Niet Weerhouden

By Serge Timmers

Maarten Vanhamel is op zoek naar een job maar dat loopt niet van een leien dakje. Zijn zoektocht brengt hem naar interimkantoren, jobbeurzen en potentiële werkgevers, maar ook naar onverwachte ontmoetingen en hilarische avonturen.

In 'Niet Weerhouden' steekt Serge Timmers de draak met de arbeidsmarkt en met het vaak frustrerende proces van werk zoeken.
Hij combineert een eigenzinnige kijk op de wereld met een verhaal over vriendschap, persoonlijke groei en doorzettingsvermogen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Serge Timmers
• Release date: Nov 24, 2020
• ISBN: 9781005360207

Serge Timmers

As the founder and chief in staff of Merchants Of Air, an international music blog, Serge has been writing reviews and articles for years. Born in Hasselt and currently residing in Antwerp, the writer combines his passion for music with his love for writing. In 2017 Serge published 'Cecilia's World - a novel about alternative music'. This lighthearted book narrates the story of a girl who discovers the world of records, concerts and musicians, plus it gives the reader a firm insight into the history of a wide array of musical genres.2020 sees Serge return to his roots: the Dutch language. In 'Niet Weerhouden' he assaults the job market with loads of humor. Two other books are currently in production.

Book preview

Serge Timmers

NIET WEERHOUDEN

Copyright (c) 2020 S. Timmers

Omslagontwerp: S. Timmers

Foto auteur: E. Claes

ISBN: 9789082779639

NUR 301

sergetimmers.com

zampmakely.com

Beste

We hebben uw sollicitatie voor de functie van polyvalente medewerker goed ontvangen.

Helaas moeten we u meedelen dat u niet weerhouden bent.

We wensen u veel succes bij de zoektocht naar een nieuwe uitdaging!

1.

Misschien ben je gewoon te veeleisend, Maarten. Ik ben er zeker van dat er nog interessante vacatures te vinden zijn als je een beetje lager mikt. Maarten keek haar vol ongeloof aan. Bijna rolde hij met zijn ogen maar hij kon zich nog net bedwingen. Lager? Wat moet ik dan doen? Kippenstallen uitmesten? Het gesprek was amper vijf minuten bezig toen Maarten er al de brui aan wilde geven. Hij keek naar het naamplaatje op het namaakhouten bureau en naar het stapeltje brieven dat hij had meegebracht. Valerie schudde haar hoofd. Dat misschien niet, maar je kan toch wel je handen uit de mouwen steken. Misschien is een job als magazijnier nog iets voor jou. Maarten grabbelde naar de enveloppen, haalde er eentje tussenuit en legde die voor haar neer. Transportbedrijf Würlen. Dat leek me vrij ideaal maar ze hadden al iemand. Ik heb nog drie andere transportbedrijven aangeschreven maar nergens iets van gehoord. Valerie knikte. Ze typte iets op het toetsenbord. Hier. Dispatcher en magazijnier bij Terloo. Misschien kun je dat proberen. Maarten grinnikte. Ligt op achttien kilometer van hier, zonder trein-, tram- of busverbinding, en ik heb geen auto. Valerie haalde haar schouders op en tuurde verder naar het scherm. Breylinck zoekt een administratief medewerker. Maarten schoot hardop in de lach. Breylinck? De deurwaarder? Dan nog liever kippenstallen.

De vrouw keek hem teleurgesteld aan. Ze bladerde even door het papierwerk dat hij had meegebracht en bestudeerde zijn CV. Alles was volgens de regels in orde. Maarten deed wat hij moest doen. Hij verstuurde voldoende sollicitaties, vulde netjes zijn dossier aan en hij had vrijwel onmiddellijk op haar uitnodiging tot dit gesprek gereageerd. Misschien kan je CV nog beter, nog beknopter. Consulenten en werkgevers hebben geen tijd om veel lappen tekst door te nemen. Ze willen meteen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Maarten trok het papier zachtjes uit haar handen en bekeek het even. Dit is de versie die ik samen met uw collega, mijn vorige bemiddelaar, heb opgesteld. Ze schudde haar hoofd en bladerde opnieuw door de stapel brieven. Wat zie jij dan precies zitten, Maarten? Waar zou jij echt goed in zijn? Hij dacht na en grinnikte. Hier, bij jullie. Ik zou perfect op jullie servicedesk kunnen werken. Ik ben er zeker van dat ik jullie dienstverlening zelfs beter zou kunnen maken. Ik heb de nodige ervaring en ik ben de klantvriendelijkheid zelve.

Valerie trok een wat-jammer-gezicht. Hier werken alleen bachelors. Je moet dat diploma hebben om hier te kunnen werken. Hij viel bijna achterover. Echt? Ze knikte. Dat is een van de voorwaarden, ja. Waarom? De jongeman kon zijn oren niet geloven. Ik heb zes of zeven keer gebeld. Drie keer nam er niemand op. Twee keer verwezen ze mij door naar mijn vakbond. Een keer gingen ze het nakijken en daarna heb ik niets meer van hen gehoord. Ik ken Russische migranten die betere service verlenen. De vrouw was kennelijk niet tevreden met het verloop van het gesprek. Ze zocht snel naar een ander onderwerp. Opleidingen. Heb je daar al aan gedacht? Misschien moet je daar eens over nadenken. Maarten haalde zijn schouders op en zuchtte diep. Misschien wel. Hij begon zo stilaan een hekel te krijgen aan het woordje misschien, zeker op de manier waarop Valerie het gebruikte. Ze was ook een bachelor, dus ze had drie jaar gestudeerd om elke zin te beginnen met dat vochtige woord. Hij dacht erover om simpelweg zijn jas aan te doen en te vertrekken maar het leek hem verstandiger om dit op een wat vriendelijkere manier af te handelen. Daar heb ik al over nagedacht, ja, maar de meeste opleidingen kosten veel geld en dat heb ik niet. Ze knikte hevig, alsof ze eindelijk een manier gevonden had om uit dit gesloten gesprek te geraken. Wij bieden ook gratis opleidingen aan. Misschien is het een goed idee als ik even opzoek voor welke cursussen jij in aanmerking kan komen. Dan stuur ik je in de loop van deze week een lijstje. Is dat goed?

Voor Maarten was het allemaal prima, zolang ze maar stopte met dat woord op zo'n natte, kleffe manier uit te spreken. Hij knikte en keek haar aan. Haar blonde paardenstaart wapperde vrolijk op en neer bij elke beweging die ze maakte. Hij keek hoe ze de gemaakte afspraak op de computer ingaf, traag, met twee vingers en in het verkeerde venster. Maarten reageerde er niet op. Hij liet de bachelor rustig prutsen terwijl hij in zijn verbeelding afdwaalde. Hij stelde zich Valerie voor in haar vrije tijd. Ze was luid kirrend aan het shoppen en mojito's aan het drinken met haar vriendinnen, die er allemaal exact hetzelfde uitzagen als zij. Allemaal dezelfde paardenstaart, allemaal een gescheurde jeans, allemaal naaldhakken en allemaal een handtas waar het merk zo groot mogelijk op geborduurd stond. Maarten huiverde. Hij herinnerde zich zijn tijd in de horeca, waar dames zoals Valerie in de top vijf van meest irritante klanten stonden, onbeschoft tegen het personeel en grossierend in gortigheid. Ooit had hij zo'n groepje uit het café gezet. Misschien was zij daar zelf wel bij geweest. Hij besloot het zich op die manier te herinneren. Vanaf nu was het Valerie die hij buiten gezet had.

Zo. De afspraak staat erin. Het was even zoeken want de computer werkte niet mee. Ze grinnikte als een betrapte peuter maar Maarten deed alsof hij niets gemerkt had. Hij was al lang tevreden dat het gesprek ten einde liep. Hij knikte vriendelijk naar Valerie en stak de stapel brieven weer in zijn rugzak. Ook zij leek opgelucht, tevreden dat ze toch iets nuttigs had kunnen voorstellen. Ze snakte naar een mojito en een pedicure. Succes nog met je zoektocht. In plaats van een antwoord af te wachten, greep ze naar haar handtas. Maarten stond op, trok zijn jas aan en wenste haar nog een fijne dag maar Valerie was al afgeleid door de chaos in haar handtas. Haar paardenstaart wapperde ongeduldig heen en weer. Ze gromde iets wat Maarten niet kon verstaan dus hij vertrok maar. Hij wandelde over het bruine vast tapijt in de doodsaaie kantoorgang. Het zag eruit alsof de vloer bedekt was met koeienvlaaien, uitgespreid om het onkruid af te dekken en de plantjes compost te geven zodat ze gauw weer flink konden gaan groeien. Zo voelde Maarten zich ook, alsof hij net een emmer mest over zich heen had gekregen in de hoop over enkele maanden te floreren.

Hij liep de trap af en haastte zich naar de uitgang. De immense hal voelde dreigend aan. Mensen die op gesprek moesten komen, schuifelden als zombies over de nepmarmeren vloer. Het leek alsof van achter al dat glas duizenden ogen naar hen staarden, alsof er cowboys met lasso's klaarstonden om hen te vangen en af te voeren naar de kippenstallen. Aan de balie stond een man ruzie te maken met een medewerkster. In de wachtkamer verderop waren vier meisjes druk in de weer met hun smartphones. Maarten huiverde en stapte zo snel als hij kon naar de uitgang. Buiten kletterde de regen op de betonnen klinkers en de wind reet goedkope paraplu's aan flarden. Mensen liepen naar binnen. Het leek zelfs alsof het hen niet kon schelen in welk gebouw ze terecht kwamen, zolang ze maar konden vluchten voor de verschrikkelijke storm. Maarten keek naar hen, wachtte tot het plein bijna leeg was en stapte verder, de storm in. Voor hem voelde de regen aan als een bevrijdende douche waarmee hij de drek van zich af kon spoelen. Wekenlang had hij zitten opkijken tegen dit gesprek want hij wist precies hoe het zou verlopen. Hij zou bewijzen dat hij wel zijn best deed en zij zou toch nog iets vinden om hem te bekritiseren. Uiteindelijk zouden ze allebei gepikeerd weer hun eigen weg gaan, beseffend dat het gesprek puur tijdverlies was geweest. Bachelors. Hij gromde en grinnikte terwijl hij het kletsnatte plein overstak.

De bus zou pas over vijfentwintig minuten aankomen dus hij besloot om te voet naar huis te gaan. Hij wandelde via de anders zo drukke winkelstraat naar de Kerklaan zodat hij door het park kon lopen. Ook dat park lag er verlaten bij. Zelfs de eenden in de vijver schuilden even verderop onder de struiken. Maarten stopte even aan de oever en keek naar de wiegende esdoorns. Hij genoot van het water op zijn gezicht en van het ruisen van de wind door de bomen. Pas toen hij merkte dat zijn sokken nat begonnen te worden, besloot hij zijn wandeltocht verder te zetten. Het was niet ver meer, nog tien minuten stappen over een lange, saaie rijhuizenlaan waar dag en nacht het geluid van motoren klonk. Door het gekletter van de regen heen hoorde hij het getoeter van auto's en het getier van een chauffeur. Maarten liet hen links liggen. Hij keek er zelfs niet naar. Hij hield niet van de steeds groter wordende frustraties in het verkeer. Het liefst deed hij alles te voet, door weer en wind. De plattegrond van de stad en die van de wijde omgeving stonden in zijn geheugen geprent. Hij wist in welke straat de Japanse kerselaars het eerst in bloei gingen en waar de kauwen 's avonds verzamelden.

Op het einde van de straat sloeg hij links af aan de pitabar en botste bijna tegen Basir, de uitbater, die onder de luifel een sigaret stond te roken. Goedemiddag, Maarten. Kutweer vandaag. Maarten lachte en keek naar de zware bewolking. Heerlijk toch, zo'n douche? Basir was het er niet mee eens. Zon is beter. Dan zijn de mensen vrolijker. Daar had hij gelijk in. Dat was hen allebei al vaak opgevallen. Kom je eten vandaag? Maarten schudde het hoofd. Neen. Ik ga een warm bad nemen en pannenkoeken bakken voor Frederik en Dariya. Reserveer maar een tafel voor vier voor donderdagavond. Mijn nichtje Lena komt haar verjaardag vieren. Basir knikte tevreden. Maarten gaf de man een vriendelijk tikje tegen zijn schouder en stapte snel verder. Hij begon eindelijk kou te krijgen.

Thuis aangekomen haastte hij zich de trap op naar zijn studio op de tweede verdieping. Daar greep hij een set droge kledij en een handdoek. Het was vier uur in de namiddag, anderhalf uur voordat Dariya en Frederik thuis zouden komen. Maarten ging de trap af en keek naar het bordje op de deur. Hier waak ik, stond erop geschreven. Ernaast hingen drie post-its. Het was een simpele maar effectieve afspraak. Een karikatuur van Maarten betekende dat hij in het appartement was. Een tekening van een rottweiler betekende dat het koppel privacy wilde. Het derde briefje stelde een deurbel voor, wat zoveel betekende als kloppen en binnenkomen. Hing er niets, dan was er niemand thuis. Maarten plakte zijn karikatuur onder de letters en ging het appartement binnen. Hij kende het goed. De keuken en badkamer waren beter uitgerust dan die in zijn kleine studio. Er was een bubbelbad en een wasmachine waar hij gebruik van mocht maken. In ruil speelde hij huisman. Hij kon koken, poetsen en de was doen. Het systeem werkte vlekkeloos, temeer omdat zowel Dariya als Frederik een grondige hekel hadden aan die klusjes.

Maarten kleedde zich uit, stak de natte kleren in de wasmachine en liet het bad vol water lopen. Net op het moment dat hij wilde erin wilde stappen, ging zijn telefoon over. Hij kon nog net op tijd opnemen. Met Maarten. Hij zette zich neer op het toilet. Goede namiddag, mijnheer Vanhamel. Stoor ik? Maarten keek naar zijn naakte bovenlijf in de spiegel. Hij vroeg zich af waarom Dariya in godsnaam een spiegel voor het toilet gezet had. Neen. U stoort niet. De jongedame aan de andere kant van de lijn stelde zich voor als een medewerkster van een interimkantoor. Ik denk dat wij wel enkele vacatures hebben waarvoor u in aanmerking zou kunnen komen dus ik zou u graag willen uitnodigen voor een kennismakingsgesprek. Maarten mompelde iets bevestigend terwijl hij naar zijn torso in de spiegel bleef turen. Het leek alsof zijn linkertepel een tikkeltje hoger stond dan zijn rechter. Hij stond recht om het goed te bekijken terwijl de vrouw van het interimkantoor een datum voorstelde. Dat is prima. Maarten kon altijd dus het was niet nodig om een betere datum te zoeken. Prima, mijnheer Vanhamel. Dan stuur ik u nog een e-mail om de afspraak te bevestigen. Fijne avond nog.

2.

Pannenkoeken? Maarten, je bent een schat. Dariya keek gulzig naar de stapel op de tafel. Ik kon het al ruiken toen ik de voordeur open deed. Ik hoopte dat het niet bij Marcel was. Maarten schudde zijn hoofd en zette de thermos op tafel. Marcel is deze morgen vertrokken. Hij ging naar zijn bungalow. Hoe was het op het werk? Dariya draaide met haar wijsvinger rondjes naast haar slaap om duidelijk te maken dat haar collega's getikt waren. Deze middag hebben twee medewerkers hun telefoon uitgetrokken en naar elkaars hoofd gesmeten. Daarna zijn ze in het midden van de werkvloer op de vuist gegaan, vlak voor de neus van de manager van een van onze belangrijkste klanten. Die man kwam de sfeer eens opsnuiven. Maarten grinnikte. Op zulke momenten vond hij het niet erg dat hij geen werk kon vinden. De deur ging open. Al even enthousiast over de pannenkoeken kwam Frederik de woonkamer binnen. Zalig. Net wat ik nodig had. Suiker en koffie. Hij plofte neer op zijn stoel en gaf Dariya een kus. Het was weer plezant vandaag. Een of andere zottin heeft een hele rij ontbijtgranen over de winkelvloer uitgestrooid. Ze was kwaad dat haar favoriete merk er niet was. Het was een potig mens. Ik heb er zelfs blauwe plekken aan overgehouden. Hij trok zijn broekspijp een stukje omhoog en toonde de plek op zijn scheen. Maarten lachte hardop. Ik krijg al stress van jullie verhalen. Ik snap niet hoe jullie dat circus volhouden? Ze grepen alle drie tegelijk naar de stapel pannenkoeken en begonnen te eten. Het werd muisstil aan tafel. Af en toe weerklonken er woordeloze complimenten. De stapel halveerde snel. Maarten gaf als eerste op, snel gevolgd door Dariya. Frederik ging nog even verder en duwde nog drie exemplaren naar binnen. Daarna liet hij zich achterover zakken op zijn stoel. Een diepe zucht volgde. Maarten, jij bent een genie. Ik kan niet meer bewegen.

Maarten dronk