De Rijles

By Ben Rehder

Charlie Dunbar had grote plannen voor de zomervakantie, maar een voortvluchtige worden stond nergens op de lijst. Nog onverwachter is dat zijn partner in crime zijn eigen zieke grootvader is. Nu zijn ze op de vlucht en proberen ze het land te doorkruisen om een speciaal soort dokter te zien, terwijl de wereld gefascineerd is door hun reis. Ze zijn het onderwerp van verhitte debatten op nieuwskanalen. Duizenden mensen uiten hun steun op Facebook-fanpagina's. En Charlies eigen ouders verschijnen live op tv om te smeken dat hij veilig terug naar huis moet keren. Maar Charlie is nog niet klaar. Hij is vastbesloten om zijn grootvader naar Seattle te brengen. De enige vraag is: zal de politie hem eerst stoppen? **Aanbevolen voor kinderen van 13 jaar tot volwassenen.**

REVIEWS VOOR DE RIJLES

"Critici heben Midden-Texaan Ben Rehder vergeleken met Carl Hiaansen vanwege zijn duistere komische reeks mysteries die zich afspelen in Blanco County. Nu treedt Rehder opnieuw in de voetsporen van Hiaasen door een titel voor jong volwassenen te schrijven: De Rijles. Het verhaal volgt Charlie Dunbar, op een roadtrip annex uitje met zijn door kanker getroffen grootvader. Charlie wil zijn geliefde Opa naar Seattle krijgen om een specialist te zien, maar er is slechts één probleem: ze moeten de politie ontwijken. Rehder doordrenkt De Rijles met zijn kenmerkende droge humor, maar toch is er een zoetigheid in het hart van deze weg kaper."
- Austin Amerikaans-Politicus

"De Rijles is Rehder's eerste roman voor jong volwassenen, maar hopelijk niet zijn laatste. Rehder is vooral bekend om zijn komische misdaadroman-serie die zich afspeelt in Blanco in the Hill Country en met een jachtopziener als hoofdpersonage. Die serie komt mogelijks richting de TV - blijf het in de gaten houden!"
-Abilene reporter-nieuws

• Language: Nederlands
• Publisher: Ben Rehder
• Release date: Jan 27, 2021
• ISBN: 9781386858409

Ben Rehder

Ben Rehder is a native Texan and a resident of Austin. He graduated from the University of Texas in 1986, and then entered the field of advertising. Rehder is an avid hunter and outdoorsman, interests which have fueled his fiction and magazine writing. His Blanco County mysteries have been nominated for the Edgar, Lefty, and Barry Awards. He lives near Austin, Texas, where he was born and raised.

Book preview

Voor Tristan & Hayden.

ERKENNINGEN

Ik wil de volgende mensen bedanken voor het verbeteren van dit boek: Mary Summerall, Stacia Hernstrom, Becky Rehder, Helen Haught Fanick, Marsha Moyer, Tommy Blackwell, John Grace, Roxanne Tea en Allan Kimball. En bedankt aan Laurence Parent voor de omslagfoto.

1

Als, gedurende de laatste week als eerstejaars, je mij had gevraagd wat mijn planning was om diezelfde zomer te doen, kan ik je garanderen dat een voortvluchtige worden niet op mijn lijst stond. Zelfs niet op een hele lange lijst. Zeker niet als je me vertelde dat ik niet alleen zou zijn, maar het met mijn grootvader zou zijn... Serieus, mijn Opa ... samen, weggelopen, het onderwerp van een nationale klopjacht. Yep, oké, zou ik gezegd hebben. Ben je verdomme gék?

Maar, zoals we nu weten, is dat exact wat er gebeurde. Gebeurtenissen spanden zich samen, zoals Mr. Gardner, mijn leerkracht Engels, zou zeggen. En alvorens deze hele fiasco voorbij was, werden we een internationaal fenomeen. De groeiende chaos uiteraard inbegrepen...

Agenten over heel Texas schakelden de publieke hulp in om ons te vatten.

Kranten van Los Angeles tot in New York smeerden onze foto's uit op de hoofdpagina, ik met mijn baby-face en blond-wit haar.

John Walsh sprak over ons op America's Most Wanted en benadrukte dat we

hoogstwaarschijnlijk ongewapend waren. Hoogstwaarschijnlijk?

Mensen die tweeten over ons, die spreken over ons op Facebook, die video’s posten op Youtube waarin ze insinueerden dat we ontbijt aan het eten waren nabij een Iowa stopplaats of dat we aan het kamperen waren in Big Bend National Park.

Mijn ouders, Glen en Sarah Dunbar, verschenen op CNN. Mijn moeder pleitte bij God om haar baby Charlie veilig thuis af te zetten, terwijl Papa er oncomfortabel bij zat

en de gloeiend hete nieuwsbabe knikte uit medelijden.

Dus, ja, je kan snappen waarom ik niets van dit alles zag aankomen. Dwaze ik, ik dacht dat het hoogtepunt van mijn zomer het behalen van mijn voorlopig rijbewijs zou zijn.

~ ~ ~

De laatste zaterdag van mei speelt een belangrijke rol in dit verhaal, want toen haalde Matt, mijn beste vriend, me over om iets heel doms te doen. Eigenlijk twee domme dingen op een rij, de tweede erger dan de eerste.

Het was ongeveer een half uur voor het donker werd en we liepen naar de bowlingbaan. Ja, het klinkt stom. Wie bowlt er, toch? Maar het is iets wat Matt deed sinds hij een jaar of vijf was, en ik ken Matt al sinds de derde klas, dus ik ga meestal mee en soms bowl ik ook. Mijn hoogste score is 114. Die van Matt is 223. Dus je kunt zien wie van ons zich engageert.

Hoe dan ook, we liepen langs een huis in aanbouw aan de rand van de wijk waar we allebei wonen. Er zijn niet veel lege kavels meer in onze verkaveling, maar af en toe wordt een van de overgebleven kavels verkocht en wordt een nieuw huis in elkaar geslagen binnen enkele maanden. We hebben het niet over dure herenhuizen, maar over arbeidershuisjes die eruitzien als de andere in de omgeving. Dit specifieke huis was bijna afgewerkt en er hing al een bord te koop bij de pas bezaaide tuin. Ik ben prachtig van binnen! verkondigde het teken. (Mijn vader grapte dat het klonk als de titel van een boek dat bedoeld was om het zelfvertrouwen van tienermeisjes op te bouwen.)

Dat is wanneer Matt stopte met lopen en zei: Charlie, kijk eens. Hij was naar het huis aan het kijken.

Wat?

De voordeur staat open.

Ze was open. Wijd open. Alsof iemand ze vergat op slot te doen en de wind het een duw had gegeven. De bouwvakkers waren al vertroken. De plaats was stil en rustig.

Ik stopte ook. Dus wat als de deur open was? Niets goed kon voortkomen uit het betreden van een huis in aanbouw, vooral omdat we minder dan een maand geleden in de problemen waren gekomen omdat we een bijeenkomst op school hadden overgeslagen. Enkel een idioot zou onder deze omstandigheden dit huis binnengaan.

Matt zei, laten we binnengaan.

Vergeet het

Maar voor een minuutje.

Waarom?

Waarom niet?

Het is dom.

Ik wil alleen even rondkijken.

Ga je gang

Kom met met me.

Nope.

’t gaat leuk zijn.

Het zal inbreken zijn.

Wees geen mietje.

En daar had je het.  Matt zijn troefkaart. Elke keer als hij op mijn wou provoceren, noemde hij me een mietje. Ik haatte het en hij wist het. Maar mijn enige optie was natuurlijk om te doen alsof het me niets kon schelen, of hij zou me nog steeds zo noemen wanneer we in een bejaardentehuis wonen. Dus ik zei: Wat dan ook, kerel.

Mietje.

Echt  volwassen.

Mietje.

Jezus, Matt, groei eens op.

Mietje.

Misschien kan je je woordenschat uitbreidden.

Mietje.

Ik wist uit ervaring dat het geen goed idee is te blijven discussiëren met hem. Hij kan een kleine koppige eikel zijn. Dus, hoewel ik wou dat ik terug kon gaan om die avond te doen – en mijn gezond verstand te gebruiken - in plaats daarvan... kun je waarschijnlijk zien waar dit naartoe gaat.

~ ~ ~

We sloten de deur achter ons en bleven enkele seconden staan in de betegelde hal, die in een grotere woning een foyer zou worden genoemd. Ik moet toegeven, mijn hart klopte behoorlijk goed. We hoorden hier niet te zijn, maar dat waren we wel, en het was spannend. Opwindend zelfs.

Kom, zei Matt, terwijl hij langzaam de woonkamer instapte, op het tapijt, dat net en perfect was. Het hele huis was brandschoon. Ik rook verse verf.

Maar er was iets vreemds. Een beetje bekend. Toen kwam ik erachter. Ik fluisterde: Weet je wat? Deze plaats heeft exact dezelfde plattegrond als mijn huis.

En dat was zo. Eetkamer daar. Drie slaapkamers verderop in die gang. De open haard met aan weerszijden een raam. Raar. Ik vroeg me af hoeveel andere huizen in de buurt net als de mijne waren - behalve misschien met een andere verflaag aan de buitenkant, of bakstenen in plaats van multiplex gevelbekleding.

Matt zei niets. Hij keek gewoon rond met een vreemde kleine grijns op zijn gezicht. Genieten van de drukte. Het licht verdween toen de zon onderging, maar ik merkte dat zijn sportschoenen vlekken achterlieten op het tapijt.

Laten we teruggaan, Matt, zei ik.

Nog niet.

Er is hier niets te zien. De plaats is leeg.

Geen antwoord.

Matt!

Hij liep naar een klapdeur aan de andere kant van de woonkamer. Ik wist dat het de weg naar de keuken was, net als in mijn huis. Matt ging door de deur, maar ik bleef achter bij een van de ramen, zodat ik de straat in de gaten kon houden.

Ik begon zenuwachtig te worden. Wat als iemand ons had zien binnenkomen? Het was niet alsof we echt sluw naar de voordeur gelopen waren. Iedereen die keek zou doorhebben dat we hier niet thuishoorden. Wat kon betekenen dat de politie momenteel al onderweg kon zijn.

Matt!

Als we betrapt werden... Ik wou zelfs niet nadenken over de manier waarop mijn moeder zou reageren.

Opeens zei Matt, die nog steeds in de keuken was, Zalig! En opeens kwam hij opnieuw door de deur,  iets vasthoudend. Kerel, kijk wat ik vond.

Het was een accuboormachine. Mijn vader had er zo een, maar van een ander merk. Geel in plaats van blauw. Ik was bij hem toen hij het kocht bij Home Depot. Bijna tweehonderd dollar, wat veel geld is.

Leg het terug, zei ik.

Iemand moet het vergeten zijn.

Stop met rotzooien.

Hij haalde de trekker van de boor over en het maakte een krachtig zoemend geluid. Het leek verschrikkelijk luid in het stille huis.

" Ik zou dit kunnen gebruiken, man!" zei Matt.

Waarvoor?

Dingen.

Haal het niet in je hoofd.

Maar hij had weer die grijns op zijn gezicht. Soms haat ik die grijns.

Op dit punt moet ik vermelden dat ik ongeveer dertig kilo zwaarder ben dan Matt. Ik ben bijna 1,80 meter lang, een van de grootste jongeren in het eerste jaar en soms heeft mijn lengte zo zijn voordelen. Zoals de neusbeschermer zijn voor het voetbalteam. Of zoals nu. Als het moest, zou ik de boor bij Matt weg kunnen worstelen en terug in de keuken kunnen zetten. Dan konden we vertrekken. Natuurlijk zou Matt pissig zijn, maar hij zou er overheen komen. Later zou hij beseffen hoe dom het zou zijn geweest om de boor te stelen. Hij zou beseffen dat ik hem echt een plezier had gedaan. Dus het plan was om het uit zijn hoofd te praten, en als dat niet werkte, mijn superieure fysieke eigenschappen te gebruiken om mijn wil op te leggen.

En toen hoorden we de autodeur bij de oprit.

~ ~ ~

Dit is wat er zou gebeuren als ik betrapt werd.

Ik zou zeker huisarrest krijgen - waarschijnlijk voor minstens een maand,  misschien zelfs voor de hele zomer. Geen gsm, geen computer, geen videogames, geen tv, geen iPod. Niet rondhangen in het winkelcentrum, niet fietsen, niet naar de film gaan, geen vrienden hebben die kunnen delen in mijn elende. Raad eens wat er van mij verwacht zou worden?

De bijbel lezen.

Serieus hoor. Mijn moeder zou erop aandringen. Het maakte niet uit dat ik hem al verschillende keren gelezen had op mijn 15 jaar, van begin tot einde. Toen ik jonger was, schrok ik er een beetje van, vooral van het Oude Testament. Ik bedoel, kom op - mensen denken dat Mortal Kombat gruwelijk is? De Bijbel heeft een lange lijst van redenen om mensen dood te stenigen. Het heeft plagen, veroorzaakt door God, die hele steden wegvagen, plus mensen- en dierenoffers, vaders die seks hebben met hun dochters en een heleboel andere bizarre gebeurtenissen. Best verontrustend als je een kind bent. Nu ik ouder ben, irriteert het me eerlijk gezegd gewoon. Maar Sarah Dunbar - dat is mijn moeder - is er vast van overtuigd dat het lezen van de Bijbel alle kwalen kan genezen. De King James-versie natuurlijk.

Elke keer dat ik in de problemen kwam, zelfs voor iets relatief kleins, zoals te laat komen in de les, zei ze zoiets als: Ik heb je niet opgevoed als een jeugdige delinquent en dan sprak ze mijn straf uit. Dit konden een paar verzen, een paar hoofdstukken of zelfs een volledig boek zijn. Als ze echt boos was, zou ik een rapport moeten schrijven over wat ik had geleerd, ervan uitgaande dat ik geluk had gehad met het ontcijferen van wat ik had gelezen.

Dus misschien kun je begrijpen hoe graag ik niet betrapt wilde worden in dat huis.

~ ~ ~

Matts ogen werden erg groot. Ik weet zeker dat de mijne dat ook werden.

Ik gluurde uit het raam en zag een groene Ford Explorer op de stoep staan. Een vrouw liep langzaam voor de suv, omdat ze midden in een gesprek zat op haar gsm. Ze was ongeveer de leeftijd van mijn ouders, mooi gekleed in een rok en hoge hakken. Alles aan haar liet blijken dat ze een makelaar was. Ze had de leiding over de verkoop van dit huis. Ze had nu waarschijnlijk wat klanten die naar het huis kwamen kijken.

Oh, kut, zei ik, want ik ben zo'n meester in de taal. Nu klopte mijn hart echt.

Wie is het? siste Matt. Hij blijf stokstijf staan.

Een of andere dame. Misschien een makelaar.

Komt ze naar binnen?

Zij...zij...

Wat, zij?

"Ze stopt bij het te-koop bord. Het heeft een van die kleine doosjes voor flyers.

Ze controleert of er nog flyers zijn inzitten."

Matt kwam achter me staan en gluurde over mijn schouder. Ik begon me misselijk te voelen.

Dit is jouw schuld, zei ik.

Misschien is het checken van de folders het enige waarvoor ze kwam.  Misschien rijdt ze wel weg.

De vastgoeddame, die nog steeds aan het bellen was, liet het metalen deksel op de rechthoekige doos dichtslaan. Toen liep ze de oprit op, richting het huis.

Ik draaide me snel om. Volg mij, zei ik.

Hij deed dat ook. Verbazingwekkend hoe Matt opeens bereid was naar een mietje als ik te luisteren. Hij was te verstijfd van angst om te beseffen dat we alleen maar de achterdeur uit hoefden te gaan, wat we ook deden. We sloten de achterdeur op het zelfde moment dat we de voordeur hoorden openen.

Pas toen we door een gat in het privacyhek waren gedoken en door de straat begonnen te joggen, merkte ik dat Matt de accuboormachine nog steeds droeg.

~ ~ ~

Ik kwam rond half tien thuis en ik verwachtte half dat mijn ouders op me zouden wachten, streng kijkend, klaar om me een kopje kleiner te maken en omdat ik wist dat de politie de misdaad al had opgelost en thuis naar me op zoek waren.

Op dat vlak ben ik een watje, een totale bundel zenuwen als het gaat om de mogelijkheid om in de problemen te komen - zo erg zelfs dat mijn moeder meestal al aan mijn gezicht kan zien dat ik iets gedaan heb.

Maar dat bleek vanavond geen probleem, want mijn ouders waren nergens te bekennen toen ik door de voordeur kwam. Normaal hing een van hen of beiden rond in de woonkamer, keken ze tv of lazen ze. Of mama zou het druk hebben in de keuken terwijl papa in de studeerkamer