Het juweel van de Elfen: Fantasyroman

By Alfred Bekker

Het juweel van de Elfen: Fantasyroman

 

 

Het eerste deel van de saga van Daron en Sarwen

 

 

Fantasy roman van de auteur van "Gorian" en "Het Rijk van de Elfen"
De halfelven Daron en Sarwen leven aan het hof van hun grootvader, de Elfenkoning Keandir, op het continent tussen de landen, dat ook bevolkt wordt door mensenrassen, halflingen, kleintjes, blauwlingen, trorks, hagedissen en enorme reuzenvleermuizen Daron en Sarwen temmen de reusachtige vleermuis Rarax. Tijdens hun vlucht verliezen ze echter de controle en Rarax laat hen boven het Wilderland vallen, waar ze de Trorks ontmoeten. Ze weten te ontsnappen naar het rijk van de Lesserlings, dat tegen de Trorks wordt beschermd door de magische spreuk van een juweel. Maar een gigantische vleermuis stal het juweel en de magische aura van bescherming wordt zwakker en zwakker. Daron en Sarwen gaan onmiddellijk op een gevaarlijke zoektocht naar Rarax en het juweel...
Het vervolg op de Elfen-trilogie van Alfred Bekker!

 

Overzicht Elvenkinderen Cyclus

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Jan 29, 2023
• ISBN: 9798215632000

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Alfred Bekker

Het juweel van de Elfen: Fantasyroman

––––––––

Het eerste deel van de saga van Daron en Sarwen

––––––––

Fantasy roman van de auteur van Gorian en Het Rijk vande Elfen

De halfelven Daron en Sarwen leven aan het hof van hun grootvader, de Elfenkoning Keandir, op het continent tussen de landen, dat ook bevolkt wordt door mensenrassen, halflingen, kleintjes, blauwlingen, trorks, hagedissen en enorme reuzenvleermuizen Daron en Sarwen temmen de reusachtige vleermuis Rarax. Tijdens hun vlucht verliezen ze echter de controle en Rarax laat hen boven het Wilderland vallen, waar ze de Trorks ontmoeten. Ze weten te ontsnappen naar het rijk van de Lesserlings, dat tegen de Trorks wordt beschermd door de magische spreuk van een juweel. Maar een gigantische vleermuis stal het juweel en de magische aura van bescherming wordt zwakker en zwakker. Daron en Sarwen gaan onmiddellijk op een gevaarlijke zoektocht naar Rarax en het juweel...

Het vervolg op de Elfen-trilogie van Alfred Bekker!

Overzicht Elvenkinderen Cyclus

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur /

COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Hoofdstuk 1

Een monster is getemd

Voorzichtig, Daron!

Sarwen zag de enorme vleermuis op haar broer afvliegen. Toen het zijn leerachtige vleugels spreidde, was het zo breed als een huis. Scherpe tanden flitsten in de bek van het verder volledig donkere wezen. De armen waren vergroeid met de vleugels, terwijl de achterpoten eindigden in krachtige klauwpoten.

De vleermuis slaakte een zo doordringende kreet dat Daron eerst dacht dat hij doof werd. Elfen hadden een zeer gevoelig gehoor en Daron was geen uitzondering: de doordringende, schelle kreet van de vleermuis veroorzaakte een helse pijn in zijn oren.

Toen maakte het gevleugelde monster een sissend, dreigend geluid.

Daron wierp zich op de grond en rolde om zijn eigen as, zodat de klauwen van de achterpoten van de vleermuis hem misten.

Er klonk een boos geluid en nog een schelle schreeuw - maar deze keer deed het geen pijn meer aan Darons spitse oren die onder zijn fijne, donkere haar vandaan sprongen. De elfenjongen had zijn magische krachten gebruikt om de schelle kreet te dempen.

De vleermuis vloog weg en Daron raapte zichzelf weer op.

Het vuil waar hij doorheen gerold was, plakte niet aan zijn wambuis, dat met Elbe-zijde doorweven was.

Daron stond weer op beide voeten. Hij greep even met zijn rechterhand naar het handvat van de dolk die hij aan zijn riem droeg. 

Zijn tweelingzus stond een paar stappen van hem vandaan. De wind gierde door haar lange haar, dat tot op haar schouders viel. Ook bij haar bleven de puntige oren door het fijne elfenhaar steken. Sarwen droeg een jurk van dezelfde Elfenzijde als Darons wambuis.

Gaat het? vroeg ze. Maar Sarwen sprak niet hardop. Het was maar een intense gedachte, maar het was genoeg. De twee Elfen tweelingen waren zo close dat ze vaak elkaars gedachten konden begrijpen.

Ja, zei Daron hardop en voegde er in gedachten aan toe: Behalve dan dat dit gigantische beest op dit moment niet naar ons luistert!

Sarwen begreep deze stille gedachte ook. De twee Elfenkinderen bevonden zich midden in de bergachtige wildernis van Hoog Elbiana op de top van een bergketen. Van daarboven konden ze de zee in het westen zien. Aan de kust lag Elbenhaven, de hoofdstad van het Elfenrijk Elbiana. In het oosten rezen ruige rotsmassieven en deels besneeuwde bergen. Een ruig, onbegaanbaar land. Een van deze rotsen had de vorm van een toren en werd daarom de Elventoren genoemd.

Daron en Sarwen waren uit Elbenhaven gevlogen op de rug van de reusachtige vleermuis. Met hun magie hadden ze de geest van het beest geleid. 

Maar plotseling wilde het monster hen niet langer gehoorzamen!

Een jaar lang hadden ze geprobeerd de reusachtige vleermuis te temmen die ze gewond in een ravijn hadden gevonden. De elfen waren beroemd om hun genezende vaardigheden, en hoewel de tweeling natuurlijk geen getrainde elfengenezers waren, begrepen ze er genoeg van om een reusachtige vleermuis met gebroken vleugels weer gezond te maken. 

Ze hadden hem ook een naam gegeven. Ze noemden het vliegende monster Rarax. Dit was eigenlijk de naam van een grillige rots aan de kust ten noorden van Elbenhaven. De schaduw van deze rots deed denken aan de gespreide vleugels van de reuzenvleermuis.

Rarax vloog in een wijde boog naar de elfentoren.

We zijn hem kwijt! hoorde de elfenjongen Sarwens gedachten.

Daron keek haar aan, en zijn ogen vulden zich volledig met zwartheid, zodat er niets helders in te zien was. Niet als we onze magische krachten combineren! zei hij.

Blijkbaar was Daron nog niet klaar om op te geven. Ze hadden te veel moeite gedaan om het monster te temmen. Eerst hadden ze Rarax zorgvuldig gevoed en verzorgd tot hij enigszins hersteld was, en daarna hadden ze geprobeerd hem te veranderen in een rijdier dat zijn eigenaars even trouw volgde als een elfenpaard.

Elfenpaarden reageerden al op de gedachten van hun ruiters - als het tenminste elfen waren. Deze paarden hadden geen teugels nodig en liepen nooit weg.

Daron stelde zich ook de kenmerken voor van een getemde reuzenvleermuis. Zijn geest was veel moeilijker te beheersen dan die van een elfenpaard, maar de magische vermogens van de tweeling waren veel groter dan die van de meeste andere elfen.

Daron zag dus niet in waarom het niet zou lukken, en Sarwen dacht ook dat het een mooie zaak zou zijn om dit monster als trouwe dienaar te winnen.

Tijdens de Grote Oorlog hadden de reuzenvleermuizen katkrijgers over de zee gedragen om het Elfenrijk aan te vallen. Nadat Xaror, de Heer der Duisternis, was verslagen, zwierven deze wezens slechts doelloos door de wildernis. Het was eigenlijk geen slecht idee om gebruik te maken van deze wezens.

Sommigen van hen hadden zich al gespecialiseerd in de jacht op vrij rondlopende elfenpaarden en waren een echte landplaag geworden.

We laten hem niet ontsnappen!, bereikte Sarwens gedachte haar broer. Ook haar ogen werden volledig gevuld met zwartheid, een teken dat ze de duistere magische kracht in zich verzamelde.

Rarax veranderde plotseling de richting van zijn vlucht. Hij was niet langer op weg naar de Elftoren, maar sloeg af naar de zee. Even leek het alsof hij alleen terug wilde vliegen naar Elbenhaven, toen veranderde hij weer van richting. Hij bewoog zich daarbij schokkerig, als onder dwang. Ondertussen viel hij als een steen naar beneden omdat hij zijn vleugels niet meer goed kon bewegen.

Kom eens hier!, dachten Daron en Sarwen op hetzelfde moment.

De gedachte was zo sterk en intens dat het Rarax beangstigde en intimideerde.

Ga door!

De reusachtige vleermuis maakte boze, sissende geluiden die werden afgewisseld met schril gekrijs. Voor mensenoren zouden sommige van deze hoge tonen onhoorbaar zijn geweest, maar voor de veel gevoeligere oren van de elfenkinderen waren ze zelfs van deze grote afstand bijna ondraaglijk, ook al beschermden ze zich er innerlijk al tegen.

We eindigen met een getemde reuzenvleermuis en zijn er doof voor geworden!, hoorde Daron de stem van zijn zus denken.

Zou dat zo erg zijn? vroeg Daron terug. Eindelijk hoorden ze elkaars gedachten. Ze hadden weinig contact met andere Elfenkinderen, en de vermaningen van hun grootvader, de Elfenkoning Keandir, hoefden niet altijd gehoord te worden, vond Daron.

Rarax kwam terug. Eerst leek het alsof de reuzenvleermuis de twee elfenkinderen wilde aanvallen. Het fladderde met zijn klauwen toen het landde en leek van plan een van de hoofden van de twee elfen te vangen.

Maar de tweeling trok zich op tijd terug. Met behulp van hun magische gaven hadden ze het reusachtige dier zo ver onder controle dat ze van tevoren wisten wat het van plan was.

Laat dat nooit meer gebeuren! een gedachte bereikte Rarax' geest waarvan hij niet kon zeggen of die van Daron of Sarwen kwam. Ze leken te veel op elkaar.

Rarax is geland. Hij snoof in zichzelf.

Rustig aan! Je hoeft niet bang te zijn! stuurde Sarwen hem nog een gedachte.

Daron naderde voorzichtig en het gevleugelde monster liet dit gebeuren zonder hem met zijn klauwen aan te vallen. Ik denk dat hij tot bezinning is gekomen, zei hij.

Dan moeten we daar gebruik van maken en terugvliegen naar Elbenhaven, zei Sarwen.

Als ze de weg hadden moeten lopen, zou dat zeer vermoeiend en tijdrovend zijn geweest. De hoofdstad van het elfenrijk was duidelijk zichtbaar vanaf deze hoogte en leek binnen handbereik, maar het terrein op de weg erheen was erg ruig en onbegaanbaar. Zelfs op de rug van een elfenpaard zou men veel omwegen moeten maken.

Daron stapte zo dicht bij de reusachtige vleermuis dat hij alleen maar hoefde te reiken om hem aan te raken. Hij voelde dat de ziel van het dier tot rust was gekomen. Dus durfde hij zijn hand uit te steken en de vacht van de reusachtige vleermuis, die erg dik was in de nek, aan te raken.

Rarax liet het gebeuren.

Hij gromde nog steeds een beetje, maar het was waarschijnlijk niet meer te verwachten dat hij weer zou aanvallen of gewoon weg zou vliegen.

Daron verzamelde opnieuw alles wat in hem was van de magische kracht van de duisternis - die kracht die zo enorm sterk was in hem en Sarwen. Sterker zelfs dan in haar vader, prins Magolas, of haar grootvader, koning Keandir.

Dat was ook een van de redenen waarom de tweeling voor veel elfen eng was. Bijna alle elfen hadden enig magisch talent. Sommigen werden opgeleid tot magiër of sjamaan om hun talent te ontwikkelen. Maar al vele eeuwen was de magie van de elfen aan het verzwakken. Niemand wist de reden hiervoor.

Alleen Daron en Sarwen waren een uitzondering. Hun krachten deden denken aan de macht die magiërs en sjamanen vroeger hadden. En dit ondanks het feit dat de elfenkinderen strikt genomen slechts half-elfen waren, want hun moeder was een mensenvrouw geweest.

Rarax vouwde de vleugels aan zijn zijden en Daron klom op de rug van de reusachtige vleermuis.

Kom, Sarwen!

Ja, zo meteen!

Even later gingen ze allebei op de rug van Rarax zitten en hielden zich vast aan de lange vacht. De reuzenvleermuis ontvouwde zijn vleugels weer. Toen, op Darons mentale commando, liet het zich door de wind meevoeren naar de diepte.

Op naar het kasteel van Elbenhaven!, stuurde Daron een gedachtencommando naar Rarax. Hij voelde slechts een zeer zwakke weerstand.

Daron kon de onzichtbare magische teugels waarmee hij de geest van de vleermuis leidde een beetje losmaken. Terwijl het wit van Sarwens ogen al lang weer zichtbaar was, trok de duisternis zich nu ook terug uit Darons ogen.

Sarwen keek naar beneden en zag een trein van bepakte Elfenpaarden zich over de steile paden naar de Elventoren omhoog worstelen.

Helemaal boven op de torenvormige rots bevond