De geesten van de Elfen: Fantasyroman

By Alfred Bekker

De geesten van de Elfen: Fantasyroman

Het zesde deel in de saga van Daron en Sarwen.

Fantasy roman
Daron en Sarwen hebben zich nooit gewaagd aan Estorien, het land van de geesten Ze vermoeden dat hun geliefde ouders daar leven als goede geesten van de doden. Maar dan ontvangen de twee Elfenkinderen een dringende oproep om hulp uit het verre rijk. De kwaadaardige Maladran bereiden zich voor om Estorien aan te vallen en te veroveren en de inwoners in hun eigen soort te veranderen. Daron en Sarwen moeten al hun magische krachten aanspreken om het geestenrijk te redden.Wat ze over hun ouders te weten komen gaat hun stoutste fantasie te boven.

Het vervolg op de Elfen Trilogie van Alfred Bekker!

 

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Feb 18, 2023
• ISBN: 9798215997123

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur / COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Alfred Bekker

De geesten van de Elfen: Fantasyroman

Het zesde deel in de saga van Daron en Sarwen.

Fantasy roman

Daron en Sarwen hebben zich nooit gewaagd aan Estorien, het land van de geesten Ze vermoeden dat hun geliefde ouders daar leven als goede geesten van de doden. Maar dan ontvangen de twee Elfenkinderen een dringende oproep om hulp uit het verre rijk. De kwaadaardige Maladran bereiden zich voor om Estorien aan te vallen en te veroveren en de inwoners in hun eigen soort te veranderen. Daron en Sarwen moeten al hun magische krachten aanspreken om het geestenrijk te redden.Wat ze over hun ouders te weten komen gaat hun stoutste fantasie te boven.

Het vervolg op de Elfen Trilogie van Alfred Bekker!

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

Hoofdstuk 1

Het rijk van de geesten

Rarax slaakte een luide kreet.

De reusachtige vleermuis opende zijn mond zo ver als hij kon en zoog eerst luidruchtig de koude berglucht naar binnen, die hij vervolgens weer naar buiten perste. Als hij inademde maakte hij een raspend geluid, en als hij uitademde maakte hij een geluid zo schel dat elke elf er doof van had kunnen worden als hij zijn fijne gehoor niet op tijd had afgeschermd.

Hij wil dit gewoon niet, Sarwen!

Maar laat hem vliegen waar we heen willen, Daron!

Daron en Sarwen, de twee magisch hoogbegaafde kleinkinderen van de Elfenkoning Keandir, zaten op de rug van Rarax, hun getemde reuzenvleermuis, die gewoon weigerde verder te vliegen.

Daron verschoof de dolk die hij aan zijn riem droeg zodat hij beter naar voren kon buigen, helemaal naar de met bont bedekte kop van het vliegende monster van drakenformaat. Waarom volg je mijn gedachten niet? riep hij in Rarax' oor.

De reuzenvleermuis antwoordde met een bulderend geluid, dat onmiddellijk werd beantwoord door een kudde reuzenmammoeten die in de diepte onder hen door de woekerende vegetatie van het Wilderland sjokten. Een mannus - zoals de zeer zeldzame witte mammoeten werden genoemd - leidde de kudde, die zich blijkbaar zo gestoord voelde door het gebrul van Rarax dat ze allemaal hun slurf ophieven en luid trompetterden.

Rarax deinsde letterlijk terug en ging in een spin omdat hij zijn grote leren vleugels even niet parallel aan elkaar bewoog. Hij zakte een flink stuk de diepte in, recht op de reusachtige mammoeten af, wier kudde zich op haar beurt van schrik naar alle kanten verspreidde.

Nu gehoorzamen! eiste Daron met een zeer intense gedachte. Hij verzamelde zoveel mogelijk magische kracht als hij deed, zodat zijn ogen helemaal zwart werden en er noch de pupillen, noch het wit in te zien waren. Vooruit, jij koppig vliegend beest!

Je had niet in zijn oor moeten schreeuwen! klaagde zijn tweelingzus Sarwen via een gedachtebericht. De twee broers en zussen waren zo hecht dat ze meestal op deze manier praatten, wat vooral handig was als anderen niet mochten afluisteren wat ze uitwisselden.

Maar het beest reageert niet meer op gedachtencommando's! verdedigde de elfenjongen zich.

Net op het nippertje kreeg Daron de mentale controle over de reuzenvleermuis terug. Hij schampte de ruggen van enkele mammoeten met zijn vleugels, wiens getrompetter wat luider en bozer werd. Geschrokken schuilden jonge mammoeten tussen de zuilpoten van hun moeders. Het getrompetter van de stammen van de kleine mammoeten was veel hoger, zodat het geluid zo veelstemmig was als Daron en Sarwen anders alleen kenden van de concertzalen van Elbenhaven, waar soms meer dan honderd Elfenmuzikanten tegelijkertijd op verschillende hoorns bliezen. Ze deden het echter veel stiller, elfen hadden immers een vrij gevoelig gehoor, en het publiek zou anders de zaal zijn ontvlucht.

Omhoog! beval Daron de reusachtige vleermuis, die met een paar krachtige bewegingen van zijn grote leren vleugels weer hoogte won. Zijn hese, kwakende stem overstemde zelfs het getrompetter van de mammoetkudde.

Misschien moeten we ergens landen, stelde Sarwen voor, terwijl ze de dikke rugvacht van de reusachtige vleermuis vastpakte. Rarax schoot met zo'n snelheid omhoog dat de wind haar jurk van elvenzijde deed wapperen en het lange haar volledig doorwoelde, waardoor de puntige oren van het elvenmeisje bloot kwamen te liggen.

Dat is geen goed idee, Sarwen.

Waarom niet? Misschien komt Rarax dan weer bij zinnen.

Maar er zijn trorks in de buurt.

Ik zie nergens iets.

Ik ook niet, maar ik hoor hun kruipende voetstappen tussen het vertrappen van de reusachtige mammoeten.

Op dat moment vluchtten verschillende Trorks uit de dichte reuzenvarens waartussen ze zich hadden verscholen. Deze met bont bedekte, ruige wezens, die leken op hybriden van orcs en trollen, waren een stuk groter dan welke elf of mens dan ook, maar natuurlijk klein vergeleken met de reusachtige mammoeten.

Dus moesten ze zo snel mogelijk vluchten. Zelfs de grote knuppels die ze rondzwaaiden konden weinig uitrichten tegen boze reusachtige mammoeten.

Voor de jacht op hen gingen de Trorks meestal ook heel anders te werk, door de dieren eerst met vuur af te schrikken en ze dan in valkuilen te drijven.

Maar het was te laat voor de Trorks tussen de reuzenvarens om fakkels aan te steken. Een van hen slingerde nog een speer, maar in zijn paniek miste hij zelfs het enorme dier waarop hij had gemikt.

De Trorks waren blijkbaar de mammoeten gevolgd. Vermoedelijk hadden ze slechts enkele dieren van de kudde willen scheiden. Het was niet raadzaam om met allemaal te vechten, zelfs niet voor de extreem sterke Trorks. Dus vluchtten ze in alle richtingen, maar vooral daar waar dichtere begroeiing was. Er waren nauwelijks bomen in het Wilderland, maar wel reusachtige varens, enorme struiken en vleesetende mossen. Planten die grotendeels al lang niet meer bestonden in andere delen van het tussenland, maar die om een of andere reden hier door de eeuwen heen waren blijven bestaan.

De Trorks riepen iets luids tegen elkaar waarvan Daron noch Sarwen zelfs maar kon raden wat het kon betekenen.

De boze mammoeten gaven de achtervolging snel op. Al was het maar omdat ze geen zin hadden om hun vacht te verscheuren tussen de talrijke doornstruiken.

Rarax werd ook wat rustiger. Hij vloog een wijde boog naar het westen.

We hadden beter niet de omleidingen door het Wilderland kunnen nemen, zei Daron. We kunnen niet verder naar het oosten omdat Rarax om een of andere reden weigert.

Wie had dat kunnen weten! antwoordde Daron.

Daron en Sarwen waren naar het kasteel van Norgua gevlogen namens hun grootvader, de Elfenkoning Keandir. Daar regeerde hertog Mirgamir namens de koning over het meest afgelegen hertogdom in het Elfenrijk.

Daron en Sarwen waren gestuurd om een belangrijke boodschap bij Mirgamir af te leveren. En op de terugweg hadden ze een kleine omweg gemaakt over de Wilderlanden, waar de twee Elfenkinderen ooit eerder waren geweest, lang geleden, toen ze net Rarax hadden getemd. De reuzenvleermuis was toen gewoon van hen weggelopen en had Daron en Sarwen boven de Wilderlanden gedropt en hen daar achtergelaten. Het was allesbehalve een makkie geweest om de reuzenvleermuis te heroveren en terug te brengen naar het hof van Elbenhaven.

De reuzenvleermuis gehoorzaamde tenminste tot op zekere hoogte aan de twee elfenkinderen, ook al wilde hij af en toe zijn eigen hoofd laten gelden.

Dat is nu blijkbaar ook het geval.

Sarwen had voorgesteld een omweg te maken naar het oosten, waar Estorien lag, dat mysterieuze land dat ook wel het land van de geesten werd genoemd.

Maar blijkbaar was Rarax zoals vele andere wezens: hij schuwde dit land. Hetzelfde gold voor de reuzenmammoeten en de trorks, ook zij vermeden dit gebied. Dus geen van de mammoeten was naar het oosten gevlucht en stak de onzichtbare grens over die Estorien scheidde van de rest van het tussenliggende land.

Had het iets te maken met het feit dat de tijd in Estorien langzamer ging dan elders in de tussenlanden? Of wilden al deze wezens niet te dicht bij de Eldran komen, die doorschijnende geesten van de doden van de elfen die samen met de onderdanen van Heer Bolandor dit land bewoonden?

Nog één poging! wendde Sarwen zich met een dringende gedachte tot Daron. "Je weet dat ik al heel lang niets liever wil dan op een dag dit land bezoeken."

En op zoek naar onze dode ouders?

Wil je dat niet? Ben je ook niet geïnteresseerd of ze zich echt bij de Eldran hebben aangesloten? En onze grootmoeder Ruwen! Denk je niet dat grootvader blij zou zijn als we hem kunnen melden dat het goed met haar gaat als Eldran?

We hebben het al zo vaak over al deze dingen gehad, en ik hoef het nu niet allemaal te herhalen, Sarwen. Want de argumenten zijn altijd hetzelfde!

Nog een keer proberen, Daron! Alsjeblieft!

Alsof Rarax haar gedachten had gelezen, gromde de reuzenvleermuis luid, kennelijk om duidelijk te maken dat hij de grens met Estorien niet wilde overschrijden.

Nog één poging, gaf Daron uiteindelijk toe. Maar je moet het doen.

Hij gaf haar controle over Rarax' geest.

De reuzenvleermuis leek te weten wat dat betekende, want hij brulde in protest voordat Sarwen hem zelfs maar een denkcommando kon geven. Maar toen wist ze het vliegende monster te dwingen naar het oosten te vliegen.

Het versnelde eerst aarzelend. Maar kort voordat hij de grens zou oversteken, draaide hij plotseling weg en schoot in een strakke boog naar het westen. Vanaf dat moment was Rarax niet meer te stoppen.

Hij werd sneller en sneller en gehoorzaamde niet langer aan een enkel gedachtencommando dat Sarwen hem gaf.

Zelfs toen Daron het probeerde, reageerde het half getemde vliegende monster niet. In plaats daarvan steeg het hoger en hoger. De reusachtige mammoeten werden kleine stipjes op de grond en uiteindelijk vloog Rarax over een sneeuwwit wolkendek.

Laten we onze krachten bundelen, Daron! Misschien zal hij dan gehoorzamen!

Hij is zo vol angst dat ik denk dat geen enkele kracht hem zou kunnen tegenhouden om gewoon weg te vliegen, antwoordde de elfenjongen met een sceptische gedachte.

Moeten we het hem gewoon laten doen? Dat meen je niet!

Daron haalde zijn schouders op en keek even de diepte in. Ze waren inmiddels zo hoog geklommen dat de lucht vrij ijl was, zodat geen mens nog langer had kunnen bestaan. De elfenkinderen vonden het echter niet erg, net zo min als de kou die hier heerste.

Hij vliegt deze keer tenminste in de goede richting, merkte Daron op. "De laatste keer dat hij erdoor ging, was