Pearl Harbor: Tweede Wereldoorlog, #5

By Richard G. Hole

Op 8 december 1941 om 06:16 uur loeiden de sirenes op de Pearl Harbor-basis.

Maar zijn gehuil was vermengd met de explosies.

De basis was in een hel veranderd.

De Japanse vliegtuigen, die tot dan toe op een hoogte van 10.000 meter hadden gevlogen, stortten zich in de baai en verschenen binnen enkele seconden als een lawine op de radarschermen, op hetzelfde moment dat ze hun ingewanden van lood en explosieven begonnen te ontladen.

 

 

 

Pearl Harbor is een verhaal dat behoort tot de collectie van de Tweede Wereldoorlog, een reeks oorlogsromans ontwikkeld in de Tweede Wereldoorlog

 

• Language: Nederlands
• Publisher: Richard G. Hole
• Release date: Mar 15, 2022
• ISBN: 9798201754754

Book preview

Pearl Harbor

Een roman uit de Tweede Wereldoorlog

––––––––

Richard G. Hole

––––––––

Tweede Wereldoorlog

@ Richard G. Hole, 2022

Omslag: @Pixabay - WikiImages, 2022

Alle rechten voorbehouden.

Gehele of gedeeltelijke reproductie van het werk is verboden zonder de uitdrukkelijke toestemming van de auteursrechthebbende.

KORTE INHOUD

––––––––

Op 8 december 1941 om 06:16 uur loeiden de sirenes op de Pearl Harbor-basis.

Maar zijn gehuil was vermengd met de explosies.

De basis was in een hel veranderd.

De Japanse vliegtuigen, die tot dan toe op een hoogte van 10.000 meter hadden gevlogen, stortten zich in de baai en verschenen binnen enkele seconden als een lawine op de radarschermen, op hetzelfde moment dat ze hun ingewanden van lood en explosieven begonnen te ontladen.

Pearl Harbor is een verhaal dat behoort tot de collectie van de Tweede Wereldoorlog, een reeks oorlogsromans ontwikkeld in de Tweede Wereldoorlog

PEARL HARBOR

HOOFDSTUK I

Een indrukwekkende, aanhoudende schreeuw ontsnapte uit alle kelen. De vuisten van degenen die het dichtst bij waren, sloegen met haat tegen die kleine man, met bruine, gelige huid, die met zijn armen over zijn gezicht probeerde zich te verdedigen.

De vuisten dansten in de lucht een macabere dans. Degenen die verder weg waren brulden en duwden, wilden dichterbij komen, en spanden de menselijke gordel om de Japanners aan.

Niemand wist waar het vandaan kwam.

Hij was bijna plotseling uit de menigte verschenen en het was alsof hij zijn doodvonnis had ondertekend.

"Assassins !! Een stem schreeuwde.

"Daar!!

Eerst plakten de Japanners, een oudere man met een bijziende bril, aan de muur, op zoek naar nutteloze bescherming. Hij probeerde een paar woorden van verdediging uit te spreken, maar dat lukte niet.

Bij de eerste klap vloog zijn bril door de lucht, verbrijzeld. Toen was het als een collectieve waanzin, alsof die menigte hongerde naar bloed en wraak.

De politie kon niet ingrijpen. En als hij dat had gekund, had hij zeker zijn armen over elkaar geslagen.

De Japanners werden van de muur gerukt. De schoppen en vuisten vielen op hem als een nog zwaardere regen en de slagen werden heviger.

Een uper-cut deed hem zijn gezicht optillen. Hij zat onder het bloed, bijna onherkenbaar als een menselijke figuur.

Er viel nog een klap op dat gezicht. Een van de ogen veranderde in een massa grijze pus. Even bevatte dat afschuwelijke visioen degenen die het dichtst bij waren, maar niet degenen die bleven duwen en schreeuwen met het verlangen om dichter bij de Japanners te komen en een slag uit te delen die hem definitief zou laten zinken.

De Japanners haalden opnieuw hun schouders op. Door de duw rolde hij over de grond.

Dat was zijn dood.

Ze vertrapten hem tot een vormeloze massa. De kleren waren weg en alleen een hoop vlees, gebroken botten en bloed bleef over.

Maar dat leek het publiek niet tevreden te stellen.

Twee mannen hielden het lichaam van de Japanners vast met hun riemen, één voor elke voet, en slepend met het levenloze lichaam doorkruisten ze de stad tot ze de poort van het Witte Huis bereikten. Daar hingen ze het lijk op en de menigte bleef een paar seconden stil, wachtend tot de president van de natie, Roosevelt, door een van die ramen zou verschijnen.

Toen begonnen ze met een aanhoudende, lugubere kreet.

Wraak wraak ... wraak ... wraak ... !!

Het was de stem van een volk dat schreeuwde om hun kinderen die omkwamen bij een verraderlijke aanval.

Wraak werd gewenst door de hele natie. En de woede was in alle harten. Als bewijs hiervan werd het lichaam van de Japanners opgehangen aan het hek rond het huis van de man die de natie leidde.

Charles Pencer schoot nog drie foto's. Door een zeldzame kans was hij vanaf het eerste moment goed geplaatst en had hij niet geaarzeld om een ​​hele film te besteden aan het fotograferen van de lynching van de Japanners.

Toen hij klaar was, verwachtte hij niets meer;

Hij ging naar de Tribune News, een krant waarvoor hij publiciteitsfoto's maakte.

"Ben je slim? Vroeg hij bij aankomst.

"Ja, in de machinekamer.

"Duivels...! Zo snel?

"Vandaag doen we vijf buitengewone edities.

'Best. Zo ben ik op tijd bij de laatste vier.

Pencer ging naar de kelders, waar de monsterlijke roterende was geïnstalleerd. In een van de aangrenzende kantoren trof hij Clever aan, die aan zijn bureau het bewijsmateriaal zat te lezen. Naast hem zat een corrector.

We lanceren deze eerste editie om twaalf uur. De tweede vertrekt om twee uur 's nachts en gaat rechtstreeks naar het Centraal station, om met de West express te vertrekken. Om vier uur lanceren we de derde, naar het zuiden. En om zes uur de vierde, die blijft in de stad en een uur later doen we die in de ochtend. Om zeven uur wil ik dat de stad vol zit met Tribune", begrepen?

De corrector knikte.

'Mis je niet iets interessants? vroeg Pencer, tussenbeide komen.

Clever had de aanwezigheid van de reclamefotograaf nog niet opgemerkt. Toen ze hem hoorde praten, zette ze haar bril af en keek hem aan.

"Ah! Ik heb je niet gezien. Wat bedoel je?

'Niets. Ik vroeg je alleen of je iets interessants nodig hebt, exclusief.

Ja klopt. Bijvoorbeeld foto's van het zinken van de Lengley".

"Onmogelijk op dit moment. Ben je niet geïnteresseerd in iets dat dichterbij is gebeurd?

"Bijvoorbeeld?

De twee mannen keken elkaar aan. Slim was een oude kat in het vak en hij wist dat als een fotograaf zo sprak, dit betekende dat hij iets interessants op de machine had staan.

"Bijvoorbeeld de foto van een man die vanmiddag in de stad is gelyncht.

"Bufff ...! Wat wil je? Wat kunnen we je kopen door gewicht van goud het grafische verhaal van een gewelddadige dood? Vandaag willen mensen een ander onderwerp: oorlog. We zijn in oorlog.

"Ik bied een foto aan die een symbool is: een Japanner die is gelyncht en aan de tralies van het Witte Huis is gehangen.

"Wat? Herhaal het en rustig.

Clever ging naar het raam van het kleine kantoor. Van daaruit kon hij perfect de werking van de hele werkplaats zien.

Charles Pencer realiseerde zich dat het aanbod interessant was. Met weinig woorden legde hij uit wat hij had gezien en welke foto's hij in de machine had, die op het punt stond zich te ontwikkelen.

"Hoe lang duurt het voordat je de negatieven aan mij bezorgt?

"Minder dan een uur.

"Heel goed. Waar wacht je nog op om aan het werk te gaan?

"Niets.

Pencer rende het kantoor uit en liep naar het fotolab van de krant. Terwijl hij door de machinekamer liep, hoorde hij de stem van Clever het geluid overtroeven:

"Al genoeg !! De eerste editie moet worden beëindigd...! We hebben een half uur rust.

De pers stopte met rollen. De laatste exemplaren werden verwijderd en alles was stil. wachten op de komst van de fotogravures.

Een half uur later begon alles weer. Maar nu verscheen de Tribune News met een huiveringwekkende voorpagina, waarop duidelijk het verwrongen lichaam te zien was van de Japanners die met zijn leven hadden betaald voor de woede van de woedende menigte.

***

Om één uur 's nachts verliet hij de 'Tribune'.

In de zak van zijn jas droeg hij een van de exemplaren vers uit de machines. Het rook nog naar verse, verse inkt.

Charles Pencer ging door verschillende straten.

Alles leek verlaten. Het stadscentrum was leeg. Sommige cinematografen waren gesloten en veel theaters presenteerden hun felle gedimde lichten.

Een zachte mist bedekte Washington. De lichten van de verkeerslichten waren wazig en de lichtreclames van de grote merken tabak of populaire dranken verschenen als lichtvlekken die aan de bovenkant van de gebouwen hingen.

Soms doorbrak het licht