Kompleksi im i Edipit dhe rrëfenja të tjera

By Frank O’Connor

e shkrimtarit irlandez Frank O’Connor, përzgjedhur nga Julian Barnes. Në to, përmes rrëfimeve mbi fëmijërinë dhe martesën, seksin dhe fenë, luftën dhe pleqërinë, O’Connor-i shpalos në formën më të plotë zhdërvjelltësinë, humorin dhe mprehtësinë e tij. Ai përshkruan djelmosha, të bindur se janë gjeni apo që i ka kapërthyer rivaliteti me babanë e tyre, si dhe ushtarë të
Ushtrisë Republikane Irlandeze, që duhet të marrin vendime të vështira në
mes të një lufte topitëse. Diku tjetër, një grua e moshuar kërcënon të birin se
do t’i shfaqet lugat, po të mos e varrosë në fshatin e origjinës, teksa një kurorë
lulesh gati sa nuk shkakton skandal, sepse një dorë anonime e lë në funeralin
e një prifti. Në këto përjetime të bukura të jetës së zakonshme – sa komike,
aq dhe tragjike – O’Connor-i portretizon çaste të parëndësishme, që na çojnë
tek e vërteta psikologjike që qëndron në zemër të personazheve të tij.

• Language: Gjuha shqipe
• Publisher: Frank O’Connor
• Release date: Nov 8, 2022
• ISBN: 9781005680572

Frank O’Connor

Frank O’Connor është pseudonimi i Michael O’Donovan, lindur në Kork, në vitin 1903. Më së shumti autodidakt, në moshën dymbëdhjetëvjeçare, O’Connor-i nisi të përgatiste një botim me vepra të përzgjedhura të krijimtarisë së tij. Më vonë punoi si bibliotekar, përkthyes dhe gazetar.Që në moshë të re, mësoi të fliste irlandishten dhe u zhyt në poezi, muzikë dhe legjenda gelike. Kur u internua nga Qeveria e Shtetit të Lirë, nuk e la këtë mundësi t’i shkonte dëm, por e shfrytëzoi për të mësuar disa gjuhë të huaja, ndërsa studimin mbi Turgenievin, për të cilin fitoi edhe çmim pas kthimit prej internimit, e shkroi në gjuhën irlandeze. Me nënshkrimin “A. E.” filloi të botonte poezi, tregime dhe përkthime në gazetën Irish Statesman. Gjatë kohës që në Kork vinte në skenë vepra të Ibsenit dhe Çehovit, një klerik vendas shkroi për të: “Majk kërriçi do të njihet nga brezat që vijnë si prijësi i muzave pagane të Dublinit”. Frank O’Connor-i jetoi në Dublin dhe u martua me një amerikane, me të cilën pati dy djem dhe dy vajza. Librin e parë, Guests of the Nation e botoi më 1931, pasuar nga më shumë se tridhjetë vëllime, kryesisht me tregime, si dhe me pjesë teatrale. Frank O’Connor vdiq në vitin 1966.

Book preview

Edna O’Brien

Vajzat e fshatit

Përktheu nga origjinali: Parid Teferiçi

Titulli në origjinal: The Country Girls

Autore: Edna O'Brien

THE COUNTRY GIRLS nga THE COUNTRY GIRLS TRILOGY AND EPILOGUE by Edna O’Brien

Copyright © 1960 by Edna O’Brien, copyright renewed © 1988 by Edna O’Brien

Botuar në bashkëpunim me Farrar, Straus and Giroux, New York. Kryeredaktore: Aida BARO

Përkthyes: Sokol Çunga

Redaktor letrar: Beniamin Shurdhi

Korrektore letrare: Blerina Çizmja

Paraqitja grafike: Elvis Bejtja

Shtypi: Shtypshkronja Pegi, Lundër, Tiranë

ISBN: 978-9928-371-31-7

Koncepti i kopertinës dhe logos Skandal nga Meri File

Ilustrimi i kopertinës nga Joana Selishta

© Botime Pegi, tetor 2021

Të gjitha të drejtat për këtë botim në gjuhën shqipe janë tërësisht të zotëruara nga Botime Pegi shpk. Ndalohet çdo riprodhim, fotokopjim, përshtatje, shfrytëzim ose çdo formë tjetër qarkullimi tregtar, pjesërisht ose tërësisht, pa miratimin paraprak nga botuesi.

Botime Pegi: tel: [phone]; cel: +355/ 069 40 075 02;

e-mail: [e-mail]; web: www.botimepegi.al

Sektori i shpërndarjes: cel: +355/ 069 20 267 73; 069 60 778 14;

e-mail: [e-mail]

Shtypshkronja Pegi: cel: +355/ 069 40 075 01;

e-mail: [e-mail]

Kushtuar Susan Lescher

I

Më doli gjumi menjëherë dhe brofa mbi shtrat. Vetëm ankthi më zgjon kështu dhe, për rreth një minutë, vrava mendjen përse zemra më rrihte më shpejt se zakonisht. Pastaj i rashë në të. Avazi i vjetër: ai nuk qe kthyer në shtëpi.

Para se të ngrihesha, ndenja një grimë buzë shtratit, duke lëmuar me dorë kuvertën e gjelbër prej sateni. Një natë më parë, unë dhe mami kishim harruar ta palosnim e ta vinim mënjanë. Rrëshqita ngadalë në dysheme dhe ndjeva ftohtësinë e linoleumit nën shputat e këmbëve. Gishtat m’u tkurrën vetiu. Pantoflat, sipas mamasë, duhej t’i ruaja për rastet kur shkoja nga hallat dhe kushërinjtë. Kishim edhe qilima, por ata ishin mbështjellë për të ndenjur sirtarëve deri në verë, kur na vinte për vizitë ndonjë nga Dublini.

Vesha çorapet.

Nga kuzhina vinte erë proshutë e tiganisur, por nuk më këndelli.

Vajta dhe ngrita grilën. Ajo u hap kaq papandehur, saqë kordoni iu përdrodh anash. Për fat, mami kishte zbritur ndërkohë, përndryshe do të më kishte mbajtur leksion, si gjithmonë, sesi ngrihen butë dhe ngadalë grilat.

Dielli s’ishte zgjuar ende, ndërsa lëndina ishte pikëluar me luledele të përgjumura. Vesë gjithandej. Një mjegull e butë pluskonte mbi barin poshtë dritares sime, mbi gardhin, rrjetën prej teli të ndryshkur dhe mbi fushën e gjerë përtej. Me kurorat e zhytura në mjegull, të gjitha pemët dukeshin joreale, si në ëndërr. Lulet mosmëharro, që kishin mbirë ndanë gardhit, rrethoheshin nga brerore uji. Ujë që shndrinte si argjend. Në prehje, pa valëzimin më të vogël. Prej malit të kaltër atje tej, ngrihej një fjollë tymi. Kishte për të qenë ditë e nxehtë.

Kur më pa te dritarja, Sydemi doli nga poshtë gardhit, u shkund paq dhe ngriti sytë nga unë gjithë përtesë e trishtim. Ai ishte qeni ynë i stanit dhe unë i kisha vënë emrin Sydem, sepse i kishte sytë me cirka të zeza e të bardha, si sheqerkat e markës Sy demi. Zakonisht, flinte në koliben prej torfe, por këtë herë e kishte kaluar natën në strofullin e lepurit, poshtë gardhit. Sa herë që babai ishte larg, ai rrinte atje dhe bënte rojë. Nuk kisha pse pyesja: babi nuk kishte ardhur në shtëpi.

Pikërisht atë çast, Hiki thirri nga kati i poshtëm. Po hiqja këmishën e natës nga koka, ndaj nuk e dëgjova dot me të parën.

– Çfarë? Çfarë po thua? – pyeta, duke dalë në sheshin e shkallëve, e mbështjellë me kuvertën prej sateni.

– Zot i madh, u ngjira, moj, duke ta thënë! – Më buzëqeshi e pastaj pyeti: – Do vezë të bardhë apo të kuqe për mëngjes?

– Ma bëj pyetjen me mirësjellje, Hiki, dhe më thirr zemër.

– Zemra. Zogu. Shpirti. Jeta... do vezë të bardhë apo të kuqe për mëngjes?

– Të kuqe, Hiki.

– Për ty kam një vezë zogëze të paparë, – tha ai teksa kthehej në kuzhinë. Dera u përplas pas tij. Mami nuk ia doli dot ta mësonte t’i mbyllte butë dyert. Hiki ishte bujku ynë dhe unë e doja fort. Për ta vërtetuar këtë, ia thashë me zë të lartë Zojës së Bekuar, e cila po më vështronte ftohtë nga një kornizë e praruar:

– Unë e dua Hikin.

Ajo nuk tha gjë. U habita që tani nuk fliste dhe aq shpesh. Njëherë, më kishte folur, duke më thënë diçka shumë intime. Ngjau kur u ngrita nga shtrati në mes të natës për t’i shprehur një dëshirë. Çohesha çdo natë gjashtë ose shtatë herë në shenjë pendese. Kisha frikë nga ferri.

Po, unë e dua Hikin, thashë me vete. Doemos që e thashë, sepse e kisha xhan. Kur isha shtatë a tetë vjeçe, thosha shpesh se doja të martohesha me të. U tregoja të gjithëve, edhe mësuesit të katekizmit, se do të jetonim në kotecin e pulave dhe mami do të na jepte vezë falas, qumësht falas dhe perime. E vetmja perime që mbillnin, ishte lakra. Ndërsa tani nuk e përmendja dhe aq martesën. E para e punës, ai nuk lahej kurrë, veçse përkulej mbi fuçi mbrëmjeve dhe spërkaste fytyrën me ujin e shiut. E dyta, dhëmbët i kishte të gjelbër, dhe e fundit: natën e bënte ujët e hollë në një kanaçe pjeshkësh të konservuara, që e mbante poshtë krevatit. Mami i bërtiste. Nuk mbyllte sy pa u kthyer ai në shtëpi; priste derisa ta dëgjonte të hapte dritaren për të zbrazur kanaçen mbi luleshpatën jashtë.

– Për atë Zot, po i merr më qafë ato bimë poshtë dritares, – i thoshte shpesh ajo dhe netëve, kur nuk i mbanin më nervat, zbriste poshtë në këmishë nate, i trokiste në derë dhe e pyeste përse nuk e bënte jashtë. Por Hiki nuk i kthente kurrë përgjigje: ishte finok i madh.

U vesha nxitimthi dhe, kur u ula të merrja këpucët, pashë poshtë shtratit push, pluhur dhe pupla të shpërndara gjithandej. Nuk ia kisha ngenë të fshija dhomën, kështu që hapa shtrojat sipër shtratit dhe dola shpejt.

Si zakonisht, në sheshin e shkallëve ishte errësirë. Një dritare e shëmtuar me xham të ngjyrosur i jepte një pamje të zymtë, sikur sapo kish vdekur dikush në shtëpi.

– Kjo veza po bëhet gur, – thirri Hiki.

– Erdha, – i thashë. Duhej të lahesha. Banja ishte e ftohtë, nuk shkelte kush aty. Një banjë e braktisur, një njollë ndryshku në lavaman, mu nën rubinetin e ujit të ftohtë, një sapun i paprekur ngjyrë trëndafili dhe një peshqir i bardhë akull, a thua se qe nderë gjithë natën në acar.

Nuk ia vlente të vrisja mendjen, kështu që mbusha një kovë me ujë për WC-në. Nuk i punonte kasa e shkarkimit; kishim muaj që prisnim të vinte dikush për ta ndrequr. Sa turp më erdhi kur Beba, shoqja ime e klasës, hyri njëherë atje dhe tha e dëshpëruar: Prapë është prishur kjo?. Në shtëpinë tonë, gjërat ose prisheshin, ose nuk përdoreshin. Në një dollap në katin e sipërm, mami kishte një palë gërshërë të reja dhe disa rrotulla penjsh fringo, por thoshte se po t’i zbriste, o do të dëmtoheshin, o do t’ia vidhnin.

Dhoma e babit ishte mu përballë banjës. Mbi karrige, rrobat e tij të vjetra. Ndonëse nuk ishte aty, më dukej sikur ia dëgjoja kërcitjen e gjunjëve. Sa herë që binte në shtrat apo ngrihej prej tij i kërcisnin gjunjët. Dëgjova Hikin që më thirri prapë.

Mami ishte ulur në kuzhinë dhe po hante një copë bukë thatë. Sytë e kaltër i ishin tkurrur dhe i kishin vënë rrathë. Nuk kishte fjetur. I kishte ngulur diku, përpara vetes, mbi diçka që vetëm ajo mund ta shihte: fatin dhe të ardhmen. Hiki më shkeli syrin; ai po hante tri vezë të skuqura dhe ca feta proshutë shtëpie. E zhyti copën e bukës në të verdhën e vezës, pastaj e kollofiti.

– Fjete? – pyeta mamin.

– Jo. Ti kishe karamele në gojë dhe, nga frika mos mbyteshe po ta kapërdije të gjithën, e gdhiva tërë natën.

Ne gjithmonë mbanim nën jastëk sheqerka dhe copa çokollate; pak para se të më zinte gjumi, kisha futur në gojë një karamele. E gjora mami, përherë me mendje të ngritur. Mua më dukej se teksa rrinte shtrirë, mendonte për të dhe priste; priste një zhurmë makine duke u ndalur në fund të rrugës, priste shushurimën e hapave të tij mes barit të lagur, priste të dëgjonte kërcitjen e shulit të portës. Priste dhe kollitej. E zinte kolla sa herë shtrihej, prandaj mbante si shami ca lecka të vjetra në një trastë kadifeje të lidhur në njërën nga shufrat prej bronzi të shtratit. Hiki çokiti te maja vezën time. Ishte forcuar, ndaj i futi ca thërrime gjalpi për ta zbutur. Ishte vezë zogëze, kështu që mezi dilte mbi kupën prej porcelani. Të vinte për të qeshur tek shihje atë vezë të vogël brenda kupës së madhe, ama kishte një shije të shkëlqyer. Çaji ishte i ftohtë.

– A mund t’i çoj jargavanë zysh Moriartit? – pyeta mamin. Më erdhi turp prej vetes që po përfitoja nga dëshpërimi i saj për t’i çuar lule mësueses, por doja me gjithë shpirt t’ia kaloja Bebës dhe të bëhesha kanakarja e zysh Moriartit.

– Çoji çfarë të duash, zemër, – tha mami, pa e pasur mendjen. Renda drejt saj, i hodha krahët në qafë dhe e putha. Ishte nëna më e mirë në botë. Ia thashë, dhe për një hop më shtrëngoi aq fort, sa m’u duk sikur nuk do të më lëshonte kurrë. Për të, unë isha gjithçka, gjithçka që kishte në këtë botë.

– Dëngla mamash, – tha Hiki. – Zgjidha gishtat që kisha mbërthyer rreth qafës së saj të butë dhe iu largova gjithë ndrojtje. Kushedi ku e kishte mendjen... Ndërkohë, pulat ende nuk ishin ushqyer. Disa syresh kishin zbritur nga oborri dhe po çukitnin në pjatën e Sydemit, prapa shtëpisë; e dëgjoja që aty Sydemin teksa i ndiqte, si dhe përplasjet e flatrave dhe kakarisjet e tyre nga frika.

– Në sallën e bashkisë shfaqet një komedi, zonjë. Duhet të shkoni ta shihni, – tha Hiki.

– Duhet të shkoj. – Në zërin e saj ndihej një notë sarkazmi. Ndonëse i besonte plotësisht Hikit, nganjëherë sillej sertë me të. Sakaq ra në mendime. Thua po vriste mendjen ku ndodhej ai tani? Do të kthehej në shtëpi me ambulancë, apo me ndonjë taksi të marrë në Belfast para tri ditësh dhe të papaguar ende? Do t’i merreshin këmbët te shkallët e gurta të portës së pasme, duke tundur në dorë shishen e uiskit? Do t’i bërtiste, do të zihej me të, do të përpiqej ta vriste, apo do t’i kërkonte ndjesë? Apo do t’ia behte në prag me ndonjë derdimen xurxull, duke i thënë: Mami, ky është Herri, shoku im më i mirë. Sapo i dhashë kullotën trembëdhjetë akra në këmbim të një zagari të paparë... Të gjitha këto kishin ndodhur kaq shpesh në të shkuarën, sa ishte budallallëk të prisje që im atë të vinte esëll në shtëpi. Tri ditë më parë, ishte nisur me gjashtëdhjetë sterlina në xhep për të paguar taksat.

– Kripë, shpirti? – tha Hiki, duke marrë ca me të dy gishtat dhe duke spërkatur vezën time.

– Mos, Hiki, mos! – Në atë kohë nuk e përdorja fare kripën. Për t’u dukur. Mendoja se ishte prej të rriturish të hiqje dorë nga kripa dhe sheqeri.

– Çfarë duhet të bëj, zonjë? – pyeti Hiki dhe përfitoi nga përhumbja e nënës sime për ta ngjyer mirë e mirë bukën me gjalpë në të dyja anët. Jo se mami ishte koprrace me ushqimin, por Hiki po dhjamosej aq shumë, saqë rrezik nuk punonte dot më.

– Them të shkosh te gjoli, – ia ktheu ajo. – Torfa është gati për t’u ngjeshur dhe zor se na vjen më një ditë e bukur si kjo.

– Më mirë të mos shkojë aq larg, – ia prita. – Doja që Hiki të ishte aty kur babi të kthehej.

– Ai mund të mos kthehet gjithë muajin, – tha ajo. – Hiki mori kapelën e tij nga parvazi i dritares dhe shkoi të nxirrte gjedhët.

– Më duhet të ushqej pulat, – vijoi mami dhe nxori një tenxhere me haje nga furra e poshtme, ku e kishte zier gjithë natën. Ndërkohë që ajo u hidhte ushqimin pulave në kotec, unë përgatita bukën për në shkollë. Tunda shishen me vaj peshku dhe shurup, në mënyrë që ajo ta besonte se e kisha pirë, pastaj e vura përsëri në bufe, pranë rreshtit të pjatave Dolton. Këto ia kishin dhuruar për martesë, por ne nuk i përdornim asnjëherë, nga frika se mos thyheshin. Pas tyre rrinin ngjeshur fatura. Qindra fatura! Babai as që e çante kokën për faturat, thjesht i vinte pas pjatave dhe i harronte aty.

Dola të mblidhja jargavanët. Teksa soditja fushat që aty sipër, majë shkallëve të gurta, ndjeva po atë shpërthim lirie e kënaqësie që ndieja sa herë shihja larushinë e pemëve, ndërtesat e gurta atje tej dhe fushat e gjelbra dhe të qeta. Përtej rrethojës gjendej një arrë, nën hijen e së cilës rriteshin zymbyla shtathedhur me ngjyrë blu të theksuar e, midis rrasave gëlqerore, ishte krijuar një guvë e vogël me gardenie. Ndërkaq, kolovajza ime përkundej në erë bashkë me gjethet e pemëve përreth.

– Merr me vete një fetë keku dhe disa biskota për drekë, – më tha mami. Përherë më llastonte me gjëra të shijshme. Po përziente hime dhe patate në një kovë, me kokën ulur, duke qarë mbi hajen e pulave.

– Eh, kështu e ka kjo botë. Disa rropaten, disa bëjnë qejf, – vijoi teksa nxirrte në oborr kovën, në buzët e së cilës ishin kacavarur ca pula e po çukitnin. Nga pesha e kovave, trupi i ishte anuar paksa nga e djathta. I kishte rënë bretku duke mbajtur shtëpinë, si dhe duke sajuar mbrëmjeve abazhurë dhe parapete oxhaku, për ta zbukuruar.

Një tufë patash të egra u ngrit në fluturim mbi kokat tona, duke klithur sipër shtëpisë e duke zbritur matanë korijes së vidheve. Korija e vidheve ishte vendi ku lopët, të ndjekura nga mizat, shkonin në verë për fresk. Shpeshherë, luaja atje si shitëse me copëza porcelani dhe kuti kartoni. Unë dhe Beba uleshim dhe tregonim sekretet tona, madje njëherë hoqëm mbathjet dhe gudulisëm njëra-tjetrën. Ky ishte sekreti më i madh nga të gjithë. Beba gjithmonë thoshte se do t’ia tregonte njerëzisë dhe, sa herë e thoshte këtë, unë i dhuroja ndonjë shami mëndafshi, fjongo të re skoceze, a ndonjë gjë tjetër.

– Boll fshive, sheqerka ime, – tha Hiki teksa mbushte katër kova me qumësht për viçat.

– Për çfarë mendon, Hiki, kur mendon?

– Për femra. Për një grua topolake. Trupeshqit mendojnë, – tha ai. Viçat pëllitnin në ahur dhe, sapo u vuri kovat përpara, zhytën turinjtë e pinë të babëzitur. Kokëbardhi me sytë e mëdhenj vjollcë piu më shpejt se të gjithë, madje u ngut të fuste hundët edhe në kovën ngjitur.

– Do t’i bjerë rëndë, – vërejta unë.

– Gjynah i gjori, më mirë t’i jepnim lëng mishi!

– Kur të rritem, dua të bëhem murgeshë: ja çfarë po mendoja.

– Për mua, murgeshë je. E urdhrit të Kerrit: dy koka në një jastëk.

Ndjeva një si të përzier në stomak, ndaj dola të mblidhja jargavanët. Bordura prej betoni në anë të shtëpisë ishte me myshk dhe e rrëshqitshme në pjesën ku derdhej fuçia e ujërave të çatisë, pikërisht poshtë dritares, ku Hiki zbrazte çdo natë kanaçen e tij.

M’u lagën sandalet, teksa shkelja barin.

– Ec me kujdes! – bërtiti mami, duke zbritur nga oborri me kovën e zbrazët në njërën dorë dhe ca vezë në tjetrën. Nuk ishte nevoja t’i tregoje gjë, ajo ta lexonte në sy.

Jargavanët ishin të lagur. Sa këpusja një degë, mbi bar binin pika uji si boronica të pjekura. U ktheva me krahët cit me lule.

– Jo brenda; sjell ters, – tha ajo, kështu që nuk hyra.

Nxori një fletë gazete dhe me të mbështolli kërcejtë, që të mos më lagej fustani. Pastaj më zgjati pallton, dorashkat dhe kapelën.

– Bën vapë, nuk më duhen, – ia ktheva. Por ajo ngulmoi, me butësi, duke më kujtuar edhe një herë mushkëritë e mia të brishta. Desha, s’desha, vesha pallton dhe kapelën, mora çantën, një copë kek dhe një shishe limonade mbushur me qumësht për drekë.

Duke u dridhur nga frika, bëra të nisesha për në shkollë. Mund ta hasja në rrugë, ose mund të kthehej në shtëpi e të vriste mamin.

– Do vish të më takosh? – e pyeta.

– Po, zemër. Ja, sa të mbarojë Hiki drekën, të pastroj pak, pastaj vij; takohemi rrugës.

– Vërtet? – e pyeta. Më ishin rrëmbushur sytë. Gjithmonë më zinte frika se mos mamaja vdiste gjatë kohës që isha në shkollë.

– Mos qaj, zemër. Shko tani, se u bëre vonë. Për drekë ke një copë keku të mirë; pastaj vij unë e të marr.

Më rregulloi kapelën në kokë, më puthi tri a katër herë, pastaj qëndroi në prag e po më shihte. Më përshëndeti me dorë. Dukej e trishtuar me atë fustan bojëkaf dhe, sa më shumë largohesha, aq më e trishtuar dukej. Si harabel në dëborë, i murrmë, i trembur dhe i vetmuar. E kush do ta besonte se qe martuar një mëngjes me diell, e veshur me tyl, me një kapelë të gjerë ngjyrë zhabine dhe me sy të njomur nga shendi, sy që tani i kullonin lot.

Hiki po nxirrte gjedhët fushave përtej. I thirra. Po ecte para meje, me pantallonat rrasur në çorapet e trasha prej leshi, me beretën kthyer së prapthi mbi zverk. Ecte si kloun. Edhe me sy mbyllur do ta dalloja ecjen e tij.

– Çfarë zogu është ai? – e pyeta. Në degën e pemës së gështenjës së lulëzuar ishte ulur një zog, që dukej sikur thoshte: Dëgjomë, dëgjomë!.

– Mëllenjë, – m’u përgjigj.

– Nuk është mëllenjë. Duket që është qofkë e murrme.

– Mirë, moj mendjehollë, mirë. Qofkë është. Kam punë unë, nuk kam nge të pyes zogjtë për emrin, moshën, apo çfarë lojërash e kërmijsh u pëlqejnë më shumë. Si ata torollakët që vijnë deri në Burren vetëm për të parë lulet. Vetëm për lulet. Jam njeri i punës, unë. Kam shtëpi për të mbajtur. – Mirë e kishte, Hiki bënte pjesën më të madhe të punës, por edhe kështu, ato njëqindegjashtëdhjetë e ca hektarë pronë po merrnin tatëpjetën.

– Hajt, ik tani goce, se ta dhashë me shpullë bythëve.

– Si guxon, Hiki? – Isha katërmbëdhjetë vjeçe dhe nuk më dukej e drejtë t’i jepte gojës kaq pa fre me mua.

– Pa eja, një herë, më jep sqepin, – tha dhe m’i nguli ata sytë e tij gri, të ëmbël e të stërmëdhenj. Unë ika duke ngritur supet. Sqep quante puthjen. Kisha dy vjet që s’e puthja, që ditën kur mami më premtoi se do të më jepte çokollatë, po ta puthja atë dhjetë herë. Atë ditë, babi ishte shtruar në spital pas njërit prej atyre rasteve kur dehej e bëhej xurxull, dhe ishte ndër të paktat herë që e shihja mamin të lumtur. Vetëm gjatë atyre pak javëve kishte