SY HANDE
Daar is ’n man wat elke Maandag in die wagkamer voor die spreekkamer sit. Geduldig wag hy. Hy lees nie ’n boek nie. Hy speel nie op sy foon nie. Dit lyk of hy met oop oë mediteer.
Al wat Debbie kan sien as sy saam met hom wag, is sy hande. Sy weet nie wat die man se naam is nie, maar dit voel of daar iets bekends aan sy hande is. Die hande laat haar aan haar pa dink met sy sagte hart en sy stywe drukke en sy ongemak elke keer as hy ’n pen moes vashou. Debbie kan nog nie glo dat haar pa drie maande terug oorlede is nie. Sy mis hom.
Sy hande was soveel anders as Deon s’n. Deon s’n is klein. En koud, soos sy hart. Dis
