Ο Φονιάς του Ολύμπου

By Luke Christodoulou

Αν αυτό το καλοκαίρι σκέφτεσαι να ταξιδεύσεις στα μαγευτικά ελληνικά νησιά...σκέψου ξανά!
Ένας σαδιστής δολοφόνος σπέρνει το θάνατο και τα πτώματα πληθαίνουν. Πτώματα βασανισμένα, ακρωτηριασμένα και παράξενα συνδεδεμένα με την αρχαία ελληνική μυθολογία.
Ο Υπαστυνόμος Παπακώστα αναχωρεί για τα Χανιά για να βοηθήσει τη δυναμική Κρητικία Ανθυπαστυνόμο Ιόλη Καρά με την εξιχνίαση του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Θα καταφέρουν να συλλάβουν έγκαιρα το Φονιά του Ολύμπου ή θα πετύχει ο δολοφόνος την εκδίκηση του;

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Jun 10, 2018
• ISBN: 9781547532742

Book preview

ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ  #1

Αυτοτελές θρίλερ

Ο Φονιάς του Ολύμπου

Του

Λουκά Χριστοδούλου

––––––––

Στην γυναίκα μου Πολίνα...

... για την αγάπη, την υποστήριξη και την υπομονή της.

Έργα του Λουκά Χριστοδούλου:

Ο Φονιάς του Ολύμπου (Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά 1) -2014

Εγκλήματα στο όνομα του Θεού (Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά 2) -2015

Ο Θάνατος μίας Νύφης (Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά 3) -2016

Θάνατος σε Κοινή Θέα (Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά 4) -2017

Ξενοδοχείο Θανάτου (Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά 5) -2018

––––––––

Κριτικές για Τα Μυστήρια σε Ελληνικά Νησιά (Σειρά Βιβλίων)

‘Το Εγκλήματα στο όνομα του Θεού θα ταίριαζε σε οποιονδήποτε του αρέσουν ιστορίες μυστηρίου και δολοφονιών, με μυστήριο και δράση. Χαίρομαι που μπορώ να συστήσω αυτό το βιβλίο και ελπίζω ότι ο συγγραφέας εργάζεται πάνω στο επόμενο βιβλίο της σειράς’.

- Chris Fisher για το Reader’s Favourite

‘Ο Έλληνας James Patterson ξαναχτυπάει’.

- Greek Reporter

‘...κάνει εκπληκτική δουλειά γράφοντας μία ασυνήθιστη  ιστορία δολοφονίας κάτω από την Ελληνικό ήλιο’.

-Ruth Rowley

‘Η Ελλάδα είναι περήφανη που διαθέτει έναν τέτοιο συγγραφέα. Ο Θάνατος μίας Νύφης είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη δουλειά του’.

-Chicago Review Of Books

‘Ο Θάνατος μίας Νύφης είναι μία υπέροχη ιστορία φόνου/μυστηρίου. Μία ιστορία της Αγκάθα Κρίστι του 21ου αιώνα’.

- Ένωση Λογοτεχνών

‘Μία ιστορία που σε καθηλώνει...ενδεδυμένη με μυστήριο, ένταση και εκδίκηση’.

-Elaine Bertolotti (Συγγραφέας)

‘Σπουδαία δουλειά που ζητάει να γίνει σενάριο ταινίας...πλούτος υπέροχων ιστοριών, με καλή πλοκή και με αληθοφανείς χαρακτήρες, όμορφοι ελληνικοί συμβολισμοί, εντυπωσιακή ματιά στην Ελληνική κουλτούρα και μερικές υπέροχες στιγμές χιούμορ. Με υπέροχη πλοκή γεμάτη ανατροπές. Ειλικρινά δεν ανέμενα κάτι τέτοιο. Εύκολο στυλ, με πυκνή δράση, ζωντανούς χαρακτήρες και όλα αυτά με φόντο την υπέροχη Ελλάδα και την εντυπωσιακή της ιστορία και κουλτούρα’.

-Meandthemutts Book Reviewer

‘Ένα θρίλερ που σε κρατάει καθηλωμένο’.

- Daniel T.A. (Συγγραφέας)

‘Σε παρασύρει όπως ένα παιχνίδι Sudoku... ο συγγραφέας έχει γράψει μία έξυπνη ιστορία με εκπληκτικές αποκαλύψεις στο τέλος’.

-Julius Salisbury (Συγγραφέας)

‘Αν σας αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου και φόνων με υπέροχους χαρακτήρες, ατμοσφαιρικό σκηνικό και ενδιαφέρουσα πλοκή που σε κάνει να θέλεις να γυρίζεις τις σελίδες, τότε αυτό το βιβλίο έχει γραφτεί για εσάς’.

-Ben (Internet Reviewer)

‘Μία ιστορία μυστηρίου και φόνου που δεν μπορείς να αφήσεις στη μέση’.

-Sheri A. Wilkinson (Book Reviewer)

‘Η δουλειά του συγγραφέα, Λουκά Χριστοδούλου, είναι τέχνη του γραπτού λόγου στο αποκορύφωμα της’.

-Rose Margaret Phillips (Book Blog Reviewer)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ : ΑΝΝΑ ΒΑΝΤΗ

Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Στην πάσα γης απάνω απλώνουνταν η Αυγή η κροκοµαντούσα, κι έκραξε ό ∆ίας ο κεραυνόχαρος τους αθανάτους όλους να' ρθούν στου Ολύµπου του πολύκορφου την πιο αψηλή τη ράχη, κι ατός του αναµεσό τους µίλησε, κι όλοι οι θεοί γρικούσαν: « Όσοι θεοί που ζουν στον Όλυµπο κι όσες θεές, γρικήστε, το τι η καρδιά στα στήθη µέσα µου µε σπρώχνει να µιλήσω: αρσενικός θεός κανένας σας και θηλυκός κανένας µην αψηφήσει λέω το λόγο µου, µόνο συγκλίνετε όλοι σε ό,τι θα πω, µιαν ώρα αρχύτερα τούτη η δουλειά να γένει.

ΟΜΗΡΟΣ, Ιλιάδα, Βιβλίο VIII

Κεφάλαιο 1ο

Ο λαμπερός Ελληνικός ήλιος είχε μόλις βυθιστεί στο πέλαγος.

Ήταν ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα. Ο τρόπος με τον οποίο το φως αναπηδούσε πάνω στα κύματα ήταν εκπληκτικός, σαν φλόγες να χορεύουν στα νερά στον κόλπο του Βαθύ.

‘Χάρμα οφθαλμών’, σκέφτηκε η Στέισυ καθώς περιπλανιόταν μπροστά από τα πολύχρωμα, μικρά ψαροκάικα, όλα μαζί στοιχισμένα, περιμένοντας να φτάσουν τα αφεντικά  τους πριν βάλουν πλώρη για την τελευταία ψαριά της νύχτας.

Η Στέισυ συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήταν πραγματικά μόνη της από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκε το διαζύγιο της, την προηγούμενη εβδομάδα, στο Λος Άντζελες. Οι ελίτ φίλοι της, την έπεισαν να φύγει από όλα γύρω της και την επόμενη μέρα πήραν το δρόμο για το νησί της Ρόδου.

Ήταν τόσο ήσυχα και ειρηνικά στο βράχο που καθόταν και κοίταζε την πανσέληνο. Χάζεψε τα σκιερά ακίνητα πλοία που κοιμόνταν στον σκοτεινό ορίζοντα, πριν βγάλει τα κόκκινα Μανόλο Μπλάνικ ψηλοτάκουνα παπούτσια της και προσεκτικά κατεβεί από το βράχο στη γεμάτη με χρυσή άμμο παραλία. Μία παραλία απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο εξαιτίας των βράχων που την περιτριγύριζαν.

Όλη αυτή η μοναξιά ήταν λίγο περίεργη τώρα, αφού για τόσο διάστημα υπήρξε περιτριγυρισμένη από πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας και χρώματος, πριν από μόλις λίγες μέρες στο Φαλιράκι, το κεντρικό σημείο για κλαμπ στη Ρόδο. Μετά τη Ρόδο, η παρέα κατευθύνθηκε στην Κω, όπου συνέχισαν το ξεφάντωμα. Χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε τη νύχτα στο παραλιακό μπαράκι του Τζάκσον, όπου όλες μαζί χόρεψαν ξέφρενα όλη τη νύχτα. Τώρα, ευχαριστιόταν την ηρεμία που της πρόσφερε η Σάμος. Η Τζένιφερ, η Τζίντζερ και τα υπόλοιπα κορίτσια είχαν κάνει καταπληκτική δουλειά. Την τριγύρισαν από νησί σε νησί, ελπίζοντας -όπως άρεσε στην Τζίντζερ να λέει- ότι θα την βοηθήσουν να τον ξεχάσει. Αυτόν. Αναρωτήθηκε τι να κάνει ο ‘Θεός’ εκείνη τη στιγμή. ‘Θεό’, έτσι τον αποκαλούσαν όλοι στην εταιρεία.

‘Χμμμ.... όλοι εκτός από μένα’, σκέφτηκε. Κατά βάθος, κάποια συναισθήματα υπήρχαν ακόμη μέσα της, αλλά δε μπορούσε να αντέξει άλλο τον πόνο που ένιωθε όσο ήταν μαζί του.

‘Άπιστε μπάσταρδε’, είπε και έκλεισε τα μάτια της.

‘Όμορφη νύχτα’. Μια φωνή από πίσω της, διέκοψε την ονειροπόληση της.

Ξαφνιασμένη, άφησε μια κραυγή καθώς σηκώθηκε όρθια και γύρισε προς την κατεύθυνση της φωνής.

‘Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να σε τρομάξω’, είπε γρήγορα  ο όμορφος μελαχρινός άντρας, καθώς το φως του φεγγαριού που χόρευε στο πρόσωπό του, αποκάλυπτε τα λαμπερά πράσινα μάτια του.

‘Δεν τρομάζω τόσο εύκολα’, απάντησε προσπαθώντας να βρει την ανάσα της. ‘Με αιφνιδίασες, αυτό είναι όλο. Πόση ώρα βρίσκεσαι εδώ;’

‘Α, δεν είμαι κανένας ανώμαλος να παραμονεύω’, αστειεύτηκε με την απαλή, χαλαρή φωνή του. ‘Έρχομαι εδώ για να γράψω’. Ολόκληρο το πρόσωπο του φωτίστηκε καθώς έβγαλε έναν ασημένιο στυλό Πάρκερ και ένα μικρό κόκκινο σημειωματάριο από τον σάκο του, ως αποδεικτικά στοιχεία.

‘Μένεις εδώ;’

‘Όχι, είμαι εδώ μόνο δυο εβδομάδες. Είμαι και εγώ σε διακοπές. Μόνος,’ τόνισε.

‘Τομ Σμιθ’ είπε, απλώνοντας το δεξί του χέρι.

‘Στέισυ Άντερσον’, απάντησε εκείνη. Το χέρι της ταίριαζε τέλεια μέσα στο δικό του.

Ηχούσε παράξενο το πατρικό της όνομα. Ακόμη πιο παράξενο ήταν το γεγονός ότι ένιωθε άνετα με αυτόν τον άντρα που μόλις είχε γνωρίσει. Η Τζίντζερ θα ήταν τόσο περήφανη να τους έβλεπε να κάθονται δίπλα δίπλα στην αμμουδιά κουβεντιάζοντας, καθώς το Αιγαίο Πέλαγος χάιδευε τα πόδια τους.

‘Λοιπόν, τι ιστορία έχει το βιβλίο σου;’ ρώτησε η Στέισυ.

‘Είναι θρίλερ!’ ανακοίνωσε αυτός, βαθαίνοντας τη φωνή του και κάνοντας την να ακουστεί τρομακτική. Γέλασαν ταυτόχρονα. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που γέλασε με την καρδιά της.

‘Λατρεύω τα θρίλερ’ είπε με προκλητικό ενθουσιασμό.  Ήταν το τελευταίο πράγμα που είπε. Καθώς το μαχαίρι χτύπησε το στήθος της και διαπέρασε την καρδιά της, η Στέισυ προσπάθησε να πάρει ανάσα και να ουρλιάξει, αλλά με το αριστερό του χέρι ο Τομ της κάλυψε το στόμα. Με το δεξί, σήκωσε το μαχαίρι ξανά και η ασημένια λεπίδα άστραψε στο φεγγαρόφωτο. Αίμα έσταζε από την άκρη της κοφτερής λεπίδας καθώς την μαχαίρωνε ξανά με περισσότερο πάθος αυτή τη φορά και με φανερή ευχαρίστηση στα διαβολικά πράσινα του μάτια. Και τα επτά χτυπήματα έγιναν απευθείας στην καρδιά. Ο Τομ έσκυψε πάνω της και ξεκούμπωσε το ματωμένο της πουκάμισο αργά, παίρνοντας το χρόνο του, προτού στρέψει την προσοχή του στο κουμπί του τζιν της.

Κοίταξε το όμορφο γυμνό σώμα της από ψηλά, ακουμπώντας απαλά το ψεύτικο στήθος της. Ήταν τέλειο, πιθανότατα το καλύτερο για τα λεφτά του.

Αμέσως μετά, με άγρια ορμή, έμπηξε το μαχαίρι ανάμεσα στα πόδια της Στέισυ, θάβοντάς το βαθιά μέσα της, πριν το τραβήξει βάρβαρα προς τα πάνω. Ο Τομ σταμάτησε, ευχαριστημένος πως το ρόδι που είχε στην τσάντα του θα χωρούσε ακριβώς. Στάθηκε όρθιος θαυμάζοντας την δουλειά του. Μετά προχώρησε προς το νερό και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο του, ο Τομ κολύμπησε μακριά.

*****

Κεφάλαιο 2ο

8:47 και όπως πάντα εδώ στην Ελλάδα, ήμουν νωρίς στο ραντεβού μου. Γέλασα με την ιδέα ότι η Νέα Υόρκη με έκανε γρήγορο. Προφανώς, όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στο αστυνομικό σώμα του ‘Μεγάλου Μήλου’, στις ανθρωποκτονίες, έχουν αφήσει τα σημάδια τους πάνω μου. Η Αθήνα είναι επίσης ζούγκλα, αλλά μικρότερη από την προηγούμενη που ήμουν. Μόλις πριν από μία ώρα, έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια από τις πολλές γοητευτικές γραμματείς των Κεντρικών Γραφείων του Αρχηγείου.

‘Υπαστυνόμος Κώστας Παπακώστας;’

‘Ναι;’

‘Καλημέρα’, είπε με βαρετό τόνο στη φωνή της και με ενημέρωσε ότι ο αρχηγός είχε ζητήσει να με δει. Το γραφείο μου κάτω στην Οδό Αθηνών, όπου βρισκόταν το τμήμα εγκληματολογικών ερευνών, δε θα με δει σήμερα. Έπρεπε να είμαι στα κεντρικά γραφεία στις εννέα ακριβώς.

‘Για τι πρόκειται;’ είπα καθώς κατάφερα να διακόψω την γρήγορη ροή της ομιλίας της. Εμείς οι Έλληνες μιλάμε γρήγορα, αλλά αδερφέ μου αυτή η γκόμενα ξεπερνάει τα όρια.

‘Να είστε εκεί στις εννέα. Πολύ καλημέρα σας, Αστυνόμε’, είπε και το τηλέφωνο βουβάθηκε.

Αστυνόμε. Δεν έχω συνηθίσει ακόμη να με φωνάζουν Αστυνόμο. Ήμουν πάντα ο Ντετέκτιβ Κώστας Παπακώστας. Από τότε που παραιτήθηκα από το σώμα της Νέας Υόρκης πριν από δυο χρόνια, ήρθα πίσω στην ιδιαίτερη μου πατρίδα και έγινα ο Υπαστυνόμος Παπακώστας. Ήταν ένα βήμα πίσω από τη θέση μου στη Νέα Υόρκη και τα λεφτά ακόμη χειρότερα, αλλά δε με ένοιαζε. Άλλωστε, η ζωή εδώ είναι φτηνότερη από ότι στις ΗΠΑ και μπορείς στ’ αλήθεια να βλέπεις τον ήλιο κάθε μέρα.

9:12 έλεγε το ρολόι και εγώ ακόμη καθόμουν στο κακοφωτισμένο χολ του τελευταίου ορόφου, στο τεράστιο γκρι κτίριο με τα εκατοντάδες παράθυρα, που ήταν τα Κεντρικά Γραφεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας.

Λίγα λεπτά αργότερα, ένα ψηλό κορίτσι με τεράστια καστανά μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά μυωπίας, φορώντας ένα στενό ‘γυναικείο’ κουστούμι και με ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της, με πληροφόρησε ότι ο αρχηγός ήταν έτοιμος να με δει τώρα.

‘Ετοιμαζόταν τόση ώρα;’ είπα και κατάφερα να κερδίσω ένα κάπως μπερδεμένο κάπως θυμωμένο βλέμμα της, καθώς δεν αντιλήφθηκε την προσπάθεια μου να αστειευτώ. Μπορεί το στενό κοστούμι να ζουλούσε όλο το χιούμορ έξω από το σώμα της, αφήνοντας της μόνο την ‘άψογη γραμματέα’ της αστυνομίας.

‘Περάστε’, είπε κρύα και μου έδειξε τη μισάνοιχτη πόρτα.

Το γραφείο ήταν τεράστιο σε σύγκριση με το δικό μου και λίγο μικρότερο από το βρωμερό νοικιασμένο διαμέρισμά μου στους Αμπελόκηπους. Ταιριαστό με παλιομοδίτικα φθαρμένα χαλιά σαν Περσίας. Στους γύρω τοίχους υπήρχαν πορτραίτα από παλιούς προέδρους, πρωθυπουργούς, αρχηγούς αστυνομίας εν αποστρατεία, χάρτες της Ελλάδος και διάφορα αστυνομικά σύμβολα.  Το γραφείο ήταν φτιαγμένο από χοντρό, σκούρο ξύλο Ακακίας και τα πάντα επάνω του ήταν τακτοποιημένα με στρατιωτική πειθαρχία. Το μόνο πράγμα που έμοιαζε κάπως σπιτικό και οικείο ήταν μια φωτογραφία του αρχηγού σε νεότερη ηλικία να παίζει με τους δυο γιους του. 

‘Κάθισε κάτω, Κώστα. Πρέπει να μιλήσουμε’.

Αισθάνθηκα ένα άγχος στη φωνή του, κάτι που δεν είχα ξανακούσει ποτέ πριν. Αυτός, στο κάτω κάτω, ήταν ένας άντρας ικανός να τρομάξει τον Χάρο, τον καπετάνιο του κάτω κόσμου αυτοπροσώπως. Δηλαδή, αυτό τουλάχιστον συζητούσαν αστειευόμενοι οι άλλοι αστυνομικοί κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαλειμμάτων για καφέ. 

‘Καλημέρα. Για τί πρόκειται, αρχηγέ;’ ρώτησα καθώς κάθισα αργά στην καφέ πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του.

‘Παρακολουθείς καθόλου τις ειδήσεις, Κώστα;’

΄Τις περισσότερες φορές... ναι,’ απάντησα, ελαφρά μπερδεμένος καθώς σκεφτόμουν τον εαυτό μου με το μποξεράκι να κάθεται στον δερμάτινο καναπέ με γύρο στο ένα χέρι και μια παγωμένη μπύρα Μύθος στο άλλο, σκοτώνοντας την ώρα μου. Δολοφονώντας τις μοναχικές νύχτες μπροστά στην τηλεόραση.

‘Τι γνωρίζεις για το φόνο στα Χανιά που έγινε πριν από πέντε ημέρες;’ ρώτησε.

‘Αμερικανός τουρίστας. Κοντά στα πενήντα. Πολυεκατομμυριούχος, Διευθύνων Σύμβουλος μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας στο Σικάγο. Βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα με μια νεαρή εικοσάχρονη γκομενάρα. Επίσης Αμερικανίδα. Βρέθηκε νεκρός μερικά χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο του έξω από τα Χανιά. Ήταν εντελώς γυμνός, δεμένος σε ένα δέντρο, μαχαιρωμένος...’

‘Μαχαιρωμένος; πολύ ελαφριά περιγραφή! Ολόκληρο το στομάχι του και το κεφάλι του ήταν ανοιχτά, με τα έντερα του να κρέμονται παντού’, με διέκοψε ο αρχηγός και μετά ρώτησε σε πιο ήρεμο τόνο ‘και τι γνωρίζεις για το φόνο στη Σάμο που έγινε πριν από τρεις μέρες;’

‘Και πάλι, Αμερικανίδα τουρίστρια. Κοντά στα τριάντα. Πλούσια, ξανθιά, πολύ όμορφη γυναίκα. Η αστυνομία την βρήκε γυμνή στην παραλία επίσης μαχαιρωμένη’. Καθώς απαντούσα, συνειδητοποίησα τις ομοιότητες, οπότε τα επόμενα λόγια του αρχηγού δεν με σόκαραν.

‘Ήταν ο ίδιος δολοφόνος, Κώστα’.

‘Και πάνω σε τί στοιχεία το βασίζουμε αυτό;’ ρώτησα.

‘Πάντα κλασικός μπάτσος Αμερικανάκι,’ είπε ο αρχηγός χαμογελώντας μου. ‘Οι δυο τους ήταν παντρεμένοι μέχρι πριν από μία εβδομάδα. Μια νεαρή ανθυπαστυνόμος κάτω στην Κρήτη έκανε τη σύνδεση των γεγονότων. Βλέπεις, η γυναίκα χρησιμοποιούσε το πατρικό της. Πήραμε και τα αποτελέσματα από το εργαστήριο, σήμερα το πρωί, που επιβεβαιώνουν ότι και οι δύο δολοφονήθηκαν με το ίδιο μαχαίρι. Το όνομα της ανθυπαστυνόμου είναι Ιόλη Καρά. Θα σε περιμένει στην Κρήτη αύριο το πρωί’.

Τώρα τα λόγια του με σόκαραν.

‘Τι;  Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;’

Ο αρχηγός με κοίταξε έντονα και μου μίλησε με τον τόνο ενός πατέρα που εξηγεί στο γιο του ότι μερικά πράγματα στη ζωή πρέπει να τα κάνουμε είτε μας αρέσει είτε όχι.

‘Ήσουν αστυνομικός στις ανθρωποκτονίες. Στη Νέα Υόρκη. Έχεις ξαναδει τέτοιες γαμημένες καταστάσεις...’

‘Γαμημένες καταστάσεις; Αρχηγέ, εγώ δεν...’

‘Κρατήσαμε τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μακριά από τη δημοσιότητα’, παραδέχτηκε και πήρε μια βαθιά αναπνοή που τέλειωσε σε μακρύ αναστεναγμό.

‘Το κεφάλι του άντρα ήταν ορθάνοιχτο και τα μυαλά του κομμένα στη μέση’.

Με κοίταξε για να δει αν έχει την απόλυτη προσοχή μου και πρόσθεσε ‘ο άρρωστημένος μπάσταρδος έσκισε στα δυο το αιδοίο της γυναίκας και έβαλε ένα ρόδι μέσα της’.

‘Ένα τι;’

‘Με άκουσες, Παπακώστα! Είναι Ιούλιος. Υπάρχουν περισσότεροι τουρίστες στα νησιά από ότι ντόπιοι. Τα θύματα ήταν Αμερικανοί και κάθε ενδεχόμενος μάρτυρας θα είναι πιθανότατα και αυτός τουρίστας. Σε θέλω παρόν σε αυτή την υπόθεση. Τέλος συζήτησης. Πάρε τις λεπτομέρειες για την πτήση σου από την Ελένη έξω και κράτησε με ενήμερο’.

Πριν μπορέσω να πω τίποτε περισσότερο, ήμουν στο αμάξι μου, με το αεροπορικό εισιτήριο στο χέρι και τους φακέλους της υπόθεσης στην πίσω θέση του μεταχειρισμένου μου μαύρου Audi A3, στο δρόμο για το σπίτι για να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου.

*****

Κεφάλαιο 3

Η πτήση 308 της Ολυμπιακής Αεροπορίας προσγειώθηκε στις εννέα το πρωί στο μικρό αεροδρόμιο των Χανίων, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Κρήτης. Δεν μου αρέσει να πετάω καθώς είμαι αρκετά ψηλός φτάνοντας τα έξι πόδια ή 1,84 μέτρα όπως λέμε στην Ελλάδα και έχω μεγάλες πλάτες, με αποτέλεσμα ο μικρός χώρος που αυτά τα αεροπλάνα αποκαλούν θέσεις είναι εφιάλτης για μένα. Ευτυχώς, αυτή η πτήση δεν ήταν υπερατλαντική, απλά μία πτήση 55 λεπτών του τύπου «ανέβα για ένα ποτό και για μερικούς μπαγιάτικους ξηρούς καρπούς και φτάσαμε».

Πήρα τη μαύρη Σαμσονάιτ βαλίτσα μου και τσουλώντας την πίσω μου, βγήκα από το κτίριο.

Η Ιόλη Καρά δεν ήταν αυτό που περίμενα. Μην το πάρετε στραβά, η Ελλάδα έχει μερικές από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου, απλά δεν συναντάς πολλές με τέτοια θηλυκότητα να δουλεύουν σε υποθέσεις ανθρωποκτονίας.

Ήταν ψηλή, σχεδόν στο ύψος μου, και αυτό το τέλειο είδος λεπτοκαμωμένης. Το όχι πολύ λεπτή ώστε να ξενερώνει, αλλά το υγιές, αθλητικό λεπτοκαμωμένο. Το όνομα της σίγουρα της ταίριαζε. Η Ιόλη ήταν μία πριγκίπισσα της μυθολογίας και Καρά σήμαινε μαύρο στα Τούρκικα. Είχε μακριά, λαμπερά, μαύρα μαλλιά, κατάλληλα για διαφήμιση σαμπουάν, σκούρα, σαγηνευτικά μάτια και ηλιοκαμένη επιδερμίδα. Θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον 15 χρόνια μικρότερη μου, γύρω στα τριάντα.  Καθώς περπατούσε με αυτοπεποίθηση, φορώντας στενό μπλε τζιν, έβλεπα τους άντρες τριγύρω της να την κοιτούν, πιθανότατα σκεπτόμενοι ‘τι μανάρι είναι αυτό’.

‘Ο Υπαστυνόμος Παπακώστας;’

Έγνεψα χαμογελαστά.

‘Είμαι η Ιόλη Καρά. Σας περίμενα. Το αυτοκίνητο μου είναι εκεί πέρα’, είπε και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο της.

‘Χωρίς χειραψία;’ σκεφτόμουν ενώ ψιθύριζα ‘κι εγώ χάρηκα που σας γνώρισα’ και την ακολούθησα με τα μάτια μου εστιασμένα στο αμάξι, προσπαθώντας να μην φανώ σαν λιγούρης βρωμόγερος. Έχοντας τακτοποιήσει τις βαλίτσες μου στο πορτμπαγκάζ, κάθισα στη θέση του συνοδηγού του σκούρου μπλε Όπελ Κόρσα της. Η Ιόλη κράτησε με σταθερά χέρια το τιμόνι και με ρώτησε ‘θέλετε να πάτε απευθείας στο αστυνομικό τμήμα ή θα θέλατε να περάσουμε πρώτα από το ξενοδοχείο που σας κάναμε κράτηση για να... φρεσκαριστείτε;’ καθώς κοιτούσε το αξύριστο πρόσωπο μου, τα ακατάστατα μαλλιά μου, τα στερημένα από ύπνο μάτια μου και το τσαλακωμένο γκρι κοστούμι μου.

‘Πήγαινε με εκεί όπου βρέθηκε το πτώμα’.

‘Απ’ ευθείας για δουλειά. Δικός μου άνθρωπος’, είπε χαμογελώντας και φόρεσε τα μαύρα γυαλιά της συλλογής D&G της Μαντόνα.

Τα Χανιά βρίσκονταν σε απόσταση δεκαπέντε λεπτών. Περάσαμε μέσα από την πόλη και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία και το πολυτελές ξενοδοχείο πέντε αστέρων Ατλάντικα Κάλιστον, Θέρετρο και Λουτρά.

‘Εδώ έμενε ο Έρικ Μπλερ. Το σώμα βρέθηκε πέντε λεπτά από δω, πίσω από αυτούς τους λόφους’.

‘Ας πάμε στην σκηνή του εγκλήματος μας τότε’.

Μόλις λίγα λεπτά αργότερα, ήμασταν μπροστά από μία βελανιδιά με τεράστιο, χοντρό κορμό. Δεν υπήρχαν κτίρια τριγύρω, ενώ ένας σχεδόν αχρησιμοποίητος χωματόδρομος οδηγούσε σε εκείνο το σημείο και καθώς ο φόνος έγινε τη νύχτα, ο δολοφόνος θα πρέπει να είχε τον Έρικ Μπλερ στη διάθεση του.

Έσκυψα κάτω από την ταινία της αστυνομίας, έκανα μερικά βήματα και σταμάτησα να επεξεργαστώ τη σκηνή. Τα μάτια μου έλεγξαν την περιοχή. Λεκέδες αίματος ήταν διάσπαρτοι σε όλο το έδαφος και πιτσιλιές από το χτύπημα στο κεφάλι είχαν βάψει μέρος της βελανιδιάς κόκκινο. Πέρα από το αίμα, δεν υπήρχε πραγματικά τίποτε άλλο που να δείχνει ότι κάτι κακό έγινε εδώ πέρα. Η Ιόλη στεκόταν υπομονετικά λίγα βήματα μακριά μου, εξετάζοντας τη μέθοδο μου, ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα. Έκλεισα τα μάτια μου, ανακατασκευάζοντας την περιοχή στο κεφάλι μου καθώς προσπαθούσα να φανταστώ τις κινήσεις του δολοφόνου. Θα πρέπει να ήταν αρκετά δυνατός ώστε να μπορέσει να σηκώσει το σώμα του Μπλερ και να το μεταφέρει στη βελανιδιά. Άραγε νάρκωσε το θύμα ή τον ανάγκασε να περπατήσει μέχρι το δέντρο και μετά τον έδεσε;

Στράφηκα στην Ιόλη. ‘Λοιπόν, ανθυπαστυνόμε Καρά, ήσουν η πρώτη αστυνομικός που έφτασε στην σκηνή, οπότε πες μου αναλυτικά όλα όσα είδες. Μην αφήσεις καμία λεπτομέρεια. Δεν υπάρχουν ασήμαντες λεπτομέρειες όταν πρόκειται για φόνο’. Δεν είχα την πρόθεση να ακουστώ τόσο πομπώδης.

‘Το σώμα βρέθηκε νωρίς την Πέμπτη το πρωί από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που περνούσαν από δω για να πάνε στο κτήμα τους. Η καημένη η γιαγιούλα κατέρρευσε από το σοκ και έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο για μια μέρα. Ευτυχώς, ο άντρας της είχε κινητό μαζί του και βρήκε το κουράγιο να το αναφέρει. Έφτασα δέκα λεπτά αργότερα. Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο...’ Σταμάτησε για λίγο ώστε να πάρει ανάσα και μετά άρχισε να περιγράφει ότι είχε δει. Εγώ απλά στεκόμουν εκεί, ακούγοντας τα πάντα και σημειώνοντας τα βασικά γεγονότα στο μικρό, μαύρο μου σημειωματάριο. Δεν ήθελα να τη διακόψω προς το παρόν με ερωτήσεις. Ήθελα να είναι τα μάτια μου σε κάτι που δεν είδα ο ίδιος.

‘...ο άντρας ήταν εντελώς γυμνός και δεμένος στη βελανιδιά με δύο κομμάτια χοντρό σχοινί. Το ένα κομμάτι ήταν γύρω από τα πόδια του στο ύψος των γονάτων και το άλλο γύρω από το στήθος του’.

Ήρθε δίπλα μου και τοποθέτησε το δείκτη της στο στομάχι μου. ‘Ήταν διάπλατα κομμένος από εδώ ως εδώ’, είπε καθώς διέτρεχε με το δάχτυλο της κατά πλάτος της μπυροκοιλιάς μου. ‘’Ηταν αποκρουστικό. Τα εντόσθια του κρέμονταν απέξω. Κομμάτια από τα σωθικά του είχαν πέσει στο χώμα και είχαν γεμίσει μύγες και σκουλήκια. Αλλά το χειρότερο ήταν το κεφάλι. Φαινόταν σαν να είχε δεχτεί χτύπημα από τσεκούρι. Ήταν κομμένο, ορθάνοιχτο και μπορούσες να δεις καθαρά ότι ο εγκέφαλος του είχε κοπεί ακριβώς στη μέση. Αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτός είναι ένας πολύ αρρωστημένος δολοφόνος’.

Σταμάτησε και με κοίταξε περιμένοντας κάποια αντίδραση μου και ενώ δεν κουνήθηκε ούτε ένας μυς στο πρόσωπο μου, πήρε μία μικρή, άηχη ανάσα και συνέχισε.

‘Δεν βρήκαμε τίποτε άλλο. Και εννοώ τίποτα. Ήταν μεγάλη απογοήτευση γαμώτο. Ούτε μία τρίχα, ούτε ένα δαχτυλικό αποτύπωμα, ούτε μία γαμημένη πατημασιά στο έδαφος’.

Κοίταξα κάτω και πρόσεξα πολλές πατημασιές στο έδαφος γύρω από τον τόπο του εγκλήματος. Η Ιόλη σχολίασε γρήγορα ότι όταν έφτασε εκείνη όλη η περιοχή από το δρόμο ως το δέντρο ήταν καθαρισμένη με χτένα στην εντέλεια. Οι πατημασιές ανήκαν σε συναδέλφους αστυνομικούς και στους τραυματιοφορείς που πήραν το πτώμα.

‘Προφανώς τράβηξα φωτογραφίες από τα πάντα και κοίταξα το έδαφος για αποδεικτικά στοιχεία πριν τους αφήσω να πλησιάσουν’, συνέχισε και ανέφερε ότι είχε βάλει ένα συνάδελφο να ψάχνει τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, αλλά μέχρι στιγμής δεν είχε προκύψει τίποτε ύποπτο.

‘Καλή δουλειά, Καρά. Μίλησες εσύ προσωπικά με την ερωμένη;’ ρώτησα.

‘Ναι, εγώ την ανέκρινα, την ερωμένη’ είπε.

‘Την ερωμένη;’ επανέλαβα, μιμούμενος τον τόνο της και το γεμάτο δυσφορία βλέμμα της.

‘Λοιπόν, δεν θα την αποκαλούσα κάτι τέτοιο, για να είμαι ειλικρινής!’

‘Και πως θα την αποκαλούσες τότε;’

‘Η πουτάνα του! Ήταν μία απίστευτη τσούλα, μικρή σε ηλικία, που θα γινόταν άνετα πόρνη αν δεν ήταν τόσο όμορφη. Ήταν ξεκάθαρα μαζί του για τα λεφτά του. Δηλαδή, ο τύπος δεν ήταν καν εμφανίσιμος, ήταν παντρεμένος μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα και αρκετά μεγαλύτερος της για να είναι πατέρας της, μη πω και παππούς της’.

Η κοπέλα αυτή είχε σίγουρα τσαγανό. Συνειδητοποίησα πως αν και μόλις τη γνώρισα, μου άρεσε η στάση της. Οι Έλληνες βρίζουμε πολύ, αλλά εγώ ποτέ δεν έβριζα πραγματικά. Η εκπαίδευση της μάνας μου έπιασε τόπο. Όταν ένα ‘γαμώτο’ ξέφευγε από το στόμα μου σαν έφηβος, μια δυνατή φάπα θα μου ερχόταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού από το δεξί χέρι της μάνας μου, και θα ακολουθούσε ένα ‘δεν χρειάζεται να βρίζεις, νεαρέ’. Με θυμάμαι να κάθομαι στα σκαλιά του διαμερίσματος μας στην Αστόρια και να λέω στον κολλητό μου τον Τζίμυ για τις απόψεις της μάνας για το βρίσιμο. Ο Τζίμυ με κοιτούσε σαν να ήρθα από άλλο πλανήτη. ‘Γαμώτο. Είναι απλά μια γαμημένη λέξη. Υπάρχει ακόμη και στο γαμημένο λεξικό, και γαμώτο αν δεν σου αρέσει άντε και γαμήσου’, είπε και ξεσπάσαμε και οι δύο στα γέλια. Ήταν φοβερός τύπος αυτός ο Τζίμυ. Ήταν επίσης, όπως και τα περισσότερα παιδιά στη γειτονιά μας, περήφανος απόγονος Ελλήνων μεταναστών, Μεγαλώσαμε μαζί και ασχοληθήκαμε και οι δύο με τον Νόμο και την επιβολή του. Ο Τζίμυ ήταν τώρα πράκτορας του FBI, ‘ακριβώς όπως στις ταινίες’ όπως η μητέρα του η Τούλα ανέφερε με περηφάνια σε όποιον συναντούσε.

‘Η συνοδός του, κάποια Λίλυ ΜακΆνταμ, 19 ετών, ανέφερε ότι ο Έρικ σηκώθηκε από το κρεβάτι μετά το σεξ, έκανε ντους, ντύθηκε και είπε πως πήγαινε για μία βόλτα στην παραλία να καπνίσει ένα πούρο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδε. Ξύπνησε το επόμενο πρωί και συνειδητοποίησε ότι δεν επέστρεψε ποτέ’, συνέχισε η Ιόλη διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

Ξεφύλλισα τις φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος που μου έδωσε η Ιόλη βγαίνοντας από το αυτοκίνητο. Κοίταξα στη φωτογραφία το χέρι του Έρικ και παρατήρησα το αχνό κίτρινο χρώμα στα δάχτυλα και τα νύχια του. Ήταν ολοφάνερα καπνιστής. ‘Βρίσκεται ακόμη εδώ;’