Spion Don Kameleon en de schat van Ani Mala

By Bavo Dhooge

In het derde deel van de Don Kameleon reeks keren we terug naar Don Kameleon in Animala. Don voelt zich niet zo goed; het lukt hem niet meer om zich te vermommen en juist nu moet hij met zijn vrienden Harry en Paddy naar de woestijn! De missie is om de beruchte schat van Ani Mala te vinden. Gelukkig hebben ze een schatkaart waarmee ze een route in de woestijn vinden, waar het heet is en gevaren op hen wachten...-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jul 19, 2021
• ISBN: 9788726953725

Book preview

Spion Don Kameleon en de schat van Ani Mala

Copyright © 2011, 2021 Bavo Dhooge and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726953725

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga Egmont - a part of Egmont, www.egmont.com

SUPERSPION 009

Hoi spionnen pionnen van me!

Ik heb net een heel gevaarlijk avontuur achter de rug. We zijn op schattenjacht geweest! Toen ik nog een kleine dwergkameleon was, speelde ik graag met mijn vriendjes een schattenspel.

Er was natuurlijk geen echte schat te vinden. We deden maar alsof. In plaats van goud en geld zaten er snoep en lolly’s in de koffer.

Maar tijdens mijn laatste opdracht voor het Geheim Dierenverbond moesten Paddy, Harry en ik op zoek naar een echte schat! Spannend, hè?

Het werd een bloedheet avontuur. Het zweet stond in onze pootjes. Niet alleen van de zon, maar ook van de angst. Want we maakten een lange tocht… door de warme woestijn.

Lees snel verder, dan kom je te weten hoe het afloopt!

Hopelijk krijg jij het niet te warm!

TOT BEZINNING

Ik kwam op een open plek in het bos. Daar stond het vakantiehutje van Paddy.

Jullie moeten weten, spionnen pionnen: het ging niet zo lekker met me. Nee, ik voelde me niet zo goed in mijn vel. Tijdens mijn laatste opdracht kon ik me zelfs niet meer vermommen.

Ik moest Esmeralda uit een hoge boom bevrijden. Dus wilde ik me veranderen in Tarzan. Zo kon ik van de ene liaan naar de andere springen en mijn liefje bevrijden. Ik wilde roepen: ‘Awoehaha!’.

Maar ik was veranderd in… een pater! Ik wist niet wat er aan de hand was. Gelukkig kon Esmeralda zich nog vasthouden aan het stuk touw dat rond mijn middel hing. Alles kwam nog in orde, maar ik had duidelijk dringend rust nodig.

’Inderdaad, Don,’ beaamde Paddy. ‘Jij hebt rust nodig... en training!’

‘Training?’ vroeg ik. ‘Ik heb toch voldoende lichaamsbeweging?’

Paddy keek me flauwtjes aan.

‘Don, ik bedoel niet je arm die op en neer gaat als je aan een lolly likt. Of je kaken die in beweging zijn als je een stuk pizza Hawaï eet.’

‘Het is nog niet erg genoeg dat ik mijn eigen schutkleur niet ken. Maar nu kan ik me zelfs niet meer vermommen.’

Paddy schudde zijn kop.

‘Je bent je trucjes nog niet verleerd. Je moet gewoon eens tot rust komen.’

Daarom gaf Paddy mij het plattegrond dat leidde naar zijn blokhut. Die stond midden in een afgelegen bos.

‘Ga daar een paar dagen tot bezinning komen. De lucht is er fris en zuiver. Je zult zien: het is er echt een paradijs. Je kunt er joggen…’

‘J-joggen?’ stotterde ik. ‘Wat bedoel je met joggen?’

Ik begon er al van te zweten.

‘Don,’ zei Paddy en hij voelde aan mijn buikje. ‘Je kweekt hier een tweede keelzak, hoor. Je bent een paar kilootjes te zwaar.’

‘Spieren,’ loog ik.

‘Vet,’ zei Paddy en hij ging verder. ‘Het is er echt prachtig om te werken aan je camouflagetechnieken. Zie het als een survivalkamp. Ik ben er zeker van: als je terugkeert voor je volgende missie, dan zullen we je niet meer herkennen.’

‘Ja,’ beaamde ik. ‘Ik zal vel over been zijn.’

Ik had weinig zin om er op mijn eentje op uit te trekken. Ik was niet graag alleen. En zoals Paddy het voorstelde, leek het niet echt een snoepreisje naar een vakantiedorp.

Maar hij had gelijk. Als ik me niet meer behoorlijk kon vermommen, dan was ik geen spion meer. En ik werkte al met al toch nog altijd als agent 009 voor het Geheim Dierenverbond!

‘Je bent er van de buitenwereld afgesneden, Don,’ besloot Paddy. ‘Je kunt er kajakken en rotsklimmen.’

Klimmen? Ik had de laatste tijd zelfs moeite om uit mijn hangmat te klimmen.

‘Het is er heel rustig. Ik gebruik die hut als ik wat wil gaan schilderen.’

Ja, Paddy had een nieuwe hobby. Hij wilde schilderen. Landschappen en portretten. Vaak vroeg hij me om raad. Welke kleur zou ik hier gebruiken, Don? vroeg hij dan.

Net voor mijn vertrek, wilde hij nog een portret van me maken.

‘Ik heb geprobeerd om een portret van Harry te maken,’ zei hij. ‘Maar je kent Harry. Die zit nooit stil. Ik moest telkens opnieuw beginnen.’

Met mij had hij ook al geen geluk.

‘Allemachtig, Don! Kun je nu niet voor één keer…’ ‘Maar ik zit toch stil?’

‘Ja, maar je verandert de hele tijd van kleur!’

Dat was vreemd, want ik zat op een stoel.

Waarom bleef ik dan maar veranderen van kleur, als een lichtspot in een discotheek? Het moest wel van de stress zijn.

‘De rust zal je goed doen, Don. Zoals de oude schildpadkrijgers zeggen: "TIKKE TIKKE, TOK, TOKKE TOKKE TIK." ’

‘En wat wil dat zeggen?’ vroeg ik.

‘De eenzaamheid brengt je tot rust, maar de rust is niet eenzaam.’

Daar stond ik dan. Midden in een bos, helemaal alleen. Het hutje zag er heel klein uit. Paddy had de muren en de deuren allemaal beschilderd. Het zag er eigenlijk meer uit als het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje.

‘Oké,’ zuchtte ik. ‘Ik begin straks wel met een paar rondjes door het bos. Eerst ga ik een lekker warm bad nemen…’

Ik vroeg me af of Paddy wel televisie in die hut had. Ik was namelijk een film van Austin Powers vergeten op te nemen. Ik wilde het bad