Opdracht voor een snuffelaar

By Alfred Bekker

Opdracht voor een snuffelaar

door Alfred Bekker

 

De omvang van dit boek is gelijk aan 114 paperback pagina's.

 

Wat een gigantische samenzwering hing aan het verhaal van een workaholic wetenschapper, wiens vrouw zich verwaarloosd zou hebben gevoeld, kon privé-detective Stu Tammey aanvankelijk niet doorgronden. Het leek allemaal op een eenvoudige zaak die ook nog eens goed beloond zou worden. Maar dat is precies wat Tammey zich zou hebben afgevraagd, ware het niet dat deze opwindende vrouw zijn zinnen vertroebelde.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Apr 7, 2021
• ISBN: 9781393730484

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Opdracht voor een snuffelaar

door Alfred Bekker

De omvang van dit boek is gelijk aan 114 paperback pagina's.

Wat een gigantische samenzwering hing aan het verhaal van een workaholic wetenschapper, wiens vrouw zich verwaarloosd zou hebben gevoeld, kon privé-detective Stu Tammey aanvankelijk niet doorgronden. Het leek allemaal op een eenvoudige zaak die ook nog eens goed beloond zou worden. Maar dat is precies wat Tammey zich zou hebben afgevraagd, ware het niet dat deze opwindende vrouw zijn zinnen vertroebelde.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker

© by Author

© van deze uitgave 2021 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen in samenwerking met Edition Bärenklau, onder redactie van Jörg Martin Munsonius.

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Gelijkenissen in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Hoofdstuk 1

Ik ben Stu Tammey.

Ik heb precies tachtig littekens op mijn gezicht - één voor elke zes maanden van mijn leven - en sommige mensen denken bijna dat ik een knappe jongen ben.

Ik woon aan de kust in Saguna, waar het zonnig is en alleen onaangenaam wordt als een van die orkanen ons een beetje wind om de oren blaast.

Ik ben privé-detective, verkies revolvers boven pistolen, donker haar boven blondines, en grote snelle auto's boven kleine trage.

En wat beleggingen betreft, verkies ik paardenwedden boven de aandelenhandel, wat mij sociaal kan diskwalificeren in de ogen van sommige snobs.

Ik hou dus van snelle grote auto's, solvabele klanten en klussen waar met weinig moeite veel geld te verdienen valt, wat helaas meestal andersom is.

Ik schrijf nu ook veel zinnen die met 'ik' beginnen, maar ik wil niet dat iemand daar psychologisch over gaat doen. Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen, dat is alles.

Het beste is om opnieuw te beginnen op het moment dat ik haar ontmoette.

Sue Karber - de beste blonde donkerharige vrouw die ik in lange tijd was tegengekomen.

*

Het begon allemaal op de dag dat een jonge vrouw van achter in de twintig mijn kantoor binnenstormde.

Ik had al weken geen echte baan meer gehad. Gewoon wat kleine verzekeringsdingen met valse schadeclaims.

Over jongens die hun toch al vervallen hut zelf in brand hadden gestoken en vervolgens voor een immense schade vergoed wilden worden, of over mensen die een uitkering van hun ziektekostenverzekering kregen, terwijl ze in werkelijkheid zo fit als een hoentje waren.

Dat soort dingen.

Als het tenminste een ontrouwe echtgenoot was geweest die ik had kunnen observeren... Maar zo gaat dat als de economie in het slop zit. Ik zei drie jaar geleden tegen iemand: "Als de gallon benzine voor het eerst boven de 15 pence komt, wordt het kritiek! Dan zullen de oliemaatschappijen zoveel geld uit de zakken van de mensen zuigen dat de meesten niets meer over zullen hebben voor kerels als ik en de echtgenotes zullen liever zelf een oogje in het zeil houden op hun ontrouwe echtgenoten.

Ik had het me gemakkelijk gemaakt, legde mijn voeten op tafel en schoof het raam een beetje omhoog. De waaier was kapot en ik durfde geen nieuwe te halen voordat ik een paar vissen van minstens gemiddelde grootte aan de haak had.

Persoonlijke veiligheid voor een sterretje, bijvoorbeeld. Ik deed dat altijd graag, hoewel het niet zo goed is voor het beeld.

Voor je het weet, word je niet meer gezien als een van de echte stoere jongens en dan krijg je niet de echt goede banen.

Wat dan ook.

U bent Mr. Tammey? vroeg ze, terwijl ze plotseling in de deuropening stond. Meneer Stu Tammey?

Ik ben.

Er was iets aan de manier waarop ze Stu benadrukte. 

In een poging mijn voeten zo snel mogelijk van tafel te krijgen, stootte ik de whiskyfles om, zodat die naar een boog stuiterde.

De laatste slokjes van de edele druppel liepen tussen de vloerplanken van mijn kantoor op 443 Bolder Lane, vierde verdieping.

Het spijt me, zei ik, maar zoals je kunt zien, was ik niet voorbereid op bezoek.

De jonge vrouw droeg een opvallend dikke bril. Afgezien van het feit dat ze stekeblind moet zijn als ze een montuur draagt met zulke flinterdikke glazen, leken ze me bijna perfect.

Een jurk van een vloeiende stof kleefde strak om haar duizelingwekkende rondingen, liet genoeg van haar eindeloos lange benen bloot om ook de rest te kunnen voorstellen - maar niet zo veel dat het goedkoop leek.

De juwelen waren subtiel, net als haar littekens.

Ze moet het hebben laten doen door een hele goede tatoeëerder. Waarschijnlijk bij een van de topwinkels zoals je die in de stad vindt, waar je een mooie trim op je voorhoofd kunt krijgen voor maximaal 5000 pond van Union States of America. Als een eenmalige uitgave, ja, dit was zeker discutabel. Maar zodra je een van deze winkels binnenging, was je effectief gegijzeld door de schoonheidsspecialisten. Dit gold voor zowel mannen als vrouwen. Je werd praktisch gedwongen om elke zes maanden terug te komen om het litteken van een half jaar dat de wet op de burgeridentificatie voorschrijft, te laten maken door een luxe graveur, want hoe ziet één litteken van 5000 pond eruit naast een paar goedkope lijnen die je voor minder dan 20 pond kunt laten trekken bij een drogist aan de snelweg?

Precies!

Goedkoop.

Vooral voor vrouwen, want deze combinatie werd vooral aangetroffen bij de stoepzwaluwen tussen Hyper Lane en Atkins Street.

Precies waar nu de ene grote club na de andere werd geopend en een paar kerels met een echt duister verleden hoopten het echt grote geld te verdienen.

Maar de dame die mijn kantoor was binnengeslopen had niets van die goedkope charme. Haar littekens lieten het zien. Ze had altijd in waardige omstandigheden geleefd. Iets wat ik niet voor mezelf kon zeggen, zoals ik aan mijn gezicht kon zien. Daarom had ik me voorgenomen nooit meer dan twintig pond uit te geven aan een litteken, want mijn gezicht was niet meer te redden, zelfs niet als een van die kunstenaars van vijfduizend pond het zou proberen te verfraaien.

Maar goed, laten we zeggen dat de bovengrens 25 pond is.

Een beetje hygiëne is een must.

In de zekerheid dat mijn brildragende tegenhanger de kleine verschillen die op decoratieve littekens kunnen worden waargenomen waarschijnlijk niet in detail kon registreren, omdat haar gezichtsvermogen daarvoor gewoon niet toereikend was, onderwierp de slang met de bril zowel mij als mijn bureau aan een kritisch onderzoek.

Ik hoop dat u me kunt helpen, Mr. Tammey.

Hangt er helemaal vanaf wat je probleem is.

Je moet me excuseren dat ik zomaar binnenval. De deur stond op een kier, en ik heb geen bel gezien.

Ik weet het. Het is niet de beste buurt hier. Maar het is het beste wat ik me nu kan veroorloven.

Ik dacht dat er altijd een baan was voor een harde vent als jij.

Misschien wel, maar de betalingspraktijken zijn waardeloos geworden.

Ze aarzelde met haar antwoord, wierp een snelle blik uit het raam, en keerde zich toen weer naar mij toe. Haar blik ging over de slapen van haar dikke bril, en ik zag dat ze eigenlijk heel mooie ogen had, als je er niet naar hoefde te staren door twee whiskyglazen die in een horrorframe waren geperst, waardoor ze leken op de goo-goo ogen van de goo-monsters die op de omslagen van pulpbladen stonden afgedrukt.

Mijn naam is Sue Karber, legde ze uit, Ik heb al veel over u gehoord, Mr. Tammey.

Ik hoop alleen maar goede dingen.

Je wordt verondersteld een van de beste te zijn, ondanks een zekere voorliefde voor duistere zaakjes.

Een van de beste? echode ik. De beste!

Als jij het zegt.

De beste P.I. van Saguna.

De beste wat?

Ik was vergeten dat ik te maken had met een persoon die niet vertrouwd was met het jargon dat gebruikt werd door degenen die met de wet te maken hadden. Daarmee bedoelde ik zowel de politie en de rechterlijke macht als boeven en gangsters, wat op het eerste gezicht paradoxaal kan lijken. Maar voor allen was de wet het belangrijkste referentiepunt, en zij stonden er min of meer dicht bij - zij het vanuit verschillende invalshoeken.

P.I., - Privé detective, legde ik haar uit, Wie ik niet kan vinden heeft nooit geleefd.

"Dan ben jij de