Η Νυχτερίδα ανάμεσα μας

By Χάρης Θωμαΐδης

Όταν ένα από τα μεγάλα κεφάλια πίσω από το αποτρόπαιο πολιτικό σκάνδαλο της Καμένης Γης βρέθηκε δολοφονημένο, πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν στο χέρι της θείας δίκης. Η ιστορία, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Το πρώτο θύμα ακολούθησε ένα δεύτερο, έπειτα ένα τρίτο... Όλα, εμπλεκόμενα στο ίδιο σκάνδαλο. Όλα, στο στόχαστρο του ίδιου άγνωστου δολοφόνου. Η Νυχτερίδα βρίσκεται ανάμεσά μας! Ποιος ή ποια κρύβεται πίσω από την ταυτότητα του μυστηριώδη δολοφόνου; Τι σχέση έχει με τους ανθρώπους πίσω από το σκάνδαλο και ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της; Πρόκειται για έναν εκδικητή της κοινωνίας ή για έναν ακόμα μανιακό κατά συρροή δολοφόνο; Απέναντι στην αχόρταγη μανία της Νυχτερίδας θα σταθούν μία σερίφισσα με ριψοκίνδυνο σχέδιο, ένας τραμπούκος σε μονοπάτι αυτοβελτίωσης και ένα έφηβο και ατίθασο κορίτσι, που αδυνατεί να βρει ένα μέρος στο οποίο να ανήκει. Τα πιόνια είναι στημένα και οι παίκτες στις θέσεις τους.

Η παρτίδα ξεκινάει.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: iWrite - Pigi - Daidaleos
• Release date: Sep 26, 2023
• ISBN: 9789606263279

Book preview

nyxterida-cover-1037x1536.jpg

τίτλος συγγράματος: Η Νυχτερίδα ανάμεσα μας

συγγραφέας: Χάρης Θωμαΐδης

έκδοση ebook: Σεπτέμβριος 2020

isbn: 978-960-626-327-9

atelier: Αντώνης Καραναύτης, Γιάνννης Ερμείδης, Λυδία Χατζήμαρκου

Εκδόσεις Πηγή

Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Απαγορεύεται η δημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου αυτού, η αναπαραγωγή ή η μετάδοσή του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

Βιογραφικό Συγγραφέα

Ο Χάρης Θωμαΐδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 16 Οκτωβρίου του 1992 και ζει στην Αλεξανδρούπολη με τη γυναίκα του Αθανασία και τον σκύλο τους Σπίθα. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκίνησε στα δεκαπέντε του χρόνια, όταν οι σχολικές εκθέσεις αποτελούσαν βάση δημιουργίας μικρών διηγημάτων. Στα είκοσι δύο του ολοκλήρωσε και το πρώτο του μυθιστόρημα. Τώρα, εργάζεται σε πολυεθνική εταιρεία, όπου του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζει καθημερινά νέα πρόσωπα και να συλλέγει ξεχωριστές εμπειρίες.

Περιεχόμενα

Η βραδιά των δύο δολοφόνων

Εκεί που όλοι οι δρόμοι οδηγούν

Η Ηλιαχτίδα

Η καινούργια ζωή

Ψευδείς πεποιθήσεις ενός πλανεμένου μυαλού

Άφιξη

Η άκρη του νήματος

Κανένας τάφος δεν κρατά

Αιωνία του η μνήμη

Μαζεύοντας τα ψίχουλα

Η Σερίφισσα, ο δολοφόνος και το νιάτο

Γκαλερί Θανάτου

Ο σωστός τρόπος

Το τελευταίο τρένο

αργά τη νύχτα

Τέλος παιχνιδιού

Η στιγμή

Η βραδιά των δύο δολοφόνων

Η νύχτα είναι επικίνδυνη. Στο σκοτάδι δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς. Τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων κρύβονται και κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τη σκιά που περπατάει πίσω σου. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς το αμάξι που σε προσπερνά στον δρόμο. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τους στύλους που μάταια επιδιώκουν να φωτίσουν τα μονοπάτια όπου βαδίζεις, ξεγελώντας σε με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Η νύχτα είναι επικίνδυνη, διότι ο φόβος του ξένου κυριαρχεί.

Ξένη σε αυτήν την πόλη ήταν και η Ναόμι. Μια γυναίκα στα τριάντα της που, άρον-άρον, είχε εγκαταλείψει την παρέα της εξαιτίας ενός επείγοντος μηνύματος που έλαβε στο κινητό. Ήταν μια γυναίκα σχετικά ψηλή, γύρω στο ένα και εβδομήντα πέντε που, σε συνδυασμό με τις μαύρες γόβες που φορούσε, άγγιζε το ένα ογδόντα προς απογοήτευση των ανδρών που, λόγω προσωπικού εγωισμού, ήθελαν να δείχνουν ψηλότεροι των γυναικών που τους περιτριγύριζαν. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα όπως και η νύχτα, ισιωμένα και μακριά, μέχρι λίγο κάτω από τους ώμους. Σε αντίθεση ερχόταν η επιδερμίδα της που πολλοί θα έλεγαν πως χρειαζόταν να εκτεθεί επειγόντως στον ήλιο.

Η Ναόμι δεν αντλούσε ευχαρίστηση από το να γυρνάει βιαστικά στην πόλη ντυμένη στο βραδινό της μαύρο φόρεμα και τις γόβες που σε κάθε βήμα σήμαιναν το χαρακτηριστικό κλικ-κλακ, όμως δεν είχε επιλογή. Όταν η δουλειά καλούσε, όλα τα υπόλοιπα έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Από το μπαρ, στο οποίο βρισκόταν άλλωστε, δεν προλάβαινε να γυρίσει σπίτι και να αλλάξει.

Καθώς προσπερνούσε βιαστικά ένα περίπτερο, με τον καταστηματάρχη του να κατεβάζει σιγά-σιγά τα ρολά, το βλέμμα της έπεσε φευγαλέα στα πρωτοσέλιδα της τοπικής εφημερίδας. «Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ» έγραφαν. Περίεργο όνομα, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αναφερθούν σε έναν κατά συρροή δολοφόνο που άφηνε πάνω από τα άψυχα σώματα των θυμάτων του μία φωτογραφία νυχτερίδας; Σίγουρα η κίνηση αυτή δεν είχε κανέναν άλλον σκοπό από το να παίξει με τη δημοσιότητα και τα μέσα ενημέρωσης δεν δίσταζαν να τσιμπήσουν.

Για την ώρα, οι δολοφονίες της Νυχτερίδας είχαν προκαλέσει ανάμεικτες εντυπώσεις στο κοινό, διότι τα θύματα συνδέονταν με ένα σκοτεινό παρελθόν, ένα πολιτικό σκάνδαλο που, αν και υπέπεσε στην αντίληψη όλων, δεν είχε βρει ακόμη τον δρόμο του για τα δικαστήρια. Το σκάνδαλο Καμένη Γη, όπως είχε ονομαστεί, ενέπλεκε πολλά μικρά και μεγάλα ονόματα και όσοι ήταν ακόμη ζωντανοί είχαν τραπεί σε φυγή, πηδώντας χώρες, μισθώνοντας ιδιωτικές υπηρεσίες φύλαξης, αναζητώντας υποστήριξη από τα εκάστοτε κράτη… Μα, δυστυχώς ή ευτυχώς, η Νυχτερίδα δεν έμοιαζε να σταματά. Γι’ αυτό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεωρούσαν τη Νυχτερίδα ως το χέρι της δικαιοσύνης, κατακρίνοντας από τη μία τις δολοφονίες, μα αναγνωρίζοντας τη δράση της από την άλλη ως αναγκαίο κακό.

Βέβαια, τα ανεπίσημα νέα έκαναν πλέον λόγο για ένα καινούργιο καταφύγιο. Ένα μέρος όπου η Νυχτερίδα δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Αν οι φήμες αυτές έκρυβαν κάποια αλήθεια μέσα τους, αυτό ήταν κάτι που κανείς ή σχεδόν κανείς δεν γνώριζε στα σίγουρα.

Η Ναόμι δεν εξέφραζε ανοιχτά τις απόψεις της για το συγκεκριμένο θέμα. Προτιμούσε να δείχνει συγκρατημένη και αναποφάσιστη. Συχνά, άλλωστε, έλεγε πως οι παρέες που θέλουν να παραμείνουν παρέες δεν συζητούν για πολιτική και οι δολοφονίες της Νυχτερίδας έμοιαζαν να έχουν περισσότερο πολιτικό χρώμα παρά κοινωνικό.

Για την ώρα, το μυαλό της ήταν στη δουλειά. Συνέχιζε να προχωράει στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης βιαστικά, ώσπου μια γρήγορη ματιά στο ρολόι της την έκανε να ανησυχήσει ακόμα περισσότερο. Είχε αργήσει και αυτό δεν ήταν καθόλου καλό. Μόνη της επιλογή, πλέον, ήταν να εγκαταλείψει τη φαινομενική σιγουριά του κεντρικού δρόμου και να κόψει δρόμο μέσα από τα στενά, όπου το σκοτάδι κυριαρχούσε ακόμα περισσότερο.

Γνώριζε καλά πως κάτι τέτοιο ήταν επικίνδυνο, μα δεν δίστασε. Τα μακριά της πόδια στρίψανε στο πρώτο στενό δεξιά, όπου συνέχισε την πορεία της σε περιβάλλον σχεδόν συσκότισης. Επικρατούσε ησυχία, μα το βλέμμα της σάρωνε ασταμάτητα τις σκιές, μήπως και εντόπιζε κάτι ύποπτο. Ευτυχώς, η τύχη τής χαμογέλασε. Ένα λεπτό αργότερα βγήκε πάλι στον κεντρικό δρόμο έχοντας, επισήμως, κερδίσει τέσσερα λεπτά διαδρομής. Έλεγξε και πάλι το ρολόι της. Δεν ήταν αρκετά. Έπρεπε να δοκιμάσει ξανά την τύχη της και στο επόμενο τετράγωνο της δόθηκε η ευκαιρία.

Ακόμα ένα στενό την περίμενε, μόνο που, αυτή τη φορά, ήταν λιγάκι πιο φωτεινό, καθώς στα μέσα της έκτασής του έστεκε μια λάμπα. Αυτό έδωσε στη Ναόμι ελπίδες, αλλά όχι για πολύ. Η ασφάλεια ήταν μια ψευδαίσθηση. Από μακριά, δεν διέκρινε κανέναν, μα μόλις πλησίασε συνειδητοποίησε πως κάποιος την περίμενε.

Σταμάτησε απότομα κάτω από το φως, όταν μια φιγούρα βγήκε από τις σκιές και φανερώθηκε απέναντί της. Ήταν ένας άνδρας ψηλός μα κοκκαλιάρης. Στα χέρια του κρατούσε έναν σουγιά και το πρόσωπό του έκρυβε μερικώς μια μάσκα νυχτερίδας.

«Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου», της είπε νευρικά.

Ο άνδρας βρισκόταν σε ένταση. Έμοιαζε να μην μπορεί να κρατήσει το σώμα του ακίνητο. Πόδια και χέρια κινούνταν νευρικά όσο το υπόλοιπο σώμα έτρεμε. Η Ναόμι δεν μπορούσε να καταλάβει εκείνη τη στιγμή αν ο άνθρωπος απέναντί της βίωνε έντονο άγχος και φόβο ή απλώς την ανάγκη της επόμενης δόσης.

Έβαλε το χέρι της αργά στη μικρή μαύρη τσάντα που είχε στον ώμο της.

«Γρήγορα!» την πίεσε ο κλέφτης. «Δεν θες να τα βάλεις με τη Νυχτερίδα!»

Από την τσάντα της τράβηξε γρήγορα τη μικρή φιάλη και ψέκασε μία φορά το περιεχόμενό της στο πρόσωπο του ληστή. Εκείνος πετάχτηκε προς τα πίσω τρίβοντας τα μάτια του, θεωρώντας ότι τον είχε χτυπήσει με σπρέι πιπεριού. Θεώρησε λάθος. Η Ναόμι είχε πράγματι προμηθευτεί ένα δακρυγόνο σπρέι αυτοάμυνας πριν από μερικές βδομάδες, όμως στην πορεία αντικατέστησε το περιεχόμενό του με ένα δικό της μείγμα.

Μερικές στιγμές μετά το ψέκασμα, ο άνδρας σωριάστηκε στο έδαφος αναίσθητος. Θα ξυπνούσε σε περίπου πέντε ώρες χωρίς καμία ανάμνηση του τι του συνέβη. Η Ναόμι αναστέναξε και έβαλε τη φιάλη πίσω στην τσάντα.

«Θα έπρεπε να γνωρίζεις καλύτερα», είπε. «Η Νυχτερίδα δεν κυνηγάει γυναίκες σαν κι εμένα».

Ξανακοίταξε το ρολόι της. Τώρα είχε πράγματι αργήσει. Άρχισε να τρέχει, όσο μπορούσε με τις γόβες. Κάθε φορά που περνούσε τον δρόμο για το επόμενο τετράγωνο, το βλέμμα της πήγαινε στο ρολόι γύρω από τον καρπό της. Πλησίαζε. Ακόμα ένα στενό και θα έβγαινε ακριβώς πίσω από τον στόχο της. Μερικά βήματα ακόμα και… διάνα! Είχε φτάσει ακριβώς στην ώρα της. Από την πλαϊνή είσοδο μιας διακεκριμένης μπυραρίας έβγαινε ο Καλ Ρέινερ, πρώην καθηγητής πανεπιστημίου και υπουργός οικονομικών, πλέον ένας από τους εναπομείναντες εμπλεκόμενους του σκανδάλου της Καμένης Γης. Ο Ρέινερ μπορεί να κάλυπτε τις μικρές αυτές εξόδους του, μα ήταν λάθος του να νομίζει πως περνούσε απολύτως απαρατήρητος. Μαζί του ακολουθούσε ένας ογκώδης σωματοφύλακας, απαραίτητος συνοδός σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

«Κύριε Ρέινερ!» φώναξε η Ναόμι και έτρεξε προς το μέρος του. «Κύριε Ρέινερ, ένα σχόλιο για το τελευταίο χτύπημα της Νυχτερίδας;»

Ο Ρέινερ δεν έδωσε σημασία. Ο σωματοφύλακας μπήκε μπροστά της.

«Δίνε του!» της είπε.

«Κύριε Ρέινερ, ονομάζομαι Μάρλα Τονκ, είμαι δημοσιογράφος με… »

«Δίνε του, κυρά μου!» είπε ξανά ο σωματοφύλακας.

«Χέσ’ την!» έκανε ο Ρέινερ και κατευθύνθηκε προς το αμάξι που περίμενε λίγα μέτρα παρακάτω στο στενό. «Πήγαινέ με στο ξενοδοχείο».

«Κύριε Ρέινερ, περιμένετε!» είπε εκείνη καθώς έψαχνε στην τσάντα της, όμως κανείς δεν της έδωσε σημασία.

Τότε, τράβηξε τη φιάλη και ψέκασε μία φορά τον ανυποψίαστο σωματοφύλακα. Ο ογκώδης άνδρας παραπάτησε προς τα πίσω καθώς έχανε σταδιακά την ισορροπία και τις αισθήσεις του. Ο Ρέινερ είχε γυρίσει προ πολλού την πλάτη και δεν είδε τον φύλακά του να πέφτει στο έδαφος. Άκουσε, όμως, τον χαρακτηριστικό ήχο των τακουνιών να τον πλησιάζει. Όταν γύρισε, η Ναόμι ήταν ήδη απέναντί του.

Δεν πρόλαβε να μιλήσει. Η φιάλη τον ψέκασε κατευθείαν στα μάτια. Πήγε να καλύψει το πρόσωπό του, μα η Ναόμι χρησιμοποίησε το σπρέι και δεύτερη φορά. Ο Ρέινερ παραπάτησε και έπεσε μπρούμυτα στο έδαφος. Τον γύρισε ανάσκελα με το πόδι της και ψέκασε στο ήδη αναίσθητο πρόσωπό του ακόμα τρεις φορές. Τώρα δεν θα ξυπνούσε. Από την τσάντα της έβγαλε ένα μικρό πλαστικό και διαφανές φακελάκι. Προσεχτικά το άνοιξε και το γύρισε ανάποδα, ώστε το περιεχόμενό του να πέσει χωρίς να ακουμπήσει την ίδια. Πάνω στο πουκάμισο του Ρέινερ προσγειώθηκε μια φωτογραφία νυχτερίδας.

«Καληνύχτα, κύριε Ρέινερ», είπε και γύρισε πίσω προς το στενό και το σκοτάδι του.

Στα είκοσι τρία του, με ένα πρόσωπο καθαρό, με γωνίες. Βραχύσωμος, με ύψος στο ένα και εξήντα εφτά, μα μυώδης, χάρις στις ώρες που αφιέρωνε στο γυμναστήριο. Το κούρεμά του ήταν το κλασικό της γενιάς του, κοντό, στις άκρες πιο πολύ από πάνω, μα το ξανθό χρώμα τού προσέδιδε ένα πιο ξεχωριστό λουκ.

Ο Άντον ήταν άνθρωπος της νύχτας. Απόψε, όμως, η νύχτα δεν ήταν όπως οι άλλες. Χρειαζόταν χρήματα και γρήγορα. Χίλια πεντακόσια για το ενοίκιο του διαμερίσματος, εννιακόσια που χρωστούσε στο τραπέζι της ρουλέτας και άλλα δυόμιση χιλιάρικα στα χαρτιά.

Χωρίς