Kobie - Malleus Maleficarum: Kobie

By Paul Kater

In boek 2 van Kobie volgen we de kersverse winkeleigenaresse als ze meer en meer leert over het hekszijn. Haar boek, 'Heksentraining', is nog steeds belangrijk, net als een bepaald iemand dat aan het worden is.

Een hoop dingen gebeuren tegelijk als Kobies rijleraar een specifiek boek bij haar bestelt en een oude 'vijand' de kop weer opsteekt. Daarnaast komt Fieke weer in beeld, die de verrassing van haar leven mee gaat maken. Maar zij is niet de enige. Ook voor Kobie liggen de avonturen klaar.
 

• Language: Nederlands
• Publisher: Paul Kater
• Release date: May 12, 2019
• ISBN: 9781393800507

Paul Kater

Paul Kater was born in the Netherlands in 1960. He quickly developed a feel for books and languages but ended up in the IT business despite that. Books and languages never ceased to fascinate him, so since 2003 he's been actively writing, encouraged by friends on the internet. The internet is the reason why most of his work is in English. A friend asking for writing help is why some of his writing is now also in Dutch. Paul currently lives in Cuijk, the Netherlands, with his books, possibly with cats, and the many characters he's developed in the past years, who claim he is a figment of their imagination.

Book preview

Kobie

Malleus Maleficarum

door

Paul Kater

Dit e-boek is uitgegeven voor uw persoonlijke plezier. Het e-boek mag niet worden doorverkocht of weggeven aan anderen. Als u dit boek wilt delen met iemand anders, koop dan een extra kopie voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en u hebt het niet gekocht, of het was niet voor u gekocht, ga dan alstublieft terug naar de website waar het origineel gekocht is en koop uw eigen versie. Dank u voor het respect voor het werk van de auteur!

Auteur: Paul Kater

Coverontwerp: Paul Kater

© Paul Kater - 2019

Met uitzondering van aanhalingen voor reviews mag niets uit deze uitgave worden gereproduceerd, op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

ISBN: 978-90-828052-2-2

NUR: 334

---

Boek 2 in de Kobie serie.

Eerder verscheen in deze serie:

Kobie - Heksentraining (2018)

Hoofdstuk 1

Help!

De schreeuw liet Kobie opkijken terwijl ze aan het afrekenen was. Het was de stem van Joris, de jongen die in haar winkel hielp. Mevrouw Briks, de klant die haar breiboek wilde afrekenen, keek verschrikt op en vroeg wat er aan de hand was.

Ik weet het niet, maar hij maakt geluid dus is het nog niet zo erg, zei Kobie. Hier is uw wisselgeld, mevrouw. Mevrouw Briks was een van de klanten die vasthielden aan contant geld.

Dank je, Kobie. Ga toch maar vlug kijken wat er aan de hand is, zei de oudere dame die daarna met een knikje naar de deur schuifelde. De winkel was verder leeg dus ging Kobie snel naar de smalle gang waar de noodkreet vandaan was gekomen.

Joris, waar ben je en wat is er aan de hand?

Hellup, Kobie. Hier. Bij de voorraad. De voorraad was een mooie naam voor een veel te volgestopte kamer waar ze alle dozen met, inderdaad, voorraad bewaarden. Kobie had zich al vaker afgevraagd of dat niet beter kon. Ik was de nieuwe schrijfblokken aan het uitpakken en nu liggen er een paar dozen voor de deur. En ik eronder.

Crisis, Joris, hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Kobie duwde tegen de deur. Die gaf niet mee. Waar lig je? Net achter de deur? Joris bevestigde dat. Oké, ik ga wat proberen. Niet schrikken als je opeens gaat schuiven. Kobie wist dat ze niet sterk genoeg was om al dat spul aan de kant te schuiven maar ze had haar hekserij achter de hand. Even baalde ze dat ze haar stok niet voor het grijpen had. Met die stok was ze veel sterker maar zo moest het moest ook lukken. Ze zette zich schrap tegen de deur en begon weer te duwen terwijl ze hekserij in de deur drukte om die heel te houden. Even leek het niet te werken maar opeens kwam er beweging in alles achter de deur. Met al haar kracht en heksenkunde (al was die nog beperkt) was het toch nog een hele klus om de deur ver genoeg open te krijgen dat ze de kamer in kon komen.

Auw, auw! Joris was niet blij toen zijn bazin over hem heen moest klimmen, iets dat ze zo snel mogelijk deed. Toen had ze pas de ruimte om de dozen van hem af te tillen en hem te bevrijden.

Alles goed, jongen? vroeg Kobie. Ze zei vaker jongen tegen hem, viel haar nu op.

Ja, gaat wel. Ik schrok me rot. Dank je. Joris klopte zijn kleren af en keek even lelijk toen hij zijn rechterarm bewoog.

Doet het pijn? Kobie zei tegen hem dat hij maar vast naar huis moest gaan. Het was toch al wat later en druk zou het niet meer worden. En we moeten echt eens iets aan deze kamer doen. Daar was Joris het mee eens.

Dank je dat je me hebt gered, zei hij terwijl ze de voorraadkamer verlieten. Toen Kobie de deur dicht trok hoorde ze weer een doos omvallen. Ja, daar moest echt eens wat aan worden gedaan.

Dat spreekt voor zich, Joris. Ik ben blij dat je niets overkomen is. Weet je zeker dat je oké bent? Kobie wilde dat zo zeker mogelijk weten. Ze wist dat ze goed verzekerd was voor allerlei toestanden maar om daar zo snel al op te moeten terugvallen... Liever niet.

Ja hoor. Ik schrok me alleen rot, zei Joris. Tot de volgende keer dan, Kobie.

Wees voorzichtig onderweg, en tot ziens. Doe de groeten aan je ouders. Kobie liep met hem mee naar de deur. Toen Joris weg was besloot ze de zaak te sluiten en naar huis te gaan. Haar eigen huis. Ze had geluk gehad want boven de zaak was een appartementje te huur gekomen en dat had ze te pakken gekregen.

Ze schakelde de avondverlichting in en daarna klom ze de trap op om aan het eten te beginnen.

#

Weet je zeker dat dit klopt? Wilma tikte op het computerscherm. Volgens mij zit er iets fout bij het boeken van de inkoop, Kobie.

Kobie zuchtte. Dit onderdeel van een eigen zaak was haar zwakste punt. Boekhouding. Hier heb ik alle papieren, zei ze en klopte op een map. Daarin staat de waarheid. Als het niet overeenkomt met wat er in de schappen staat dan heeft de realiteit een fout gemaakt.

De twee vriendinnen zaten al de halve avond de cijfers te controleren maar er was een punt wat steeds niet wilde kloppen. Heb je daar echt alle facturen in zitten? Voor Kobie antwoord kon geven, schudde Wilma haar hoofd. Dat kan bijna niet. De rest klopt als een zwerende vinger. Je bent een stuk papier kwijt.

Weer bladerde Kobie door de map. Gekkenwerk. De Bruin is altijd zo precies, net als ik. Nou ja, als ik probeer te zijn. Die facturen moeten... Kobie stopte midden in de zin. Daar.

Wilma controleerde het factuurnummer. Mis. Die hebben we al.

Nee, daar... Doodleuk stond op de factuur geprint dat de factuur-uitdraai van de vorige week was mislukt en dat die factuur per e-mail was verstuurd. Verdomme... hebben we daar telkens overheen gekeken...

Kobie opende haar e-mailprogramma en zocht even. Hebbes! Na die ontdekking klopte de boekhouding weer. De laptop werd dichtgeklapt; eindelijk was het tijd voor de leuke dingen.

Nou, dat scheelt. Hebben we maar een paar uur verknoeid met die ene factuur. Jij maakt koffie.

Nu nog? Het is negen uur geweest. Kobie haalde haar schouders op. Maar als jij dat wilt... Ze liep naar het keukentje in haar flatje en zette koffie voor haar vriendin annex steun en toeverlaat. Het apparaat was snel genoeg, daarvoor hoefde ze niet te heksen.

Kobie was een paar maanden geleden op zichzelf gaan wonen. Nu ze haar diploma had, en een boekhandel, was dat volgens haar wel tijd. Mam had geprobeerd haar nog thuis te houden want er was plaats genoeg, maar Kobie vond dit een logische, volgende stap in haar leven.

Hoe is het met jou en Koen? vroeg Wilma toen die haar koffie in handen had.

Goed. Kobie grinnikte. Hij is bezig met een nieuwe studie naast zijn baantje.

Wilma nam voorzichtig een slok van de hete koffie. Lekker. Het is nog steeds een beetje raar. Jij en Koen. Had ik nooit gedacht.

Kobie snapte dat wel. Koen was altijd een buitenbeentje geweest op school. Pas toen ze erachter was gekomen dat hij een heks was, net als zij, begonnen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats te vallen. Soort zoekt soort, zeggen ze wel eens, was het enige dat ze tegen haar beste vriendin hoefde te zeggen. Wilma was geen heks maar ze wist van Kobies bijzondere gave. Wilma was te vertrouwen.

Heb je de laatste tijd nog nieuwe dingen geleerd? vroeg Wilma. Ze keek naar het boek dat op tafel lag. Heksentraining. Wat een waarheid was die titel gebleken.

Ja, een paar dingen. Niets heel bijzonders hoor, zei Kobie, maar als je binnen een minuut een hardgekookt ei nodig hebt dan kan ik dat regelen.

Een hardgekookt ei... Dus dat is waar de moderne heks zich mee bezighoudt. Wilma grijnsde. Maar nou serieus...

Ik ben serieus. Dat was een oefening uit het boek. Kobie trok het boek naar zich toe en sloeg het open. Hier was ik gebleven. Kijk maar. Wilma bekeek de bladzijde en las aandachtig over hardgekookte eieren. Dat was natuurlijk niet alles.

Wat dan nog meer? Wilma wilde de pagina omslaan maar dat lukte haar niet. O, is het weer zover? Mogen gewone stervelingen de diepere geheimen nou nog steeds niet zien? Ze was intussen gewend geraakt aan het rare gedrag van het boek.

Kobie nodigde Wilma uit haar handen plat op tafel te leggen. In die tijd haalde ze haar toverstok tevoorschijn. Iets als dit bijvoorbeeld. Moet je goed opletten. Ze prevelde een spreuk en tikte met de stok op Wilma's handen. Dit dus.

"Hoezo dit dus? Ik voel niets. Wilma snapte het pas toen ze probeerde haar handen op te tillen en dat dat niet lukte. Hé, wat nou... Ze probeerde het nog een keer. Heb je mijn handen aan de tafel vast getoverd?"

Gehekst, maar ja, dat dus. Leuk dat je het pas merkt als je probeert je handen te bewegen. Kobie maakte Wilma's handen weer los. Dat is dus zoiets wat ik opgestoken heb. Er waren nog wel wat zaken maar daar wilde ze het niet over hebben. En ik heb nog met Koen getraind.

Jij blijft wel bezig, hè? Wilma klonk onder de indruk van Kobies programma. Ze wist dat Koen een Chinese vechtsport deed, en hij onderwees Kobie daarin zo goed als hij kon. Kobie mocht niet nog een keer ontvoerd worden en als ze zich fysiek kon verdedigen was die kans heel wat kleiner.

Ik weet het. Soms is het wel zwaar hoor. Dan heb ik het een hele dag druk gehad in de winkel en wil ik gewoon even lezen, en dan komt hij met zijn lange armen en benen om me te leren vechten. Kobie pakte haar beker met thee en voelde dat die koud was geworden. "Praecalidus." Daardoor was de thee meteen weer warm.

Wilma staarde naar de beker waar de damp opeens vanaf sloeg. Dat is zo freaking cool, Koob.

Kobie schrok van die opmerking. Ze had er niet eens bij nagedacht. Ze liet vaker haar thee koud worden en dan was dit wel handig. Het was een gewoonte geworden, realiseerde ze zich, en daar moest ze verdomd goed rekening mee houden. Stel dat ze bij gewone mensen op visite was en datzelfde kunstje uit zou halen. Hoe zou ze zich daar uit moeten praten? Het is meer stom, zei Kobie tegen Wilma, en legde uit waarom.

Ja, als je het zo bekijkt dan ben je inderdaad een knap stomme heks, reageerde Wilma met een grijns. Als je het nog eens doet, geef ik je wel een mep. De twee vriendinnen moesten daarom wel lachen.

En hoe is het met jou? Kobie wilde even de aandacht op iets anders vestigen. Nog geen grote liefde gevonden? En hoe gaat het op je werk? Wilma had een baan gevonden bij een groot notariskantoor waar ze het tot dan toe goed naar haar zin had.

Liefde? Dat lijkt voor mij weg te rennen, Koob. Steeds als ik een leuke knul zie dan ziet hij een nog leukere meid en dan sta ik met lege armen. Ik ga dat maar opgeven, denk ik. Misschien kan ik nog ergens beroepsnon worden.

Beroepsnon? Zijn er dan ook hobbynonnen? Kobie proestte het uit bij het rare idee.

Nee, natuurlijk niet, gek. Je weet best wat ik bedoel! Wilma nam nog een slok koffie. Op het werk gaat het goed. Ik ben aan het bijleren zodat ik misschien chef van de afdeling kan worden. Dat zal nog wel even duren, want oude Kabelmans lijkt zin te hebben om nog ouder te worden. Die stopt pas met werken als hij gemummificeerd is en niet meer kan bewegen.

Kobie wist niet precies wie Kabelmans was maar Wilma mopperde regelmatig op de man. Oude stempel, vreselijk op de klok. Het toonbeeld van het Oude Werken. "Als ik in Heksentraining een hoofdstuk over mummies tegenkom maak ik een kopietje voor je, beloofde ze. Dan kun je vast beginnen met hem inpakken." Weer zaten ze te lachen.

Ik vind jou de leukste heks die ik ken, zei Wilma. "Blij dat ik hierheen ben gekomen, maar ik moet nu vertrekken. We moeten weer eens gaan stappen, Koob. En je mag Koen meenemen als je wilt. En als hij wil natuurlijk.'

Ja, leuk idee. Kobie gaf Wilma een knuffel. Uitkijken als je naar huis fietst, Wilma.

Altijd. Slaap lekker!

Kobie keek haar vriendin na tot die in het donker verdwenen was. Daarna zette ze het alarm aan, zoals elke avond.

Vanuit de warme veiligheid van haar eigen huiskamer belde Kobie even naar haar moeder om te horen hoe het thuis was. Ze bleef dat thuis noemen als ze in haar eigen woning was.

Kobie! Leuk dat je weer belt! Mam was altijd zo blij als ze belde.

Ja, het is al weer een hele dag geleden dus het moest weer. Wilma is net weg. Die heeft met de boekhouding geholpen.

Ojee, was het weer zover?

Ja. Ik kan het ook niet helpen. Dit is toch anders dan economie op school, mam. Daarna vertelde Kobie over Joris en zijn korte gevangenschap in het voorraadhok. Met die ruimte moet ik eigenlijk iets anders doen, maar voor de voorraad heb ik dan geen echte oplossing.

Ik zal je vader eens vragen of die daar eens naar wil kijken. Misschien is er met wat schappen en rekken wel een hoop orde te scheppen. Dat vond Kobie een goed idee en zei meteen dat pap mocht komen wanneer hij zin had. Prima, dat geef ik meteen door, zei haar moeder. Heb je nog goed geoefend?

Ja, heb ik. Ik ben een braaf heksje, vind je niet? Ik kan turbo-hardgekookte eieren maken en vanavond heb ik Wilma aan de tafel vastgeplakt.

"Je hebt wat? Gerrie moest wel lachen toen ze hoorde wat Kobie bedoelde. Ik vind het nog steeds een beetje eng als ik hoor wat jij zomaar even doet, Kobie. Pas je wel een beetje op?" Daar zei mam het weer. Dat ze allemaal dingen deed die andere heksen niet voor elkaar kregen.

Ja hoor, ik pas wel op mezelf. Ik heb ondertussen een aardig arsenaal aan spreuken om te gebruiken als iemand lastig wordt.

Als je jezelf maar niet overschat, heksenkind. Er zijn bijna altijd sterkere heksen en daarnaast is het nog heel wat anders om je tegen een groep te weren. Gerrie hoopte dat ze haar dochter niet te bang maakte. Kobie moest beseffen dat ze, ondanks haar bijzonder sterke hekserij, niet onkwetsbaar was. Hoe gingen de zaken vandaag?

Dat was veiliger terrein. Kobie babbelde honderduit over de mensen die ze vandaag weer had gezien en geholpen. Joris deed het echt goed, mam, zei ze, tot hij zichzelf levend wilde begraven. Maar toen was het toch bijna sluitingstijd. Kobie schoot in de lach over hoe dat moest klinken. Gelukkig pakte haar moeder die grap ook op. Een paar tellen later hoorde ze geroezemoes aan de andere kant van de telefoon.

Hee, zakenvrouw, zei de zware stem van haar vader, waar zitten jullie om te lachen? Ik wil ook een beetje op de hoogte blijven van wat je daar met je boekenwinkel doet.

Haar vader was trots op Kobie en dat wist ze. Zijn dochter had tenslotte een eigen zaak. Ze kon horen dat de telefoon aan de andere kant op de luidspreker stond zodat iedereen van haar verhaal kon meegenieten. Voor ze kon beginnen, hoorde ze haar broer Evert al.

Hee, wanneer kom je weer eens hierheen? Ik heb iemand nodig om tegenaan te zeuren! Evert lachte om zijn eigen grapje. Kobie beloofde snel weer eens te komen, al was ze er drie dagen geleden nog geweest. Daarna vertelde ze over het reilen en zeilen van de Boekanier.

En wanneer kom jij weer eens, Evert? besloot Kobie. Je had zoveel praatjes toen je hier voor de eerste keer kwam werken, en de laatste maand heb ik je amper gezien. Ik ben bijna geneigd om Carlotta te bellen.

Ja, jammer, maar ik heb het veel te druk. School, studeren, je weet wel hoe dat gaat, zei Evert.

En hij heeft nog ergens last van, zei vader. De manier waarop hij zat te lachen maakte het Kobie duidelijk dat daar iets achter zat.

"Nee, pap, dat is geen last van, zei Evert meteen, dat zie je helemaal verkeerd."

Jongen, als jij zoveel aan de telefoon hangt met een meisje, dan...

Wat? Kobie rolde bijna van haar stoel. Heeft mijn broertje een vriendinnetje? Wie is het? Ken ik haar? Hoe lang is het al aan? Wanneer kan ik haar eens zien?

Je krijgt maar één antwoord van me, gaf Evert te kennen, "en dat is zeg ik niet."

Kobie, je moet echt weer eens komen. Als Evert er niet is. Dan zal ik het je wel vertellen, zei moeder Gerrie. Evert brulde dat daar niets van in zou komen maar dat was veel geschreeuw om niets. Hij kon tenslotte niet altijd thuis zijn.

Mam, kom gewoon eens naar de winkel. Dan hebben we het er hier wel over, stelde Kobie voor. Die zat met een grote grijns aan de telefoon. Evert een vriendin. Het werd steeds gekker.

Het gesprek ging nog even verder maar veel spannends kwam er niet meer aan bod, dus maakte Kobie er een eind aan. Ze wilde nog wat in 'Heksentraining' lezen en een paar dingen oefenen. De volgende dag was het vrijdag, dus was de zaak ook lang open. Daarom had ze eigenlijk een beetje op Evert gehoopt. Joris had op vrijdag nooit tijd, dat was wel jammer. De jongen was snel en handig.

Kobie legde de telefoon aan de kant, haalde een beker verse thee en nam het boek op schoot. Zo. Eens kijken wat voor spannends we vanavond nog kunnen doen...

Hoofdstuk 2

Het was al tegen de middag toen een onverwachte bezoeker de winkel binnenkwam. Hallo, Kobie. Hoe is het met jou?

Hee, Fieke. Dat was echt de allerlaatste die Kobie verwacht had. Haar half-wel-half-niet vriendin was ook geslaagd en was met veel bravoure op zoek gegaan naar een baantje. Na het examen waren ze elkaar uit het oog verloren, wat aan Kobies kant uiteraard kwam door de winkel. Waar heb ik dit bezoek aan te danken? Ben je op zoek naar een boek of cadeautje?

Fieke keek Kobie aan en leek een stukje te krimpen. Zo kende Kobie haar totaal niet. Nee, zei Fieke. Was het maar waar.

Kobie schrok van de grafstem die uit de jonge vrouw kwam. Crisis, wat is er loos, meid? Wil je thee? Of koffie?

Koffie zou fijn zijn. Fieke keek bijna dankbaar voor het aangebodene.

Oké, dan maak ik even koffie voor je. Het is wel oplos, is dat erg? En roep je even als er iemand in de zaak komt? Kobie haastte zich om voor de koffie te zorgen. Hoera voor snel-gekookte eieren; die truc met heet water kwam nu ook weer van pas. Alsjeblieft.

Fieke bewoog akelig langzaam toen ze suiker en melk in de koffie deed en roerde. Dank je. Ze keek Kobie amper aan, ook al zoiets vreemds. Fieke was altijd in your face geweest, heel direct en luidruchtig. Ik ben mijn baan kwijt, Kobie. Na vier maanden al. Gewoon eruit gegooid. Ze zeiden dat ik het niet goed doe, terwijl ik echt mijn best deed. Fieke tilde de mok op.

Voorzichtig, het is echt heet, waarschuwde Kobie haar. Op dat moment kwamen er een paar scholieren binnen die op jacht waren naar een paar goedkope kladblokken. Die verkoop was snel gedaan. Kobie hield het stel wel even goed in de gaten. Dat soort clubjes kon nog wel eens lange vingers hebben, wist ze uit ervaring toen ze nog voor Wilbert werkte. Wilbert... Die had ze al een tijdje niet gezien.

Ik hoop dat je me niet kwalijk neemt dat ik hier zomaar binnenkom, Kobie, hervatte Fieke haar verhaal, maar ik ben echt even de weg kwijt.

En je baan. Vind ik echt lullig voor je, Fiek. Kobie meende het. Fieke was altijd een rare geweest in haar ogen, maar dat was zij in Fieke's ogen ook en in de grond was Fieke een goeie meid. Meteen kreeg ze een voorgevoel.

Zou jij een baantje voor me weten?

Raak. Dat voorgevoel klopte dus. Zo gauw uit de losse pols niet, zei Kobie, maar ja, je overvalt me daar nogal mee. Op dat moment schoot haar iets te binnen. Heb je wel eens in een winkel gewerkt? Ik zoek eigenlijk iemand voor een paar dagdelen in de week. Ik heb niet genoeg werk voor een fulltime iemand, maar...

Meen je dat? Fieke keek even blij maar haar gezicht betrok meteen. Ik heb dat nog nooit gedaan.

Kobie vroeg of Fieke iets dringends te doen had. Die had de hele dag, zei ze, dus stelde Kobie voor dat ze de rest van de dag mee zou draaien om te zien of het werken in een winkel