Kaaps se krag só gevier
Afrikaanssprekendes van ’n sekere ouderdom is onwillekeurig bekend met die wordingsgeskiedenis van hul – ons – taal. Van ’n taal wat in die volksmond al verder wegdryf van sy Europese wortels en dit tog nooit volledig ontgroei nie, van vroeë taalpioniers en -patriotte, van ’n taalstryd om erkenning, van standaardisering en vestiging in die hoër funksies van ’n ampstaal.
In sy klem op één variëteit van Afrikaans – Standaardafrikaans – het daardie wordingsgeskiedenis egter by die ryk erfenis van ander variëteite verbygekyk. Soos aspekte van Suid-Afrika se geskiedenis in die verlede onderbeklemtoon of misverstaan is, so ook met die geskiedenis van taal. En nie net die geskiedenis nie: ook dit wat ons nou daaruit kan leer en verstaan.
En veral skrywers, digters, taalkunstenaars
