Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο ΙΙΙ: Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο

By Daniel Canals Flores

Σε μια μεσαιωνική καστροπολιτεία, σε ένα σκοτεινό δρομάκι, ένα παράξενο πακέτο αλλάζει χέρια. Μια ομάδα σχεδιάζει τη λατρεία του Κακού. Αρχαία τελετουργικά, Ιερά Εξέταση, πανούκλα, δίκες… Θα καταφέρουν οι οπαδοί του Διαβόλου το σκοπό τους;

Μάγισσες, στρατιώτες, ευγενείς, ιερείς και…πολλά ακόμα πρόσωπα ακόμα αναμιγνύονται σε ένα ανήκουστο συνονθύλευμα με αποτελέσματα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν θα αποκαλυφθεί όμως εδώ το μυστικό αυτού του βιβλίου. Όσοι έχουν διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία της σειράς θα μπορέσουν να γνωρίσουν τελικά, την προέλευση του διαβολικού δαχτυλιδιού που βασανίζει πολλές γενιές στην πορεία των χρόνων.

Αυτό το έργο μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα της σειράς.  

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Daniel Canals Flores
• Release date: Sep 7, 2023
• ISBN: 9781667443331

Daniel Canals Flores

Escritor aficionado, a mis 46 años inicio mi carrera sin ninguna experiencia previa. Me gusta escribir poemas, relatos cortos y micro cuentos inspirado por lecturas de Charles Bukowski o Kerouac.Texto: La bicicleta del milenio, publicado en la Revista Ekatombe. Junio 2018III Concurso de Microrrelatos La Radio en Colectivo/Valencia Escribe. Mayo/Junio 2018. 1er. Finalista con el micro cuento: Industria 4.0.III Concurso de cartas Ojos Verdes Ediciones, Cartas quemadas. Texto: Sanatorio La ChapellePoema La cucaracha. Publicado por la Revista La Cucaracha. Julio 2018La rata y Ante todo honestidad. Microrrelatos publicados online por la Revista La Sirena Varada, en México. Julio 2018.Revista Antología Microrrelatos No3 Onomatopeyas de Historias Pulp. Seleccionado por el texto: Peligro inminenteGanador del III Concurso de Microrrelatos Valencia Escribe-La Radio en Colectivo del mes de Junio/Julio. Por el texto:Beso Letal.

Book preview

Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο ΙΙΙ

Daniel Canals Flores

––––––––

Μετάφραση: Χριστίνα Μακρίδου 

Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο ΙΙΙ

Συγγραφέας: Daniel Canals Flores

Copyright © 2023 Daniel Canals Flores

Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

Διανέμεται από την Babelcube, Inc.

www.babelcube.com

Μετάφραση: Χριστίνα Μακρίδου

Σχεδιασμός εξώφυλλου: © 2023 Daniel Canals Flores

Τα «Babelcube Books» και «Babelcube» είναι εμπορικά σήματα και ανήκουν στην Babelcube Inc.

Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο III

Η Σύναξη των Μαγισσών

Ντανιέλ Κανάλς Φλόρες

Σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 57 ΑΚ, του Ν 2121/1993 περί πνευματικής ιδιοκτησίας, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Copyright © Ιανουάριος 2020 Daniel Canals Flores

Εξώφυλλο: María Larralde

Αφιερωμένο στη φίλη μου Kareen Slangen με όλη μου τη στοργή. 

Περιεχόμενα

Πρόλογος του συγγραφέα

Κεφάλαιο 1

Κεφάλαιο 2

Κεφάλαιο 3

Κεφάλαιο 4

Κεφάλαιο 5

Κεφάλαιο 6

Κεφάλαιο 7

Κεφάλαιο 8

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 10

Κεφάλαιο 11

Κεφάλαιο 12

Κεφάλαιο 13

Κεφάλαιο 14

Κεφάλαιο 15

Κεφάλαιο 16

Κεφάλαιο 17

Κεφάλαιο 18

Κεφάλαιο 19

Κεφάλαιο 20

Κεφάλαιο 21

Κεφάλαιο 22

Κεφάλαιο 23

Κεφάλαιο 24

Άλλα βιβλία του συγγραφέα

Πρόλογος του συγγραφέα

Το Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο ΙΙΙ, είναι η συνέχεια της σειράς Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο. Αυτό το τρίτο μέρος, όπως και τα υπόλοιπα βιβλία, μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα. Σ’ αυτό γνωρίζουμε την προέλευση του διαβολικού δαχτυλιδιού και σας πληροφορώ πως ήδη προβλέπεται και τέταρτο μέρος με τον τίτλο ‘Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο IV Η μάχη των ψυχών’ για το έτος 2021.

Η προέλευση του κακού, ο σκληρός Μεσαίωνας, η πανούκλα... δεν θα λείψει τίποτα.

Όποιος θα ήθελε να γνωρίσει την υπόλοιπη ιστορία μπορεί να αποκτήσει το Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο και το Ετεροχρονισμένο Διαζύγιο ΙΙ Το όνειρο της Βερενίκης, που είναι διαθέσιμα.

Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σ’ εσάς που με παρακινήσατε να γράψω, με βοηθήσατε να εξελίξω την καριέρα μου και πάνω απ’ όλα σ’ εσάς που διαβάζετε τις δημιουργίες μου, αφιερώνοντας το χρόνο σας στις αφηγήσεις μου. Χωρίς εσάς δεν θα είχε κανένα νόημα όλο αυτό.

Ευχαριστίες

Ευχαριστώ

Την Mª José A. P., για την πλήρη υποστήριξή της, τη διόρθωση στο ύφος και τη δημιουργία της πλοκής αυτής της νουβέλας.

Τον Rafael Blasco López, για την ψυχολογική υποστήριξή του και τη λεπτή του ειρωνεία στην κριτική του έργου.

Τις Historias Pulp και τους María Larralde και Elmer Ruddenskjrik, για τη δημιουργία αυτού του υπέροχου εξώφυλλου, τη σελιδοποίηση των κειμένων και τη συνεχή και αμέριστη υποστήριξή τους σε όλα τα έργα μου.

Την Eliana Soza, φίλη συγγραφέα, για την πρώτη ανάγνωση του έργου.

Τους αναγνώστες μου.

Η προέλευση του διαβολικού δαχτυλιδιού

Κεφάλαιο 1

Μεσαίωνας...

Ο τρανταχτός θόρυβος της καρότσας συνόδευε τους ήχους του σχεδόν χιλιόχρονου ρολογιού στο καμπαναριό. Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς όταν πλησίαζε τη βόρεια πύλη. Αν και η πόλη είχε διπλά τείχη, σε καιρούς ειρήνης φυλάσσονταν μόνο η εξωτερική της περίμετρος. Οι φύλακες, βετεράνοι στρατιώτες που είχαν περάσει από χίλιες μάχες, ξαφνιάστηκαν βλέποντας τον περίεργο αμαξά κάτω από το αχνό και διάχυτο φως των πυρσών.

Το αμάξι ήταν σα να οδηγείται από ένα μαύρο όρνιο, που έμοιαζε με μεγάλο κακό οιωνό. Στην πραγματικότητα ήταν μια καλόγρια από το μοναστήρι. Το ένδυμά της ήταν σκούρο, όπως και η κουκούλα της και δε φαινόταν το πρόσωπό της αφού καλύπτονταν με μια μάσκα με ράμφος για προστασία από τη μαύρη πανούκλα.

Στο πίσω μέρος της άμαξας, η γυναίκα μετέφερε ένα μικρό ξύλινο φέρετρο βαμμένο άσπρο με έναν χονδροειδή σταυρό στο καπάκι, μερικούς επιπλέον πυρσούς και ένα φτυάρι. Φτάνοντας στο σημείο όπου βρίσκονταν οι στρατιώτες, σταμάτησε και με μια παράξενη φωνή λόγω της μάσκας που ήταν γεμισμένη με αρωματικά βότανα, έκρωξε:

-Αφήστε με να περάσω, πρέπει να πάω στο νεκροταφείο να θάψω αυτό το άτυχο πλάσμα.

Ο ένας από τους άντρες, χωρίς καν να πλησιάσει, απάντησε:

-Έχουμε εντολή να μην αφήσουμε να βγει κανείς μετά τις δώδεκα.

-Εντάξει στρατιώτη. Τότε θα αφήσω εδώ την άμαξα με το φέρετρο μέχρι αύριο το πρωί. Το καημένο το παιδί πέθανε από πανούκλα, αλλά το σώμα του δεν έχει σαπίσει ακόμα.

Ακούγοντας την μακάβρια λέξη ο άλλος στρατιώτης, που δεν είχε ανοίξει ακόμα το στόμα του, μαλάκωσε:

-Άφησέ την να περάσει. Τι μας πειράζει; Ένα λεπτό έχει μόνο που πήγε δώδεκα και η αδερφή δεν θα πει τίποτα. Αλήθεια; Είπε στο τέλος απευθυνόμενος σ’ εκείνη.

-Θα θάψω το σώμα και θα γυρίσω πριν την αυγή. Δεν θα σας βάλω σε μπελάδες – διαβεβαίωσε η μοναχή.

-Σύμφωνοι, μπορείς να φύγεις.

Οι δύο άντρες ανέπνευσαν ανακουφισμένοι μόλις η γυναίκα πέρασε τα πλατιά τείχη της πόλης. Η μοναχή χαμογελούσε κάτω από τη μάσκα, είχε γίνει το δικό της. Δε χρειάστηκε να ανάψει κανέναν πυρσό γιατί ένα γιγάντιο φεγγάρι φώτιζε τέλεια το δρόμο.

Το νεογέννητο δεν είχε πεθάνει εξαιτίας του μιάσματος, είχε στραγγαλιστεί. Ήταν η μοιραία κατάληξη που περίμενε τα ανεπιθύμητα τέκνα που η σύλληψη τους είχε γίνει εν αμαρτία... μέσα στο μοναστήρι. Δεν ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, αλλά εκείνη η νύχτα ήταν μία από εκείνες τις λίγες εξαιρέσεις.

Φτάνοντας στο νεκροταφείο, τράβηξε τα γκέμια για να σταματήσει το γαϊδούρι που έσερνε το κάρο. Πήδηξε στο πίσω μέρος και άνοιξε το μικρό καπάκι του φέρετρου. Έβγαλε τον σάκο που περιείχε το σώμα τυλιγμένο σε βρώμικα πανιά και αφού πήρε το φτυάρι, κατέβηκε από το κάρο.

Κατευθύνθηκε προς το μέρος των κοινών τάφων δίπλα σε ένα ανάχωμα. Εκεί έθαβαν τα πτώματα των άγνωστων, των άπορων, των μιασμένων και των αφορισμένων. Έλυσε το κούμπωμα που είχε πίσω η μάσκα της, την ακούμπησε στο έδαφος και άρχισε να σκάβει το λάκκο που επρόκειτο να κρύψει εκείνη τη ντροπιαστική υπόθεση. Το χώμα ήταν αρκετά υγρό και μαλακό, δεν άργησε πολύ να ανοίξει αρκετό χώρο για να θάψει το άτυχο πλάσμα. Εν είδει αποχαιρετισμού, μουρμούρισε:

-Ελπίζω ο Θεός να σου δώσει μια καλύτερη ζωή απ’ αυτή που σου έδωσαν οι άνθρωποι.

Μόλις τελείωσε τη δουλειά της, έβαλε ξανά τη μάσκα. Δεν ήθελε να την αναγνωρίσουν οι φρουροί. Πέταξε το φτυάρι δίπλα στο άδειο φέρετρο και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Η σελήνη συνέχιζε να φωτίζει λες και ήταν μέρα και οι στρατιώτες βλέποντάς την να γυρίζει την άφησαν να μπει χωρίς να την εμποδίσουν.

-Την είδες την κάργα; Ούτε καν το έθαψε με το φέρετρο.

-Δεν είναι για έξοδα στο μοναστήρι – απάντησε ο άλλος.

Ούτε η καλόγρια, ούτε οι φρουροί θα μάθαιναν ποτέ πως το μοναδικό πλάσμα που θάφτηκε εκείνη τη νύχτα ήταν μια μαύρη γάτα τυλιγμένη σε λινάτσα για να φαίνεται μεγαλύτερη και να βαραίνει όσο και ένα νεογέννητο μωρό.

Την επόμενη νύχτα...

Κάτω από το ίδιο φεγγαρόφωτο, ένας μπόγος άλλαζε χέρια στην πίσω πόρτα της μονής με τις δόκιμες μοναχές. Η ίδια η ηγουμένη, η αδερφή Ελεονόρα πραγματοποιούσε τη μυστηριώδη παράδοση σε μια παλιά γνώριμή της:

-Σου είπα να έρθεις από τη βόρεια πύλη, δεν πρέπει να μας δουν μαζί – έκανε η μοναχή ελέγχοντας και τις δύο πλευρές στο σκοτεινό δρομάκι.

Η ώρα ήταν προχωρημένη και δεν υπήρχε ψυχή έξω. Η γυναίκα σήκωσε τους ώμους αψηφώντας τα λόγια της άλλης, είχε τους λόγους της που πήγε εκεί, αλλά δεν επρόκειτο να τους αποκαλύψει.

-Πρέπει να μου ορκιστείς πως αυτή είναι η τελευταία χάρη που μου ζητάς – την ικέτευσε η αδερφή Ελεονόρα.

-Πού θέλεις να σου ορκιστώ; Στο Θεό σου; Απάντησε με σαρκασμό η μυστηριώδης επισκέπτρια προσθέτοντας:

-Υπάρχουν αμαρτίες που αργούν πολύ για να σβηστούν και η δική σου είναι μία απ’ αυτές. Εξάλλου, είσαι σημαδεμένη...

Μετά την ανταλλαγή, η μοναχή έκλεισε την πόρτα χωρίς να αποχαιρετήσει. ‘Με έχουν στο χέρι και ποτέ δεν θα μπορέσω να απαλλαγώ απ’ αυτές’, σκέφτηκε με πικρία. Χρόνια πριν, στα νιάτα της και πριν ακόμα χειροτονηθεί ηγουμένη είχε υποπέσει σε ένα ανομολόγητο ολίσθημα: να φλερτάρει με τη μαγεία. Συμμετείχε σε μια αποτυχημένη σύναξη μαγισσών και μια νεαρή δόκιμη που είχε κατηγορηθεί από την Αγία Έδρα για μαγεία, την ενέπλεξε με την ομολογία της, βάζοντάς την σε σοβαρά προβλήματα. Ζήτησε βοήθεια από τις άλλες και χάρη σ’ εκείνες απέφυγε τα βασανιστήρια όπου σίγουρα θα είχε υποκύψει. Δηλητηρίασαν την ενοχλητική μάρτυρα με εκχύλισμα από ταραντούλα. Οι φίλες τις έλυσαν το πρόβλημα, ναι, αλλά με ένα πολύ μεγάλο τίμημα.

Η γυναίκα εξαφανίστηκε ικανοποιημένη μέσα σε ένα από στα δρομάκια που ξεκινούσαν από την πλατεία. Είχε καταφέρει να βρει ένα από τα πιο δυσεύρετα συστατικά, χάρη στον εκβιασμό που έκανε στην ηγουμένη. Σύντομα θα μοιραζόταν την ικανοποίησή της και με τις άλλες συντρόφους της: πλησίαζε η καθοριστική σύναξη.

Δύο ανταγωνιστικά πρόσωπα παρατηρούσαν το στερέωμα, την ίδια στιγμή και για τον ίδιο λόγο, αλλά από διαφορετικά σημεία. Σε λίγες μέρες θα πραγματοποιούνταν ευθυγράμμιση πλανητών και μια αρχαία προφητεία, γραμμένη σε ένα βέβηλο βιβλίο, προέβλεπε για εκείνη την ημερομηνία την Αποκάλυψη και την άφιξη του Αντίχριστου.

Ο Μονσινιόρος Λόπες δε Αγιάλα, διάσημος θεολόγος και ιεροεξεταστής, ήταν ένας άνθρωπος καλλιεργημένος και αρκετά μετριοπαθής για εκείνους τους καιρούς. Πριν να εκδώσει την ετυμηγορία του και στείλει κάποιον στα βασανιστήρια, στον φάλαγγα και τον δημόσιο εξευτελισμό, προσπαθούσε να συγκεντρώσει πρώτα όλες τις πληροφορίες και να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός. Είχε τη φήμη πως ήταν αυστηρός, αλλά και δίκαιος ταυτόχρονα. Δε συνήθιζε να αποφασίζει για μια θανατική καταδίκη  χωρίς να έχει βάσιμη αιτιολόγηση. Ως καλός μελετητής και λόγιος που ήταν, ανησυχούσε για τη γραπτή προφητεία και παρόλο που ήταν απαγορευμένη η επιστήμη της Αστρονομίας από την Εκκλησία, ήθελε να επιβεβαιώσει ο ίδιος τα πλανητικά φαινόμενα.

Σε κάποια άλλη περιοχή, ο χασάπης της πόλης παρατηρούσε κι εκείνος τα άστρα με προσοχή, χρησιμοποιώντας το ένα και μοναδικό του μάτι. Χάρη σε ένα μυστικιστικό βιβλίο με ξόρκια, άγνωστης προέλευσης, που το φύλαγαν στην οικογένειά του για αιώνες, γνώριζε με αρκετή ακρίβεια αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Το επάγγελμά του ήταν το πρόσχημα που έκρυβε την πραγματική του δραστηριότητα: τη μαγεία. Ο μονόφθαλμος μάγος είχε αναλάβει την εκτέλεση των θυσιών, τα ξόρκια και πάνω απ’ όλα την προετοιμασία του πιο σημαντικού γεγονότος: της σύναξης. Μόνο εκείνος γνώριζε την απόκρυφη επιστήμη της οποίας το τυπικό  και οι πρακτικές του επέτρεπαν να επικαλείται διάφορες κακόβουλες οντότητες, όπως ο άρχοντας του Κακού, γνωστός και ως Σατανάς, Βελζεβούλ, Λεβιάθαν ή το πνεύμα του Πονηρού. Ο ένας από τους δύο άντρες χαμογέλασε μόλις βεβαιώθηκε γι’ αυτό που έψαχνε στον ουρανό: ο νεκρομάντης.

Εκείνη την ίδια νύχτα...

Η αινιγματική γυναίκα στάθηκε σε ένα σκοτεινό δρομάκι, γεμάτο σκουπίδια, και ξετύλιξε το πακέτο χωρίς να μπορέσει να συγκρατήσει την ανυπομονησία της, χρειαζόταν τροφή. Ανάμεσα στα κουρέλια εμφανίστηκε το πτώμα ενός νεογέννητου.

Το σώμα, άκαμπτο σαν πέτρα, ήταν μελανιασμένο. Χωρίς καθυστέρηση, πλησίασε το στόμα της στο μικρό λαιμό και του κάρφωσε τα κοφτερά της δόντια. Έμενε ακόμα λίγο αίμα στο εσωτερικό του για να ανακουφίσει την αγωνία της πείνας που ένοιωθε.

Ακούγοντας θόρυβο, ένας μαύρος ποντικός, μαλλιαρός και γεμάτος τσιμπούρια, πρόβαλε τη μουσούδα του μέσα από τα σκουπίδια. Το ζωώδες ένστικτό του τον προειδοποιούσε πως δεν έπρεπε να πλησιάσει πολύ σ’ εκείνο το πλάσμα και κυρίως τώρα που έτρωγε. Αφού ρούφηξε και την τελευταία σταγόνα, η βαμπιρέσα, μάζεψε τους κυνόδοντές της μέσα στα ούλα της και ρεύτηκε.

Το χρώμα του πτώματος μεταβλήθηκε σε σκούρο μελανό, αλλά εκείνη δεν έδωσε σημασία στην αλλαγή και το ξανατύλιξε. Στο κάτω κάτω ήταν πεθαμένο έτσι κι αλλιώς. Σιγουρεύτηκε πως δεν υπήρχε κανείς εκεί κοντά και ξεκίνησε με κάθε προσοχή για το παλάτι.

Ήξερε πως η κυρία θα την περίμενε ξύπνια μέχρι να επιστρέψει. Μπαίνοντας από την πόρτα που οδηγούσε σε μία από τις κουζίνες, βρήκε τη βαρόνη καθισμένη σε μια καρέκλα. Ήταν ξυπόλυτη και φορούσε μόνο ένα ελαφρύ νυχτικό που άφηνε να φανεί από μέσα το γυμνό της κορμί. Μόλις την είδε, ρώτησε ανυπόμονα:

-Το έχεις;

-Ναι, είναι τυλιγμένο σ’ αυτά τα πανιά.

-Άσε με να το δω Σουζέτε – είπε η βαρόνη καθώς άναβε ένα κερί.

Η άλλη ακούμπησε το μπόγο πάνω στο τραπέζι, τον άνοιξε και απομακρύνθηκε σε μια συνετή απόσταση. Δεν της άρεσε και πολύ το άμεσο φως. Παρατηρώντας το περιεχόμενο του πακέτου, η βαρόνη κοίταξε με σοβαρότητα τη Σουζέτε, αλλά δεν είπε τίποτε. Ανίκανη να το κοιτάξει η υπηρέτρια, πλησίασε με το κεφάλι κάτω και σκέπασε και πάλι τη