De winter dat ik je zag: Verliefd en Verloren, #2

By Lizzie van den Ham

Het is zover: Gemma gaat samen met Julian naar een rockconcert terwijl ze weet dat dit risico's met zich meebrengt. De spanning tussen hen loopt zo hoog op dat ze erna besluit afstand van hem te nemen. Maar hoewel ze misschien tegen de buitenwereld kan liegen, kan ze dat niet tegen haar eigen hart...

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: Sep 14, 2015
• ISBN: 9781516301638

Book preview

De Winter Dat Ik Je Zag

(Verliefd en Verloren, Boek 2)

Lizzie van den Ham

Inhoudsopgave

Titelpagina

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 1

––––––––

De volgende ochtend werd Gemma wakker met onverklaarbare buikkramp. ‘Wat heb ik gisteren gegeten?’ vroeg ze zich af toen ze op een holletje richting toiletpot ging.

Na een uur stelde ze vast dat ze niet in staat was om naar school te gaan, en balend belde ze af. Nu zou ze die stomme toets met 4B alweer moeten verplaatsen, en bovendien miste ze haar les met 6V4... en straks dacht Julian ook nog dat ze niet naar het concert zou gaan! Ze moest en zou opgeknapt zijn voor vanavond...

Om een uur of twaalf voelde ze zich gelukkig een stuk beter, en na even aarzelen appte ze Julian. ‘Hee! Ik was vanochtend ziek maar ik ga vanavond wel hoor : )’ stuurde ze.

Een half uur later (toen had hij namelijk een tussenuur, wist ze) kreeg ze een appje terug. ‘Gelukkig maar : ) tot straks dan. X’. Het lieve kruisje viel haar op, temeer daar zij er niet eens één had neergezet.

Die middag reed ze naar het station om Ruben op te halen. Ik heb er echt zin in! zei haar neef enthousiast. Hoe laat gaan we weg?

Oh, een uurtje of zes? stelde Gemma voor. Er komt zo ook een jongen die ik ken mee-eten, en die rijdt ook mee. We eten dus vroeg. Laten we maar pizza halen ofzo.

Ruben keek haar opmerkzaam aan. Je wordt rood, stelde hij vast. En toen: "Oh! Komt er een leuke jongen eten?!"

Eh, nee, zei Gemma geveinst onschuldig. Natuurlijk niet. Het is gewoon een mentorleerling van me.

Niet zo gewoon als je erbij bloost. Rubens ogen werden groot.

Gemma zweeg even. Oh, okee dan! riep ze tenslotte gefrustreerd uit. Ja, hij is wel leuk, ja. Hij heet Julian.

Ruben grijnsde. Leuke naam, vond hij. Ik ben benieuwd hoe hij is.

Als je je mond maar houdt! piepte Gemma nerveus. Hij mag niet weten dat ik hem leuk vind, hoor. Ik ben zijn mentor!

Ik zwijg als het graf, antwoordde Ruben semi-bombastisch.

Even later waren ze in de Fahrenheitstraat aangekomen, en Gemma parkeerde haar auto voor de deur. Kwart voor vijf, mompelde ze. Nou, dat moet wel lukken. Vanaf vijf uur is het parkeren gratis.

Wat leef je toch gevaarlijk, grinnikte Ruben. Ze stapten uit en Gemma wierp een blik op het huiswerkinstituut, waar ze in een flits Julian achter het raam zag zitten. ‘Daar zit hij,’ dacht ze bij zichzelf. ‘En straks zit hij bij mij!’

Met een soort wachtkamerknoop in haar maag liep ze naar boven. Hoe zou deze avond gaan verlopen?

Ruben had zich net achter Facebook geinstalleerd met een blikje cola, toen de bel ging. Ha, daar zal je Julian hebben, grijnsde hij.

Gemma werd rood. Ja, ja, mompelde ze en liep naar de intercom die aan de muur hing. Hoi! toeterde ze. Ik kom even open doen! Dat knopje werkt niet goed vandaag. Ze liet er binnenkort de huisbaas even naar kijken.

Als een speer roffelde ze de trap af en opende met kloppend hart de voordeur van het appartementgebouw. Hee Gemma, zei Julian met een scheve glimlach. Oh my God, hij gebruikte voor het eerst sinds lange tijd weer eens in real life haar naam. Gemma slikte.

Hij deed een stap naar voren. Hoe is het met je?

Oh, veel beter, zei ze snel. Ik heb bijna geen last van m’n buik meer, maar ik hou het even op salade vanavond. Ruben en jij kunnen wel pizza halen zo meteen?

Julian sloot de deur en liep achter haar aan de trap op. Alweer was Gemma zich ervan bewust dat ze zo met haar heupen wiegde als ze de trap opging, en ze keek een beetje schichtig achterom.

Lange trap zeg, merkte Julian op, die net niet op tijd zijn blik van haar kont losrukte.

Nou, beaamde Gemma, die rood werd en snel weer naar voren keek.

Ze waren boven aangekomen en Ruben was even achter de PC vandaan gekomen om met Julian kennis te maken. Ze kletsten honderduit, en Gemma liep tevreden naar de keuken om nog wat te drinken te pakken. Dat zou vast en zeker een gezellige avond worden!

Julian was met een blikje cola in zijn hand naar Gemma’s platencollectie gelopen. Wat een coole platen heb je, merkte hij op, de voorkant van ‘An American Prayer’ inspecterend. Mag ik er één aanzetten?

Tuurlijk, be my guest, zei Gemma vrolijk.

"In fact, I am your guest," plaagde Julian haar. Hij haalde de plaat uit de hoes.

Nou! riep Gemma uit en stompte hem tegen zijn schouder.

Da’s niet eerlijk, grinnikte Julian. Ik mag geen meisjes slaan, dus ik kan niets terugdoen.

Ze kan niet tegen kietelen, merkte Ruben achter hen op met een schalkse grijns.

‘Ruben, hou je kop,’ dacht Gemma plotseling paniekerig. Ze keek haar neef kwaad aan.

Als je het waagt... zei ze en hief dreigend een vinger op naar Julian, die intussen de plaat aan had gezet en haar onbewogen aankeek.

Ja? vroeg hij uitdagend. Wat dan? Hij deed een pas naar haar toe. Gemma slikte. Ineens verlangde ze er hevig naar dat hij haar zou aanraken. Ze vroeg zich af hoe zijn handen op haar huid zouden voelen...

Dan eh... dan haal ik geen pizza voor je, zei ze resoluut.

Ik trakteer je wel, zei Ruben tegen Julian.

Hee! riep Gemma uit. Aan wiens kant sta jij eigenlijk?!

Ze keek Ruben nu echt met een ‘wat-maak-je-me-nu’ waarschuwende blik aan. Die gaf haar alleen een allerbeminnelijkste glimlach terug.

Ze deed een stapje terug, en nog één, en gaf een gilletje toen Julian plotseling op haar afkwam en zijn handen uitstrekte. Nee, niet doen! riep ze klaaglijk en trachtte zijn handen af te weren. Ze greep zijn polsen in haar kleine handen vast en hij stopte midden in zijn beweging.

Let me tell you about heartache, and the loss of God, bromde Jim Morrison op de achtergrond. Julian staarde haar aan, en Gemma’s hart bonsde als een bezetene. Ruben was intussen naar de tafel gelopen om nog een handje chips te pakken alsof hij zich even afzijdig wilde houden van de twee ‘tortelduifjes’.

Say ‘please’, zei Julian toen zachtjes, en keek haar met een duidelijk verleidelijk glimlachje aan.

Gemma knipperde met haar ogen. Ik dacht het niet, gooide ze haar kont tegen de krib. Ze verstevigde de grip om zijn polsen, maar binnen een oogwenk had Julian zijn linkerhand los. Die belandde in Gemma’s middel, en met een kreet sloeg ze zowat dubbel.

NEE! Niet doen! gilde ze buiten adem, terwijl ze tegelijkertijd zenuwachtig moest lachen.

Hij stopte, en keek haar van dichtbij met een twinkel in zijn ogen aan. Sorry, ik heb je niet goed gehoord, zei hij een beetje hees.

Gemma viel stil. Ze voelde Julians hand nog steeds op het plekje net onder haar middel liggen. Please? zei ze toen; het klonk haar meer in de oren alsof ze hem smeekte door te gaan.

‘Oh God, ik wou dat hij me kuste,’ schoot het door haar heen. ‘Wat wil ik hem graag, oh God, waarom ben ik zo slecht. Ik mag dit helemaal niet willen.’

Ze keek haar leerling aan, en heel even leek het of hij de wanhopige blik in haar ogen had gezien en die trachtte te interpreteren. Het kon niet anders: hij moest wel doorhebben wat voor effect hij op haar had. Gemma kon de blos die op haar wangen omhoogkroop niet meer tegenhouden.

Ik ga even een raampje openzetten, zei ze abrupt en deed een stapje achteruit.

Julian liet haar los. Ja, het is hier warm, knikte hij, een afwezige klank in zijn stem. Hij keek haar nog steeds aan, en Gemma dankte de hemel en God dat Ruben er ook nog was. Ze had ineens het idee dat deze situatie anders heel goed wel eens gruwelijk uit de hand had kunnen lopen. Wat was ze toch aan het doen?!

Ze draaide zich om en liep de slaapkamer in om daar het raam open te zetten. Toen ze terugkwam zaten Julian en Ruben net achter de PC muziek te checken op Youtube. Met een zucht ging ze op de bank zitten en dronk ze afwezig de rest van haar cola op, Julian even negerend. Daarna rookte ze een sigaretje en haalde de plaat van de speler, die intussen afgelopen was.

Moeten jullie geen pizza halen? merkte ze op toen het half zes was.

Ja, is goed, zeiden Julian en Ruben in koor.

Ik ga wel, bood Julian aan.

Als ik maar betaal hè? knipoogde Ruben. Hij grabbelde wat munten en papiergeld uit zijn portemonnee en even later liep Julian naar beneden om bij de pizzaboer twee tonijnpizza’s te bestellen.

De voordeur sloeg dicht. Gemma draaide zich naar haar neef toe.

Wat de hel ben je toch aan het doen? riep ze uit. ‘Ze kan niet tegen kietelen’? Oh my God.

Ruben grinnikte. Ik dacht, ik help je even, gaf hij toe. Trouwens, Julian vond het ook helemaal niet vervelend om je aan te raken, hoor.

Gemma staarde hem aan. Oh nee? vroeg ze schor.

Ruben trok zijn wenkbrauwen op. Eh, néé, zei hij op een ‘duh’-toon. Het lijkt me overduidelijk dat hij je leuk vindt.

Maar... haperde Gemma. "Maar eh... is het dan ook overduidelijk dat ik hem leuk vind?"

Ruben dacht even na. Dat is een lastige vraag, zei hij uiteindelijk. "Als je bij hem in de klas zou