Ronin 1-5

By Jesper Nicolaj Christiansen

Ronin 1 - Het zwaard:Een jongen wordt wakker in het midden van een bos. Hij heeft geen idee wie hij is of hoe hij daar is gekomen. Met behulp van verschillende mensen en dieren, evenals van een zwaard met speciale krachten, vindt deze Ronin zijn weg door meerdere avonturen. Wanneer hij een dorp moet beschermen, moet hij leren om met eer te vechten voor de boeren die hij redt en voor zichzelf.Ronin 2 - De boog:Ronin ontmoet een oude vriend en begint te trainen met zijn sensei, waar hij leert dat alles mogelijk is. Zijn avonturen gaan door waar hij de zwakken verdedigt en zijn krachten ten goede gebruikt. Ronin leert meer over zichzelf en mogelijk waar hij vandaan kwam.Ronin 3 - De speer:Ronin staat voor een uitdaging en leert dat soms, zelfs bij vijanden, er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt. Terwijl hij leert over zijn verleden, zijn vader en zijn zwaard, duiken er meer vragen op. In zijn laatste avontuur komt Ronin er steeds meer achter wie hij is en hoe hij de mensen, waar hij zich zorgen over maakt, kan helpen.Ronin 4 - De klauw:Ronin vervolgt zijn reis naar Meifumadô. Onderweg wordt hij aangevallen door vijanden die meer kwaadaardig zijn dan alles wat hij tot nu toe is tegengekomen. Samen een paar vrienden wordt hij gedwongen om moeilijke keuzes te maken en zijn moeilijkste obstakels te overwinnen.Ronin 5 - De krachtmeting:In de laatste aflevering van de Ronin-serie reist Ronin naar Meifumadô om over zijn lot te leren en het leven van Azami te redden. Tijdens het gevecht tegen de Schaduwkoning en zijn leger van demonen, leert Ronin over zijn verleden, zijn familie en hoe hij zichzelf kan zijn. In de meest uitdagende omstandigheden moet Ronin zich herinneren wat een echte krijger is.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 19, 2018
• ISBN: 9788726139884

Book preview

Jesper Nicolaj Christiansen

Ronin 1 – 5

Saga

Ronin 1 - 5

Original title

Ronin 1 – Sværdet

Ronin 2 – Buen

Ronin 3 - Spyddet

Ronin 4 - Kloen

Ronin 5 - Opgøret

Translated by Agnieszka Juraszek

Cover illustration by Niels Bach

Copyright © 2010, 2018 Jesper Nicolaj Christiansen and Lindhardt og Ringhof A/S

All rights reserved

ISBN: 9788726139884

1. e-book edition, 2018

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser."

Lindhardtogringhof.dk

Saga er et forlag under Lindhardt og Ringhof, et forlag i Egmont-konsernet

Ronin 1 - Het Zwaard

WIE BEN IK?

Helder licht. Licht en pijn. Dat waren de eerste dingen die hij opmerkte. Licht, pijn, misselijkheid en ijskoud. Hij bevroor. Hij was aan het rillen.

Er bewoog iets in het gras. Zijn hart bonsde sneller, totdat hij besefte dat het alleen zijn hand was. Hij grijnsde opgelucht, maar toen werd hij weer bang. Deze keer door het geluid van zijn eigen stem.

Hij lag in nat gras. Omringd door bomen. Dennenbomen. Het gras waarin hij lag, bevond zich in een open ruimte in een dicht dennenbos.

Zijn hoofd deed pijn. Een kloppende pijn. Hij raakte zijn voorhoofd aan. Het voelde nat en warm aan. Er lag een kleverige, warme substantie op zijn hand.

Bloed.

Hij schreeuwde.

Een vogel vertrok van een nabijgelegen boom. Hij probeerde het zich te herinneren. Hoe kwam hij hier terecht? Maar zijn geest was leeg. Hij kon zijn eigen naam niet eens herinneren.

Noch zijn moeder of vader, waar hij woonde, of waar hij vandaan kwam. Hij kon zich niet eens meer herinneren hoe hij eruitzag.

Hij stond op, langzaam. Zijn hoofd tolde en deed pijn, maar hij moest opstaan. Om te zien of hij het kon.

Hij zwaaide heen en weer voordat hij zijn evenwicht vond.

Hij keek naar zichzelf. Hij droeg een kimono. Vlakbij, bijna verscholen in het gras, lag een katana.

Met zijn bloedige hand reikte hij naar het zwaard. Zodra zijn hand zich om het gevest sloot, flitsten beelden van vuurspuwende draken, groteske, verwrongen demonen en gigantische slangen voor zijn ogen. En dan, ten slotte, was het allerlaatste beeld dat van een steenarend afgetekend tegen een heldere blauwe hemel.

Zijn benen gaven toe. Ze liepen weg onder hem en hij viel op het natte gras.

Hij keek omhoog naar de lucht. Ergens, hoog boven, cirkelde iets. Hij keek naar het zwaard naast hem. De schede was zwart en in het gevest was iets in goud geschreven: Gôsuto Mêkâ - Geest Maker.

Oké, dus hij kon lezen. Goed om te weten.

Langzaam reikte hij weer naar het zwaard. Zijn handen grepen de schede ... er gebeurde niets. Geen visioenen. Geen draken of demonen. Opgelucht legde hij het koele mes tegen zijn voorhoofd.

Meteen was de pijn verdwenen. Het voelde alsof al de pijn van hem was weggevaagd. Iets heeft het gevoel van duizeligheid weggenomen.

Zijn geest was duidelijk.

Hij raakte zijn voorhoofd aan. Het bloed was weg. Het bloed aan zijn handen was ook verdwenen.

Vreemd.

Hij voelde zich plotseling nieuw leven ingeblazen. Hij voelde zich fris en uitgerust.

Hij sprong op en keek rond.

Toen hoorde hij een schreeuw. Het kwam uit de lucht. Hij keek omhoog in het helderblauwe deel van de hemel tussen de bomen en zag de arend uit zijn zicht.

Het cirkelde om hem heen, zijn klauwen schitterden gevaarlijk in het zonlicht.

Hij was bang en probeerde het zwaard te trekken, maar hij kon het niet. Het zat vast in de schede.

De adelaar vloog weg maar kwam toen terug en begon hem weer te omcirkelen. Hij had een vreemd gevoel dat de vogel wilde dat hij het zou volgen.

Hij liep het dichte, donkere dennenbos in. De geur van hars was overweldigend. Hij kon de adelaar niet zien in het met bomen verstikte bos, maar hij kon het horen gillen, alsof het hem uitriep.

Hoe verder hij zich waagde in het bos, hoe donkerder het werd, de dennen die hem als naalden prikten en de bosbodem levend leek. Maar hij bleef het geluid van de adelaar volgen.

Na een tijdje bereikte hij een kleine open plek waar er braambessenstruiken en een kreek waren.

De adelaar zat in een boom in de buurt en keek hem aan.

Bedankt fluisterde hij, toen rende hij naar de kreek en dronk zijn heldere, koele water.

Nadat hij zijn dorst had gelest, at hij zoveel mogelijk bramen.

Hij ging een poosje in de zon liggen, vol en gelukkig. Toen herinnerde hij zich de adelaar. Het was niet langer in de boom. Hij zag het aan de oever van de kreek en bestudeerde de weerspiegeling ervan in het water.

Toen hij het water bereikte, vloog de adelaar weer de boom in.

Hij keek naar zijn spiegelbeeld in de kreek. Hij was ongeveer 12, zijn haar was zwart en rommelig.

Hij keek naar de adelaar.

Wie ben ik?

De arend boog zijn hoofd en keek hem aan. Hij begon met een huiveringwekkende kreet en vloog in de richting van de ondergaande zon.

Hij stond een tijdje en keek ernaar. Toen greep hij het zwaard, sprong over de kreek en begon de steenarend te volgen.

DRIE ROBBERS EN EEN KONIJN

Hij had lange tijd gelopen. Het bos was veranderd van dennen tot berken. Hij kon de adelaar beter zien, ook al werd het donker.

De vogel zat vlak voor hem in een boom, zijn gouden veren schenen in de gloed van de ondergaande zon.

Toen hoorde hij ze. De stemmen.

Hij stopte om goed te luisteren. Ja, het waren stemmen in orde. Er was ook een nieuwe geur, de geur van geroosterd vlees. Zijn mond waterde en hij kreeg de moed om dichterbij te sluipen.

Op een open plek rond een vreugdevuur zaten drie mannen. De ene was klein en zonder een enkele tand in zijn mond, de andere was lang en droeg een ooglap. De laatste was dik, met lang, vettig haar. Ze lachten en praatten rond het vuur, waar een konijn aan het roosteren was.

Hij dacht helemaal niet na, niet over wat te zeggen of te doen. Nergens over. Hij had te veel honger. Hij stapte de open plek op en boog voor de drie mannen.

Goedenavond, ik vroeg me af of ik misschien wat te eten kon krijgen?

De dikke stond lachend op.

"Ha! Luister naar deze kleine aap, smeekt om eten. '

Ik smeek niet.

De kleine stond ook op en wees naar het zwaard van de jongen.

"Leuke katana, he? Zo'n fijn zwaard is veel ryô waard. '

Nu stond de man met de ooglap op. Hij leek de leider te zijn.

Dat is geen katana, het is een dôtanuki, zei hij.

Wat is het verschil? Vroeg de dikke.

Idioot! Schreeuwde de leider. Een dôtanuki kan een man in tweeën snijden. Het is dikker en langer dan een katana. En een dôtanuki zo mooi als die is veel ryô waard.

Ha! Lachte de kleine. Wat doet zo'n lelijk aapje met een waardevol zwaard? Speelt hij samurai? Of misschien is hij een verloren kleine samurai helemaal alleen, een samurai zonder meester. Een ronin.

De dikke greep zijn speer.

Geef ons het zwaard, Ronin.

Dat is niet mijn naam, antwoordde de jongen kalm.

Wat is uw naam? Vroeg de leider.

"Ik weet