De verpotte tuinier - Agatha Raisin

By M.C. Beaton

'De verpotte tuinier' is een humoristische roman met geestige dialogen en een boeiende cast van personages. Geschikt voor fans van gezellige mysterieromans en vooral voor iedereen die houdt van eigenzinnige amateurdetectives en idyllische Engelse dorpjes.Wanneer de Engelse Agatha Raisin terugkeert naar haar woonplaats Carsely doet ze een onaangename ontdekking. Er is een nieuwe bewoner in het dorp gekomen, genaamd Mary Fortune; een prachtige blondine met uitzonderlijk organisatie- én tuiniertalent. Het hele dorp is meteen weg van Mary en zo ook James, de charmante buurman van Agatha. Wanhopig probeert Agatha de aandacht van James weer naar zich toe te trekken, maar met haar matige kennis van tuinieren wil dat niet meteen lukken. Met smacht wacht Agatha op een nieuwe moordzaak om James te herinneren aan haar talent voor het oplossen van mysteries. Niet lang daarna worden de tuinen van verschillende dorpsbewoners overhoop gehaald, en dan valt ook het eerste slachtoffer. Agatha krijgt waar ze op hoopte en samen met James gaat ze op zoek naar de dader. De Agatha Raisin-boeken zijn bewerkt als televisieserie. Bij het verschijnen van deze vertaling is het vierde seizoen te zien op BBC First.Agatha Raisin is van huis uit een PR specialist, maar heeft een uitzonderlijk talent voor het oplossen van moordzaken. In haar woonplaats Carsely woont ze in haar cottage samen met haar katten. Dit lijkt een saai bestaan, maar 'gelukkig' blijft het nooit lang rustig in het dorp. Agatha lost de ene na de andere moordzaak op. Vaak alleen, en soms met behulp van haar buurtbewoners. De 'Agatha Raisin' boekenserie van M.C. Beaton is tevens verfilmd in de gelijknamige Sky One serie 'Agatha Raisin'.

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jul 2, 2023
• ISBN: 9788728347515

Book preview

M.C. Beaton

De verpotte tuinier

Agatha Raisin

SAGA Egmont

De verpotte tuinier - Agatha Raisin

Original title: Agatha Raisin and the Potted Gardener

Original language: English

Copyright © M.C. Beaton Limited 1994.

The names M.C. Beaton and Agatha Raisin are trademarks of M.C. Beaton Limited. All rights reserved. The right of M.C. Beaton to be identified as the author of the work has been asserted by her in accordance with the Copyright Designs and Patents Act 1988 and equivalent laws worldwide.

Cover image: Shutterstock

Copyright ©1994, 2023 M.C. Beaton and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728347515

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Voor Jane, met liefde

De auteur wil Nic Decker van het Batsford Garden Centre graag bedanken voor zijn hulp bij het uitkiezen van de planten voor Agatha’s instant-tuin.

HOOFDSTUK 1

Een milde, natte winter ging langzaam over in voorjaar, toen Agatha Raisin langzaam naar huis reed naar het dorp Carsely na een lange vakantie. Ze overtuigde zich ervan dat ze een fantastische tijd had gehad weg van dit dooie dorp. Ze was naar New York geweest, daarna naar de Bermuda’s, daarna naar Montreal en toen rechtstreeks naar Parijs en daarvandaan naar Italië, Griekenland en Turkije. Al was ze een rijke vrouw, ze was het niet gewend om zoveel geld aan zichzelf uit te geven en voelde zich vreemd genoeg schuldig. Voorheen was ze altijd op de duurdere, georganiseerde vakanties gegaan, waar ze met een groep was. Dit keer was ze alleen gegaan. Carsely had haar het zelfvertrouwen gegeven, tenminste, dat had ze gedacht, om vrienden te maken, maar het leek wel alsof ze die nu al vervagende weken doorgebracht had óf in hotelkamers, óf op hardnekkig eenzame expedities naar toeristische plekken.

Maar ze wilde niet toegeven dat ze het eenzaam had gehad, evenmin als dat ze wilde toegeven dat haar lange afwezigheid iets te maken had met haar buurman, James Lacey.

Na de afronding van waar ze liefdevol aan terugdacht als mijn allerlaatste zaak had ze te veel gedronken in het plaatselijke café met een van de vrouwen uit het dorp, en toen ze thuiskwam had ze een bot gebaar gemaakt naar James, die voor zijn deur stond.

Weer nuchter en vol spijt had ze de volgende dag nederig haar excuses aangeboden aan deze aantrekkelijke, vrijgezelle buurman en dat excuus was rustig geaccepteerd. Maar de vriendschap was gedaald tot een lauwe manier van kennissen zijn. Hij praatte kort met haar als hij haar in de pub of in de dorpswinkel tegenkwam, maar hij kwam niet meer langs om koffie te drinken en als hij in zijn voortuin aan het werk was en haar aan zag komen in het straatje, dook hij gauw naar binnen. Op de een of andere manier, weg van de vriendelijke invloed van Carsely, was haar oude karakter weer teruggekomen, namelijk stekelig, agressief en veroordelend. Haar katten zaten in een mandje op de achterbank. Ze was gestopt bij het kattenpension om ze op te halen op weg naar huis. Hoewel ze nog steeds getrouwd was, al had ze haar man jaren niet gezien, wilde ze dat ook niet en was ze zijn bestaan al bijna vergeten, voelde ze zich precies de oude vrijster van het dorp, met katten en al.

Het dorp Carsely lag er vredig bij in het waterige zonnetje. Er kwam rook uit de schoorstenen. Ze reed de rommelige hoofdstraat waaruit bijna heel Carsely bestond in, behalve dan wat straatjes die ervan afliepen en een stuk met gesubsidieerde huurhuizen aan de buitenkant, en draaide met een scherpe bocht Lilac Lane in, waar haar met riet bedekte cottage stond. James Lacey woonde naast haar. Er kwam rook uit zijn schoorsteen. Haar hart maakte een sprongetje. Wat verlangde ze ernaar om voor zijn deur te stoppen en Ik ben weer thuis te roepen, maar ze wist dat hij dan de deur uit zou komen, haar ernstig zou bekijken en zoiets zou zeggen als Fijn dat je terug bent en daarna weer naar binnen zou gaan.

Met haar katten, Boswell en Hodge, in hun mandje, ging ze haar cottage in. Die rook sterk naar schoonmaakmiddel en desinfectiemiddel: haar toegewijde werkster, Doris Simpson, had het rijk alleen gehad terwijl Agatha weg was. Ze gaf de katten te eten en liet ze naar buiten, pakte haar koffers uit de auto en deed haar kleren in de wasmand en haalde toen een serie kleine pakjes tevoorschijn, cadeautjes voor de dames van Carsely.

Voor de domineesvrouw, Mrs. Bloxby, had ze een heel mooie zijden sjaal gekocht in Istanboel. Omdat ze naar wat gezelschap verlangde, besloot Agatha naar de pastorie te wandelen en die aan haar te geven.

De zon was al onder en de pastorie zag er donker en rustig uit. Agatha werd ineens bang. Ondanks haar harde gedachten over Carsely, kon ze zich het dorp niet voorstellen zonder de vriendelijke domineesvrouw. Wat als de dominee naar een ander dorp was overgeplaatst terwijl zij, Agatha, weg was?

Agatha was een gezette vrouw van middelbare leeftijd met een strijdlustig gezicht en kleine, beerachtige oogjes. Haar haar, bruin en gezond, was op een korte en vierkante manier geknipt, zoals ooit geïntroduceerd in de hoogtijdagen van Mary Quant, en sindsdien niet veel veranderd. Haar benen waren goed en ze had dure kleding, maar niemand die haar zo hoopvol op de stoep van de pastorie zag staan, zou denken dat er zo’n verlangen naar een vriendelijk persoon lag onder al die gepantserde lagen waarmee Agatha zich al die jaren had beschermd tegen de buitenwereld.

Ze klopte aan en was blij dat ze binnen voetstappen hoorde naderen. De deur ging open en Mrs. Bloxby stond daar te lachen naar Agatha. De domineesvrouw had een vriendelijk gezicht. Haar bruine haar, dat ze laag in haar nek droeg in een ouderwetse knot, was bruin gemengd met grijs.

Kom binnen, Mrs. Raisin, zei ze met die speciale glimlach van haar waardoor haar hele gezicht oplichtte. Ik ging net thee drinken.

Omdat ze even vergeten was hoe het was om aardig gevonden te worden, smeet Agatha het ingepakte cadeautje naar haar toe en zei nors, Dit is voor jou.

O, wat aardig! Maar kom binnen. De domineesvrouw ging haar voor naar de zitkamer en stak een paar lampen aan. Agatha voelde zich alsof ze thuiskwam en zonk neer in de zachte kussens van de sofa, terwijl Mrs. Bloxby een blok hout op het smeulende vuur gooide en ervoor zorgde dat het vlam vatte met de pook.

Mrs. Bloxby pakte het cadeautje uit en riep verrukt uit over de zijden sjaal, die glom van goud en blauw en rood: Wat exotisch! Ik ga hem ‘s zondags naar de kerk dragen en de hele gemeente zal jaloers op me zijn. Thee en scones, denk ik. Ze ging de kamer uit en Agatha kon horen hoe ze Liefste, Mrs. Raisin is terug, tegen de dominee riep. Agatha hoorde een gemompeld antwoord.

Na zo’n tien minuten kwam Mrs. Bloxby terug met een blad met thee en scones. Alf kan er niet bij komen. Die is bezig met zijn preek.

Agatha bedacht zuur dat de dominee altijd ergens mee bezig was als zij kwam.

En, zei Mrs. Bloxby, vertel me alles over je reis. Agatha schepte op over de plaatsen waar ze geweest was en hoopte dat ze zo het beeld schiep van een wereldwijze reiziger. En daarna, terwijl ze met een beboterde scone zwaaide, zei ze uit de hoogte, Ik neem aan dat hier niet veel gebeurd is?

O, wij hebben hier zo onze kleine gebeurtenissen, zei de domineesvrouw. Er is een nieuwkomer, Mrs. Mary Fortune. Die heeft het huis van die arme Mrs. Josephs gekocht en daar heel wat aan opgeknapt. Ze is ook heel goed in tuinieren.

Dat tuintje van Mrs. Josephs stelde niet zoveel voor, zei Agatha.

Er ligt heel wat ruimte aan de voorkant, Mrs. Fortune heeft daar al wat aangelegd en ze heeft een kas laten bouwen achter het huis, aan de keuken vast. Daar kweekt ze tropische planten. Ze kan ook heel goed bakken. Mijn scones stellen niets voor in vergelijking met die van haar.

En wat doet Mr. Fortune?

Er is geen Mr. Fortune. Ze is gescheiden.

Hoe oud?

Dat is lastig te zeggen. Ze ziet er opvallend goed uit en draagt veel bij aan de vergaderingen van onze Horticultural Society. Zij en Mr. Lacey zijn beiden zulke goede tuiniers.

De moed zonk Agatha in de schoenen. Ze had een beetje gehoopt dat James haar misschien gemist had. Maar nu leek het erop dat hij leuk bezig geweest was met een aantrekkelijke gescheiden vrouw met een passie voor tuinieren.

De vriendelijke stem van Mrs. Bloxby ging door met ander nieuws uit het dorp, maar Agatha’s hoofd had het nu te druk om veel te horen van wat ze zei. Agatha’s belangstelling voor James Lacey was zowel competitief als romantisch. Omdat ze best nuchter was, zou ze zelfs hebben kunnen accepteren dat James Lacey niet in haar geïnteresseerd was, maar het noemen alleen al van deze nieuwkomer wakkerde al haar strijdlust aan.

De stem van de dominee klonk van achter uit het huis. Krijgen we nog wat te eten vanavond?

Zo meteen, schreeuwde Mrs. Bloxby. Wilt u misschien mee-eten, Mrs. Raisin?

Ik had niet door dat het al zo laat was. Agatha stond op. Nee, maar evengoed bedankt.

Agatha liep terug naar haar cottage en liet de katten naar binnen uit de achtertuin. Ze kon niet veel zien van de tuin, omdat het donker geworden was. Ze had er vorig jaar wat struiken en bloemen ingezet. Agatha was meer van het instant-tuinieren – dat wil zeggen, iemand die planten bij een tuincentrum koopt die al opgekweekt zijn. Om mee te kunnen doen, zou ze een echte tuinier moeten worden. Echte tuiniers hadden kassen en kweekten hun planten op uit zaadjes. En ze kon maar beter ook lid worden van de Horticultural Society.

Om meer over de tegenstander aan de weet te komen, reed Agatha de volgende dag naar Moreton-in-Marsh, kocht een cake bij de bakker en reed toen terug naar Carsely, op weg naar het huis van de nieuwkomer, een schattig onopvallend huis in een rijtje Victoriaanse cottages aan het eind van het dorp. Toen ze het tuinhek opendeed, herinnerde ze zich ongemakkelijk de laatste keer dat ze door dat hekje ging en vervolgens Mrs. Josephs, de bibliothecaresse, aantrof, die vermoord was. Er was een uitbouw aan de voorkant van het huis gemaakt, een soort serre, voornamelijk van glas, vol planten en bloemen en rotanmeubels.

Met de cake in haar hand belde Agatha aan. De vrouw die opendeed liet bij Agatha de moed in de schoenen zinken. Het was ongetwijfeld een aantrekkelijke vrouw, met een glad gezicht zonder rimpels, blond haar en helderblauwe ogen.

Ik ben Agatha Raisin. Ik woon in de Lilac Lane, naast Mr. Lacey. Ik ben net terug van vakantie en hoorde dat u nieuw bent in het dorp, dus ik heb een cake meegebracht.

Wat ontzettend aardig van u, straalde Mary Fortune. Kom binnen. Natuurlijk heb ik van u gehoord. U bent onze Miss Marple. Er was iets in de manier waarop ze dat zei en de taxerende blik die ze had, waardoor Agatha dacht dat ze niet vergeleken werd met deze beroemde romanfiguur vanwege haar kwaliteiten als detective, maar meer vanwege haar leeftijd.

Mary ging haar voor naar de charmante woonkamer. Er hingen boekenplanken aan de muur. Kamerplanten stonden er groen en gezond bij en er brandde een stevig haardvuur. Er hing een huiselijke baklucht. Agatha kon James hier bijna op zijn gemak zien zitten, met zijn lange benen voor hem uitgestrekt. Ik schrijf uw telefoonnummer even op, zei Agatha, deed haar grote handtas open en pakte een opschrijfboekje, een pen en haar bril. Ze wilde niet per se het telefoonnummer van Mary hebben, maar zocht een excuus om haar bril op te zetten en te kijken of het gezicht van de nieuwkomer zo ongerimpeld was als het leek te zijn.

Mary gaf haar nummer en Agatha keek naar haar en tuurde door haar bril. Nou, nou, nou, dacht Agatha. Daar gaan we dan! Dat was zeker weten een facelift. Er was iets met die plastic gladheid van de huid. Haar haar was geverfd, maar door een expert, dus het was eerder blond met highlights dan het gewone effen blondeerwerk.

Ik heb gehoord dat je lid bent van de Horticultural Society, zei Agatha, die haar bril afdeed en weer in de koker stopte.

Jawel, ik ben trots om ook wat voor het dorp te doen. Ik heb veel aan Mr. Lacey. U kent Mr. Lacey natuurlijk. Het is uw buurman.

"O, we zijn hele goede vrienden," zei Agatha.

Echt? Maar we moeten die cake die u meegebracht hebt nog proeven. Mary stond op. Ze had een groene trui en een groene broek aan en ze had een perfect figuur.

De bel ging. Over James gesproken, daar zul je hem hebben, zei Mary. Hij komt vaak langs.

Agatha streek haar rok glad. Ze besefte dat ze niet de moeite had genomen om make-up op te doen. Agatha wist dat er vrouwen waren die het geluk hadden geen make-up nodig te hebben, en dat zij niet een van die gelukkigen was.

James Lacey kwam binnen. Heel even zag je een flits van teleurstelling in zijn ogen toen hij Agatha zag. James Lacey was een heel lange man van in de vijftig. In zijn dikke zwarte haar zat maar een spoortje grijs. Zijn ogen waren, zoals die van Mary, helderblauw. Hij kuste Mary op haar wang, lachte naar Agatha en zei, Welkom thuis. Heb je een leuke vakantie gehad?

Mrs. Raisin heeft een cake meegenomen, kwam Mary ertussendoor. Ik maak wat thee, dan kunnen jullie even praten.

James lachte naar Mary zonder haar echt aan te kijken, alsof hij ernaar verlangde om