Gesigte van die agterpad
Daar’s reën in die Karoo…
Dit is ’n koue, nat Augustusoggend tussen Beaufort-Wes en Fraserburg. Voor in die grondpad staan ’n ligblou lorrietjie. Op die tweevlaklaaibak is ’n klomp jong merino’s, en aan die kant van die laaibak hang ’n ouerige man. Ek hou stil, vra of ek kan help. Sy bruin weermagjas lyk nat en hierdie stuk Karoo is nog skoon van selfoonsein. Alles reg, alles reg, sê hy daar uit die fyn reën. Ek staan rond, want die lammers se nat wol en die Karoo se nat bossies laat voel my binnekant vars en anders.
“Piet le Roux.” Die oom se hand voel skurf, soos die aarde. “Dankie vir die lekker reën wat jy gebring het. Gee jy om as ek my pyp opsteek?”
Die rook klou vas aan die nat wol, die veld, oom Piet se nat weermagjas en laat my vergeet van die kere wat ek langs die pad gestop het en mense nie dankie gesê het nie.
My vrou weet al: As ons van Bloemfontein af see toe ry, kan dit enigiets van twee tot vyf dae vat om daar uit te kom. Dit is my skuld: Ek
