به گلاریس عزیزم

By Zahrda Jannat

Romantic story of Gelariss

گلاريس،

اصرار مي کنم بر خوب زندگي کردن، و آن را بهترين راه حل مي دانم،

چون اندوهگين بودن راه ساده تر،

اما تاريک تر

و عذاب آور تري است!

دخترکِ نازنينم،

اين روزها به اندازه ي کافي افسرده هستند، و فکر مي کنم

دامن زدن

به اين پريشاني ها حماقت محض است.

• Language: فارسی
• Publisher: Publishdrive
• Release date: May 27, 2019
• ISBN: 9786009677788

Book preview

:)

یک

گلاریس تو تا به حال عاشق شده ای؟... با تمامِ وجود. با تمامِ قوا. با نهایتِ نگاهت.

آه! چه می گویم؟! معلوم است که عاشق شده ای! تو با آن زلف های تابیده ات، با آن چشم هایت. کسی مثلِ تو مگر می شود که الفبایِ بودن، نبضِ زندگی را بلد نباشد؟

گلاریس، تو، پس نفرت را خوب می شناسی! کسی که قطره قطره ی عشق را می داند، حتمن ثانیه ثانیه ی نفرت را حفظ است.

تو قطعن نفرت را می شناسی. گریز را. طعم ترش تنهایی را.

فغان! امان از این تنهاییِ لعنتی! نمی شناسم دیوانگانی چون خودم و تو را، که ترشی اش را زیر دندان فشرده باشند و دیوانه وار تمامش را نبلعیده باشند!

تنهایی اعتیاد آور است گلاریس! تقصیر من و تو هم نیست. آدم ها را دیده ای؟ دیده ای چه ظالمانه تهوع آورند؟ دیده ای جمع های شان چقدر شدید تداعی کننده ی طعمِ کیک هایِ کپک زده یِ همسایه یِ پیرِ دیوار به دیوارمان است؟

و در مقابل، تنهایی.. لحظاتِ خوشِ موسیقی و کتاب و بافتنی. بوی قهوه. رنگ بنفشه های آفریقایی.

گلاریس، من و تو، هیچ وقت نمی توانیم طعمِ عجیبِ درهم آمیختنِ صدایِ نامجو و موسیقیِ آذر را بدهیم، و کیک های کپک زده ی همسایه ی پیرمان را بخریم!

ما نمی توانیم بوی خوب بافتنِ شال گردن را بدهیم، و بوی تهوع آورِ حرف های شان را بخریم!

گلاریس، من و تو دادگاهی بر علیهِ خودمان برپا کرده ایم، و حکم داده ایم به گریز. گریز از نفرت انگیزِ آدمیان.

من و تو می رویم تا برسیم به تنهایی. تا میز کوچک چوبی مان، با یک بالشت مربعِ صورتی، سهراب و پناهی و فرخزاد، و یک لیوان چای.

نهایتِ شکوهِ من و تو این است! برایِ ما، این تمامِ خوش بختیِ جهان است!

گلاریس، عجیب نیست که مردم ما را دیوانه می خوانند، و با سرعتی سه برابرِ من و تو فرار می کنند، مبادا که شعله جنون مان تمامِ خوشی هایشان را آتش بزند!

گلاریس، نمی دانند که این آتشِ جنون آمیز، فقط خودمان را گرم می کند، نه؟!

دو

گلاریس! بعضی چیزها تکرار نمی شوند و این خوب است. همین که یک بار بعضی حس ها را تجربه کنی کافی است. باید بگذاری طعمِ عجیبِ آن باشکوهِ بی تکرار تا ابدیت زیرِ دندان ات بماند و هیچ وقت هیچ وقت هیچ وقت تکرارش را آرزو نکنی. که اگر تکرارش را بخواهی، تمام عظمتش نابود می شود. تباه می شود. انگار که ته سیگاری باشد، و تو هی زیرِ پا محکم و محکم تر لهش کنی.

گلاریس! باید با یادِ بعضی طعم ها خوش باشی. طعمِ ثانیه هایی که هرگز تکرار نخواهند شد.

و بی تکراری شان را باید شکرگزار بود.

بعضی چیزها هم تکرار نمی شوند