Εφτά στιγμές στο χωροχρόνο

By Vagio Stratioti

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους σε συνδυασμό με τη θεωρία της σχετικότητας, ένα περιστατικό σε κάποιο σημείο της γης, κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορεί να επηρεάσει και να επηρεαστεί από άλλα γεγονότα αλλού ή εκεί, που συμβαίνουν σε οποιαδήποτε στιγμή, στην ίδια εποχή, στο μακρινό παρελθόν ή στο απώτερο μέλλον, μεταξύ άλλων.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Vagio Stratioti
• Release date: Sep 27, 2014
• ISBN: 9781311634825

Vagio Stratioti

Vagio Stratioti was born several years ago on a sunny island in the Mediterranean sea, but she was raised in a big city. As a child she loved books and animals. She studied, worked, lived through and finally she wrote her own book, this here. When not reading, writing, surfing the internet and taking care of her pets she's driving her car which is her third love, the one she met during the mature years of her life.

Book preview

Prologue

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους σε συνδυασμό με τη θεωρία της σχετικότητας, ένα περιστατικό σε κάποιο σημείο της γης, κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορεί να επηρεάσει και να επηρεαστεί από άλλα γεγονότα αλλού ή εκεί, που συμβαίνουν στην ίδια εποχή, στο μακρινό παρελθόν ή στο απώτερο μέλλον, μεταξύ άλλων.

Chapter One

Η Κατρίνα έγειρε πίσω στο κάθισμά της. Δεν ωφελούσε σε τίποτα να προσπαθεί, το σκίτσο δεν της έβγαινε με κανένα τρόπο.

Τι ανόητη που ήταν, να πιστέψει πως θα καταφέρει να τελειώσει στα ξαφνικά κι ενώ είχε χρόνια να πιάσει μολύβια και χρώματα στα χέρια της, εκείνη την εικονογράφηση που της έστειλε ο θεός και η τύχη, πάνω που είχε απίστευτη ανάγκη από λίγα χρήματα…

Ό,τι κι αν είχε κάνει για να βρει μια οποιαδήποτε μικρή δουλειά, να κερδίσει έστω και λίγα λεφτά για να πληρώσει τη θεραπεία του γιου της, στάθηκε αδύνατον. Είχε παρακαλέσει για καθαρίστρια, για αποκλειστική νοσοκόμα, για ένα βράδυ, για λίγες ώρες, για ιδιαίτερα μαθήματα. Τίποτα και μόνο αυτό, να τι είχε καταφέρει και δεν ήταν και τόσο παράξενο.

Η πόλη ήταν γεμάτη από ανθρώπους στη δική της θέση, ανθρώπους που είχαν ζήσει καλύτερα χρόνια, ευτυχισμένα νιάτα, ανέμελη παιδική ηλικία, που είχαν μάθει να θεωρούν δεδομένο το πιάτο το φαγητό, το τίμιο μεροκάματο κι αρκετά ακόμη πράγματα.

Ξαφνικά φύσηξε λαίλαπα, πέρασε τυφώνας κι όλα έγιναν μια βάναυση άγρια ζούγκλα, όπου το απλούστερο πράγμα ήταν κανείς να εγκληματήσει για ένα κομμάτι ψωμί. Αν είχες αθώες ψυχές στην ευθύνη σου, παιδιά, γέρους, ανήμπορους και δεν ήσουν ικανός να τους εγκαταλείψεις στο δρόμο όπως έκαναν πολλοί, οι επιλογές λιγόστευαν δραματικά.

Εκείνη ευχαριστούσε το θεό που είχε γλυτώσει το βούρκο, μέχρι που αρρώστησε το παιδί, αυτό την έκανε να μην βλέπει μπροστά της το έδαφος όπου πατούσε.

Μια παράξενη ζάλη την έκανε να βλέπει μονάχα ένα πράγμα, όπου κι αν ήταν και ό,τι κι αν έκανε, μόνο ένα στόχο, ένα σκοπό, αδιάφορη για όλα τα άλλα, ήθελε να τον κάνει καλά.

Στα χρόνια της ευτυχίας είχε σπουδάσει φιλόλογος και ζωγράφος σε ανώτατες σχολές, μπορούσε να διδάξει και τα δυο αντικείμενα (λόγο και εικόνα), μπορούσε να γράψει και να εικονογραφήσει μια σάγκα πολλών τόμων με παραμύθια. Μα ποιος διάβαζε πια; Ποιος έγραφε;

Γι αυτό έκανε τα πάντα κι οτιδήποτε, αρκεί να ήταν τίμιο, όσο και σκληρή και βρώμικη δουλειά, όμως είχε αποκάμει πια από τον πόνο, την αγωνία, την κούραση, την απελπισία. Ήταν βέβαιη πως αν είχε τη σωματική δύναμη και την τόλμη, κανένας ηθικός ενδοιασμός δεν θα την συγκρατούσε από το να ληστέψει τον πρώτο καλοντυμένο μαυραγορίτη