Ο Χρυσοχέρης - kαι ακόμα 6 σύντομες ερωτικές ιστορίες σε συνεργασία με την 'Ερικα Λαστ

By Διάφοροι Συγγραφείς

«Γύρισα γρήγορα το κεφάλι μου και την είδα να στέκεται πίσω από το μεσαίο παράθυρο στο σαλόνι και να με κοιτάζει. Λίγο αργότερα, ήρθε έξω φορώντας ακόμα το κιμονό με τα φλαμίνγκο. Μου έδωσε ένα ποτήρι με κρύο νερό. Ακούμπησα το ποτήρι στο στόμα μου και οραματίστηκα το γυμνό κορμί της».

Ο Χένρι δουλεύει σε εγκαταστάσεις γεώτρησης στην Βόρεια Θάλασσα. Δουλεύει για 12 συνεχόμενες ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, για 14 μέρες. Μετά τις δύο εβδομάδες, γυρίζει στην στεριά για ένα διάλειμμα, για να περάσει λίγο χρόνο με τους φίλους του και τους συναδέλφους του που είναι εργένηδες. Περνάει τα βράδια του με γυναίκες, τις ικανοποιεί και απελευθερώνει τα συναισθήματα τους. Το πρωί τις αποχαιρετά. Έχει έναν απλό κανόνα, κάθε βράδυ καινούργια γυναίκα. Μόνο μία φορά έκανε την εξαίρεση. Το όνομα της ήταν Κλάρα...

Αυτές οι σύντομες ερωτικές ιστορίες εκδόθηκαν σε συνεργασία με τη Σουηδέζα σκηνοθέτη Έρικα Λάστ. Ο στόχος της είναι να απεικονίσει την ανθρώπινη φύση και ποικιλομορφία μέσα από ιστορίες πάθους, οικειότητας, λαχτάρας και αγάπης, μία μίξη δυνατών και αισθησιακών διηγημάτων.

Η παρούσα συλλογή περιέχει τις ακόλουθες σύντομες ερωτικές ιστορίες:
Ο Χρυσοχέρης
Ο Φεμινιστής
Το Κόκκινο Διαμάντι
Σεξ στο αυτοκίνητο
Εμμονή με τον Όουεν Γκρέι
Φαντασιώνοντας την απαγωγή μου
Ο Συνοδός

• Language: Ελληνικά
• Publisher: LUST
• Release date: Dec 17, 2019
• ISBN: 9788726395341

Book preview

purchaser.

Ο Χρυσοχέρης

Αισθησιακή ερωτική λογοτεχνία

Δούλευα σε έναν σταθμό αντλήσεως πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα. Είχα σχεδόν τελειώσει το πτυχίο στο Πανεπιστήμιο και είχα κάνει αρκετές, ανειδίκευτες εργασίες, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να είμαι εδώ. Κοντά στην αέναη κίνηση του ωκεανού, στο άρωμα του, στον ήχο του και στη δύναμη του. Κοντά στον κίνδυνο που σχετίζεται με την δουλειά και στην επιμονή και προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε όλη την ώρα. Κοντά στον ικανοποιητικό μισθό που πρόσφεραν.

Δουλεύαμε 12ωρες βάρδιες κάθε μέρα για δύο εβδομάδες και μετά πετούσαμε στην ακτή για ένα διάλλειμα τριών εβδομάδων. Τότε δεν είχα οικογένεια και όταν έβγαινα στην στεριά ξεσάλωνα. Με τους φίλους μου και με τους εργένηδες συναδέλφους μου, μιλούσαμε, φωνάζαμε, γελούσαμε, πίναμε και προκαλούσαμε ταραχή. Είχα και κάποιες γυναίκες φίλες που επίσης τις επισκεπτόμουν. Γνωριστήκαμε τα βράδια, τότε που οι γλώσσες των κορμιών μας, οι λέξεις μας και τα συναισθήματα μας γίνονταν ένα και μας οδηγούσαν σε άγριους και ευαίσθητους κόσμους. Όταν χάραζε, ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους. Έτσι ήμουν τότε. Ένα βράδυ, μία γυναίκα. Απλά πράγματα. Αλλά, παρά την μικρή διάρκεια που είχαν αυτές οι συναντήσεις, δεν με άφησαν ποτέ. Έμεναν μέσα μου και έρχονταν σαν αναλαμπές αναμνήσεων όταν γυρνούσα πίσω στον σταθμό αντλήσεως πετρελαίου. Αυτές τις αναλαμπές τις κρατούσα σαν θησαυρό. Μετά από διακοπές, ένιωθα την ανάγκη να δω τοπία. Δάση, αγρούς, λιβάδια, ρυάκια, κοιλάδες και λόφους. Ύστερα από δύο εβδομάδες που ήμουν κλεισμένος με τους συναδέλφους μου σε πολύ μικρές εγκαταστάσεις, χρειαζόμουν τον χώρο γύρω μου και ένιωθα κατενθουσιασμένος με την σκέψη ότι ίσως να ήμουν χιλιόμετρα μακρυά από τον κοντινότερο άνθρωπο. Οδηγούσα στην εξοχή ψάχνοντας για άδεια μέρη. Αυτό μου έδινε μια ιλιγγιώδη αίσθηση ελευθερίας και μου θύμιζε την άβυσσο του νερού που απλωνόταν κάτω από τον σταθμό εξαγωγής.

Μία μέρα καθώς οδηγούσα, κάτι μέσα μου έσκασε και ο χρόνος εξαφανίστηκε. Το αυτοκίνητο κατάπιε τα χιλιόμετρα και με έφερε όλο και πιο νότια. Δέντρα, ποτάμια, παπαρούνες, αγροί και σύννεφα, πέρασα από όλα.

Σε μια κατάσταση ζόμπι, συνέχισα μέχρι που έφτασα σε μια μοντέρνα πόλη κατάλληλη για διακοπές. Μεγάλες, λευκές επαύλεις, ακριβά αυτοκίνητα και περιποιημένοι άνθρωποι. Πάρκαρα, χάιδεψα ελαφρά το αυτοκίνητο για να το ευχαριστήσω και σεργιάνισα στην πόλη. Αρχικά, μου άρεσε που τέντωσα τα πόδια μου και κοίταξα τριγύρω, αλλά μετά από λίγο ένιωσα όλο και περισσότερο ξένος με όλα όσα είδα. Βρήκα μια καφετέρια στην πλατεία της πόλης και μπήκα μέσα. Είχα μόλις δώσει την παραγγελία μου όταν είδα έξω έναν άνθρωπο, τέτοιο άνθρωπο δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Ήταν ένας ζητιάνος, καθόταν στα σκαλιά έξω από μία εκκλησία με ένα μικρό μπολάκι μπροστά του. Τα ρούχα του έδειχναν καθαρά, το σώμα του ήταν αδύνατο αλλά το πρόσωπο και το κεφάλι του ήταν καλυμμένα με καρούμπαλα που έμοιαζαν σαν καλόγερους και έκρυβαν κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Τι έκανε σε αυτή τη λαμπερή και μοντέρνα πόλη; Κοίταξα σε όλη την καφετέρια και είδα μόνο κομψούς ανθρώπους, σίγουρους για τον εαυτό τους με εκφράσεις γεμάτες αυτοπεποίθηση και δυνατές φωνές που ακούγονταν λες και τις χρησιμοποιούσαν για να ακουστούν. Ανήκαν εδώ. Η πόλη ήταν δική τους. Όμως εγώ; Τι έκανα εγώ εδώ;

Δεν μπορούσα να πιάσω το βλέμμα κανενός, όλοι ήταν τόσο απασχολημένοι με αυτό που έκαναν. Όχι, περίμενε, υπήρχε το βλέμμα μίας γυναίκας που έψαχνε το δικό μου. Και μιας άλλης...και μιας άλλης! Εντάξει, σκέφτηκα, καθώς έτρωγα το μεσημεριανό μου. Θα μείνω εδώ. Έχω ακόμα δέκα μέρες άδειας και νομίζω έχω μία ιδέα για το τι να κάνω μέχρι τότε.

Ξεκίνησα έχοντας μαζί μου μια μικρή στοίβα με επαγγελματικές κάρτες στα Αγγλικά, στις οποίες έγραψα λίγα λόγια για μένα και τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Στη συνέχεια, πάρκαρα μπροστά από το μεγαλύτερο σουπερμάρκετ της πόλης. Έμεινα στο αυτοκίνητο και είδα ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν. Μετά σηκώθηκα και περπάτησα τριγύρω, έβαλα τις κάρτες κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα όλων των αυτοκινήτων που είχα δει γυναίκες να βγαίνουν μόνες τους και να πηγαίνουν μέσα. «Θα σου καθαρίσω την πισίνα», έλεγε η κάρτα. «Είμαι εύκολος, καλόκαρδος και πάντα καυλωμένος. Μιλάω Αγγλικά». Κάθισα διακριτικά στο αυτοκίνητο και έβλεπα που γυρνούσαν οι γυναίκες στα αυτοκίνητα τους, μία μία. Συνήθως, έβλεπαν αμέσως τις κάρτες και διάβαζαν τι έλεγαν. Κάποιες πιο αφηρημένα, κάποιες άλλες τις διάβαζαν πιο προσεκτικά. Στη συνέχεια κοίταζαν τριγύρω με μυστικοπάθεια και έβαζαν γρήγορα τις κάρτες στις τσάντες ή στις τσέπες τους. Η κάτω περιοχή μου πάλλεται ενθουσιασμένη.

Το πρώτο τηλεφώνημα ήρθε εκείνη τη μέρα, και ύστερα κι άλλο, κι άλλο. Πέντε σε πέντε μέρες. Συναντηθήκαμε και έμεινα έκπληκτος πόσο εύκολο ήταν, πόσο καλό ήταν το σεξ και πόσο ανοιχτόμυαλες και φιλικές ήταν οι γυναίκες.

---

Ίσως επειδή το σενάριο ήταν πολύ ξεκάθαρο εξαρχής. Αλλά έγινε κάτι το απροσδόκητο, ήταν η αδυναμία και η λαχτάρα για οικειότητα που εμφανίζονταν πίσω από το χαμογελαστό προσωπείο. Μία από τις γυναίκες έκλαψε στην αγκαλιά μου αφού το κάναμε. Μία άλλη μου είπε για την μοναχική ζωή της με τον άνδρα της, ο οποίος ήταν πολύ απόμακρος. Αφού είχα πάει μαζί τους, τρεις από αυτές με ρώτησαν νευρικά αν θα μπορούσαν να με ξαναδούν. Τις κοίταξα μέσα στα λαμπερά τους μάτια και αρνήθηκα, λέγοντας ότι έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα. Και σε αυτήν την περιπέτεια ακολούθησα τον κανόνα μου: μία μέρα ή ένα βράδυ. Μία γυναίκα. Μόνο μία φορά έκανα την εξαίρεση:

«Παρακαλώ!»

Σιωπή, ακουγόταν μόνο ο απαλός ήχος της αναπνοής.

«Παρακαλώ!;»

«Γειά! Είσαι το αγόρι της πισίνας;» η φωνή ήταν ζωντανή και θερμή, έτρεμε λίγο από την ανάσα που κράταγε.

«Ναι, εγώ είμαι».

«Βρήκα την κάρτα σου στον υαλοκαθαριστήρα μου».

Την έλεγαν Κλάρα και μου είπε να πάω εκεί την επόμενη μέρα στις 10:00. Το καλοκαιρινό της σπίτι ήταν στα περίχωρα της πόλης. Άφησα το αυτοκίνητο μου εκεί που έμενα και περπάτησα μέχρι εκεί. Φορούσα ένα λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι και σκουρόχρωμο παντελόνι, στην πίσω τσέπη μου είχα ένα λεπτό μαγιό. Καθώς περπατούσα, προσπαθούσα να φανταστώ τι θα συμβεί. Τι μπορεί να ήθελε αυτή η κυρία που την έλεγαν Κλάρα. Για κάποιο λόγο, την φαντάστηκα να με κρατάει σφιχτά και να τρίβεται πάνω μου. Να κλαψουρίζει καθώς απελευθερώνει μικρές κραυγές. Αυτή ήταν η υπηρέτρια και εγώ ο αφέντης του σπιτιού. Ξαφνικά, στα μέσα του οίστρου, το πρόσωπο μου πάγωσε και έγινε σκληρό και όλες μου οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις εξαφανίστηκαν. Έπαθα τρακ. Περίεργο. Δεν είχα νιώσει έτσι τις υπόλοιπες φορές. Σταμάτησα στη μέση του πεζοδρομίου. Μήπως έπρεπε να ανησυχώ με την κατάσταση μου; Όχι. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες. Χωρίς φόβο. Μπόρεσα σύντομα να νιώσω και πάλι την προσδοκία να πάλλεται στην κάτω περιοχή μου. Συνέχισα να περπατώ και σύντομα έφτασα στο σπίτι.

Βεβαιώθηκα ότι τα ρούχα μου είναι κόσμια και πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου. Το χρώμα τους είχε ανοίξει λίγο αυτές τις έξι μέρες που πέρασα στον ήλιο σε αυτό το παραθεριστικό χωριό. Επίσης, είχα μαυρίσει και λίγο. Στην είσοδο ήταν παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με διπλωματικές πινακίδες. Το σπίτι ήταν κρυμμένο πίσω από έναν τοίχο που το περικύκλωνε από όλες τις μεριές. Στο βάθος οι κυματιστοί λόφοι απλώνονταν προς το κέντρο του νησιού. Η γη ήταν απεριποίητη, ήταν γυμνή και το αραιό φύλλωμα είχε καεί από τον ήλιο του ατέλειωτου καλοκαιριού. Έμοιαζε λίγο ερημωμένη. Τα δέντρα ήταν πολύ μακρυά. Φαντάστηκα ότι περπατούσα τριγύρω σε αυτούς τους κυματιστούς λόφους όλη μέρα με τον ήλιο να καίει το πρόσωπο μου όλη την ώρα. Βιάστηκα να πάω προς την πόρτα ενώ η εικόνα στο μυαλό μου, του κρύου ποτού και του δροσιστικού νερού της πισίνας, ακολούθησε το δάχτυλο μου μέχρι το κουδούνι.

Ντρριιιν!

Η πόρτα άνοιξε τόσο ξαφνικά που σοκαρίστηκα.

«Παρακαλώ!»

Και να τη. Η Κλάρα.

«Πέρνα μέσα», είπε αυτή και άπλωσε το χέρι της. Η φωνή της ήταν ζωντανή και θερμή όπως ήταν και στο τηλέφωνο.

«Πως σε λένε αλήθεια;»

«Χένρι».

Τα μάτια της ήταν σε απόχρωση του μπλε και είχαν ένταση. Τα χείλη της ενώθηκαν με την σιωπή της. Φαινόταν διαφορετική από τις άλλες, πιο μαζεμένη. Αλλά το σώμα της έμοιαζε απαλό και τα τέλεια στήθη της έκαναν το μεταξωτό ύφασμα του κιμονό με τα μεγάλα φλαμίνγκο να κυματίσει απαλά. Ήταν γυμνή από κάτω;

«Καλώς ήρθες, Χένρι!» Αυτή χαμογέλασε και έπιασε κουβεντούλα για τον καιρό.

Μετά γύρισε από την άλλη μεριά και περπάτησε με ελαφρύ βηματισμό μέσα στο σπίτι. Οι γλουτοί της κυμάτιζαν ευχάριστα πίσω από τα φλαμίνγκο. Την ακολούθησα μέσα στο σπίτι και μετά έξω στη βεράντα, σε κάτι που νόμιζα ότι ήταν υπόστεγο αλλά τελικά ήταν αποθήκη κήπου επιστρωμένη με πλακάκια. Και σε αυτό το σημείο η Κλάρα άρχισε να φέρεται σαν όντως να περίμενε ότι ήρθα για να της καθαρίσω την πισίνα. Σαν να μην είχε διαβάσει προσεκτικά την επαγγελματική κάρτα. Μου έδειξε ένα εργαλείο και πολλά προϊόντα καθαρισμού, εξηγώντας πολλά και δείχνοντας παντού. Μετά εντελώς ξαφνικά, με ρώτησε αν ήμουν έτοιμος να κάνω και άλλες δουλειές εκτός ...της πισίνας.

«Τι έχεις στο μυαλό σου;» ρώτησα και ένιωσα ένα φούσκωμα στα αχαμνά μου.

«Έχω κάποιες δουλειές κηπουρικής που πρέπει να γίνουν», απάντησε αυτή και με κοίταξε με απορία.

«Θα ήθελες να τις κάνεις;»

Δεν με ρώτησε αν ήξερα από κηπουρική αλλά αν ήθελα να τις κάνω.

«Ναι», είπα αν και δεν ήταν αλήθεια.

«Πολύ καλά».

Άφησα το βλέμμα μου να κυλήσει προς τα κάτω στο σώμα της. Οι καμπύλες της μου χαμογελούσαν, με έκαναν να νιώθω την ανάγκη να μάθω τι συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι κανόνες.

«Ο τεχνίτης που έχουμε συνήθως για να φροντίζει τον κήπο και το σπίτι είναι διακοπές», είπε η Κλάρα. «Αυτόν τον θάμνο εκεί και τον άλλο πιο δίπλα επίσης». Έδειξε αυτή προς τον κήπο. «Είναι και οι δύο ταλαιπωρημένοι. Θα το εκτιμούσα πολύ αν μπορούσες να βοηθήσεις. Νομίζω ότι απλά χρειάζονται αναφύτευση. Αυτό ίσως τους κάνει καλό. Ο ένας χρειάζεται περισσότερο ήλιο και ο άλλος περισσότερη σκιά». Έδειξε πού θα έπρεπε