MY MENSE; MY INSPIRASIE
AS ’n jong kannetjie van Kraaifontein, daar aan die soom van die N1-snelweg tussen Kaapstad en die Paarl, het hy Afrikaanse dramareekse verslind.
Sy ma, Thelma, het dit getrou vir hom opgeneem, en dan het hy sy sit voor die kassie gekry en hom in die lief en leed van Amalia verdiep of hom deur die storielyn van Onder draai die duiwel rond laat meesleur.
Sy gunstelingreekse het hy oor en oor gekyk; hy kan jou steeds vertel wat in elke episode gebeur het. Tog het iets geskort. “Bruin mense,” vertel hy met klem, so asof die besef opnuut weer by hom posvat. “Want al die reekse was wit.”
