Doma Vaquera i Working Equitation

By Jakub Kowalczyk

Doma Vaquera i Working Equitation - nauka jazdy klasycznej z hiszpańskim working equitation!

 

Doma Vaquera to szczególnie intensywna technika jazdy konnej, którą w XVII wieku stosowali hiszpańscy pasterze, aby pokonać surowe i często niebezpieczne tereny Andaluzji. Do dziś stała się techniką, która bardziej niż jakakolwiek inna technika jeździecka udowadnia, jak silna może być więź między dwoma osobami i, odpowiednio, między jeźdźcami i ich końmi. Work riding stał się istnym tańcem, porywającym widzów na całym świecie szczególnie dziką, a zarazem tak elegancką techniką, której nie można zobaczyć nigdzie indziej.

 

Ale jak dokładnie można nauczyć się tego sposobu jazdy, który w dzisiejszych czasach znajduje coraz więcej entuzjazmu i odpowiednio coraz więcej zainteresowanych osób? Które rasy koni szczególnie dobrze nadają się do dość trudnej pracy i który wyraz jest naprawdę odpowiedni? Czy warto kupić tradycyjne siodło Doma Vaquera i jakich zasad należy przestrzegać na turnieju?

 

Treść książki jest następująca:

• Tło historyczne
• Doma Vaquera - tradycyjna technika jazdy konnej
• Właściwy koń
• Sprzęt
• Turnieje i imprezy
• Ekskurs: Working Equitation

Ta książka jest napisana dla wszystkich, którzy są zainteresowani ożywieniem tego starego roboczego equitation. Może to jednak budzić pewne wątpliwości i szczególnie młodzi jeźdźcy, którzy naprawdę zakochali się w tej technice, często są pozostawieni w rozpaczy.

 

Aby tak się nie stało, ta książka ma na celu odpowiedzieć na wszystkie niezbędne pytania i zachęcić jeźdźców do rzucenia się w ten fascynujący świat.

• Language: Język polski
• Publisher: Jakub Kowalczyk
• Release date: Oct 8, 2022
• ISBN: 9798215023082

Book preview

Doma Vaquera i Working Equitation

Jakub Kowalczyk

Spis treści.

Spis treści.

Wstęp

Tło historyczne

Doma Vaquera -.  tradycyjna technika jazdy konnej

Koń

Idealna sylwetka

Rasy koni

Sprzęt

Wyposażenie konia

Turnieje i imprezy

Dygresja:  Working Equitation

Słowa końcowe

Wykaz źródeł

Wstęp

Doma Vaquera to jedna z najbardziej tradycyjnych technik jeździeckich, jakie powstały w historii jeździectwa. Pochodzący z Andaluzji w południowej Hiszpanii, ten specjalny styl jazdy reprezentuje wymagającą, ale harmonijną technikę jazdy, która przynosi ze sobą bardzo szczególną więź między człowiekiem a koniem. Ten sojusz między jeźdźcem a koniem dał początek jednej z najpiękniejszych dyscyplin w Europie, w której jeździec jeździ tylko jedną ręką, podczas gdy druga trzyma trzymany przez niego trzymający trzy metry drewniany drążek, aby figlarnie przedstawić przeszkody w formie choreografii. Pierwotnie substytut psa pasterskiego na wyżynach Andaluzji, których równiny i wzgórza są trudne do pokonania pieszo, wspomniany drewniany kij nie jest już używany do stada owiec lub do oddzielania młodych zwierząt od ich grupy lub do ponownego ich złapania, ale raczej ta tradycyjna technika stała się dyscypliną pełną kontroli, ale przede wszystkim pełną zaufania między człowiekiem a zwierzęciem, która jest nadal pokazywana dzisiaj z wielką dumą w dużych i znanych turniejach.

Jazda jedną ręką - i w większości przypadków ręką niedominującą, ponieważ garrocha, a więc i drewniany kij, jest tradycyjnie trzymany w prawej ręce - jest czasem bardzo trudna nawet dla doświadczonych ekspertów. Wymaga więc nie tylko wiary we własne możliwości i sporej dozy pewności siebie, ale przede wszystkim silnej więzi między jeźdźcem a jego koniem. W dzisiejszym świecie Doma Vaquera stała się więc ćwiczeniem dyscyplinującym, w którym można pokazać, jaką kontrolę nad koniem ma naprawdę jeździec i czy jego wierzchowiec podąża za nim bezwarunkowo w każdym ruchu.

Pytanie o to, czy dany styl jazdy jest rzeczywiście odpowiedni dla konia, powinien zadać sobie każdy rozważny jeździec jeszcze przed pierwszym treningiem lub przed zapoznaniem się z garrochą. Nie każdy wierzchowiec jest stworzony do szczególnie eleganckiego pokonywania płotków i przeszkód. Tymczasem faktyczny freestyle Doma Vaquera przypomina bardziej taniec niż to, czym faktycznie był. Aspektem, który się odpowiednio zmienił jest to, że nie prawie każdy koń może być wykorzystany do tej pracy. Należy zwrócić uwagę na rasę i rzeczywiste cechy zwierzęcia.

Oryginalny roboczy styl jazdy stał się oficjalną dyscypliną zawodów około 1987 roku. Wymagana jest szczególnie lotna zmiana między chodem a kantarem, w której pokazane są elementy mocnego przyspieszenia z szybkim zatrzymaniem, zmiany tempa i kierunku cofania się, boki i zwroty vaquera. Stała się więc jazdą wyczynową, która niemal przypomina choreografię tańca, dlatego również koń przez wielu jeźdźców postrzegany jest bardziej jako partner do tańca niż jako zwierzę jeździeckie czy nawet robocze. Doma Vaquera to między innymi bardzo wymagający styl jazdy, którego nie należy traktować lekko.

Ze względu na część choreograficzną tej dyscypliny, często kwestią obu stron jest nauczenie się na pamięć odpowiednich kroków, a potem oczywiście umiejętne ich odtworzenie. Taniec musi być przećwiczony. Choćby z tego powodu nie każdy koń jest stworzony do wymagającej techniki jazdy. W rzeczywistej jeździe roboczej nie było potrzeby zapamiętywania lub odtwarzania specjalnych kroków czy dokładnej zmiany między chodem a kantarem. Zamiast tego pojawiały się nieprzewidywalne sytuacje, gdy tylko jakieś zwierzę odłączyło się od stada lub gdy nastąpiła nieprzewidziana zmiana pogody i trzeba było jechać dalej. Niemniej jednak nie tylko część freestyle'owa jest wymagająca, ale istnieje wiele innych czynników, które sprawiają, że styl jazdy jest bardzo specyficzną techniką, gdzie nawet profesjonalista musi przyznać, że może pojawić się taki czy inny problem.

Sport jeździecki sam w sobie jest na wskroś niebezpiecznym sportem, w którym może dojść do nieprzyjemnych kontuzji, bo w końcu jeździec balansuje swoim ciężarem na dzikim zwierzęciu o wadze kilkuset kilogramów, które w dalszym ciągu ma własną wolę i w związku z tym w każdej chwili może również na przykład wejść na tylne nogi. Ponadto konie są szczególnie wrażliwe na głośne dźwięki, a więc także na muzykę, np. często puszczaną podczas choreograficznych freestyle'ów. Cała pewność jeźdźca spoczywa na grzbiecie oswojonego zwierzęcia, nad którym trzeba zachować kontrolę. Właściwe wyposażenie do jazdy jest więc równie ważne jak bezpieczne i pewne połączenie między rowerzystą a pojazdem. Niemniej jednak, do urazów może dojść w każdej chwili, nawet jeśli obie ręce są na lejcach. Jednak w przypadku tej specjalnej techniki jazdy tak nie jest. Doma Vaquera oprócz jeźdźca i konia potrzebuje jeszcze jednej pomocy. Dlatego w tej wymagającej technice jazdy nie można pozostawić obu rąk na lejcach.

Zamiast tego garrocha jest tradycyjnie trzymana w prawej ręce, która może być użyta do szturchania w piaszczyste podłoże, wokół środka którego koń jeździecki musi być prowadzony w choreograficznym freestyle'u. W pełnym galopie, mimo że taki ciasny zwrot wokół garrocha wiąże się zazwyczaj z zejściem do tempa spacerowego, oznacza to między innymi właśnie nie tylko dodatkowy ciężar w postaci drewnianego kija w jednej ręce - którego również nie można złożyć ani zmniejszyć, tworząc nieuniknioną przeszkodę również dla jeźdźca - ale również oznacza, że należy w większym stopniu polegać na pracy stóp, a tym samym na przesunięciu ciężaru.

Do Doma Vaquera należy więc podchodzić szczególnie powoli, ponieważ koń musi najpierw oswoić się z garrochą, która jest dla zwierzęcia obcym przedmiotem. W związku z tym wymaga bardzo szczególnej fazy zapoznania, ponieważ wspomniana garrocha będzie stałym towarzyszem obok właściwego jeźdźca. Poświęcenie odpowiedniej ilości czasu już na samym początku na oswojenie się z nowymi przedmiotami, a co za tym idzie również z nowym sprzętem, może zatem pozwolić na osiągnięcie pewnych dużych korzyści w późniejszym przebiegu szkolenia.

Ta książka ma na celu dać wgląd w skomplikowany, ale fascynujący sposób jazdy na Doma Vaquera, a tym samym pomóc zwłaszcza tym, którzy sami szukają wprowadzenia do tej dziedziny pełnego pewności siebie i pasji. Przecież przy odpowiedniej pomocy i kilku wskazówkach jest to możliwe dla absolutnie każdego jeźdźca. Trzeba tylko znaleźć odpowiedniego konia, ale możliwe jest również, aby własny przyjaciel i wieloletni czworonożny kolega zaistniał w tej trudnej dziedzinie ujeżdżenia. Jak dokładnie to działa i jak najlepiej stworzyć idealne połączenie między jeźdźcem a koniem zostanie teraz omówione.

Tło historyczne

Doma Vaquera nie zawsze była dyscypliną na turniejach, w których zgrabne ruchy mogły być wykorzystane przez jeźdźca do pokazania, jak bardzo potrafi on przeciwstawić się przeszkodom związanym z naturą, lub w których gimnastyczne choreografie służyły do zaimponowania publiczności poprzez ozdobienie konia tak, aby mógł pokazać się ze swojej najlepszej