’n Boer maak ’n plan Die stille groei van plaastoerisme
Êrens in die meeste van ons se geheue is daar ’n plek waar die lewe se ritmes stadiger klop – ’n plek waar jy soggens opstaan sodra die son sy gesig wys en sawens vroeg loop lê vir ’n nagrus soos g’n ander.
Die plaaskuiers van my kinderjare kan ek glashelder voor my geestesoog oproep. Ek ruik nou nog die misvure van ons Vrystaatse familieplaas op knypkoue, rypwit wintersoggende, hoor die beeste en skape en hoenders, en voel hoe die stoom van die beker koffie waarom my hande geklem is, my bevrore neuspunt laat ontdooi.
As mense moeg raak vir die lewe in die stad en wegbreek vir ’n gesonde dosis platteland, is hulle geneig om die pad te vat na ’n dorpie. En hoewel dorptoerisme gewild is en altyd gewild sal bly, is daar ’n eenvoudiger, sielsverrykende alternatief wat deesdae al hoe meer op die voorgrond begin tree: plaastoerisme, in Engels bekend as agritourism.
Dit is doodeenvoudig pure plaas!
Toerismeboere
Die landbou, weet ons almal, is nié vir sissies nie: Boere is nie net afhanklik van wind en weer en reën nie, maar moet ook baie ander uitdagings uniek aan Suid-Afrika te bowe kom. Daarom begin al hoe meer boere kyk na die moontlikheid om nuwe are van inkomste te ontgin. In die proses deel hulle met besoekers daardie plaasbestaan waarna so baie mense smag.
Jacqui Taylor, stigter en besturende direkteur van Agritourism Africa, is ons plaastoerisme se mees passievolle profeet. Jacqui het
