Zonder menselijkheid vaart niemand wel

By Roselynd Randolph

Sjarrel de scharrelaar hangt wat rond in de bossen bij Meeraert. Letterlijk, want hij is geen mens meer. Hoewel hij een breekbare tevredenheid hierin heeft gevonden mist hij menselijk contact. Net als hij het niet meer ziet zitten, ontmoet hij een bijzonder wezen dat hem hoop geeft voor de toekomst: een weerwolf…

 

Deze cozy urban is lichtvoetig met een penseelstreekje duisternis. Het is een op zichzelf staand verhaal in de wereld van Meeraert, een stadje ergens in Nederland.

• Language: Nederlands
• Publisher: Roselynd Randolph
• Release date: Mar 10, 2024
• ISBN: 9798224430185

Book preview

Zonder menselijkheid vaart niemand wel

© 2024 Roselynd Randolph

Alle rechten voorbehouden

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotografie, microfilm of op welke wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Redactie: Van Limpt redacties

Omslag: M.C. Julien Design@Facebook

Sjarrel de scharrelaar hangt wat rond in de bossen bij Meeraert. Letterlijk, want hij is geen mens meer. Hoewel hij een breekbare tevredenheid hierin heeft gevonden mist hij menselijk contact. Net als hij het niet meer ziet zitten, ontmoet hij een bijzonder wezen dat hem hoop geeft voor de toekomst: een weerwolf…

ZONDER MENSELIJKHEID VAART NIEMAND WEL

SJARREL DE SCHARRELAAR zweefsliertte tussen de bomen door, een vaardigheid waar hij behoorlijk handig in was geworden.

Het was noodgedwongen, dat wel. Toegegeven, hij miste zijn ledematen, vooral zijn handen. Jezelf vastplakken aan een boomstam had echter ook een zekere charme.

Het was net hoe je het leven bezag, filosofeerde Sjarrel. In vroeger tijden was hij een pessimist geweest. Sinds zijn transformatie naar een zwarte substantie was hij een strenggelovig optimist geworden. Wie zou dat niet zijn, met al zijn mogelijkheden?

Zijn lichaam bestond tegenwoordig uit miljoenen cellen die, net als de spreeuwen in de lucht, met elkaar een choreografie opvoerden.

Hij kon zichzelf splitsen en weer samenvoegen, net als de zwerm. Zo noemde hij het. Want lichaam vond hij een veel te groot woord voor zijn staat van leven. Zwerm voldeed echter prima. De cellen waren individuen die samen snapten waar ze heen gingen, geleid door zijn kern, een grote cel waar zijn bewustzijn in zat. Of ziel, of hoe je het dan ook wilde noemen. De cellen zagen toe op al zijn noden, net zoals een lichaam dat voor de hersenen deed, en de kern voorzag hen van een reden tot leven.

Kijken zoals in dagen van weleer was er niet meer bij, waarnemen zeker wel. Elke cel was voorzien van receptoren die de wereld om hen heen gadesloegen en in een oogwenk op veranderingen konden anticiperen.

Sjarrel was aanvankelijk woest geweest — hij had niet naar deze baan als cellenbal gesolliciteerd, het was een ongelukje.

Uiteindelijk had hij bedacht dat als een deur dichtging, er zeker wel ergens een kiertje was om naar binnen te glippen.

Het leven bleek helaas niet zo gemakkelijk als voorheen.

Uitgaan