Eerst een kopje thee: 3 zeer gezellige Oost-Friese thrillers

By Fred Wiards

Dit deel bevat de volgende romans

door Fred Wiards:


De liefdesvete op het Noordzeestrand

Het meisje van de Zilveren Haring

Jaloezie achter de dijk




Piet Lührs is halsoverkop verliefd geworden op de mooie Maike Steenhuis, die al enige tijd bij de ZILVERHAVING werkt. Maar het jonge meisje mist geen moment. Tot groot verdriet van Piet Lührs, die liever vandaag dan morgen met Maike trouwt...

Tot overmaat van ramp wordt Maike verliefd op Roluf Weyh uit Emden, die verondersteld wordt de erfgenaam en nieuwe eigenaar van de ZILVERHERMON te zijn.

Beide mannen maken een tocht over de heide.

Slechts één keert terug en er ontstaat een slecht vermoeden!

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Dec 26, 2022
• ISBN: 9783745226454

Book preview

Eerst een kopje thee: 3 zeer gezellige Oost-Friese thrillers

Fred Wiards

Dit deel bevat de volgende romans

door Fred Wiards:

De liefdesvete op het Noordzeestrand

Het meisje van de Zilveren Haring

Jaloezie achter de dijk

Piet Lührs is halsoverkop verliefd geworden op de mooie Maike Steenhuis, die al enige tijd bij de ZILVERHAVING werkt. Maar het jonge meisje mist geen moment. Tot groot verdriet van Piet Lührs, die liever vandaag dan morgen met Maike trouwt...

Tot overmaat van ramp wordt Maike verliefd op Roluf Weyh uit Emden, die verondersteld wordt de erfgenaam en nieuwe eigenaar van de ZILVERHERMON te zijn.

Beide mannen maken een tocht over de heide.

Slechts één keert terug en er ontstaat een slecht vermoeden!

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De liefdesvete op het Noordzeestrand

door Fred Wiards

: Oost-Friesland roman

Dörte Ekhoff houdt van Hinnerk Husmann, de eigenaar van een duikschool. Hinnerk versiert Rena, de zus van Dörte, over wie hij niets weet. Rena wordt door Jasper Frerich geplaagd om eindelijk met hem te trouwen, maar heeft wat meer tijd nodig, zegt ze. Als Jasper op een dag Hinnerk en Rena samen ziet, is de situatie hem duidelijk. Maar kan het niet helemaal anders?

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Fred Wiards is een pseudoniem van Alfred Bekker.

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Kijk uit! riep Coördinator Ekhoff toen de boot plotseling hevig heen en weer schommelde. Rena! Dörte! Ben je helemaal gek geworden! Waar zit je met je gedachten?

Er waren er drie op de kleine boot - Coördinator Ekhoff en zijn twee dochters. En dat betekende niet alleen dat het behoorlijk krap was, maar ook dat elk van de drie heel goed op zijn bewegingen moest letten om te voorkomen dat de vissersboot zou kapseizen. Hoewel ze allemaal goede zwemmers waren, had Ekhoff geen zin in een onvrijwillige duik in het ijskoude water van de Noordzee.

En dat was ook niet echt te verwachten van zijn dochters.

De twee mooie meisjes keken hun vader een beetje geschrokken aan.

Ja, wat is er met je aan de hand? vroeg Ekhoff. Als je met een vissersboot de zee op gaat, is het niet bepaald het juiste moment om rond te dromen.

Kom op, vader! Maak je niet druk, het ging goed, antwoordde Rena.

Ekhoff haalde diep adem.

Zo ongeveer, gaf hij toe. Maar intussen was zijn bewolkte voorhoofd weer zichtbaar gladgestreken.

Hij kon toch niet echt boos zijn op de twee jonge vrouwen.

De zon stond al laag boven de horizon die zich rondom uitstrekte. De avondgloed werd weerspiegeld op het grijze wateroppervlak.

Ekhoff Coord genoot elke keer dat hij op zijn boot voer opnieuw van deze aanblik. Het onophoudelijke schouwspel van de zee maakte steeds weer indruk op hem.

Dit was niet veranderd in alle decennia dat hij op de Noordzee had gevist, waarvan de ongebreidelde wateren ongeëvenaard waren.

Samen met zijn dochters Rena en Dörte was hij op de boot gegaan om de visfuiken te legen. De twee meisjes waren opgegroeid tot mooie jonge vrouwen en hielpen ijverig mee in het vissersbedrijf van hun ouders.

Rena was de jongste van de twee. Ze had blond, licht krullend haar dat ze placht te temmen met een haarband. Haar grijze ogen hadden dezelfde kleur als het oppervlak van de Noordzee bij mooi weer.

Haar oudere zus Dörte had iets donkerder, maar nog steeds blond haar dat tot op haar schouders viel. Zij werd algemeen beschouwd als de moedigste van de twee. En dus had Rena niet zelden het gevoel een beetje achter te blijven - vooral als het erom ging een van de knappe jongemannen uit de buurt te benaderen.

Dörte durfde meer en door haar charmante manier van doen won ze bijna altijd. Het meisje was niet bang om een mandje te krijgen. Ze speelde ook graag met vuur. Rena was wat voorzichtiger en bedachtzamer.

Over het geheel genomen waren de twee zusters echter grotendeels van één hart en één ziel - ondanks of misschien dankzij hun verschillen.

Ekhoff wilde er niet eens aan denken wat er zou gebeuren als de twee meisjes op een dag niet meer in de zaak zouden helpen. In dat geval zou hij een helper moeten inhuren. Hoewel zijn vrouw hem al enige tijd had aangeraden aan dit idee te wennen, wilde de visser er voorlopig niets van weten.

Nee, pap, je moet een beetje oppassen dat je niet uit koers raakt! zei Rena plotseling.

Coördinator Ekhoff besefte dat zijn junior gelijk had.

Hij was zo in gedachten verzonken dat de boot vrijwel zeker de oever waar de visfuiken lagen zou hebben gemist. Zelfs zonder verrekijker waren ze nu te zien. De palen waaraan ze waren bevestigd, staken iets boven het wateroppervlak uit.

Ekhoff trok de helmstok van de buitenboordmotor rond, zodat de boot op koers kwam.

Ja, ik was een beetje in gedachten verzonken, zei Ekhoff. Maar dat geldt toch niet voor mij alleen vandaag?

Ze waren net bij de visfuiken toen er in de verte een witte kajuitboot verscheen en het drietal keek er enkele ogenblikken gebiologeerd naar.

Dit is de NORDMEERJUNGFRAU, verklaarde Dörte en begon te zwaaien.

Laat het, Dörte! zei de verpleegster. "Niemand kan je toch zien op deze afstand!

Hinnerk zal me opmerken, zei Dörte zelfverzekerd. Wie weet kijkt hij nu met een verrekijker in onze richting...

Dat is onzin!, kreunde Rena.

Waarom ben je zo boos?

Je doet alsof je Hinnerk goed kent!

En wat zou je zeggen als ik het was?

Dan zou ik zeggen dat je daar zeker niet alleen bent, zus!

Ik weet niet wat er met je aan de hand is, Rena! Je hebt je Jasper! Wat is er mis mee dat ik hem eens goed bekijk als er een nieuwe man in de buurt opduikt!

Niemand zei iets tegen kijken, Dörte!

Ekhoff had een tijdje verbaasd naar zijn twee dochters geluisterd. Ja, waar maak je je druk om? Hinnerk Husmann heeft blijkbaar een blijvende indruk op u gemaakt.

Dörte haalde haar schouders op. Hij is best knap...

... maar van wat ik hoor, mist hij ook geen slag, voegde Rena eraan toe.

Dörte keek haar zus met een verbaasd gezicht aan.

Daar hoef jij je geen zorgen over te maken, toch?

Hinnerk Husmann was enige tijd geleden in Greetsiel opgedoken en had een duikschool geopend. Aanvankelijk had Ekhoff het niet leuk gevonden dat dit meer toeristen naar het gebied trok. Hij had argwanend naar Husmanns kajuitkruiser gekeken en vermoedde al dat de activiteiten van de nieuwkomer negatieve gevolgen voor de visserij zouden kunnen hebben. Ondertussen was hij tot de conclusie gekomen dat de Noordzee misschien groot genoeg was voor hen beiden.

Ga je nek niet omdraaien, zei Ekhoff ten slotte, terwijl zijn twee dochters de witte kajuitcruiser in de gaten hielden. "Of willen we vandaag de vangst in de visfuik laten zitten?

De twee meisjes lachten en toen gingen ze met z'n drieën aan de slag.

2

Het was al ochtend toen Ekhoff met zijn dochters terugkeerde naar het huis van de visser. Het was idyllisch gelegen aan de oever van de Siel. Een nette steiger leidde naar het water.

En heel dichtbij waren een paar rokerijen.

Zelfs van een afstand zag Coördinator Ekhoff dat twee mensen op de steiger naar hen zwaaiden. Eén persoon was zijn vrouw. En de andere was Jasper Frerich.

Het lijkt erop dat je een bezoeker hebt, mopperde Ekhoff tegen Rena. In ieder geval neem ik aan dat Frerich voor jou is gekomen... Ekhoff zuchtte. Moest het een van hen zijn?

Oh, Pa! Heb je iets tegen Jasper te zeggen? Hij is een eerlijke, hardwerkende jongeman - en hij kan er niets aan doen wat er destijds met onze broer is gebeurd!

Ekhoffs gezicht werd somber.

Hij is verwaand, de zoon van de kottervisser! Denkt dat hij beter is dan wij!

Dat is niet eerlijk wat je nu zegt!, antwoordde Rena heel serieus.

Jaren geleden had Ekhoff naast zijn twee aantrekkelijke dochters een zoon gekregen. Zijn naam was Derk.

Samen met Sören, de oudere zoon van Frerich, was hij op pad gegaan voor een uitgebreide tocht over de Waddenzee. De twee jongemannen raakten verstrikt in het opkomende tij en keerden niet terug. Later konden ze alleen dood worden teruggevonden. Sindsdien stond Ekhoff niet welwillend tegenover alles wat de naam Frerich droeg, omdat hij Sören's roekeloosheid verantwoordelijk hield voor de dood van zijn zoon.

In zijn eentje, zei hij altijd, zou Derk nooit aan zo'n riskante onderneming zijn begonnen.

En nu ging zijn dochter met de jongere zoon van de kottervisser! Er was zelfs sprake van een verloving!

Ekhoff kon zich gewoon niet voorstellen dat hun twee families op deze manier verbonden zouden zijn. De gedachte alleen al was ondraaglijk voor hem, want elke keer dat hij Jasper zag, werd hij herinnerd aan dit tragische verhaal. De wond in hem, die maar heel langzaam wilde genezen, werd toen steeds weer opengereten.

Tot overmaat van ramp was Jasper Frerich het evenbeeld van zijn oudere broer en net als hij in zijn vrije tijd een fervent wadloper.

Onwillekeurig balde Ekhoff zijn handen tot vuisten toen hij Jasper op de loopbrug zag staan.

Kan hij geen ander meisje kiezen?" dacht de visser boos. Moet het uitgerekend mijn Rena zijn?

Aan de andere kant was Coördinator Ekhoff realistisch genoeg om te weten dat hij er niets aan kon doen. Maar misschien, hoopte hij, zou het meisje toch tot bezinning komen en elders een geschikte man zoeken.

Soms wenste hij zelfs dat Rena een beetje meer van het gemakkelijke karakter van haar zus had. Dan was ze de visserszoon allang vergeten, daar was hij van overtuigd.

Ik zeg je, hij is niet voor jou! zei hij, hoewel hij wist dat Rena nauwelijks naar hem zou luisteren. Jasper is net zo roekeloos als zijn broer was. Je wilt het alleen niet toegeven!

Omdat het ook niet waar is, pap! zei Rena resoluut.

Meisje, meisje! Zo goed ken je hem nog niet, schudde Ekhoff zijn hoofd. Jasper is tenslotte met de gouden lepel geboren. Net als zijn broer! En dat is de enige reden waarom hij zo roekeloos is. Laat me je dat vertellen.

Oh, Papa! Kon je het verleden maar vergeten!

Vergeten? vroeg Ekhoff ietwat nors. Je hebt het over je broer!

Rena zuchtte, Ik zal het niet vergeten. Daar kun je op rekenen! Maar je zou ondanks alles wat vriendelijker kunnen zijn tegen Jasper.

De boot bereikte spoedig de steiger. Rena sprong aan land en bond het vast met behendige bewegingen.

Hun moeder begroette de aankomst met een warme glimlach. U bent deze keer vroeg terug, merkte Neele Ekhoff op. Ik hoop dat er ook iets in de visfuiken zat!

Ja, een beetje wel, mompelde Rena, terwijl ze recht langs haar moeder keek.

Ja, je hebt een bezoeker, mijn kind, merkte Neele op. Toen leunde ze een beetje naar voren en mompelde op gedempte toon: Doe me een plezier en laat het vanavond niet te laat worden...

Nee, dat gebeurt niet, antwoordde Rena.

En er was een goede reden voor deze repliek.

De laatste tijd ging het een beetje stroef tussen die twee. Niet dat ze luidruchtig ruzie maakten, maar Jasper bleef praten over trouwen en het meisje wist gewoon niet zeker of ze er al klaar voor was. Ergens voelde ze zich een beetje te jong voor zulke gedachten. Haal iets uit het leven voordat je alle verantwoordelijkheid op je neemt," zei een stem in Rena. Er was een tweede, tegenstrijdige stem, die nauwelijks snel genoeg kon zijn om naar het altaar te stappen en een eigen huishouden op te zetten. Maar de tweede stem was op dit moment nog steeds de zwakste.

Goedemorgen, Jasper, zuchtte ze toen ze oog in oog kwam te staan met Frerichs zoon. Leuk dat je langskomt...

Met één stem liepen ze over de loopbrug en bereikten uiteindelijk het vaste land.

Jasper Frerich was een aantrekkelijke jongeman.

Lang, met brede schouders en heldere ogen waarmee hij het meisje begerig aankeek.

Ja, zelfs in je werkkleding zie je er mooi uit, Rena, zei hij waarderend. En het is niet echt nauwsluitend...

Oh kom op, Jasper!

Dat was bedoeld als een compliment!

Rena glimlachte. Zo heb ik het ook opgevat. Maar je overdrijft een beetje!

Ik zie het goed.

Ik ga me nog omkleden voordat wij tweeën iets gaan doen ... en ik denk niet dat je daar bezwaar tegen hebt!

Een half uur later liepen de twee langs de kust een eindje weg van het huis van de visser. De Noordzeegolven rond Greetsiel schitterden in de meest uiteenlopende roodtinten. De zon zakte steeds lager en zou spoedig achter de rug verdwijnen. De figuren van de twee jongeren wierpen lange schaduwen op de grond.

Hand in hand liepen de twee jonge mensen een hele tijd in stilte langs de kust. Het opkomende tij rimpelde het wateroppervlak en begon kleinere golven te creëren die onverbiddelijk de kust opgingen.

Ik begrijp niet waarom je de dingen zo moet voortslepen, Rena, begon Jasper eindelijk over het onderwerp dat het meisje al die tijd had gevreesd en waardoor ze zich niet echt meer verheugde op een ontmoeting met de knappe visserszoon. We kunnen over een maand of twee trouwen! Ja, dat zou een feest zijn...

Oh, Jasper - kan het niet wachten?

Maar als jullie van elkaar houden!

Aan de ene kant heb je gelijk - maar ...

Rena sprak niet verder. Ze haperde en brak af. Haar gedachten waren te chaotisch om iets over haar lippen te krijgen waar ze later spijt van zou kunnen krijgen.

Ze wilde Jasper geen pijn doen. En eigenlijk mocht ze hem wel.

Kon hij me niet wat meer tijd geven?" dacht het meisje. Ze kon er niet tegen om ergens in geduwd te worden. Dat was al zo sinds ze een kind was, en haar ouders moesten af en toe zuchten en er nota van nemen.

Maar wat?, vroeg Jasper nu.

Ze zijn gestopt.

Hun ogen ontmoetten elkaar. Jasper greep haar bij de schouders.

Er was een ernstige rimpel op zijn voorhoofd.

Rena opende half haar lippen. Ze wilde iets zeggen, maar kon geen enkel geluid maken. Een brok zat in haar keel.

Het komt door je vader, hè? verklaarde Jasper toen.

Nou ...

Waarom geef je het niet toe? We kunnen eerlijk tegen elkaar zijn! Ik neem aan dat je vader niet anders tegen je praat dan gewoonlijk in de stad, bijvoorbeeld als hij aan de balie van de herbergier zit!

Jasper..., probeerde Rena haar vriendin gerust te stellen.

Maar dat was eigenlijk zinloos.

Eigenlijk had hij gelijk over Ekhoffs houding.

Maar het was niet waar dat dit de diepere reden was waarom Rena tot nu toe nogal terughoudend had gereageerd op Jaspers voornemen om te trouwen. Het wilskrachtige meisje zou de afwijzing van haar vader zo nodig hebben getrotseerd. Ze was ervan overtuigd dat hij op een gegeven moment zijn wrok zou hebben opgegeven. Ten laatste toen de kleinkinderen begonnen te komen.

Je vader denkt dat ik net als mijn broer zou zijn. Dat klopt toch? En dat is wie hij de schuld geeft van de dood van zijn zoon - hoewel Derk zeker net zo'n risiconemer was op de Waddenzee als Sören!

Ja, dat kan zo zijn, Jasper!

Geef ik jouw hele familie de schuld van de dood van mijn broer in zee? Dat is gewoon belachelijk. De twee waren vrienden, brachten zichzelf in gevaar en hebben het risico helaas verkeerd ingeschat. Dat is alles. En hoe triest het ook is - maar is dit verhaal misschien bedoeld om de toekomst te vergiftigen? Onze levens?

Oh, Jasper...

Je vader zal over zijn schaduw heen springen, was de visserszoon overtuigd. Hun ogen ontmoetten elkaar en versmolten even. Rena had bijna het gevoel dat ze op dat moment zijn gedachten kon lezen. Hij daarentegen leek niets te begrijpen van wat er in haar omging.

Rena zuchtte.

Het heeft niets met mijn vader te maken, zei ze toen.

Jasper keek haar een beetje verbaasd aan.

Hij zei even niets. Toen liet hij haar schouders los.

Waarmee dan? vroeg hij. Ben je misschien toch niet zo zeker dat je van me houdt? Denk je dat er misschien iets beters is?

Jasper haalde diep adem. Het was duidelijk hoe overstuur hij van binnen was.

Jasper, hoe kun je zoiets denken! antwoordde Rena. Natuurlijk hou ik van je ... Ik wil gewoon dat we elkaar wat meer tijd geven. We zijn tenslotte jong! Loopt het huwelijk misschien van ons weg?

Jasper schudde zijn hoofd.

Ik begrijp je niet, Rena. Het spijt me. Hij schudde boos zijn hoofd.

Dus nu was het echt tot een ruzie gekomen tussen die twee. Rena was daar altijd al bang voor geweest. Daarom had ze Jasper pas nu de volledige waarheid verteld.

Maar nu was het gebeurd. En eenmaal gesproken woorden kunnen niet worden teruggehaald.

Ik vraag me af wat er werkelijk achter je aarzeling zit, Rena, of liever gezegd, wie!

Jasper!

Ja, je hoeft maar één en één samen te voegen om dat te bedenken... Jasper greep naar zijn hoofd. Nu is het ineens allemaal duidelijk!

Jasper! Dat is niet waar wat je zegt!

Oh nee?

Jasper had zijn handen tot vuisten gebald.

Laten we in alle rust praten. Wat is het probleem als we dit soort dingen niet overhaasten?

Misschien is het echt beter als we alles heroverwegen, Rena.

Wat bedoel je? vroeg Rena toonloos.

"Precies wat ik zei. Niet meer en niet minder.

Maar er is echt niemand anders, Jasper! Je moet me geloven!

Rena frunnikte aan Jasper Frerichs kraag.

Deze gromde iets onverstaanbaars in zichzelf.

Ja, je kunt toch niet lang boos op me blijven, Jasper! Dus je kunt het beter met rust laten!

Je maakt me gek, antwoordde Jasper. Maar zijn gezicht was al veel minder boos. Maar een zeker wantrouwen bleef. En Rena wist maar al te goed