Η τρελή ακαδημία των πειρατών

By A.P. Hernández

Θέλεις να γίνεις πειρατής;

Μη χάσεις τις διασκεδαστικές περιπέτειες της Πρώτης και Μοναδικής Μεγάλης Ακαδημίας των Πειρατών.

Γνώρισε τον Ούγκο, τον Ρουμπέν, την Ελένα, τον Χερμάν, τον Ιβάν... και πολλούς ακόμα φίλους!

Ανακάλυψε τις τρελές ιδέες του Κασιμίρο, του Πειρατή Δασκάλου!

Δεν είναι εύκολο να βρεις μια ακαδημία σαν αυτή, όμως σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα.

Εδώ θα μάθεις τις βασικές αρχές του πειρατή, τις πειρατικές εντολές, πώς να βρεις θησαυρούς και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θα επισκεφτείς το Νησί του Κάβουρα.

Καλωσήρθες στο καράβι, πειρατή!

• Language: Ελληνικά
• Publisher: A.P. Hernández
• Release date: Dec 18, 2023
• ISBN: 9798223043812

A.P. Hernández

Ο Antonio Pérez Hernández (Μούρθια, 1989) είναι δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, παιδαγωγός, με Μάστερ στην Καινοτομία και στην Έρευνα στην Εκπαίδευση και Δόκτορ, με τη διάκριση cum laude (έπαινος), για τη Διδακτορική του Διατριβή Αξιολόγηση της ικανότητας στην επικοινωνία δια της γλώσσας μέσα από διηγήματα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Εργάζεται ως δάσκαλος και συγγραφέας.

Book preview

Η ΤΡΕΛΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

ANTONIO PÉREZ HERNÁNDEZ

Ο συγγραφέας:

Ο Antonio Pérez Hernández είναι δάσκαλος Δημοτικής Εκπαίδευσης, παιδαγωγός με Μάστερ στην Έρευνα και Καινοτομία στην Εκπαίδευση και Διδάκτωρ με έπαινο για τη Διδακτορική του Διατριβή Αξιολόγηση της ανταγωνιστικότητας στη γλωσσική επικοινωνία μέσω των παραμυθιών στη Δημοτική Εκπαίδευση.

Βραβεύτηκε στο διαγωνισμό για το Βραβείο Λογοτεχνικής Δημιουργίας Nemira (Premio de Creación Literaria Nemira) και ήταν φιναλίστ στον Διεθνή Διαγωνισμό Φανταστικού Μυθιστορήματος και Τρόμου (Certamen Internacional de Novela Fantástica y de Terror Dagón). Εχει δημοσιεύσει συνολικά δέκα βιβλία, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε έξι γλώσσες: ολλανδικά, ελληνικά, αγγλικά, πορτογαλικά, ιταλικά και γαλλικά.

Σήμερα συνδυάζει την ακαδημαϊκή του εργασία με τη συγγραφή.

www.aphernandez.com

Twitter: @ap_hernandez_

Instagram: @ap_hernandez_

Κεφάλαιο 1

Με λένε Ούγκο, είμαι εννέα ετών και από το περασμένο καλοκαίρι έχω το προνόμιο να είμαι ένας αληθινός πειρατής.

Δεν το λέω για να μου πείτε μπράβο, αλλά το να αποκτήσει κάποιος τον τίτλο του πειρατή δεν είναι καθόλου εύκολο. Χρειάζεται, όπως όλα στη ζωή, προσπάθεια, σκληρή δουλειά και πολλή επιμονή.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την αρχή. Ήδη από παιδί ήθελα πάντα να γίνω πειρατής. Πράγματι η πρώτη μου λέξη δεν ήταν «μαμά» ούτε «μπαμπά», αλλά «πειρατής».

Στο σχολείο, όποτε οι δάσκαλοι μου έδιναν τη δυνατότητα να ζωγραφίσω ελεύθερα, άρχιζα να σχεδιάζω πειρατές χωρίς να διστάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο. Πειρατές με γάντζο, με ξύλινα πόδια, με καλύμματα στα μάτια... Όλοι πάνω στα εντυπωσιακά τους πλεούμενα.

Όταν η δασκάλα μου η Ροθίο μου έδινε ως εργασία στο μάθημα της Γλώσσας να γράψω μια έκθεση, έγραφα για πειρατές.

Ακόμα και στις εξετάσεις των μαθηματικών κατάφερνα να καταλήξω να μιλάω για πειρατές.

Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι συμμαθητές μου και άλλα παιδιά στο σχολείο μού έδωσαν το παρατσούκλι «Ούγκο ο Πειρατής».

Σε κάποιον άλλο θα καθόταν άσχημα, θα έπαιρνε αυτό το παρατσούκλι ως προσβολή, όμως εμένα... Εμένα μου αρέσει να με φωνάζουν έτσι.

ΟΥΓΚΟ Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ.

Τι ωραίος συνδυασμός λέξεων. Εκπέμπουν μουσική κι ελευθερία με κάθε συλλαβή.

Όταν έκλεισα τα έξι, ζήτησα από τους γονείς μου αντί για μια κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών, να μου κάνουν δώρο ένα πλοίο. Φυσικά οι γονείς μου ποτέ δεν έκαναν κάτι τέτοιο και το πείσμα μου για το πλοίο είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα να μείνω και χωρίς κονσόλα και χωρίς κάποιο πλεούμενο.

Για τα έβδομα γενέθλιά μου ικέτευσα τους γονείς μου να μου αγοράσουν έναν παπαγάλο. Ξέρεις, έναν παπαγάλο του Αμαζονίου, ένα απ’ αυτά τα φλύαρα πράσινα πουλιά. Αλλά ούτε αυτό τα κατάφερα. Οι γονείς μου επέμεναν ότι με τον σκύλο μου τον Πόντσο είχαμε ήδη αρκετά ζώα.

Την επόμενη χρονιά, δύο εβδομάδες πριν κλείσω τα οχτώ, άρχισα να τους ζητάω επίμονα να μου αγοράσουν το βαλιτσάκι με τον βασικό εξοπλισμό του πειρατή: κάλυμμα για το μάτι, γάντζο, μαντίλι με νεκροκεφαλές κι ένα ξύλινο πόδι. Όμως ούτε αυτό το κατάφερα. Όπως μου είπε η μητέρα μου, αυτό το βαλιτσάκι για το οποίο μιλούσα τόσο πολύ, δεν υπήρχε και δεν γινόταν να το αγοράσουμε από κανένα μαγαζί.

Έτσι, καθώς περνούσαν τα χρόνια, το όνειρό μου