Νέμπιουλα Μέρος Δεύτερο: Κρύσταλλοι της Καταχνιάς, #2

By MARINA KLONARI

Ενώ τα πειράματα με το αίμα του Δράκου συνεχίζονται στον Πύργο των Θεραπευτριών, η ομάδα αναχωρεί ξανά. Κάθε διαδρομή τους επιφυλάσσει μια μάχη με το στρατό της Καταχνιάς να τους οδηγεί σε φρενήρη καταδίωξη. Στο πλευρό τους τάσσονται νέοι σύμμαχοι. Ο στρατός των Ξωτικών ανεβαίνει στον επάνω κόσμο ενώ στην ομάδα προστίθεται και μια αγέλη λύκων. Όταν όμως ο Δράκος αποφασίσει να παρέμβει, οι ισορροπίες ανατρέπονται καθώς βγαίνει στην επιφάνεια η αλήθεια για την ταυτότητα της Κάιρα. Καθώς οδεύουν προς στην τελική μάχη, το μυστικό για τη σωτηρία της Νέμπιουλα βρίσκεται κλειδωμένο στην Αυλή των Κρυστάλλων και μόνο η Κάιρα μπορεί να ελέγξει την έκβαση της μοίρας όλων με τις τρομακτικές της δυνάμεις.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: MARINA KLONARI
• Release date: Nov 15, 2023
• ISBN: 9798223250623

MARINA KLONARI

Marina Klonari was born in Thessaloniki, Greece. She graduated from Experimental School of Aristotle University of Thessaloniki and continued her studies in Statistics and Insurance Science at the University of Piraeus, Attica, Greece. After completing her studies, she returned to Thessaloniki where she now lives. Her love for reading has led her to her own writing attempts in the field of fantasy literature. She draws inspiration mostly from mythology. Already author of two published books by Greek publishing houses, she is in a constant search for new ways to contact the reading public and share her stories, after all, stories are made to travel, not to be left as a pile of paper locked in some drawer.

Book preview

Το αίμα των Θεραπευτριών

Η ΣΟΥΈΙΝ ΚΑΘΌΤΑΝ ΣΕ έναν από τους πάγκους στο εργαστήριο του Πύργου και μελετούσε ξανά το σκίτσο που είχε φτιάξει. Μπροστά της ήταν αραδιασμένα μερικά από τα βιβλία που είχε φέρει από τη βιβλιοθήκη και τα είχε διαβάσει προκειμένου να καταλάβει και να μπορέσει να βγάλει κάποια συμπεράσματα σχετικά με το πώς λειτουργούσε το αίμα των Θεραπευτριών πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη είχαν το χάρισμα να θεραπεύουν.

Ένα μέρος του συνόλου των βιβλίων που περιείχε η βιβλιοθήκη του εργαστηρίου αποτελούσε τη συστηματική καταγραφή των περιπτώσεων ασθενειών στις οποίες η επαφή του ασθενή με τις Θεραπεύτριες είχε συνεισφέρει στο να ξεπεράσει ο πάσχων το πρόβλημα υγείας από το οποίο υπέφερε. Αυτές αφορούσαν, κυρίως, περιπτώσεις όπως απλές αρρώστιες, δηλητηριάσεις, μολύνσεις του οργανισμού, καθώς και άλλες σοβαρότερες επιδημίες που είχαν εξαπλωθεί κατά καιρούς στο παρελθόν ανά περιοχές του βασιλείου της Νέμπιουλα. Υπήρχαν, όμως, και κάποιες περιπτώσεις στις οποίες ο ασθενής τελικά υπέκυπτε, αλλά αυτές αφορούσαν στην πλειοψηφία τους ατυχήματα κατά τα οποία υπήρχαν κακώσεις του σκελετού ή εγκαύματα από πυρκαγιές που είχαν καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό τον ιστό.

Η Σουέιν, βασιζόμενη πάντα σε αυτά που είχε ανακαλύψει διαβάζοντας τις μελέτες εκείνων που είχαν ερευνήσει το θέμα πριν από κάποιες εκατονταετίες, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά με το άγγιγμα των Θεραπευτριών μεταδιδόταν στον πάσχοντα κάποια ουσία που ενίσχυε την άμυνα του οργανισμού του, προκειμένου να ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε αποκλειστικά στις περιπτώσεις λοιμώξεων.

Έπειτα, υπήρχαν και αρκετά βιβλία όπου συναντούσε σχέδια τα οποία απεικόνιζαν το κυκλοφορικό σύστημα στην περιοχή των άνω άκρων των Θεραπευτριών και περιείχαν τις εικασίες των ερευνητών ως προς το σημείο εντοπισμού της πηγής άντλησης της θεραπευτικής ουσίας που μεταδιδόταν στον πάσχοντα με το άγγιγμά τους. Τα σκίτσα επεκτείνονταν πιο αναλυτικά και στις παλάμες τους, και επικεντρώνονταν στα σημάδια ως το σημείο έκκρισης της ουσίας, των οποίων υπήρχαν καταχωρημένες διάφορες απεικονίσεις που είχαν μελετηθεί κατά τη διάρκεια των πολυετών ερευνών.

Πλέον όμως, η πηγή αυτή αντλούσε μόνο δηλητήριο το οποίο, κατά τη μαρτυρία του Μπέρλιν, του μοναδικού επιζήσαντα του αγγίγματος των Θεραπευτριών στη μετά τη μετάλλαξη του αίματος σε φονικού εποχή, είχε εισαχθεί στον οργανισμό του, μέσω άπειρων μικροσκοπικών βελονών που ξεπρόβαλλαν από τα σημάδια στις παλάμες κατά τη διάρκεια της επαφής με το δέρμα του. Το είχε αισθανθεί σαν το τσίμπημα εντόμου, όπως είχε καταγράψει στο σημειωματάριό της η Σουέιν.

Σήκωσε τα μάτια της από το σκίτσο και κοίταξε τις δύο σταγόνες αίμα στη μικρή γυάλινη επιφάνεια που είχε χρησιμοποιήσει για το πείραμά της. Το αίμα του Μπέρλιν έμοιαζε κατά κάποιο τρόπο να αντιστέκεται στη φθορά που θα του προκαλούσε κανονικά η επαφή με το δικό της.

Σύμφωνα επίσης με τις τελευταίες μελέτες που υπήρχαν στο αρχείο πριν κλείσει το εργαστήριο τις πόρτες του οριστικά, τα πρώτα χρόνια μετά την Υποταγή, όταν παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά οι τραγικές συνέπειες από την επαφή των Θεραπευτριών με τους Ανθρώπους, αυτό που είχε καταγραφεί στα θύματα ήταν ότι το αίμα τους είχε οδηγηθεί απότομα και ταχύτατα σε πήξη. Το αίμα μέσα σε λίγα λεπτά σταματούσε να κυλάει, αποκτούσε σταθερή μορφή μέσα στον οργανισμό του θύματος και ένα μαβί χρώμα. Άρα το δηλητήριο ενεργούσε, ίσως, όπως και το δηλητήριο στον οργανισμό ενός Ανθρώπου μετά το δάγκωμα ενός φιδιού.

Κατά τη μαρτυρία του Μπέρλιν, το σώμα του ξεκινώντας από τα άκρα του οδηγήθηκε σε παράλυση, μέχρι που το μυαλό του σταμάτησε να λειτουργεί και στο τέλος και η καρδιά του. Και ήταν τότε που ενεργοποιήθηκε μέσα του το αίμα του Δράκου και τον ξαναζωντάνεψε, υπερνικώντας το δηλητήριο των Θεραπευτριών, επαναφέροντας τη ροή του αίματος μέσα του, καθώς και όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του. Η μόλυνση εξουδετερώθηκε, όπως τα παλιά χρόνια πριν την Υποταγή. Από τη στιγμή που το αίμα του Δράκου αφυπνίστηκε μέσα του και τον θεράπευσε, ο Μπέρλιν εμφάνιζε ανοσία στο άγγιγμα της Κάιρα, άρα επομένως και στο δηλητήριο οποιασδήποτε Θεραπεύτριας. Οι δύο σταγόνες είχαν πλέον αναμιχθεί στη γυάλινη επιφάνεια, αλλά το αίμα δεν παρουσίαζε κάποια χρωματική αλλοίωση, ούτε είχε πήξει.

Την προσοχή της τράβηξε ξανά η στοίβα με τα βιβλία που βρισκόταν μπροστά της στον πάγκο. Αναστέναξε με θλίψη. Όλη αυτή η γνώση σκέφτηκε, όλες αυτές οι μελέτες πήγαν χαμένες και ανεκμετάλλευτες εξαιτίας της επιβολής αμάθειας από τη Μαύρη Δύναμη. Αν δεν είχαν σταματήσει οι έρευνες πριν από τριακόσια χρόνια, τώρα θα ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα σώματά μας. Επέστρεψε στο σχέδιο που ετοίμαζε προκειμένου να αποφασίσει πού θα έκανε τις τομές στο χέρι της προκειμένου να εισάγει το αίμα του Μπέρλιν στον οργανισμό της.

Σπαθί

ΕΊΧΑΝ ΞΕΚΙΝΉΣΕΙ ΤΗΝ πορεία τους μέσα στα βουνά με κατεύθυνση την Πρωτεύουσα της Νέμπιουλα έφιπποι. Παρά την παράκληση της Σουέιν να τους παραχωρήσει μία από τις άμαξες του Πύργου, όλοι τους συμφώνησαν ότι με τα άλογα θα μπορούσαν να κινηθούν πιο γρήγορα και με πιο ευέλικτο τρόπο, χωρίς τη φασαρία μιας άμαξας και την προσοχή που θα τράβαγε αυτή ως μεταφορικό μέσο. Θεώρησαν ότι τρία άλογα θα ήταν αρκετά για να μεταφέρουν τους ίδιους και τις προμήθειές τους στον επόμενο προορισμό τους. Οι τρεις άντρες είχαν από ένα άλογο, ενώ η Κάιρα ίππευε μια με τον Μπέρλιν και μια με τον Φιν Λοκ.

Μετά από λίγες μέρες πέρασαν τον ποταμό Φέινερ και συνέχισαν την πορεία τους προς την Πρωτεύουσα. Όσο απομακρύνονταν από τα βουνά και το άσυλο που τους παρείχε ο Πύργος, καθώς πλησίαζαν τις κατοικημένες περιοχές και τα πρώτα χωριά, τόσο πιο επικίνδυνο γινόταν το ταξίδι. Απέφευγαν τους κεντρικούς δρόμους και προτιμούσαν τους πιο ερημικούς ή ίππευαν μέσα από δάση, ενώ διανυκτέρευαν μονίμως στην ύπαιθρο μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των Ανθρώπων. Σε κάθε στάση τους, ο Μάγος έστελνε την Ματιά του να εξερευνήσει την γύρω περιοχή και όταν εντόπιζε φρουρές από Μασκοφόρους, τα μάζευαν γρήγορα και έφευγαν.

Ο Φιν Λοκ κυκλοφορούσε μονίμως φορώντας την κουκούλα του μανδύα του, κρύβοντας όσο το δυνατόν καλύτερα τα χαρακτηριστικά της φυλής του. Η Κάιρα κάποιες φορές έκρυβε τα άσπρα της μαλλιά που έρχονταν σε αντίθεση με το νεανικό της σώμα για να μην προκαλεί την περιέργεια των Ανθρώπων που συναντούσαν, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού παρέμενε λιγομίλητη και σκυθρωπή ανάμεσά τους, δίνοντας σύντομες απαντήσεις όταν της μιλούσαν. Κάποιες φορές, έμοιαζε να είναι εντελώς χαμένη στις σκέψεις της, άλλες πάλι το βλέμμα της έπεφτε επάνω τους ιδιαίτερα έντονο και καρφωνόταν εκεί χωρίς κάποιο προφανή λόγο, προκαλώντας τους ανησυχία. Ο Μπέρλιν μέρα με τη μέρα ένιωθε τον οργανισμό του να αλλάζει, τους μύες του πιο δυνατούς και τις αισθήσεις του να οξύνονται διαρκώς, προκαλώντας του υπερδιέγερση και υπερένταση που δεν τον άφηναν να κοιμηθεί, ακόμα και μετά από μια μέρα ολόκληρη κοπιαστικής πορείας.

Κατηφόριζαν προς την Πρωτεύουσα, όταν σε μία στάση τους στην ερημική πλαγιά ενός δάσους, η Κάιρα άνοιξε ξαφνικά το στόμα της και χωρίς κάποια άλλη εισαγωγή είπε: «Θα μου μάθεις πώς να το χρησιμοποιώ αυτό;»

Οι τρεις άντρες κοιτάχτηκαν χωρίς να καταλαβαίνουν σε ποιον από αυτούς μιλούσε και σε ποιο πράγμα αναφερόταν. Τα μάτια της τότε εστίασαν στον Μπέρλιν και ύστερα με το κεφάλι της ένευσε δείχνοντας το σπαθί του που ήταν τυλιγμένο και αφημένο δίπλα στο σακίδιό του στο έδαφος.

Ο Μπέρλιν απόρησε, «Θέλεις να μάθεις να πολεμάς με το σπαθί;»

«Γιατί νομίζεις ότι το χρειάζεσαι, Κάιρα;» επενέβη το Ξωτικό.

«Επειδή το χρειάζομαι!» απάντησε εκείνη αμέσως ανένδοτη. Έπειτα πρόσθεσε σε πιο χαμηλό τόνο, «Εσύ μου έμαθες να χρησιμοποιώ τις Τέχνες, τώρα θα ήθελα να μάθω να χρησιμοποιώ και το σπαθί».

Κανείς δεν μίλησε για λίγα λεπτά. Έπειτα ένα πνιχτό γέλιο ξέφυγε από το στόμα του Μπέρλιν. «Εντάξει λοιπόν, ας το κάνουμε». Προχώρησε προς το μέρος που είχε αφημένο το σπαθί του και άρχισε να το ξετυλίγει.

«Μπέρλιν, είσαι σίγουρος γι’ αυτό;» ρώτησε ο Δάσκαλος Χόγκαλ εξακολουθώντας να νιώθει ανήσυχος. «Η Κάιρα είναι αρκετά πιο αδύνατη από εσένα. Όχι ότι ήμουν ποτέ ειδικός στις ξιφομαχίες, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη μυϊκή δύναμη για να κατευθύνεις το σπαθί ενάντια σε έναν αντίπαλο, έτσι δεν είναι;»

«Σίγουρα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Χρειάζεται ταχύτητα, συγκέντρωση, την ικανότητα να προβλέπεις τις κινήσεις του αντιπάλου σου και άλλα διάφορα».

«Εάν έχετε πραγματικά σκοπό να το κάνετε, θα σας πρότεινα να αφήσετε τις λεπίδες τυλιγμένες. Και για να μην τραυματιστείτε, αλλά και για να αποφύγετε τη φασαρία. Είναι καλύτερα να μην ακουστεί η κλαγγή του μετάλλου και τραβήξουμε την προσοχή», παρενέβη ο Φιν Λοκ, ο οποίος είχε ακόμη τους ενδοιασμούς του ως προς αυτή την ιδέα. Η ανάμνηση της Κάιρα να κινεί το σπαθί ανεξέλεγκτα με τη θέλησή της και μόνο, τον είχε τρομάξει και του είχε μείνει ακόμη ανεξήγητος ο λόγος για τον οποίο είχε συμβεί αυτό το περιστατικό.

Ο Μπέρλιν τον κοίταξε για μια στιγμή κι έπειτα άρχισε να τυλίγει ξανά τη λεπίδα του σπαθιού του αφήνοντας ακάλυπτη μόνο τη λαβή του. «Αυτό σημαίνει ότι θα μας δώσεις κι ένα από τα δικά σου σπαθιά για το μάθημα;» τον ρώτησε χαμογελαστός.

Ο Φιν Λοκ του αντιγύρισε το βλέμμα κι έπειτα από μια στιγμή δισταγμού ένευσε προς τα τυλιγμένα του σπαθιά δίνοντάς τους έτσι την άδεια να τα χρησιμοποιήσουν. «Έχετε ακόμη μια δυο ώρες με φως», είπε κοιτάζοντας τον ουρανό. «Χρησιμοποιείστε τα δύο δικά μου σπαθιά, θα είναι πιο εύκολο με δύο ισάξια όπλα».

Ο Μπέρλιν τον κοίταξε ξανά ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι. Ύστερα άφησε κάτω το δικό του σπαθί και άρχισε να ξετυλίγει τα δύο σπαθιά του Ξωτικού.

«Είναι όντως πολύ καλοφτιαγμένα!» παραδέχτηκε όταν μπόρεσε να τα κρατήσει στα χέρια του και να τα θαυμάσει από κοντά. Ήταν πιο ελαφριά από το δικό του, άψογα ισορροπημένα, ενώ το ιδιαίτερο κράμα μετάλλου από το οποίο ήταν φτιαγμένα τα έκανε να αστράφτουν αψεγάδιαστα και θανάσιμα κοφτερά στα χέρια του.

«Είναι η δουλειά του καλύτερου τεχνίτη σπαθιών που ανέδειξε ποτέ η Γαλάζια Φυλή. Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν χάθηκαν στην αμμοθύελλα της ερήμου. Τώρα αν έχεις την καλοσύνη, κάλυψε ξανά τις λεπίδες. Το τραγούδι τους μπορεί να ξυπνήσει όλους όσους παραμονεύουν κρυμμένοι γύρω μας».

Ο Μπέρλιν υπάκουσε και αφού τα σπαθιά ήταν έτοιμα για το μάθημα, ξεκίνησαν.

«Ωραία, λοιπόν, ξεκινάμε», είπε ο Μπέρλιν και έδωσε το ένα από τα δύο σπαθιά στα χέρια της Κάιρα. «Σου φαίνεται βαρύ;» τη ρώτησε κι εκείνη ένευσε αποφασιστικά όχι. Εκείνος χαμογέλασε και συνέχισε: «Εντάξει, τότε ας πούμε πρώτα για τη στάση του σώματος. Στην αρχική σου θέση θα έχεις αριστερό πόδι μπροστά, δεξί πίσω. Το σπαθί το κρατάς πάντοτε με τα δυο σου χέρια από τη λαβή. Το αριστερό πιο κάτω, το δεξί στο ύψος όπου ενώνονται τα μέταλλα. Έπειτα, για να ξεκινήσεις την επίθεση, φέρνεις δεξί πόδι μπροστά και κατεβάζεις το σπαθί στο ύψος του ώμου ή του λαιμού του αντιπάλου σου. Δοκίμασέ το», την παρότρυνε.

Η Κάιρα έκανε την κίνηση που της υπέδειξε κάπως άτσαλα στην αρχή, μετά συνέχισε πάλι ξανά και ξανά μέχρι να βρει τη σωστή ισορροπία στα πόδια της και το σωστό ζύγισμα του σπαθιού στον αέρα, μέχρι να το συνηθίσει.

«Και τώρα άμυνα», συνέχισε το μάθημα ο Μπέρλιν. «Όταν ο αντίπαλός σου επιτίθεται με την κίνηση που σου έδειξα, εσύ πρέπει να γύρεις λίγο πίσω ώστε να μη σε φτάσει το σπαθί του, ίσως και λίγο προς τα δεξιά. Έπειτα κατεβάζεις το σπαθί σου στο δικό του για να του κόψεις την πορεία. Ασκείς πίεση για να το απομακρύνεις όσο μπορείς, ρίχνοντας σταδιακά το βάρος σου στο δεξί σου πόδι που ξεκινάει να έρχεται λίγο πιο μπροστά, μιας και πρέπει να περάσεις στην επίθεση και πάλι. Σπρώχνεις, όσο μπορείς για να αλλάξεις την πορεία του σπαθιού του αντιπάλου σου, σπρώχνεις προς τα έξω για να φέρεις το σπαθί του στο πλάι. Τότε, όταν νιώσεις ότι τον έχεις μπλοκάρει έτσι ώστε να μην κινδυνεύεις να σε χτυπήσει πλέον, ξεκινάς τη δική σου επίθεση. Αυτό το κάνεις σηκώνοντας τον αριστερό σου αγκώνα ελαφρώς προς τα πάνω, περιστρέφοντας λίγο τους καρπούς σου, άρα και το σπαθί και αφού σημαδέψεις τον αντίπαλό σου στο στήθος ή στο λαιμό, κάνεις το τελικό βήμα με το δεξί σου πόδι μπροστά και επιτίθεσαι με όλη σου τη δύναμη».

Συνέχισαν δοκιμάζοντας και αυτή την κίνηση, ξανά και ξανά. Η Κάιρα άκουγε προσεκτικά ό,τι της έλεγε ο Μπέρλιν και συνέχιζε την εξάσκηση αποφασισμένη να μάθει να χειρίζεται το σπαθί σωστά. Μέχρι που έπεσε η νύχτα και σταμάτησαν.

Λίγες ώρες αργότερα, ο Φιν Λοκ μπόρεσε να βρει την Κάιρα μόνη της, την πλησίασε μέσα στο σκοτάδι και κάθισε δίπλα της.

«Τι συμβαίνει, Κάιρα; Μίλησέ μου».

«Καλά είμαι».

«Δεν μπορείς να μου πεις ψέματα εμένα», επέμεινε εκείνος με ήρεμη γλυκιά φωνή.

«Καλά είμαι. Στα οράματά μου βλέπω όλο και πιο άγριες εικόνες και έχω τρομοκρατηθεί, αλλά είμαι καλά».

«Θέλεις να μου πεις τι βλέπεις; Ίσως θα βοηθούσε και εσένα, αλλά και την αποστολή μας αν προσπαθούσαμε να το ερμηνεύσουμε μαζί».

Η Κάιρα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά κοιτάζοντας στο κενό με μάτια ορθάνοιχτα.

Ο Φιν Λοκ την κοίταξε για μια στιγμή υπομονετικά, αλλά όταν κατάλαβε ότι εκείνη δεν ήταν διατεθειμένη να του πει περισσότερα, ξαναρώτησε, «Θέλεις τουλάχιστον να μου πεις για ποιο λόγο νομίζεις ότι χρειάζεσαι το σπαθί;»

Η Κάιρα χαμήλωσε το βλέμμα της στα γαντοφορεμένα χέρια της. Με τα δάχτυλά της πίεσε τις καλυμμένες της παλάμες. «Το αίμα δεν θα δουλέψει αυτή τη φορά», είπε τελικά με σιγανή βραχνή φωνή.

«Τι εννοείς ακριβώς;»

Σήκωσε τα μάτια της και τον κοίταξε. Μόνο που δεν ήταν τα δικά της μάτια πλέον. Η άγρια κίτρινη λάμψη εμφανίστηκε για λίγο στο ψυχρό, ωχρό πρόσωπό της που θύμιζε ελάχιστα το γλυκό κορίτσι που ήταν κάποτε.

«Μετά τις Βιβλιοθήκες, πηγαίνουμε στη φωλιά του κακού. Οι Μασκοφόροι είναι νεκρά σώματα που τους κινεί το δηλητήριο. Το ίδιο δηλητήριο που υπάρχει μέσα μου. Γι’ αυτό το λόγο το Φονικό Αίμα δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει εναντίον τους αυτή τη φορά».

Ο Φιν Λοκ ανοιγόκλεισε τα μάτια του νευρικά, αντιλαμβανόμενος τι του έλεγε. «Όμως Κάιρα, ο σκοπός μας δεν είναι να πάμε εκεί για να τους σκοτώσουμε. Εάν χρειαστεί να παλέψουμε μαζί τους, σαφώς θα το κάνουμε προκειμένου να γλυτώσουμε, αλλά ο βασικός μας στόχος είναι να πάρουμε το τρίτο κομμάτι του κρυστάλλου». Η Κάιρα τον κοίταξε με ένα βλέμμα που φανέρωνε αμφιβολία για τα λόγια του, οπότε κι εκείνος συνέχισε. «Εκτός κι αν τα οράματά σου λένε κάτι άλλο. Μήπως σου λένε να σκοτώσεις, Κάιρα;»

Τον κοίταξε σχεδόν κρατώντας την ανάσα της, αλλά δεν μίλησε. Το βλέμμα της στυλώθηκε επίμονα στα σχιστά του μάτια που την κοίταζαν μόνο με καλοσύνη και ενδιαφέρον για εκείνη. Τα χαμήλωσε στιγμιαία με λύπη και σηκώθηκε απότομα από δίπλα του. Απομακρύνθηκε. Ο Φιν Λοκ απέμεινε να την κοιτάζει απογοητευμένος. Η Κάιρα δεν ήταν διατεθειμένη να του ανοιχτεί εκείνο το βράδυ.

«Είμαι κουρασμένη τώρα», του είπε χαμηλόφωνα καθώς έφευγε από κοντά του. «Όταν θα είναι η ώρα μου να φυλάξω σκοπιά, ξυπνήστε με».

Επέστρεψε στο μέρος όπου είχαν ξαπλώσει οι άλλοι δύο άντρες. Ο Δάσκαλος Χόγκαλ κοιμόταν βαθιά με ένα απαλό ροχαλητό να βγαίνει από το στόμα του. Πλησίασε τον Μπέρλιν ο οποίος της είχε γυρισμένη την πλάτη του. Γονάτισε, ανασήκωσε την κουβέρτα του και χώθηκε και αυτή από κάτω. Κόλλησε το σώμα της πάνω στο δικό του και βύθισε το πρόσωπό της ανάμεσα στις ωμοπλάτες του. Πέρασε το ένα της χέρι γύρω από τη μέση του αγκαλιάζοντάς τον.

«Το ξέρω ότι δεν κοιμάσαι», του ψιθύρισε κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του αφήνοντας μια κίτρινη λάμψη να βγει στο σκοτάδι.

«Το ξέρω ότι είσαι θλιμμένη», της απάντησε αυτός σφίγγοντας το χέρι της στα δικά του. Η Κάιρα πήρε βαθιά ανάσα και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της μουσκεύοντας και τον σβέρκο του. «Μην ανησυχείς για τον Φιν Λοκ», της είπε. «Μόλις δει την φρίκη της Νταρ Μάγκντα με τα ίδια του τα μάτια, θα θέλει κι αυτός να τους σκοτώσει όλους».

Τα μαθήματα συνεχίζονταν όσο ο δρόμος τους έφερνε όλο και πιο κοντά στην Πρωτεύουσα. Η Κάιρα μάθαινε να χειρίζεται το σπαθί και οι καρποί της γίνονταν όλο και πιο ευέλικτοι, οι αντίχειρές της συνήθιζαν στην πίεση που έπρεπε να ασκούν, όπως και οι ώμοι της στο βάρος της λεπίδας, τα πόδια της δυνάμωναν και κάθε μέρα της ήταν όλο και πιο εύκολο να υπολογίζει τις σωστές αναλογίες στις αποστάσεις κατά τη διασταύρωση των σπαθιών ώστε να μετατρέπει τη σωστή στιγμή, την άμυνα σε επίθεση.

Παράλληλα εξασκούσε και τις Τέχνες της Γαλάζιας Φυλής. Αφού εμφανίστηκαν ως ικανότητες, όφειλε τουλάχιστον να εξοικειωθεί με αυτές και να αρχίσει να αποκτάει τον έλεγχο. Κάθε βράδυ όταν ερχόταν η δική της βάρδια για να φυλάξει, έστελνε τη Ματιά της για να ελέγξει τη γύρω περιοχή, ενώ κάποιες φορές κατά τη διάρκεια της εξάσκησής της με το σπαθί πρόσθετε τη Μεταφορά, εξαγριώνοντας έτσι τον Μπέρλιν που της έβαζε τις φωνές και την αποκαλούσε ζαβολιάρα.

Και κάθε φορά οι κινήσεις τους γίνονταν όλο και πιο γρήγορες, πιο αρμονικές, σαν να υπήρχε μεταξύ τους πλήρη συνεννόηση. Ο Μπέρλιν ήξερε τι θα έκανε η Κάιρα, όπως και εκείνη ήταν σε θέση πια να προβλέπει το επόμενο χτύπημα από τη μεριά του, γιατί υπήρχε μεταξύ τους μια μυστική επικοινωνία σαν να διαβάζει ο ένας το μυαλό του άλλου, γιατί είχαν κάτι κοινό που τους ένωνε. Αυτό που απελευθέρωνε την κίτρινη λάμψη από τα μάτια τους, όταν η μονομαχία μεταξύ τους φούντωνε και εκτυλισσόταν σε απίστευτα γρήγορες ταχύτητες.

Απόβαση στον επάνω κόσμο

ΤΑ ΞΩΤΙΚΆ ΑΠΌ ΤΌΤΕ που είχαν εκδιωχθεί από τη Μαύρη Δύναμη και είχαν εγκαταλείψει την επιφάνεια της γης, δεν είχαν σταματήσει τις εξερευνήσεις και είχαν καταφέρει να χαρτογραφήσουν τα υπόγεια υδάτινα περάσματα σε όλη την έκταση της Νέμπιουλα. Έτσι, όταν ο βασιλιάς Εντ Λιν έλαβε το όραμα που περιείχε τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τις εξελίξεις από την αποστολή του Φιν Λοκ, αμέσως σχηματίστηκε ομάδα και οργανώθηκε το ταξίδι με επικεφαλής τον πρίγκιπα Εντ Ρόιλ και προορισμό τον πύργο των Άμπαλορ.

Οι χάρτες άνοιξαν και χαράχτηκε η πορεία τους. Κατάλληλο πέρασμα κρίθηκε αυτό που θα τους οδηγούσε στον ποταμό Φέινερ, ο οποίος βρισκόταν πολύ κοντά στον προορισμό τους. Επίσης βρέθηκαν τα άτομα που θα απάρτιζαν την αποστολή. Επρόκειτο για Ξωτικά-στρατιώτες που είχαν γεννηθεί ελεύθερα και είχαν προλάβει να ζήσουν κάποια χρόνια της ζωής τους στον επάνω κόσμο πριν την εποχή της Υποταγής και άρα ήταν εξοικειωμένα με τον αέρα και το φως του ήλιου, όπως επίσης κατείχαν γνώσεις για το γεωγραφικό τοπίο που θα τους περιέβαλε.

Καθήκον της ομάδας αυτής θα ήταν να συνοδεύσει με ασφάλεια δύο από τα γηραιότερα μέλη της Γαλάζιας Φυλής, Ξωτικά στην ηλικία του βασιλιά Εντ Λιν με μεγάλο εύρος γνώσεων, ούτως ώστε να συνεχίσουν την έρευνα που είχε ξεκινήσει η ομάδα γιατρών των Ανθρώπων πριν από εκατοντάδες χρόνια στη μυστική πτέρυγα του πύργου των Άμπαλορ. Τώρα που είχε βρεθεί αυτός ο ξεχωριστός δότης αίματος, τα πειράματα μπορούσαν να συνεχιστούν από εκεί που είχαν σταματήσει και να αποκαλυφθούν νέα στοιχεία για την καταγωγή των φυλών της Νέμπιουλα.

Το χλωμό πρόσωπο της Σάσι Κα ξεπρόβαλε στην επιφάνεια του νερού δίπλα στις όχθες του ποταμού Φέινερ. Ήταν σκοτάδι, όπως άλλωστε το είχαν προγραμματίσει να φτάσουν οι άμαξες στον προορισμό τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο αέρας του επάνω κόσμου της έκαψε τα μάτια κι εκείνη βυθίστηκε για άλλη μια φορά στο νερό δίνοντας χρόνο στον εαυτό της να τον συνηθίσει. Έβγαλε ξανά τα συνηθισμένα στο σκοτάδι μάτια της πάνω από την επιφάνεια και κοίταξε γύρω της.

Αντίκρισε για πρώτη φορά μορφές και σχήματα που δεν είχε ξαναδεί στα Υδάτινα Βάθη, δέντρα και μικρά νυκτόβια ζώα, νυχτοπούλια που πετούσαν στον ουρανό και αστέρια για τα οποία της είχαν μιλήσει πριν ξεκινήσει για αυτό το ταξίδι. Αφουγκράστηκε τους ήχους του επάνω κόσμου στους οποίους δεν ήταν εξοικειωμένη, αναζητώντας για την ύπαρξη κάποιας εχθρικής παρουσίας. Κάτω από το σώμα της μέσα στο νερό, στέκονταν ακινητοποιημένες τρεις άμαξες και οι οδηγοί τους περίμεναν το σινιάλο της για να αναδυθούν. Το σημείο απόβασης που είχαν επιλέξει ήταν ερημικό, μακριά από τα περάσματα των Ανθρώπων και τις κατοικημένες περιοχές. Επίσης ήταν αρκετά βαθύ, ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος η κάθε μία από τις άμαξες να περιστραφεί στον πυθμένα και ανεβαίνοντας να πάρει τη σωστή θέση στην επιφάνεια ώστε να βγουν οι επιβάτες από μέσα. Κάθε μία από τις άμαξες μετέφερε πέντε άτομα της Γαλάζιας Φυλής.

Τα μάτια της πλανήθηκαν για άλλη μια φορά ολόγυρα στις όχθες και όταν σιγουρεύτηκε πια ότι δεν υπήρχε κανείς στη γύρω περιοχή που θα διακινδύνευε την αποστολή, κίνησε τα μακριά λιγνά της άκρα δίνοντας το σήμα για να ξεκινήσει η άνοδος της πρώτης άμαξας. Προφυλαγμένη από το σκοτάδι της νύχτας, η γυάλινη οροφή άρχισε να αναδύεται σιγά σιγά μέσα από τα νερά του ποταμού Φέινερ. Όταν έφτασε στο κατάλληλο σημείο, η Σάσι Κα άνοιξε την εξωτερική πόρτα και οι επιβάτες από μέσα άνοιξαν και την εσωτερική.

Πρώτος βγήκε ο πρίγκιπας Εντ Ρόιλ και πάτησε στις υγρές όχθες του ποταμού, στο έδαφος του επάνω κόσμου. Γεννημένος στα Υδάτινα Βάθη, ο καθαρός, νυχτερινός, δροσερός αέρας που μπήκε στα πνευμόνια του με την πρώτη εισπνοή, τον ζάλισε. Το τοπίο γύρω του, πλημμυρισμένο από δέντρα και γρασίδι τον έκανε να σαστίσει και ο ουρανός της νύχτας... Ω, τι θέαμα πρωτόγνωρο ήταν αυτό για τα συνηθισμένα στην πέτρινη οροφή της νέας τους αποικίας μάτια του! Έμεινε να κοιτάζει τις άπειρες φωτεινές κουκίδες στο στερέωμα μέχρι που ένιωσε το χέρι του συνεπιβάτη του στον ώμο του, να τον παροτρύνει να προχωρήσει για να συνεχίσει η αποβίβαση και των υπόλοιπων. Ο Εντ Ρόιλ έκανε ένα βήμα στο πλάι και ξεθηκάρωσε το ένα από τα δυο σπαθιά του θέτοντας τον εαυτό του σε επιφυλακή. Συνέχισε όμως να κοιτάζει γύρω του με θαυμασμό. Το ένα μετά το άλλο, τέσσερα ακόμα Ξωτικά, βγήκαν από την άμαξα και το τελευταίο ασφάλισε τις πόρτες για να αρχίσει και πάλι η κάθοδός της στο νερό.

Οι τέσσερις στρατιώτες που βγήκαν από την ίδια άμαξα με τον Εντ Ρόιλ ήταν Ξωτικά της προηγούμενης γενιάς και με το που βρέθηκαν ξανά στον επάνω κόσμο χαμογέλασαν συγκινημένοι και εισέπνευσαν βαθιά, γεμίζοντας αχόρταγα τα πνευμόνια τους με τον αέρα και τα αρώματα της νυχτερινής φύσης.

«Μπορ Σέιν, έτσι ήταν πάντοτε;» ρώτησε ψιθυρίζοντας ο πρίγκιπας Εντ Ρόιλ σε έναν από αυτούς που ήρθε και στάθηκε δίπλα του. «Αυτός είναι ο ουρανός;»

«Αυτός είναι, νεαρέ πρίγκιπα», απάντησε ο παλαίμαχος στρατηγός του κι έπειτα πρόσθεσε, «αλλά περίμενε να τον δεις και με τα χρώματα της αυγής, και όταν είναι καταγάλανος, στολισμένος με αφράτα άσπρα σύννεφα, αλλά και την ώρα του ηλιοβασιλέματος! Τότε είναι που θα σε μαγέψει!» Ο πρίγκιπας χαμογέλασε μέσα στο σκοτάδι, αλλά ο Μπορ Σέιν είχε ήδη στραφεί προς