Lucy

By Moira

Dit e-book is een pakket van drie verhalen.

Lucy

Lucy vindt zichzelf aan het einde van de wereld, wakend bij het bed van Victor, van wie het lot van de wereld afhangt. Om haar heen zweven de Escherballen, de wereldcomputers die wat er over is van de aarde besturen. Wat zal Viktor doen als hij wakker wordt en, belangrijker, wat zal Lucy doen?

Nacht en Nevel

Dit verhaal is het kortste verhaal van het drieluik. Joost Waterman krijgt racend op zijn motor een inzinking. Of nee, het is een openbaring. Hij is er zelf niet zeker van. Met een vrouw achterop en scherend over het randje van de klif, leidt de weg nergens anders heen dan naar de diepte van zijn gedachten. 

het paard

In dit korte verhaal krijgt Sigmund een verward telefoontje van zijn goede vriend Eduard, die raaskalt over hun gezamenlijke vriend Samuël en het verschrikkelijke paard. Bezorgd probeert hij zijn vriend thuis op te zoeken, zonder hem te vinden. Wat hij wel vindt jaagt hem de stuipen op het lijf en doet hem zich langzaam steeds meer afvragen of zijn vriend echt wel zo verward is. Een duistere, magisch realistische vertelling over het lange en veelzijdige verhaal van de nachtmerrie, dat zich afspeelt tegen het decor van het aloude Utrecht.

• Language: Nederlands
• Publisher: Moira
• Release date: Feb 15, 2023
• ISBN: 9798215151358

Book preview

Lucy

Het was stil in de kamer. Wanneer Viktor niet wilde praten werd er meestal gezwegen, tenzij duidelijk was dat hij iets horen wilde. Nu hoefde hij dat niet. De temperatuur in de kamer was zoals Viktor die aangenaam vond, de wanden waren bedekt met een uitgelezen keur aan boeken, en door de ruimte zweefden de zachtjes van kleur en vorm verschietende Escherballen, zoals de wereldcomputers genoemd werden. Ze verspreidden een warme gloed, met alle kleuren van het licht van zon en maan. Dat licht hing als een koepel over het bed in het midden van de kamer, waarin Viktor roerloos sliep; bedrieglijk vredig.

Naast hem zat Lucy, met een dromerige, peinzende uitdrukking op haar gezicht naar hem te kijken. Ze zag zijn volle bos zwarte haren, zijn rimpelloze voorhoofd. In de verder stille kamer hoorde ze haast zijn sterke hart kloppen, zijn bloed door frisse aderen stromen. Hij zag er goed uit. Het was hem niet aan te zien, zouden ze vroeger zeggen. En toch... Achter die gesloten ogen was iets in hem gebroken, als een dun rietje dat geknakt was en nooit meer recht kon worden. Langzaamaan was hij vergeten wie zij werkelijk was, of ten minste was geweest, en ze kon maar niet beslissen wat ze daarmee moest. Vanavond zou ze wel moeten. Kon ze Viktor in deze toestand zijn eigen lot, laat staan het lot van de mensheid laten bepalen? Was het de echte Viktor nog wel? Bezorgd keek ze op naar de Escherballen en vroeg zich af of hun zachte gezoem een lichte slaper kon wekken. Laat het alsjeblieft nog iets langer duren, bad ze.

Eén van de Escherballen vloog dichterbij. Een zacht uitgestraald lentelicht verflauwde, terwijl de bol zich uitstrekte tot een platte rechthoek, waarop een scherm verscheen. De Escherballen waren werkelijk wereldcomputers: wie er één naar zijn hand wist te zetten bestuurde alles onder de zon. Zonder gevaar was dat niet; de computers keken en bestuurden soms terug, wanneer ze al niet hun geheel eigen plannen trokken. Maar hier was Lucy in haar element. Licht fronsend bekeek ze het scherm, met daarop een complex schema van snel verschietende kleuren en vormpjes. Er liep weer eens wat in de soep, constateerde ze droogjes. Zuchtend bracht ze een vuist naar haar kin, en met toegeknepen ogen bestudeerde ze het dilemma. Te weinig aanvoer van kosmische mineralen in het oude Zuid-Amerika, en het duurde nog maanden voor de bron, meteoren die de tranen van Lucretius genoemd werden, weer langs de aarde kwam zwermen. De productie van grote atmosfeerbakens zou stilvallen, en daarmee de mogelijkheid met de voorposten van de aarde te communiceren. Er waren andere, kostbare opties om aan grondstoffen te komen, maar om het ene gat nu met het andere te vullen... Een scheve glimlach trok over haar gezicht. Nog steeds deed ze alsof het er nog toe deed. Afstoten, besloot ze. Met een paar snelle tikken op het scherm draaide ze de industrie waar het continent z’n waarde aan ontleende de nek om.

Met een enkele wenk wilde ze de Escherbal terug de kamer in sturen, toen er een gezicht op het scherm verscheen, met de ernstige trekken van een oud patriciërsgeslacht. Introducties waren niet nodig. Praten deden ze uit gewoonte. Dat stemgeluiden in het algemeen en haar stemgeluid in het bijzonder Viktor niet zouden wekken, wist ze na al die jaren wel zeker.

Je komt afscheid nemen?

Ik zie hem net zo goed als jij, Lucy. Mogen de engelenkoren hem leiden naar het paradijs.