Μυθοχάος: Αδαμάντινη Πνοή

By Βασίλης Μέγας

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο Καλό και το Κακό; Όχι, το παρόν έργο δεν προσπαθεί να αναλύσει θεωρίες και συζητήσεις γύρω απ’ αυτό το σημαντικό ερώτημα. Το Μυθοχάος είναι μία ανε-πραγματική περιπέτεια γεμάτη ηρωισμό, πάθος, πόνο και καταστροφή. Περιγράφει την ιστορία ενός νεαρού μιγά, με το παράξενο όνομα 'Βίρα Ινίγκα', ο οποίος όπως όλοι σχεδόν οι φανταστικοί και μη πρωταγωνιστές της ζωής, πασχίζει να θέσει ένα τέλος στην κυριαρχία του Απόλυτου Κακού. Η πορεία του ωστόσο θα τον φέρει αντιμέτωπο με πρόσωπα και καταστάσεις που ουδέποτε θα περίμενε ότι θα αντιμετώπιζε. Αρκετές φορές θα αναρωτηθεί αν οι πράξεις του είναι προς όφελος του Καλού ή του Κακού. Είναι εύκολο όμως να ξεχωρίσει κανείς την διαφορά. Ή μήπως όχι;

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Vasil Meg
• Release date: Jun 19, 2023
• ISBN: 9798215933237

Book preview

Εισαγωγή

Καλό και κακό. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσά τους; Πώς μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος ότι κάνει το ένα κι όχι το άλλο; Σε μία ομάδα αιμοσταγών εγκληματιών, εκείνος που χαρίζει τη ζωή στο θύμα του θεωρείται για το σύνολο στο οποίο ανήκει ότι κάνει κακό; Σε μία κοινωνία γαλήνια και ενάρετη, αυτός που συγχωρεί και αφήνει ελεύθερο έναν παιδόφιλο φρονεί ότι πράττει το καλό;

Σ’ έναν κόσμο διαστρεβλωμένων αξιών και διεστραμμένων αρχών, η εκτέλεση αθώων πολιτών που παρανόμησαν και σκότωσαν την ανηθικότητα σε όλες της τις μορφές προκειμένου να ωφελήσουν εκείνους που πραγματικά είχαν ανάγκη ως τι υπολογίζεται; Ως κάτι καλό ή ως κάτι κακό; Άραγε οι δύο έννοιες υπόκεινται στην αντίληψη και τη συνείδηση του κάθε ατόμου ή μήπως στηρίζονται σε μερικές ασαφείς, γενικές παραδοχές; Ποιος καθ-ορίζει τι είναι τι; Η εξουσία; Η θρησκεία; Ή μήπως η πλειονότητα σε ένα πλήθος; Τελικά, τι είναι καλό και τι είναι κακό;

Β.Μ.

(Αττική, 12 Δεκεμβρίου 2020)

Πρόλογος

Ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη καραδοκεί το χάος που πάλλεται με ορμή για να κατακλύσει τα πάντα σε μία στιγμή. Ένα φως όμως τρυπάει τη σκοτεινιά, μια γαλάζια σφαίρα όπου πάνω της αναπαύεται αρμονικά το νησί της τελευταίας ελπίδας. Εδώ αρχίζει ο μύθος με τη ζωή να φτερουγίζει αδιάκοπα ολόγυρά του και τον θάνατο απέναντί του να στέκει μαύρος λήθος. Εδώ παίρνει πνοή το Μυθοχάος!

***

Ο Δέκατος Μίτος – η Εποχή της Κάθαρσης – κατέληξε με το τέλος του πολέμου των Δύο Σπαθιών και την επικράτηση των δυνάμεων της Βόρειας Συμμαχίας ενάντια στις ορδές των Ανταύρων. Στην κορυφή του Φλεγόμενου Όρους ήταν που γράφτηκε ο επίλογος του Ολέθρου που για χρόνια αποζητούσαν να εξαπλώσουν σ’ όλο το νησί της τελευταίας ελπίδας οι αιμοδιψείς πολεμιστές του Νότου.

Επιτέλους, η Χώρα της Όλδης μπορούσε να ανασάνει ξανά με ελευθερία, απαλλαγμένη από τα τύμπανα του πολέμου και το ατσάλι του θανάτου. Οι ηττημένοι αποσύρθηκαν στις ρημαγμένες εστίες τους ενώ οι νικητές έδεσαν τις πληγές τους και οργανώθηκαν καλύτερα για να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στα εδάφη τους τη γλυκιά ειρήνη, την οποία πάντα θ’ απειλούν αόρατοι εχθροί, εντός κι εκτός των τειχών.

Μέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα της εύθραυστης νηνεμίας η λέξη ‘Αείνειον’ ακούστηκε για πρώτη φορά επίσημα στην πλάση. Η ιδέα της Αιώνιας Ενέργειας που ως τέλεια σφαίρα περικλείει τα πάντα βρήκε θαυμαστές στα πιο απίθανα μέρη. Από τα μαύρα βουνά Μελόρι στον Νότο μέχρι την κορυφή του κόσμου στον Απώτερο Βορρά, ελλογνοί κάθε ηλικίας άρχισαν να μελετούν το Αείνειον. Ελάχιστοι όμως κατάφεραν να γίνουν αεινοί, χειριστές και γνώστες της πανίσχυρης αύρας που συγκροτεί την Ζωή.

Σε μία από τις μυστικές αεινεικές ακαδημίες κάποτε, ένας νεαρός με το όνομα Βίρα Ινίγκα ανέλαβε την ιερή αποστολή να εξαφανίσει το Κακό από την Χώρα. Η ιστορία που ακολουθεί μιλάει για τις περιπέτειες του, τις επιτυχίες και τις λύπες του, όλα χάρη στη δύναμη ενός μοναδικού, λευκού διαμαντιού.

1ο Κεφάλαιο: Σιωπηλό Δηλητήριο

Σ

Ρ

Ο Τ Ο

Μ

Το Ράγισμα Ολοκληρώνεται Μόνο Όταν Σκοτεινιάζει

‘‘Αθόρυβο. Έτσι είχε επικρατήσει να το αποκαλούν στην ακαδημία εκείνο το τρομερό θηρίο με τα ανέκφραστα μάτια και το δηλητηριώδες μαύρο κέρατο που φύτρωνε από τη ράχη του. Ήταν λίγο καιρό πριν τη μεγάλη έκρηξη του Φλεγόμενου Όρους στον Απώτερο Νότο, όταν ήμουν ακόμα σπουδάστρια στον πρώτο κύκλο των αεινεικών δυνάμεων, τότε που μαθαίναμε πώς να τιθασεύουμε την αιώνια ενέργεια που μας περιβάλλει, τότε που μαθαίναμε με τρόμο τα όσα δυσάρεστα και τραγικά διαδραματίζονταν στον Πόλεμο των Δύο Σπαθιών.

Ο Έδραρχος της ακαδημίας, ο σπουδαίος αεινός Σαμήνιος, ήταν ο πρώτος που ανέφερε τα κατακλυσμιαία γεγονότα που θα συνέβαιναν στην Χώρα μετά το τέλος εκείνου του φριχτού πολέμου και συγκεκριμένα την έλευση ενός αρχέγονου κακού που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να ψιθυρίσει το όνομα του και να μην χάσει την ψυχή του. Τώρα αν αυτό το είχε δει σε κάποιο όραμα που συχνά πυκνά ψιθυριζόταν στους διαδρόμους της ακαδημίας ότι είχε ή αν στοιχημάτιζε σε κάποια αδυναμία του σύμπαντος η οποία θα επέτρεπε μια τέτοια εισβολή δεν το γνώριζε κανείς μας. Αυτό που ήταν γνωστό όμως και έχει μεγάλη σημασία να ειπωθεί εδώ είναι το πλάσμα που κατάφερε να αιχμαλωτίσει ένα παγωμένο πρωινό στο ιερό δάσος της Ληδούς.

Δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Ήταν υπέροχο. Ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Είμαι πολύ τυχερή που κατάφερα να δω κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ναι, ήταν εξαιρετικό. Παραβλέποντας κανείς το γεγονός ότι ήταν μαύρο σαν πίσσα και φαινόταν να μην αντέχει το φως του ήλιου, ήταν πανέμορφα τέλειο. Ακόμα θυμάμαι τη μορφή του σαν να το βλέπω τώρα μπροστά μου. Είχε τέσσερα άκρα όπως έχεις κι εσύ, μόνο που ήταν πιο χοντρά και μυώδη, είχε ένα μεγάλο κεφάλι που στηριζόταν σ’ έναν παχύ λαιμό και μια ψηλή μυτερή ακίδα από κόκαλο σαν κέρατο μονόκερου που ξεπρόβαινε πίσω από την πλάτη του, απ’ την κορυφή της οποίας έσταζε ένα παχύρρευστο μοβ υγρό που πολύ αργότερα μάθαμε ότι ήταν δηλητήριο. Μία ουσία που ενώ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα δηλητήρια ήταν πιο επικίνδυνη απ’ όλα όσα έχουν περάσει ποτέ από την Χώρα.

Όταν ο Έδραρχος έφερε το θηρίο στην κεντρική αίθουσα της ακαδημίας όλοι ξαφνιάστηκαν και απόρησαν στην αρχή όταν το είδαν. Γρήγορα όμως, άρχισαν να το παρατηρούν με περιέργεια και μ’ ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον, που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που συναντούν ένα ζώο που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ, πλησίαζαν όλο και πιο κοντά στα κάγκελα του κλουβιού που το περιόριζε. Ο Σαμήνιος, όπως και οι υπόλοιποι εκπαιδευτές, τόνισε αυστηρά κανείς να μην πάει πολύ κοντά και ένας αμυντικός μηχανισμός που περιείχε την ισχύ του κεραυνού εγκαταστάθηκε εκεί κοντά ώστε κανείς να μην μπορεί να το αγγίξει. Ένας πρωτοετής ωστόσο δεν τους άκουσε και κυριευμένος από έναν εκστατικό θαυμασμό για το Αθόρυβο πήγε ένα βράδυ στην κεντρική αίθουσα και χρησιμοποιώντας έναν πάπυρο τηλεμεταφοράς, που πιθανόν είχε κλέψει από κάποιον, μπήκε μέσα στο κλουβί.

Το επόμενο πρωί όσοι πήγαν να δουν το πλάσμα δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ήταν εκεί, ατάραχο και σιωπηλό και κοιτούσε τον θαυμαστή του με μία αλλόκοσμη λάμψη να αστράφτει στη χρυσή ίριδα των ματιών του. Ο σπουδαστής ήταν στην άλλη άκρη του κλουβιού και παρατηρούσε κι αυτός το θηρίο με το ίδιο τρομακτικό φως στο δικό του βλέμμα. Κάποιοι έτρεξαν να φέρουν τους εκπαιδευτές και ο Έδραρχος πήγε αμέσως να βγάλει τον νεαρό από 'κει μέσα. Μερικοί σπουδαστές όμως τον σταμάτησαν όταν είδαν κάτι εντελώς απίστευτο και συνταρακτικό να συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Ο πρωτοετής είχε αρχίσει να αλλάζει. Το δέρμα του γινόταν μαύρο, μαύρο σαν να καιγόταν από μία αόρατη φωτιά… γυαλιστερός έβενος. Δεν σάλευε, δεν μιλούσε. Μόνο μαύριζε όπως ο ουρανός το σούρουπο. Μαζί όμως άλλαζε και το σώμα του. Τα χέρια και τα πόδια του φούσκωναν, η σπονδυλική του στήλη ψήλωνε, γινόταν πιο μυτερή και σιγά-σιγά τρυπούσε και έσκιζε τη σάρκα του. Κι όλο ψήλωνε και φούσκωνε και άλλαζε με γοργούς ρυθμούς. Μα, εκείνος δεν φαινόταν να πονάει καθόλου. Δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν σάλευε, δεν μιλούσε. Το Αθόρυβο φαινόταν να μειδιά πονηρά και να περιμένει. Ήταν πια σαφές πως περίμενε τον δεύτερο του είδους του να εμφανιστεί μέσα από το σώμα του άτυχου άντρα απέναντί του.

Δεν τον αντίκρισε όμως ποτέ στην τελική του μορφή όταν κάποιος πίσω μας φώναξε ξαφνικά με δύναμη και βγήκε μπροστά. Όλοι γύρισαν να κοιτάξουν τον καλύτερο σπουδαστή, αλλά μαζί και τον πιο παράτολμο και απερίσκεπτο που 'χε περάσει ποτέ από την ακαδημία, να πλησιάζει με αποφασιστικό βήμα το κλουβί. Το όνομα του ήταν Βίρα Ινίγκα και ήταν ένας από ‘κείνους τους αλλόκοτους μιγάδες, απογόνους των ξεχασμένων Βαλούριων που έφεραν μαζί τους πανίσχυρες κι απόκρυφες κληρονομιές. Ήταν ψηλός και δυνατός. Είχε μελαμψό δέρμα και φορούσε συνέχεια πολύχρωμα ρούχα που όμως δεν ταίριαζαν ποτέ το ένα με το άλλο. Από τότε που τον θυμάμαι είχε πάντοτε μακριά γκρίζα μαλλιά και πυκνά γκρίζα φρύδια. Μα, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχε, κι αυτό που τον έκανε να εμπνέει τον φόβο και τον σεβασμό στους συσπουδαστές του, ήταν τα γοητευτικά γατίσια μάτια με το άσπρο χρώμα, στα οποία ή θα έβρισκες ατόφια την ελπίδα ή θα αγκάλιαζες με τρόμο την απόγνωση.

Στεκόταν εκεί κρατώντας το δρήνειο του, το μεταλλικό πλέγμα με το μοναδικό πετράδι στο κέντρο, το οποίο αποτελεί έναν εξαιρετικό φορέα αεινεικής ενέργειας, και μ’ αυτό σημάδεψε τα δύο πλάσματα στο κλουβί. Συγκεντρώνοντας απίστευτη ποσότητα Αεινείου, ο Βίρα Ινίγκα έκανε το δρήνειο του ν’ αστράψει με τη δύναμη πέντε αστέρων και ύστερα να εξαϋλώσει με μία μόνο ριπή το κλουβί και οτιδήποτε υπήρχε εκεί μέσα. Όταν η εκτυφλωτική λάμψη έσβησε από την κεντρική αίθουσα το πλάσμα και ό,τι θύμιζε κάποτε τον νεαρό πρωτοετή δεν υπήρχαν πια. Μαύρες σκιές είχαν χαρακτεί στο πέτρινο πάτωμα και στάχτη έπεφτε από ψηλά. Ο Βίρα Ινίγκα βρισκόταν λίγα βήματα πιο 'κει, λιπόθυμος και με το δρήνειο του κομμάτια. Το λευκό του πετράδι δεν είχε πάθει τίποτα κι εκείνος μπόρεσε να συνέλθει γρήγορα με τις φροντίδες των εκπαιδευτών.

Μετά απ’ αυτό, οι κανονισμοί στην ακαδημία άλλαξαν. Ο Σαμήνιος είχε μετανιώσει για τη δημόσια έκθεση του Αθόρυβου κτήνους και για μήνες μετά μας απέφευγε όσο μπορούσε. Όλοι βέβαια συνεχίσαμε κανονικά τις ζωές μας προσπαθώντας όσο το δυνατόν να ξεχάσουμε το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός’’

‘‘Και μετά; Τι έγινε μετά;’’ ρώτησε ανυπόμονα ο ραψωδός με τα γαλάζια μάτια και τα μαύρα μαλλιά.

‘‘Τίποτα σημαντικό. Μερικές μέρες αφότου ο Βίρα Ινίγκα έφυγε για να ταξιδέψει στην Ανατολή εμένα με έδιωξαν απ’ την Μεγάλη Ακαδημία των Αεινών στην Ικαττή Κοιλάδα και από τότε ψάχνω για μια αξιοπρεπή εργασία προκειμένου να βιοποριστώ’’ απάντησε η νεαρή αεινή με τα μακριά κόκκινα μαλλιά και τα καστανόχρυσα μάτια.

‘‘Γιατί σε έδιωξαν;’’ έκανε ο ραψωδός σουφρώνοντας σκεπτικός τα μάτια του και πλέκοντας τα δάχτυλα του μεταξύ τους. Η φασαρία από τους υπόλοιπους θαμώνες στο Χάνι είχε αρχίσει τώρα να πέφτει.

‘‘Δεν ξέρω. Μάλλον δεν ήμουν τόσο καλή ώστε να με κρατήσουν’’ είπε εκείνη και ήπιε ακόμα μια γουλιά απ’ το βαρύ Πυρμέλιο που 'χε παραγγείλει.

‘‘Κατάλαβα’’ μουρμούρισε ο άντρας μπροστά της παρατηρώντας εκείνη τη στιγμή το κατάλευκο χέρι της που έσφιγγε το ξύλινο ποτήρι. Είδε τον επίδεσμο που 'χε τυλιγμένο γύρω από την παλάμη της και δεν μπόρεσε να μην ρωτήσει.

‘‘Πού χτύπησες;’’

‘‘Τι;’’ σάστισε εκείνη νιώθοντας να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη μεθυστική επήρεια του Ναμελιακού οινοπνευματώδους ποτού, που τόσο είχε κατακτήσει όλα τα κράτη της Χώρας. Έτριψε το όμορφο πρόσωπο της με τον καρπό του αριστερού της χεριού κι ύστερα γύρισε και κοίταξε τη δεμένη παλάμη της. Πήρε μια μεγάλη βαθιά ανάσα προτού μιλήσει.

‘‘Κόπηκα τις προάλλες θέλοντας να αποδείξω στον εαυτό μου πως είμαι καλά’’

‘‘Τι εννοείς;’’ παραξενεύτηκε ο ραψωδός και την είδε τότε να ξετυλίγει το πανί που είχε στο χέρι. Μια ανοικτή πληγή που αιμορραγούσε μαύρο, πηχτό αίμα φανερώθηκε μπροστά του κάτω από το δυνατό φως της λάμπας που έφεγγε πάνω στο τραπέζι. Ο ραψωδός τραβήχτηκε πίσω αηδιασμένος και η αεινή είπε:

‘‘Απ’ όταν συνάντησα το Αθόρυβο πλάσμα κι έπειτα, δεν έχει περάσει ούτε μία νύχτα που να μην δω παράξενους σκοτεινούς εφιάλτες βουτηγμένους στο αίμα. Μοιάζουν τόσο αληθινοί που δεν ξέρω αν είναι οράματα του μέλλοντος ή θραύσματα της πραγματικότητας από το παρελθόν. Για το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι το αίμα μου εδώ και τρία χρόνια είναι μαύρο σαν το αδιάσπαστο σκοτάδι που υπάρχει κάτω από τη γη. Ανάθεμα κι αν βρω ποτέ τον Μεγάλο Βίρα Ινίγκα για να μου πει τι μου συμβαίνει. Μόνο αυτός μπορεί να με βοηθήσει’’

2ο Κεφάλαιο: Το Τέρας της Ειρήνης

Τα λάβαρα κυμάτιζαν απαλά στον πρωινό άνεμο. Μια πράσινη γέφυρα σε γαλάζιο φόντο δέσποζε στη μία πλευρά του υψιπέδου και μία άσπρη γροθιά σ’ έναν γκρίζο κύκλο ορθωνόταν στην άλλη. Η σκοτεινή χλόη ανάμεσα τους ήταν παγωμένη από την πάχνη της αυγής, αδύναμη και τρομοκρατημένη που φάνταζε η αγκαλιά της γης στη σύγκρουση που θα ξημέρωνε σύντομα πάνω της. Τα χνώτα των αλόγων γέμιζαν τις παρατάξεις καθώς τα ευγενή ζώα φρούμαζαν από ανυπομονησία. Οι καβαλάρηδες και στις δύο πλευρές κρατούσαν σφιχτά τα χαλινάρια και ανέμεναν την εντολή των αρχόντων για να επιτεθούν. Σιδερόφραχτοι ιππότες με λόγχες και ασημένιες ασπίδες, πράσινοι και γκρίζοι πολεμιστές με ακονισμένες λεπίδες που ο καθένας ζούσε μέσα του τις τελευταίες του στιγμές με έναν αέρα αισιοδοξίας και σκληρής επιμονής που σε μερικούς θα μιλούσε με αθάνατα λόγια ανδρείας στην καρδιά τους ενώ σε άλλους