Later

By Lisette van de Heg

Toen Ben Vervoort zes jaar en drie weken oud was, verdween zijn moeder.

Het verdwijnen van Bens moeder tekent de levens van hem en zijn vader. Samen proberen ze er het beste van te maken. Ze knappen een oud busje op en tijdens de vakanties trekken ze eropuit.

Tientallen jaren later besluit Ben in een opwelling om opnieuw samen met zijn vader een reis te maken met de bus. Tijdens de tocht komt er steeds meer aan het licht over Bens moeder en wat er is gebeurd.

De reis loopt uit op meer dan alleen een zoektocht naar de waarheid over zijn moeder en Ben vindt iets waarvan hij niet wist dat hij het zocht.

• Language: Nederlands
• Publisher: E.C Books
• Release date: Mar 7, 2023
• ISBN: 9789493283039

Lisette van de Heg

In 2009 debuteer Lisette van de Heg met haar roman Mara, waarvoor sy die Christelike Boekprys in Holland gewen het. Die boek is vertaal in vyf tale, onder andere Duits en Engels. Van de Heg is opgelei as tandartsassistent. Sy is getroud, het twee kinders en woon saam met haar gesin in Barneveld.

Book preview

Proloog

Ben lag in bed en zijn moeder zat naast hem. Hij keek naar de krullen die voor haar gezicht waren gezakt tijdens het voorlezen. De haren bewogen zachtjes heen en weer, gedragen door de woorden die ze sprak.

Gisteren had ze zijn lievelingsverhaal voorgelezen, van David en Goliath, vandaag las ze haar eigen lievelingsverhaal voor. Beide verhalen kende hij van begin tot eind uit zijn hoofd en had hij al vaak gehoord.

Ben luisterde. En keek.

Ze was de liefste moeder, vond hij, en de mooiste.

Toen was ze klaar met voorlezen. Ze sloeg het boek dicht en keek hem aan.

‘Veel mensen noemen dit het verhaal van de verloren zoon, Ben.’

Haar hand kroelde door zijn haren en Ben kroop dicht tegen zijn moeder aan.

‘Maar ik denk,’ ze ging zachter praten en Ben spande zich in om te kunnen horen wat ze zei, ‘dat ze het beter anders kunnen noemen.’

‘Hoe dan?’ Ben fluisterde nu ook.

‘De gevonden zoon,’ ze keek hem aan, ‘wat vind jij?’ Ben knikte.

Gevonden klonk veel beter dan verloren. En hij kwam terug toch, die jongen, bij zijn vader en toen was het feest. Dus gevonden was veel beter dan verloren.

‘Of,’ zei zijn moeder, ‘de geliefde zoon!’ Ben keek haar aan.

Ze drukte een kus op zijn haren en kietelde hem toen. Ben liet zich achterover op het bed vallen en kronkelde onder haar handen die over zijn buik dansten. Hij gilde en lachte en riep: ‘stop, stop,’ maar hij wilde niet dat ze ophield, want hij vond het veel te leuk.

Ze stopte hem strak in, zoals hij fijn vond en drukte toen een kus op zijn voorhoofd.

‘Vergeet het nooit, Ben. Jij bent mijn geliefde zoon.’

Ben keek haar aan en hij knikte vol overtuiging. Hij wurmde zijn handen onder de dekens vandaan en sloeg ze om de nek van zijn moeder.

‘Nog even wachten,’ mompelde hij, en hij trok haar zo strak mogelijk naar zich toe. Ze was warm en zacht en lief en hij wilde nog niet dat ze wegging.

Zijn moeder lachte en maakte zich uiteindelijk los.

‘Je moet nu echt gaan slapen, Ben.’

Nog een kus op zijn voorhoofd.

Toen was ze weg. De lamp ging uit, de deur dicht.

Hij hoorde haar voetstappen op de trap en wachtte tot ze beneden was voordat hij zijn ogen sloot.

als later nu wordt

en langzaam verandert in

toen-en-toen

de letters een

voor een vallen

niets overlaten, slechts

leegte

een woord om het later

mee op te vullen

Toen Ben Vervoort zes jaar en drie weken oud was, verdween zijn moeder.

Hij zag hem nog staan, zijn vader. Een sigaret in zijn mond, handen in zijn zakken, uitkijkend over de vlakke polder. De wind joeg door zijn haren en rukte de as van zijn sigaret.

Het duurde lang voordat Ben genoeg moed had verzameld om naar hem toe te lopen, maar omdat er niemand anders was, deed hij het toch. Op zijn tenen.

‘Waar is mama?’

Zijn vader gaf lange tijd geen antwoord en omdat Ben nog steeds het gevoel had dat er iets mis was, durfde hij zijn vraag niet nog een keer te stellen. Hij wachtte, met ingehouden adem. Af en toe kwam er een klein koudewolkje uit zijn mond, bijna net als de rookwolkjes bij zijn vader.

‘Ze komt later wel weer terug, jong.’

Zijn vader rookte aan een stuk door en Ben stond zwijgend naast hem. Met een tik van zijn wijsvinger schoot zijn vader de peuk weg in het natte gras. Hij draaide zich om en liep naar de grote loods.

‘Kom, jong.’

Ben bleef nog even kijken in die verte, hopend dat ze daar zou komen aanfietsen, maar de dijk was leeg. Geen mens te zien. Hij volgde zijn vader.

‘s Avonds, toen het al een tijdje donker was, wachtte hij op het moment dat altijd kwam. Het moment dat zijn moeder zei: ‘Kom, het is tijd.’ Dan liepen ze samen de trap op en ging hij zich uitkleden. Zijn moeder wachtte tot hij klaar was en las hem voor als hij onder de deken lag.

Hij wachtte, maar het moment kwam niet. Ondanks de duisternis in huis brandde alleen de eettafellamp. Zijn vader zat bij de tafel.

In zijn mondhoek hing een onaangestoken sigaret.

Ben zat, en wachtte. Uiteindelijk sloeg de klok lange slagen en keek zijn vader op.

‘Wat doe je hier nog, jong?’

‘Moet ik naar bed gaan?’

‘Doe dat maar.’ Zijn vader knikte en zei nog eens: ‘Doe dat maar.’ Zelf bleef hij zitten.

Aarzelend stond Ben op. Het was vreemd om alleen naar boven te lopen. Hij wist waar de lichtknopjes zaten, natuurlijk, en hij wist wat hij moest doen, maar toch was het vreemd. Hij poetste zijn tanden en ging op het krukje staan, zodat hij in de spiegel kon kijken, hopend dat zij daar zou verschijnen. Naast hem, om haar hand op zijn schouder te leggen en tegen hem te glimlachen via het glas van de spiegel.

Het bleef leeg.

Hij slikte de tandpasta door en spoelde zijn tandenborstel af. De woorden van zijn vader klonken in zijn hoofd toen hij plaste en later ook nog, toen hij onder de deken lag en zich probeerde voor te stellen dat ze nu bij hem zat en hem voorlas.

Ze komt wel terug, jong. Later.

ഗ

Er was op een dag een telefoongesprek waarna zijn vader een paar uur weg ging, terugkwam en hem tegen zich aantrok. Zijn gezicht zag bleek en Ben keek verbaasd naar de grauwe sporen op zijn wangen. Luisterde verbijsterd toen zijn vader begon te praten en schudde met zijn hoofd. Zijn vader leek vergeten te zijn wat hij eerder gezegd had, maar Ben hielp het hem onthouden.

‘Later, pa, later komt ze terug.’

En Ben bleef het zeggen, nu voor hen beiden. ‘Later, later, later komt ze terug.’

En zijn vader schudde zijn hoofd, hield hem vast, knikte, sprak een paar woorden, zweeg en rookte een peuk.

ഗ

Toen Ben Vervoort zes jaar en zeven maanden oud was, wist hij dat later lang duurde. Hij stond iedere dag samen met zijn vader aan de rand van het erf en keek uit over de polder die van winters wit veranderde in frisgroen. Vogels vulden de lucht met gekwetter en gezang, de zon kwam op, ging onder. Zwartbonte koeien vulden de weilanden, zwiepten met hun staarten en kregen kalfjes. Over de dijk reed een auto, of een tractor van een buurman, of een fietser met wapperende jaspanden.

Iedere dag stelde Ben dezelfde vraag als ze daar stonden te wachten. Te kijken. ‘Ze komt later weer terug, hè pa?’

En dan trok zijn vader aan zijn sigaret tot de askegel zo lang was dat de wind hem wegblies. Soms gebeurde dat