8+5=13

By Georgios Donios

Μια μαθηματική εξίσωση. Ένας γρουσούζικος αριθμός. Ένας ταξιτζής που του άρεσε το παστίτσιο. Μια φίλη μισής ημέρας. Ένας χορός στο Πεκίνο και μια βαρκάδα στον ποταμό Μεκόνγκ. Δεκατρείς ταξιδιωτικές ιστορίες στο άγνωστο του κόσμου που απλωνόταν μπροστά στα γεμάτα περιέργεια μάτια μου. Δεκατρείς αναμνήσεις. Οχτώ και πέντε εμπειρίες στοιβαγμένες στα κιτάπια της καρδιάς μου, παρμένες από το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο γεμάτες έκπληξη, αγάπη, χιούμορ και γερές δόσεις περιπέτειας. Από τη Σαβάνα της Κένυας στο μακρινό Μπαλί, κι από το Πεκίνο μέχρι τη Μπούρμα χάθηκα στην ομορφιά του κόσμου φτάνοντας σε μέρη που απλά είχα ονειρευτεί σαν παιδί δίχως χάρτη και πυξίδα με μοναδικό οδηγό μου τη δίψα για το άγνωστο του κόσμου. Του μακρινού, του άγνωστου, του περίεργου κι απάτητου προορισμού που πάντα έκανε το μυαλό μου να πετάει.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Georgios Donios
• Release date: Dec 12, 2019
• ISBN: 9780463615546

Georgios Donios

Year of production: 1979Serial No: 04-28Units produced: 2 (yes I do have a brother at least as weird as I am)Body type: Backpack specificPower Plant Characteristis: Four chamber, heart driven with emotional overdrive.Fuel Type: Smofee (smokes and coffee)Turbo Boost: Jaegermeister supercooledExtras: Diving, Traveling (dahhh), photograhy, writting (...roll eyes...), and many many more!Location: Into The Great Wide OpenCPU Supporting Languages: Ελληνικά, English, Espanol

Book preview

8 + 5 = 13

(Ιστορίες Απ’ Το Δρόμο)

Συγγραφή: Γεώργιος Δόνιος

Σχεδιασμός Εξωφύλλου:

Cynthia Yong «The Lazy Painter»

Την τελική μορφή του εξωφύλλου επιμελήθηκε το ατελιέ του εκδοτικού οίκου iWrite.

Επεξεργασία Φωτογραφίας:

Σγουρός Σγουρομάλλης «Curly»

Σελιδοποίηση: Γιώργος Δόνιος

isbn:978-960-627-018-5

***Λίγα λόγια για το εξώφυλλο***

Ενδεχομένως τα 5 ομορφότερα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου διαδραματίστηκαν στη Σιγκαπούρη. Κλείνοντας τον κύκλο μου όπως τόσοι άλλοι εφήμεροι ¨κάτοικοι¨ του ιδιόμορφου αυτού κρατιδίου συναντήθηκα ένα απόγευμα Πέμπτης για καφέ με την υπέροχη Σύνθια.

Η συγκεκριμένη συνάντηση ήταν για το επίσημο «εις το επανειδείν» αφού κι οι δυό μας είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόμασταν ανανέωση στις ζωές μας. Εγώ ετοιμαζόμουν να σαλτάρω εκ νέου στο άγνωστο, κι αυτή θα μετανάστευε σε λίγους μήνες με τον άντρα και την κόρη της στην Αυστραλία.

Πριν χαιρετηθούμε και πάρει ο καθένας το δρόμο του μου έδωσε ένα δεματάκι τυλιγμένο με προσοχή σε χοντρό μπέζ χαρτί.

«Για να θυμάσαι…» μου είπε καθώς έσκιζα με συγκίνηση το περιτύλιγμα.

Ανάμεσα στα φύλλα χαρτιού και τα τρεμάμενα χέρια μου ξεπρόβαλαν στιγμές και πλάνα ταξιδιών που με σημάδεψαν σαν άνθρωπο και συνέβαλαν στη σημερινή μου μορφή. Δεν ξέρω πόσο χρόνο της πήρε για να συνθέσει το συγκεκριμένο έργο αλλά είχε τρυπώσει σε όλα τα φωτογραφικά άλμπουμ της σελίδας μου στο fb κι έπλασε με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο της ένα κάδρο που τα χώρεσε όλα.

Το λεκτικό «ευχαριστώ» μου φάνηκε τόσο φτωχό. Σφίχτηκα για να μη βουρκώσω αναλογιζόμενος την αγάπη και την εκτίμηση που χρωμάτιζε το πολυσύνθετο ταξιδιοτικό πορτραίτο μου.

Της υποσχέθηκα λοιπόν ότι το δώρο της δεν θα το κρατούσα μόνο για μένα αλλά θα το έβαζα εξώφυλλο στο πρώτο μου βιβλίο αν κατάφερνα ποτέ να το εκδώσω.

Εξ’ άλλου σε ένα τόσο προσωπικό πρότζεκτ όπως το συγκεκριμένο ταξιδιωτικό ημερολόγιο, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τίποτε καλύτερο από το συγκεκριμένο έργο.

Χάρηκα πολύ την πρώτη μέρα που το έπιασα στα χέρια μου. Τελειωμένο, κολλαριστό και έτοιμο κι αυτό για το δικό του ταξίδι.

Χάρηκα ακόμα περισσότερο που τήρησα την υπόσχεση μου.

Σ’ευχαριστώ Σύνθια.

Αφιερωμένο σε όσους θα ταξιδέψουν…

Πρόλογος

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα έφτανα σε σημείο να γράψω και πόσο μάλλον να δημοσιεύσω κάτι που αφορά τη ζωή μου.

Θυμάμαι σαν έφηβοι, με τα πρώτα μας χτυποκάρδια στα θρανία και τη μορφή της νιότης μας να παίρνει σχήμα σε διαφορετικό κορμί κάθε εβδομάδα, ψάχναμε τρόπο να εκφραστούμε. Κινητά και λοιπά τεχνολογικά βοηθήματα δεν υπήρχαν τότε, και το αντίστοιχο sms της εποχής ήταν τουλάχιστον ραβασάκι σε κομμένο από τετράδιο χαρτί. Αν είχες καλό «δίκτυο» στην τάξη το περνούσες χέρι χέρι απ’ το ένα θρανίο στο άλλο για να ξεδιπλωθεί στα πολυπόθητα δάχτυλα που τόσο επίμονα κοιτούσες στο διάλλειμα. Οι πιο τολμηροί και χαρτζιλικωμένοι ετοίμαζαν κάρτες και συνήθως απευθύνονταν σε κάποιον που το «είχε» με τις λέξεις και τα γλυκόλογα. Στην τάξη μου αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ, τουλάχιστον για την τσακαλοπαρέα μου. Δώσ’ του στιχάκια, εξομολογήσεις, δράματα εφηβικά, κι εγώ η πένα που κατεύναζε το πάθος και τον πόθο των φίλων μου.

Αν και μου άρεσε να γράφω, η έκθεση ήταν πάντα κάτι που φοβόμουν, ή ίσως ντρεπόμουν να αμολήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο χαρτί όπως τα φανταζόμουν. Μια μέρα πήρα την απόφαση κι είπα να γράψω όπως ήθελα, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της καθηγήτριας στο γυμνάσιο. Πήγα σπίτι κι έγραψα την καλύτερή μου έκθεση μέχρι τότε. Τόσο καλή, που η καθηγήτριά μου όχι απλά δεν πίστεψε ότι την είχα γράψει εγώ, αλλά μου έβαλε δεκατρία στα είκοσι χαριστικά, όπως είπε, γιατί δεν μπορούσε να αποδείξει από πού/ποιον/πώς ξεπάτωσα το κείμενο. Φυσικά δεν ξανασχολήθηκα ποτέ με το γράψιμο για δέκα και βάλε χρόνια από το σοκ. Με εξαίρεση μια αναλαμπή αρθρογραφίας σε ένα φοιτητικό περιοδικό για κάνα χρόνο, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα.

Εισαγωγή

Οι σελίδες που ακολουθούν είναι στην ουσία κομμάτι του ταξιδιωτικού μου ημερολογίου. Στην αρχή το διατηρούσα ως εγκεφαλικές καταχωρήσεις αναμνήσεων, αλλά από ένα σημείο και μετά έγιναν τόσο πολλές που άρχισα να σημειώνω σε χαρτάκια, μπλοκάκια, εισιτήρια κι όπου αλλού έβρισκα. Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις, ξεχνάς, και πολλά απ’ όσα έζησα και είδα δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω ποτέ. Έτσι ξεκίνησα να τα γράφω όλα, όχι μόνο από φόβο μήπως τα ξεχάσω, αλλά για να ανατρέχω και να θυμάμαι πάντα πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας κι οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν. Το αλάτι και το πιπέρι στην περιπέτεια της ζωής.

Τα ταξίδια μου ήταν πάντα ιδιόμορφα, μακρινά και συνήθως χωρίς κανέναν σχεδιασμό. Μου κέντριζε την περιέργεια ένα μέρος, έβρισκα ένα εισιτήριο και τα υπόλοιπα τα ανακάλυπτα στην πορεία. Μια πορεία στον δρόμο της οποίας άλλαζα σαν άνθρωπος, μεγάλωνα, ωρίμαζα, δοκιμαζόμουν κι έφτανα στον προορισμό μου κομματάκι διαφορετικός απ’ ό,τι ξεκινούσα.

Ξεπέρασα την παιδική μου φοβία του απύθμενου ωκεανού στη Σιγκαπούρη και με τις πρώτες μπουρμπουλήθρες να αναδύονται ερωτεύτηκα τον υποθαλάσσιο κόσμο. Έγινα κι εγώ ένας Ζακ Κουστό, τα ντοκιμαντέρ κι οι εξερευνήσεις του οποίου με καθήλωναν στον καναπέ μαζί με τον πατέρα μου σαν παιδί και τα βράδια ονειρευόμουν ότι ήμουν μούτσος στο Καλυψώ και τον βοηθούσα. Πιστοποιημένος εκπαιδευτής καταδύσεων πλέον, δεν βλέπω την ώρα και τη στιγμή να βουτηχτώ στη μαγεία του 74% του πλανήτη μας κάθε φορά που ταξιδεύω.

Αποτίναξα τα δεσμά της υψοφοβίας στην Αυστραλία κι ο άνθρωπος που προσγειώθηκε στο πάρκο του Γουολονγκόνγκ δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτόν που έτρεμε σαν το ψάρι δεκατέσσερις χιλιάδες πόδια πριν.

Βρέθηκα στην Μπούρμα και στην Μπατάβια του Καββαδία κι έγινα στίχος κι εγώ στο πούσι που άπλωνε ένα πρωί στο λιμάνι του Πενάνγκ. Ξόρκισα τον Ποσειδώνα στις Φιλιππίνες, ξεγέλασα Κύκλωπες στη Μαλαισία και ξέφυγα απ’ τους Λαιστρυγόνες στο Χονγκ Κονγκ.

Πήγα σε γάμο στο Βόρνεο, είδα Αβορίγινες να τραγουδάν, χόρεψα κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό της Κένυας κι ερωτεύτηκα στη Βαρκελώνη. Χάθηκα δίχως χάρτη σ’ ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια στη Νέα Υόρκη και κοιμήθηκα στο μαύρο σατέν μιας καρδιάς στη Σιγκαπούρη.

Χώθηκα σε τούνελ στο Βιετνάμ, με κλέψαν στο αεροδρόμιο της Σαϊγκόν, έχασα την πτήση μου στη Γιανγκόν και ξέμεινα δώδεκα ώρες με χιονιά στο Ντίσελντορφ. Όσο άσχημα κι αν ακούγονται, μου έδωσαν πολύ δυνατά μαθήματα κι εμπειρίες.

Μάλωσα με ταξιτζήδες, παζάρεψα με μικροπωλητές και ξενοδόχους, βρίστηκα με λεωφορειατζήδες, είπα ανέκδοτα με πλανόδιους μάγειρες και μοιράστηκα όνειρα κι ιστορίες μια βραδιά στη Γκόα μ’ έναν άγνωστο.

Ήπια τσάι με τομούρ στις πλαγιές των Ιμαλαίων, λικέρ κόμπρας στον Μεκόνγκ, κι έφαγα μυρμήγκια με ζάχαρη στην Καμπότζη. Βρήκα την καλύτερη βάφλα της ζωής μου μες στη ζούγκλα και ξεπατώθηκα στον χορό στη μέση του πουθενά σε ένα χωριουδάκι στη Γκάνα που το μπαρ είχε τέσσερις μπίρες και τις μοιραστήκαμε. Έδωσα τα ρούχα μου σ’ ένα παιδί στο Κατμαντού, μου ’δωσε τα δικά του ένας τύπος στην Ινδονησία. Βοήθησα δυο τουρίστες στο Μπαλί που τους χάλασε το ποδήλατο και με έσωσε ένας Μπαλινέζος από σίγουρη πανωλεθρία στο αεροδρόμιο του Ντενπασάρ.

Είμαστε τυχεροί εμείς οι Έλληνες. Τυχεροί γιατί γεννηθήκαμε σε μια πανέμορφη χώρα που μας κρατά σφιχτά μέσα της, μα συνάμα είναι και κατάρα γιατί δεν ξεμυτάμε. Δεν καταδεχόμαστε κάτι πιο όμορφο και μαγικό από τον τόπο μας, κι υπάρχει πολλή ομορφιά εκεί έξω. Σε παραλίες, σε χωριά, σε χαμόγελα και σε γειτονιές ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε, αλλά είναι τόσο όμορφοι και ξεχωριστοί όσο κι οι δικοί μας. Άλλοι ίσως πιο μελαμψοί, άλλοι ίσως πιο ξανθοί και αρκετοί λιγότερο ή περισσότερο περίεργοι από εμάς, αλλά όλοι μα όλοι τους θα έχουν σίγουρα μια ιστορία να μας πουν ή να μοιραστούν που θα μας κάνει να νιώσουμε σπίτι μας, κι ας είμαστε στην άκρη του κόσμου…

Ευχαριστίες

Εδώ θα έπρεπε κανονικά να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον Θεό και διάφορους άλλους ενεργούς και μη συντελεστές της σύνθεσης, ολοκλήρωσης και τελικής διαμόρφωσης αυτού του έργου από ένα απλό ταξιδιωτικό ημερολόγιο σε αναγνώσιμο βιβλίο. Ενώ όλοι οι προαναφερθέντες σαφώς και συνετέλεσαν στο τελικό αποτέλεσμα, ευχαριστώ τους κάτωθι για λόγους που μόνο εγώ κι ίσως αυτοί ξέρουν:

- Tον θείο στη Νούσα Πενίδα για την υπέροχη εμπειρία που μου χάρισε (βλ. Ο Εσπερινός).

- Τον άγνωστο υπάλληλο στο αεροδρόμιο του Μπαλί, που όταν λίγο έλειψε να χάσω την ανταπόκρισή μου από Μπαλί – Τζακάρτα για να είμαι πίσω στη δουλειά τη Δευτέρα, με πήρε απ’ το χέρι και με φυγάδευσε στην κυριολεξία μέσα από τους ελέγχους ασφαλείας του αεροδρομίου μέχρι την πύλη αναχώρησης. Με είδε πανικόβλητο, κατάλαβε το λάθος της αεροπορικής