Seçilmiş Kişi

By Tracilyn George

Hayatım birinin normal diyeceği bir şey değil. Doğumumdan beri, bugün olduğum kişi olmak için birçok zorlukla karşılaştım ve üstesinden geldim. Hayat, başkaları için öyle görünse bile nadiren kolaydır.

 

Herkes kendi sıkıntılarıyla kendi yöntemleriyle başa çıkmak zorundadır. Çoğu, sevdiklerine yük olacağına inanarak mücadelelerine sessiz kalır.

 

Hikayemi okuduktan sonra, mesajı iletmeyi umuyorum, Yalnız Değilsiniz. Düşündüğünden daha güçlüsün ve hayatta kalan biri olduğuna inanıyorum.

• Language: Türkçe
• Publisher: Clydesdale Books
• Release date: Feb 2, 2023
• ISBN: 9798215965610

Book preview

GİRİŞ

Kitabıma Seçilmiş Kişi adını iki nedenle verdim. Birinci neden, George ailesinin bir parçası olmam için beni seçmesi.

İkinci neden, Tanrı'nın beni dünyayı değiştirmek için seçtiğine inanıyorum. Omuzlarım, asla kurtulamayacağım ama bir şekilde kurtulduğum birçok yükü taşıdı.

Bazı durumlarda isimleri değiştirdim ya da hiç vermedim. Umuyorum ki bu kitap başkalarına hayatlarında olumlu değişiklikler yapmaları için ilham verecektir.

BİRİNCİ BÖLÜM

Biyolojik ailem ben doğmadan önce beni evlatlık verdi. Artık birlikte olmama yolundaydılar ve dünyaya görünmem bir fark yaratmayacaktı.

Doğduğumda doktorlar bana hem zatürree hem de serebral palsi teşhisi koydular. Antibiyotikler zatürremi tedavi etti ama serebral palsinin ilaçtan başka bir şeye ihtiyacı vardı.

Engelliliğimle baş edemeyince ilk koruyucu ailem beni tekrar sisteme soktu. Altı aylıkken, Sosyal Hizmetler beni George ailesinin yanına yerleştirdi.

Ağabeyim John benim gelmek üzere olduğumu öğrendiğinde, beni ilk gören o olabilmek için okulu astı.

Annem beni John'a verdi ve o banyo yaparken beni soymasını emretti. John daha sonra kirli kıyafetleri şömineye attı.

John beni anneme teslim ettikten sonra bana kıyafet bulmak için tavan arasına gitti. Ailemin sadece erkek çocukları olduğu için annem yenilerini alana kadar eski kıyafetlerinin bir kısmıyla yetinmek zorunda kaldı.

Birkaç hafta sonra, sosyal hizmet görevlisi beni bir sonraki aileme götürmek için geldi. O geldiğinde John evdeydi. Koridorda durarak onu engelledi. Kız kardeşimi almıyorsun, diye bilgilendirdi onu.

Ailem evlat edinmeyi düşünmemişti. Hayatlarının o noktasında sadece evlatlık vermek istiyorlardı. Ama John onları hayır diyemeyecekleri bir konuma getirdi. Bir buçuk yıl sonra, George ailesi.

George'un evine geldiğimde adım Traci Lynn'di. Kardeşim Michael, Elizabeth olarak adlandırılmamı istedi. Bunun nedeni, bana Dizzy Lizzy demenin komik olacağını düşünmesiydi.

Annem ismi veto etti. Bunun yerine taviz verdi. Traci Lynn'i bir araya getirdi ve ikinci n'yi düşürdü. Yani benim ilk adım artık Tracilyn. Elizabeth göbek adım oldu.

İsmim söz konusu olduğunda, bu konuda oldukça hassasım. Bu konuda üç tane evcil hayvanım var.

Birincisi, kendimi Tracilyn olarak tanıtırsam, insanların bana bu şekilde hitap etmesini beklerim. Bana Traci derlerse, onlara onun Tracilyn olduğunu hatırlatırım. Bazen sinir bozucu bulduğum kendimi tekrar etmem gerekiyor.

İkinci sinir bana Trace diyor. Dayanamıyorum ve sürekli yapan yakınlarım var. İnsanlara söylüyorum, ben bir fiil değilim.

Son olarak, benim adımın yazılışıdır. Bu Tracilyn. İnsanlar genellikle onu ay veya ey ile hecelemek isterler. Yine, ben bir fiil değilim, bu yüzden Lyn'i çıkarırsanız, yine de Traci'dir.

Serebral palsiye gelince, ailem bunu bir meydan okuma olarak gördü. Beni haftada iki kez fizik tedaviye götürdüler.

Annem teknikleri öğrenmek için kalırdı. Daha sonra terapiyi evde yapardı. Ben üç yaşıma geldiğimde engelliliğime dair hiçbir kanıt yoktu.

Son doktor randevumda hemşire beni gördü ve gördüklerine inanamadı. Bu Traci mi? diye sordu.

Beni annemden aldı ve koridorda kayboldu. Anneme göre mucize dediği şeyi göstermek istiyordu.

Doktorlar aileme ameliyatsız asla yürüyemeyeceğimi söylediler. Ameliyat da ben dört yaşıma kadar olmayacaktı.

Ağabeyim Harry bir gün eve bir kutu çikolatayla geldi. Bak bende ne var Janie, dedi. Harry geldiğimden beri bana Janie dedi.

Kanepeden onun durduğu girişe doğru yürüdüm. Bir yaşından biraz daha büyüktüm ve hiç ameliyata ihtiyacım olmadı.

Doktorların benimsediği bir başka engel de asla konuşmayacağım ve konuşsaydım da iyi olmayacağıydı. Üç yaşında birkaç kelime konuşmuş olabilirim ama tam cümleler kuramadım.

Annemi beni konuşma terapistine götürecek kadar endişelendirdi. Annem endişelerini dile getirmeye çalıştığında elini kaldırdı. Bir şey söylemeden önce beni oyun oynarken izlemek istedi.

Yerdeydim, ilgili yuvalara farklı şekiller yerleştirmem ve sonra onları serbest bırakmam gereken bir oyuncakla oynuyordum. Birkaç dakika sonra anneme döndü.

Evraklar önünde olmasaydı, bende bir sorun olduğunu asla anlayamayacağını söyledi. Konuşmaya hazır olduğunda, onu susturamayacaksın.

Çok geçmeden daha çok konuşmaya başladım. Benimki gibi bir aileyle bu çok uzun sürmezdi. George'lar konuşmayı severler, bu yüzden üzerimde büyük etkileri oldu.

Doktorların son tavsiyesi fazla bir şey yapmamamdı. Ailem buna izin vermeyecekti. Ailem engelliliğimi bir şey yapmamak için bahane olarak kullanmama asla izin vermedi.

Bir şeyi yapamayacağımı söylediğimde, deneyip denemediğimi sordular. Hayır dediğimde, önce denememi söylediler. Hiç bilmemektense başarısız olmayı tercih ederler. yapmayı kafaya koyduğum her şeyi başarmak.

Abim John bir keresinde bana bir tavsiye vermişti.Bir şeyi yapabileceğimi biliyorsam, daha önce hiç yapmamış olsam bile, insanlara yapabileceğimi söyle ve sonra kanıtla,