijd, heb ik me laten vertellen. Ze grabbelde in haar tas. Ik zal m’n mobiel weer even aanzetten, zei ze terloops. Die moest natuurlijk uit tijdens de examens.

Riana grijnsde. Hoop je nog op een bericht? knipoogde ze.

Gemma knikte, maar werd toch rood toen ze even later het bekende app-geluid hoorde. Ze keek op haar telefoon en zag dat het van Sofie was; of ze ‘s avonds nog langskwam.

Dat leek haar wel een goed idee; anders zou ze tóch maar weer spazzed gaan zitten wachten of Julian misschien nog online kwam, of haar zou mailen, of appen, of zelfs bellen.

De herinnering aan zijn handen op haar lichaam en zijn lieve, gefluisterde woorden maakten haar gek. I can wait. Als ik maar weet dat ik niet voor niks wacht.

Na de lunch reed Gemma naar huis, en Riana ging nog even mee om haar oplader op te halen (die was ze weer eens vergeten) en daarna bij Carina te gaan eten.

Hee, je hebt post, riep Riana uit, toen ze de hal binnenstapten. Ze wees op een grote, rode envelop die veelbetekenend uit haar postvakje stak. Gemma keek op en bevroor. Oh my God. Daar had ze eigenlijk helemaal geen rekening mee gehouden; dat iemand háár wel eens een Valentijnskaart zou kunnen sturen. En hij was nog te vroeg ook. Ze pakte de kaart van Riana aan en was even helemaal stil. Denk je... begon ze toen.

"Je komt er alleen maar achter als je hem open maakt," zei Riana, ook een beetje gespannen.

Ze liepen eerst naar boven en gingen aan tafel zitten, de rode envelop tussen hen in. Gemma bekeek haar naam en adres, die in een onbekend handschrift waren geschreven. Ze scheurde de bovenkant open en trok met een zenuwachtige giechel de kaart uit de envelop.

De voorkant liet een rode roos zien tegen een zwarte achtergrond. ‘Lijkt wel de voorkant van een rock-CD,’ schoot het door haar heen. ‘Het zou wel echt een kaart zijn die Julian had kunnen uitkiezen.’

Typisch Julian, oordeelde Riana op hetzelfde moment.

Gemma giechelde opnieuw, en opende toen de kaart.

‘Look in my eyes girl

Nothing like yours now

It seems that a lifetime

Is passing us by.

So open your eyes...’

Geen naam. Alleen een Youtube link. Gemma staarde naar de tekst, want die kende ze wel. Het kwam uit een liedje van the Birthday Massacre, en dat liedje had ze een tijdje geleden op haar tijdlijn gezet op Facebook. Een aantal mensen hadden het geliked, waaronder Julian. Nogal wiedes... hij had haar in september al verteld dat zijn band voor een deel hun inspiratie haalde uit muziek van The Birthday Massacre.

En? En? vroeg Riana, die haar nek zowat verrekte om mee te kijken.

Ik weet het niet, aarzelde Gemma. Het komt uit een liedje dat Julian ooit geliked heeft op mijn tijdlijn... maar ja, dat had jij ook gedaan, toen.

Nou, ik ben het niet hoor, grinnikte Riana. Het kan haast niet anders of het is van hem.

Gemma zweeg. Waarom heeft hij dan niet ondertekend? vroeg ze zich hardop af.

Riana dacht even na. Omdat hij hem vrijdag af gepost heeft, riep ze toen uit. "Of donderdag. Hij heeft deze enorme kaart voor je gekocht voordat jullie hebben staan vozen in zijn kamer!"

Het idee dat Julian haar zo’n geweldige kaart had gestuurd zelfs voordat hij zekerheid had gehad over haar gevoelens raakte Gemma ineens diep. Hoe was het toch mogelijk? In wat voor absurde maar geweldige wereld was ze verzeild geraakt? En dan te bedenken dat Julian in zijn tekst refereerde aan de eeuwigheid die ze moesten wachten op elkaar...? Nu hoefde dat niet meer. Een grote grijns spleet haar gezicht in tweeën.

Ze zette het liedje meteen maar aan op Youtube, en knuffelde Riana toen die afscheid van haar nam. Ik zei toch dat alles goed zou komen, zei die voor de zoveelste keer bij het zien van Gemma’s blije gezicht. Morgen zie je hem weer. Dan kun je het hem vragen.

Ja, maar we zijn op school, sputterde Gemma tegen.

Zet je pokerface op, adviseerde Riana. Ik spreek jou morgen nog wel! Doe de groetjes aan Sofie vanavond.

.......................

Daags erop hoefde ze eens niet vroeg te beginnen. Om kwart voor elf kwam ze binnen, net toen de bel voor de kleine pauze ging. Het was de dinsdagochtend van de VWO luisterexamens. Later op de dag zouden er alvast wat mondelinge examens plaatsvinden en daar moest ze spullen voor klaarleggen. En natuurlijk was het ook Valentijnsdag! Gemma had 6V4 om elf uur voor hun luistertoets ontboden, en ze zou de kleine pauze gebruiken om nog even te zorgen dat alles helemaal goed klaarstond en vlekkeloos zou verlopen. Ze liep met een kopje thee naar lokaal 26. Toen ze de hoek omsloeg, kreeg ze een groepje 6V4-leerlingen in het oog, die al tegenover haar lokaal stonden te wachten. Met kloppend hart zag ze dat Julian er ook bij stond. Ineens werd ze ongelofelijk zenuwachtig. Ze trachtte zijn blik een beetje te ontwijken, maar dat was erg lastig, aangezien hij haar zo duidelijk zo graag wilde aankijken dat ze zich bijna een monster voelde toen ze hem probeerde straal te negeren.

Hee, jongens, wat zijn jullie vroeg, riep ze met enigszins overslaande stem.

Dag mevrouw, zei Julian, en stak nonchalant zijn hand op. Mogen we al naar binnen? De manier waarop hij ‘mevrouw’ zei... het klonk zo koeltjes. Wat een rasacteur was hij toch eigenlijk.

Eh, nou, eh, nee, ik moet nog wat dingen klaarzetten, stotterde ze. Ze probeerde Julian net zo nonchalant aan te kijken, maar dat lukte niet zo heel erg goed. Het is de bedoeling dat jullie echt pas binnenkomen als de bel gaat om elf uur.

Voor haar gevoel hadden de andere jongens (Bram, Dennis, Paul) net zo goed niet in de gang kunnen staan. Zouden die doorhebben wat een vreemde confrontatie er hier plaatsvond..?

Kom, dan gaan we even een broodje halen, redde Paul haar, die zijn klasgenoten mee naar de aula nam.

Tot zo, mompelde Gemma,