Michael Strogoff: de koerier van den Czaar

By Jules Verne

Gedurende een opstand van de Tartaren maakt Michael Strogoff als koerier van de tsaar een spannende tocht mee, die van Moskou naar Irkoetsk in Oost-Siberië leidt. Michael, een dertigjarige militair, wordt door de tsaar gevraagd een boodschap naar diens broer te brengen. Rusland wordt in het oosten onder de voet gelopen door de Tartaren. Deze opstandelingen worden geholpen door een overgelopen ex-officier van het tsaristische leger, Ivan Ogareff. Om hem van dit verraad te behoeden, moet de grootvorst gewaarschuwd worden.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Sep 9, 2019
• ISBN: 9788726132557

Jules Verne

Jules Gabriel Verne was born in the seaport of Nantes, France, in 1828 and was destined to follow his father into the legal profession. In Paris to train for the bar, he took more readily to literary life, befriending Alexander Dumas and Victor Hugo, and living by theatre managing and libretto-writing. His first science-based novel, Five Weeks in a Balloon, was issued by the influential publisher Pierre-Jules Hetzel in 1862, and made him famous. Verne and Hetzel collaborated to write dozens more such adventures, including 20,000 Leagues Under the Sea in 1869 and Around the World in 80 Days in 1872. In later life Verne entered local politics at Amiens, where had had a home. He also kept a house in Paris, in the street now named Boulevard Jules Verne, and a beloved yacht, the Saint Michel, named after his son. He died in 1905.

Book preview

Jules Verne

Michael Strogoff: de koerier van den Czaar

Saga

Michael Strogoff: de koerier van den Czaar

Translated by

Ph.Ch. Pieters-Stemmer

Original title

Michel Strogoff

Copyright © 1876, 2019 Jules Verne and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726132557

1. e-book edition, 2019

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

SAGA Egmont www.saga-books.com – a part of Egmont, www.egmont.com

EERSTE HOOFDSTUK.

Een feest in het Nieuwe Paleis.

— Sire, al weer een telegram.

— Van waar?

— Van Tomsk.

— Is de telegraafdraad voorbij die stad gebroken?

— Hij is sedert gisteren gebroken.

— Zend van uur tot uur een telegram naar Tomsk, generaal, en dat men mij op de hoogte houde.

— Ja, Sire, antwoordde generaal Kissoff.

Deze woorden werden ’s morgens om twee uur gewisseld op het oogenblik, dat een feest, in het Nieuwe Paleis gegeven, in volle gang was.

Door de beslagen glazen der boogvormige ramen verspreidde zich het licht, waarin de zalen schitterden, getemperd en als de weerkaatsing van een brand naar buiten en stak zeer af bij de duisternis, welke sinds eenige uren dit schitterend paleis omhulde.

De voornaamste persoon van het bal, hij die het feest gaf en aan wien generaal Kissoff een titel toegekend had, was eenvoudig in een officiers-uniform der jagers van de garde gekleed.

Dit personage, groot van gestalte, met een vriendelijk uiterlijk, een kalm gelaat, doch met een voorhoofd, dat zorgen verried, ging van de eene groep naar de andere, maar sprak weinig, en scheen zelfs slechts een flauwe aandacht te wijden, hetzij aan de vroolijke gesprekken der jonge genoodigden, hetzij aan de meer ernstige der hooge staatsambtenaren, of der afgezanten, die bij hem de voornaamste staten van Europa vertegenwoordigden.

Generaal Kissoff wachtte evenwel tot de officier, aan wien hij zooeven het telegram uit Tomsk had medegedeeld, hem het bevel zou geven zich te verwijderen, doch deze bleef het stilzwijgen bewaren. Hij had het telegram genomen, het gelezen en zijn gelaat werd hoe langer hoe somberder. Hij bracht zijn hand zelfs onwillekeurig aan het gevest van zijn degen en vervolgens aan zijn oogen, die hij een oogenblik bedekte.

— Dus, hernam hij, na generaal Kissoff naar het venster geleid te hebben, — zijn wij sedert gisteren niet meer in verbinding met den grootvorst?

— Neen, Sire.

— Maar de troepen der provinciën van de Amoer en van Irkoetsk, alsmede die van Transbaikalië, hebben order ontvangen onmiddellijk, naar Irkoetsk op te rukken. Dit bevel is met het laatste telegram gegeven, waarmee wij gene zijde van het meer Baïkel konden bereiken.

— Wat de gouvernementen van de Jeniseï, van Omsk, van Semipalatinski, van Tobolsk betreft, zijn wij altijd nog met hen in rechtstreeksche verbinding sedert het begin van den inval?

— Ja, Sire.

— En heeft men geen enkel bericht van den verrader Ivan Ogareff?

— Geen enkel, antwoordde Kissoff. — De directeur van politie kan niet met zekerheid bevestigen of hij de grenzen over is of niet.

— Dat zijn signalement dan onmiddellijk opgezonden worde naar alle telegraafkantoren, waarmede de draad nog in gemeenschap is!

— De bevelen van Uwe Majesteit zullen oogenblikkelijk ten uitvoer worden gebracht, antwoordde generaal Kissoff.

— Geen woord over dit alles!

Na een teeken van eerbiedige instemming gegeven en een diepe buiging gemaakt te hebben, mengde zich de generaal onder de menigte, en verliet hij weldra de zalen, zonder dat zijn vertrek werd opgemerkt.

Wat den officier betreft, hij bleef eenige oogenblikken peinzend staan, en toen hij zich weer onder de verschillende groepen van militairen en staatslieden kwam mengen, die zich op verscheidene punten der zalen hadden gevormd, had zijn gelaat al de kalmte hernomen, die hem een oogenblik verlaten had.

Evenwel was het ernstige feit, dat tot deze snel gewisselde woorden aanleiding gegeven had niet zoo onbekend, als de officier der jagers van de garde en generaal Kissoff meenden. Men sprak er wel is waar niet officieel, ja zelfs niet officieus over, doch eenige hooge personages waren van de gebeurtenissen, die over de grenzen plaats vonden, min of meer juist onderricht geworden. In alle geval, hetgeen zij misschien slechts ten naastenbij wisten, hierover spraken in stilte twee genoodigden, die zich op deze receptie in het Nieuwe Paleis noch door uniform noch door eenige decoratie onderscheidden. Deze schenen vrij juiste inlichtingen ontvangen te hebben.

Van deze beide mannen, was de eerste een Engelschman, de andere een Franschman.

De Engelschman was correspondent van de Daily Telegraph, en de Franschman, correspondent van . . . . Van welk dagblad of van welke dagbladen, dit zeide hij niet, en wanneer men ’t hem vroeg, dan antwoordde hij vroolijk weg, dat hij met zijn „nicht Madeleine" briefwisseling hield.

De Fransche correspondent heette Alcide Jolivet. Harry Blount was de naam van den Engelschen correspondent. Zij ontmoetten elkander voor den eersten keer op het feest in het Nieuwe Paleis, waarvan zij in hun dagblad een verslag moesten geven. Het verschil van hun karakter, gevoegd bij een zekere jalousie de métier, moest hun vrij weinig genegenheid voor elkander inboezemen. Evenwel vermeden zij elkander niet en zochten veeleer elkander wederkeerig te polsen omtrent het nieuws van den dag. Zij waren, alles wel beschouwd, twee jagers, op hetzelfde jachtveld, met gelijke behoedzaamheid jagende. Hetgeen de een miste, kon door den anderen geschoten worden en dezen tot voordeel strekken; — ook hun eigenbelang bracht mee dat zij in de gelegenheid waren, elkander te zien en te verstaan.

Dien avond lagen zij dus beiden op de loer. Er was werkelijk iets in de lucht.

De twee correspondenten geraakten gedurende het bal met elkander in gesprek, eenige oogenblikken nadat generaal Kissoff zich verwijderd had, en beproefden elkander een weinig te polsen.

— Dit feest in betooverend, zeide, op een beminnelijken toon, Alice Jolivet, die met deze bij uitnemendheid Fransche spreekwijze het gesprek begon.

— Ik heb reeds getelegrapheerd: Splendid! antwoordde Harry Blount koel, die dit woord gebruikte, omdat het in het bijzonder elke soort van bewondering van den burger van het Vereenigde Koninkrijk uitdrukt.

— Ik heb evenwel gemeend, voegde Alcide Jolivet er bij, — tegelijkertijd aan mijn nicht te moeten seinen. . . . .

— Uw nicht! . . . . herhaalde Harry Blount met verwondering, terwijl hij zijn collega in de rede viel.

— Ja, hernam. Alcide Jolivet, mijn nicht Madeleine. — Met haar houd ik een briefwisseling. Mijn nicht is gaarne snel en goed onderricht! . . . . Ik heb dus gemeend haar te moeten seinen, dat ik, gedurende het feest, een zekere somberheid op het gelaat van den vorst heb bespeurd.

— Wat mij betreft, hij is mij nog al schitterend voorgekomen, antwoordde Harry Blount, die misschien zijn gedachte hieromtrent wilde verbergen.

— En natuurlijk hebt gij hem doen schitteren in de kolommen van de Daily Telegraph?

Op dit oogenblik naderde generaal Kissoff, die binnenkwam, schielijk den officier der jagers van de garde.

— Wel? vroeg deze driftig, zooals hij den eersten keer gevraagd had.

— De telegrammen gaan niet verder dan Tomsk, Sire.

— Een koerier, terstond!

De officier verliet de groote zaal en ging naar zijn werkvertrek.

De officier opende driftig het venster, alsof er geen zuurstof meer in zijn longen aanwezig was, en ging op een ruim balkon van de zuivere lucht genieten, die men in een heerlijken nacht van den maand Juli, inademt.

In den helderen maneschijn zag hij een versterkte ruimte zich afronden, waarin zich twee hoofdkerken, drie paleizen en een tuighuis verhieven. Een kleine rivier, met kronkelenden loop, weerkaatste hier en daar de stralen van den maan. Het geheel vormde een merkwaardig mozaiek van verschillend geverfde huizen, samengevat als in een uitgestrekte lijst van tien mijlen.

Deze rivier was de Moskowa, die stad was Moskou, die versterkte ruimte was het Kremlin, en de officier der jagers van de garde, die met over elkander geslagen armen, met een peinzend gelaat, onverschillig naar het gedruis luisterde, dat zich uit het Nieuwe Paleis over de oude moskovische stad verspreidde, was de czaar.

Dat de czaar zoo onverwachts de zalen van het Nieuwe Paleis verlaten had, op het oogenblik dat het feest, dat hij aan de burgerlijke en militaire autoriteiten van Moskou gaf, in volle gang was, kwam doordat ernstige gebeurtenissen aan gene zijde van den Oeral plaats vonden. Er viel niet meer aan te twijfelen, dat een geduchte inval de Siberische provinciën aan het Russisch bestuur dreigde te ontrukken.

Aziatisch Rusland of Siberië beslaat een oppervlakte van vijfhonderd zestig duizend mijlen, en telt ongeveer twee millioen inwoners. Het strekt zich uit van het Oeralgebergte, dat het van het Europeesch Rusland scheidt, tot de kusten van de Stille Zuidzee. Deze uitgestrekte steppen, die meer dan honderdtien graden van het Westen naar het Oosten beslaan, zijn tegelijkertijd een strafkolonie voor misdadigers en een ballingsoord voor hen die tot uitzetting zijn veroordeeld.

Twee gouverneurs vertegenwoordigen de oppermacht van den czaar in dit uitgestrekte land. De een houdt zijn verblijf te Irkoetsk, de hoofdplaats van Oost-Siberië; de andere te Tobolsk, de hoofdstad van West-Siberië.

Geen spoorweg doorloopt deze onmetelijke vlakten, waarvan eenige buitengewoon vruchtbaar zijn. Geen spoor staat de kostbare mijnen ten dienste. Men reist er in tarentass of in telega des zomers; in sleden des winters.

Een enkele gemeenschap bestaat er tusschen de westelijke en oostelijke grenzen van Siberië door middel van een draad, die meer dan 8.536 kilometer lang is. Deze draad nu, tusschen Jekaterinenburg en Nikolaevsk, was afgesneden, eerst aan gene zijde van Tomsk, en eenige uren later tusschen Tomsk en Kolyvan.

Daarom had de czaar, na de mededeeling die generaal Kissoff hem voor de tweede maal gedaan had, slechts met deze enkele woorden geantwoord: „Een koerier, terstond!"

De czaar stond eenige oogenblikken onbeweeglijk aan het venster van zijn werkkamer, toen de kamerdienaar opnieuw de deur opende. De grootmeester van politie verscheen op den drempel.

— Treed binnen, generaal, zei de czaar kortaf, — en zeg mij al wat gij weet van Ivan Ogareff.

— Het is een uiterst gevaarlijk man, Sire, antwoordde de grootmeester van politie.

— Hij had den rang van kolonel?

— Ja, Sire.

— Het was een schrander officier?

— Zeer schrander, maar ook zeer eerzuchtig, die voor niets terugdeinsde. Hij heeft zich eens met kuiperijen ingelaten, en is toen door den grootvorst van zijn rang ontzet, en vervolgens naar Siberië verbannen.

— Op welk tijdstip?

— Twee jaar geleden. Na zes maanden in ballingschap geweest te zijn, heeft uwe Majesteit hem genade geschonken, en is hij in Rusland teruggekomen.

— En is hij sedert dat tijdstip niet naar Siberië teruggekeerd?

— Ja Sire, hij is er teruggekeerd, doch ditmaal vrijwillig, antwoordde de grootmeester van politie.

— Is Ivan Ogareff, vroeg de czaar, — niet een tweede maal in Rusland teruggekeerd, na die reis in de Siberische provinciën, een reis waarvan het ware doel onbekend is gebleven?

— Hij is er teruggekeerd.

— En sedert zijn terugkeer, heeft de politie zijn spoor verloren?

— Neen, Sire.

— Waar was Ivan Ogareff het laatst?

— In het gouvernement Perm.

— In welke stad?

— In Perm zelf.

— Wat voerde hij daaruit?

— Hij scheen daar niets uit te voeren, en zijn gedrag gaf niet de minste aanleiding tot verdenking.

— Stond hij niet onder toezicht der hooge politie?

— Neen, Sire.

— Wanneer heeft hij Perm verlaten?

— Omstreeks den maand Maart.

— En sedert dit tijdstip weet men niet waar hij gebleven is?

— Dat weet men niet.

— Nu, ik weet het! antwoordde de czaar. — Naamlooze berichten, die niet door de bureaux der politie gegaan zijn, zijn mij toegezonden, en volgens de feiten, die op het oogenblik aan gene zijde der grenzen plaats grijpen, heb ik alle reden te gelooven, dat zij juist zijn!

— Wil Uwe Majesteit hiermede zeggen, riep de grootmeester van politie uit, — dat Ivan Ogareff de hand heeft in den inval der Tartaren?

— Ja, generaal, en ik zal u vertellen, hetgeen gij niet weet. Ivan Ogareff, na het gouvernement Perm verlaten te hebben, is het Oeral-gebergte overgetrokken. Hij is Siberië binnengedrongen, in de Kirgiesche steppen, en hij heeft beproefd de zwervende stammen in opstand te brengen. Hij is toen weer naar het zuiden getrokken, tot in het vrije Turkestan. Daar, in de Khanaten Bokhara, Khokland, Koendoez, heeft hij hoofden gevonden die bereid waren hun Tartaarsche horden in de Siberische provinciën te doen binnendringen en een algemeenen inval in het Russische rijk in Azië uit te lokken. De beweging is heimelijk op touw gezet, doch zij is als een bliksemslag uitgebarsten, en op het oogenblik zijn de wegen en middelen van verkeer tusschen West- en Oost-Siberië afgesneden! Daarenboven wil Ivan Ogareff, dorstende naar wraak, een aanslag op het leven van mijn broeder doen!

— Uwe Majesteit, zeide de generaal, — heeft zonder twijfel bevelen gegeven dien inval zoo snel mogelijk af te slaan?

— Ja, antwoordde de czaar. — Het laatste telegram, dat Nyni-Oedinsk heeft kunnen bereiken, heeft de troepen van de gouvernementen Jeniseïsk, Irkoetsk, Iakoetsk, die der provinciën van de Amoer en van het meer Baïkal in beweging moeten brengen. Tegelijkertijd trekken de regimenten van Perm en van Nyni-Novgorod en de grenskozakken met geforceerden marsch naar het Oeralgebergte op; doch, ongelukkig zullen verscheidene weken verloopen alvorens zij zich tegenover de Tartaarsche kolonnes bevinden!

— En is de broeder van Uwe Majesteit, Zijne Keizerlijke Hoogheid, de grootvorst, op het oogenblik in het gouvernement Irkoetsk, niet meer in rechtstreeksche verbinding met Moskou?

— Neen.

— Maar hij moet toch, door de laatste telegrammen weten, welke maatregelen Uwe Majesteit genomen heeft en welke hulp hij te wachten heeft van de gouvernementen, die het dichtst bij dat van Irkoetsk gelegen zijn.

— Hij weet zulks, antwoordde de czaar, — maar hetgeen hij niet weet is dat Ivan Ogareff, terwijl hij de rol van oproerling speelt, ook die van verrader vervult, en dat hij in hem een persoonlijken en verbitterden vijand heeft. Aan den grootvorst heeft Ivan Ogareff zijn eerste ongenade te danken, en het ergste van alles is dat hij dien man niet kent. Het plan van Ivan Ogareff is dus om zich naar Irkoetsk te begeven, en daar, onder een valschen naam, zijn diensten aan den grootvorst aan te bieden. Na zijn vertrouwen gewonnen te hebben, zal hij de stad overleveren en met haar mijn broeder, wiens leven rechtstreeksch bedreigd is. Dit weet ik door berichten; dit weet de grootvorst niet en dit moet hij weten!

— Welnu, Sire, een schrander, moedig koerier . . . .

— Ik wacht hem.

De eenige werkzame kracht, die noch koude, noch warmte ducht, die noch door de gestrengheid van den winter, noch door de brandende hitte van den zomer kan tegengehouden worden, die met de snelheid van den bliksem vliegt, de electrische stroom namelijk, kon niet meer door de steppen heensnellen, en het was onmogelijk