Ελπίδα: Κατανόηση της αυτοκτονίας και των επιπτώσεών της

By Frank Selden

Η αυτοκτονία εξακολουθεί να αποτελεί ένα ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περίπου 86 ανθρώπους να βάζουν τέλος στη ζωή τους κάθε μέρα. Παραδόξως, μία από τις ομάδες που πλήττονται περισσότερο από τις αυτοκτονίες είναι οι στρατιωτικοί, συμπεριλαμβανομένων των νυν και πρώην μελών της υπηρεσίας. Ωστόσο, η μείωση αυτού του στατιστικού στοιχείου και η αντιμετώπιση της επιδημίας των αυτοκτονιών θα απαιτήσει μια σημαντική αλλαγή στη στάση και τη νοοτροπία της κοινωνίας απέναντι στην αυτοκτονία.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια να επέλθει αυτή η αλλαγή και να επηρεαστεί η ζωή όσων μπορεί να κινδυνεύουν από αυτοκτονία. Στόχος δεν είναι να θεραπεύσει κανέναν από τις αυτοκτονικές σκέψεις, αλλά μάλλον να δώσει στους αναγνώστες μια βαθύτερη κατανόηση του γιατί ο θάνατος από αυτοκτονία μπορεί να φαίνεται ως η μόνη βιώσιμη επιλογή για κάποιους.
Ο συγγραφέας κατανοεί ότι η αυτοκτονία δεν επηρεάζει μόνο τους ανθρώπους που κινδυνεύουν άμεσα, αλλά και τους αγαπημένους τους, οι οποίοι μπορεί να δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί κάποιος για τον οποίο νοιάζονται θα επέλεγε μια τόσο ακραία επιλογή. Για το λόγο αυτό, το βιβλίο δεν προορίζεται να αποτελέσει πανάκεια για τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να αυτοκτονήσουν. Αντίθετα, ο συγγραφέας ενθαρρύνει τους αναγνώστες να αποκτήσουν μια βαθύτερη κατανόηση της αυτοκτονίας και να κάνουν ειλικρινείς συζητήσεις με τα αγαπημένα τους πρόσωπα για να τους βοηθήσουν να βρουν εναλλακτικές λύσεις στις οποίες μπορούν να πιστέψουν. Τελικά, στόχος του συγγραφέα είναι να δώσει στους ανθρώπους έναν λόγο να ζήσουν.

Η αυτοκτονία μπορεί να φαίνεται ως η μόνη επιλογή για όσους έχουν κατακλυστεί από τα προβλήματά τους και παλεύουν να βρουν διέξοδο. Ωστόσο, στις σελίδες αυτού του βιβλίου, οι αναγνώστες ενθαρρύνονται να ρίξουν μια ειλικρινή ματιά στη ζωή τους και να εξερευνήσουν εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να βρουν μια διέξοδο προς τα εμπρός.

Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας ελπίζει ότι οι αναγνώστες θα κατανοήσουν καλύτερα την αυτοκτονία και τις επιπτώσεις της και, με τη σειρά τους, θα μπορέσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους ή κάποιον που τους ενδιαφέρει να βρει ελπίδα και λόγο να συνεχίσει να ζει.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: 22 Lions
• Release date: Sep 19, 2023

Book preview

Ελπίδα

Κατανόηση της αυτοκτονίας και των επιπτώσεών της

Frank Selden

22 Lions Publishing

Copyright

Ελπίδα: Κατανόηση της αυτοκτονίας και των επιπτώσεών της

Γράφει ο Frank Selden

Πνευματικά δικαιώματα © 2023 από τον Frank Selden. Όλα τα δικαιώματα διατηρούνται.

Κανένα μέρος αυτού του βιβλίου δεν μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς τη γραπτή άδεια του εκδότη ή του συγγραφέα, εκτός αν επιτρέπεται από τη νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων των ΗΠΑ.

Contents

1.Προσευχή

2.Αφιέρωση

3.Πρόλογος

4.Εισαγωγή

5.Κεφάλαιο 1 - Το καθήκον να πεθάνουμε με πρόθεση

6.Κεφάλαιο 2 - Ο ακατανόητος πόνος και η απομόνωση του χρόνιου πόνου

7.Κεφάλαιο 3 - Όταν ο συναισθηματικός πόνος σκίζει το ύφασμα της ζωής

8.Κεφάλαιο 4 - Σπασμένες ψυχές

9.Κεφάλαιο 5 - Έξι σχέδια για να βάλω τέλος στη ζωή μου

10.Κεφάλαιο 6 - Η αυτοκτονία ως λύση σε κοινοτικά προβλήματα

11.Κεφάλαιο 7 - Ποιος αποφασίζει για την αυτοκτονία;

12.Κεφάλαιο 8 - Κατανόηση της αυτοκτονίας ως λύση στον πόνο της κοινότητας

13.Κεφάλαιο 9 - Εξέταση της σχέσης μεταξύ αυτοκτονίας και δημόσιας πολιτικής

14.Κεφάλαιο 10 - Αυτοκτονία και στρατός

15.Κεφάλαιο 11 - Η σημασία της προσωπικής δράσης σε θέματα αυτοκτονίας

16.Κεφάλαιο 12 - Το θανάσιμο αμάρτημα της αυτοκτονίας και η επινόηση της κόλασης από την Εκκλησία

17.Κεφάλαιο 13 - Η εσφαλμένη πεποίθηση για τη συμμετοχή του Θεού στον θάνατο

18.Κεφάλαιο 14 - Η πραγματικότητα των αποτυχημένων προσπαθειών αυτοκτονίας

19.Κεφάλαιο 15 - Από την αποτυχία στην ελπίδα

20.Κεφάλαιο 16 - Αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες των πράξεών μας

21.Κεφάλαιο 17 - Γιατί η αυτοκτονία δεν είναι η απάντηση στην εκδίκηση

22.Κεφάλαιο 18 - Ο αντίκτυπος της αυτοκτονίας σε όσους μένουν πίσω

23.Κεφάλαιο 19 - Μια βαθιά κατάδυση στο πένθος και τις ενοχές του επιζώντος

24.Κεφάλαιο 20 - Η άποψη του κράτους για την αυτοκτονία

25.Κεφάλαιο 21 - Απόψεις για την αυτοκτονία στη διάρκεια της χριστιανικής ιστορίας

26.Κεφάλαιο 22 - Η άνοδος και η πτώση των ψυχιατρείων

27.Κεφάλαιο 23 - Ιστορία της θεραπείας της ψυχικής υγείας στις Ηνωμένες Πολιτείες

28.Κεφάλαιο 24 - Ο ρόλος του κράτους στην ψυχική υγεία

29.Κεφάλαιο 25 - Από τις αυτοκτονικές σκέψεις στη ζωή που σας αξίζει

30.Κεφάλαιο 26 - Η αποφυγή ως μηχανισμός αντιμετώπισης

31.Κεφάλαιο 27 - Τρεις ισχυρές τεχνικές για να απαλλαγείτε από το φόβο

32.Κεφάλαιο 28 - Η σημασία του να ζητάτε βοήθεια και να βρίσκετε τους σωστούς πόρους

33.Κεφάλαιο 29 - Τεχνικές για την υπέρβαση των περιοριστικών πεποιθήσεων και την αποδοχή της αλλαγής

34.Κεφάλαιο 30 - Ξεκινώντας από το μηδέν

35.Κεφάλαιο 31 - Αλλαγή της εικόνας του εαυτού μας για μια πιο υγιή ζωή

36.Κεφάλαιο 32 - Επεξεργασία της ενοχής και της αγανάκτησης

37.Κεφάλαιο 33 - Εντοπισμός και αμφισβήτηση των κύριων σκέψεων ενεργοποίησης

38.Κεφάλαιο 34 - Μετατόπιση της εστίασης από την επίρριψη ευθυνών στην υπευθυνότητα

39.Κεφάλαιο 35 - Τα τέσσερα πρωταρχικά στοιχεία του εαυτού

40.Κεφάλαιο 36 - Δημιουργώντας τη ζωή που θέλετε

41.Κεφάλαιο 37 - Επικοινωνία με την κοινότητά σας για την αυτοκτονία

42.Κεφάλαιο 38 - Συζήτηση για την αυτοκτονία με τους αγαπημένους σας

43.Κεφάλαιο 39 - Η δύναμη ενός υγιούς κοινωνικού δικτύου

44.Κεφάλαιο 40 - Δημιουργώντας ένα τρισδιάστατο δίκτυο

45.Κεφάλαιο 41 - Εμπιστευτείτε τον εαυτό σας

46.Κεφάλαιο 42 - Χτίζοντας το δίκτυο υποστήριξής σας

47.Κεφάλαιο 43 - Κατανόηση των ερεθισμάτων και επίδειξη εκτίμησης

48.Κεφάλαιο 44 - Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα αυτοκτονικά σχόλια

49.Κεφάλαιο 45 - Καθορισμός του κατάλληλου επιπέδου αντίδρασης

50.Κεφάλαιο 46 - Η σημασία της συνεχιζόμενης παρέμβασης σε κρίσεις αυτοκτονίας

51.Κεφάλαιο 47 - Ένα πολύπλευρο πρίσμα όμορφου φωτός

52.Κεφάλαιο 48 - Η ανάγκη για εμπιστοσύνη στις στρατηγικές πρόληψης της αυτοκτονίας

53.Κεφάλαιο 49 - Ξεπερνώντας την τραγωδία και το στίγμα

54.Κεφάλαιο 50 - Η ηθική της θεραπείας ασθενών παρά τη θέλησή τους

55.Κεφάλαιο 51 - Μια εναλλακτική προσέγγιση στην πρόληψη της αυτοκτονίας

56.Κεφάλαιο 52 - Η απόρριψη του θανάτου

57.Κεφάλαιο 53 - Εξερευνώντας την ενέργεια της Ζωής

58.Κεφάλαιο 54 - Αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων της αυτοκτονίας

59.Κεφάλαιο 55 - Χτίζοντας μια κοινωνία άφθονων ευκαιριών

60.Κεφάλαιο 56 - Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας

61.Κεφάλαιο 57 - Η επιρροή του χρήματος στην πολιτική

62.Κεφάλαιο 58 - Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα

63.Κεφάλαιο 59 - Εκπαίδευση των ανταποκριτών έκτακτης ανάγκης

64.Κεφάλαιο 60 - Ξεπεράστε την αυτοκτονική ιδεολογία και αλλάξτε τον κόσμο

65.Σχεδιασμός κρίσεων

66.Αποσπάσματα

67.Βιβλιογραφία

68.Αίτημα αναθεώρησης βιβλίου

69.Λίστα βιβλίων

70.Σχετικά με τον Εκδότη

Προσευχή

"Κ αθώς ξαπλώνω να κοιμηθώ

Προσεύχομαι στον Κύριο να πάρει η ψυχή μου...

Να πεθάνω πριν ξυπνήσω

Και να μπω με ασφάλεια στο Φρούριο του Ουρανού".

-Νυχτερινή προσευχή του Frank Selden

Αφιέρωση

Στη μνήμη του Τ, ενός καλού φίλου που δεν μπόρεσα να σώσω, και προς τιμήν σας που, όταν έρχεστε αντιμέτωποι με το θάνατο, βρίσκετε το κουράγιο να ζήσετε τη ζωή που σας αξίζει.

Πρόλογος

Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές αυτοκτονιών, περίπου 86 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται 22 μέλη των υπηρεσιών, όρος που αναφέρεται σε νυν και πρώην μέλη όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων. Η μείωση αυτού του στατιστικού στοιχείου θα απαιτήσει μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και μιλάμε για την αυτοκτονία.

Ενώ ελπίζω ότι το βιβλίο αυτό θα αποτελέσει μέρος αυτού του διαλόγου αλλαγής, ο στόχος μου δεν είναι πρωτίστως να επηρεάσω τις εθνικές στατιστικές. Θέλω να επηρεάσω τις ζωές των ανθρώπων για τους οποίους νοιάζομαι αλλά δεν μπορώ να τους προσεγγίσω προσωπικά. Εσείς είστε κάποιος που θέλω να προσεγγίσω. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το βιβλίο.

Αν πρόκειται να αγοράσετε αυτό το βιβλίο ως δώρο για κάποιον, με την ελπίδα ότι θα τον πείσει να μην αυτοκτονήσει, θέλω να το ξανασκεφτείτε. Αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε, το να καταλάβετε γιατί η αυτοκτονία τους φαίνεται ελκυστική, θα λειτουργήσει καλύτερα από το να τους δώσετε ένα βιβλίο που ελπίζετε ότι θα τους θεραπεύσει. Παρακαλώ διαβάστε πρώτα αυτό το βιβλίο- θα σας βοηθήσει να αποκτήσετε αυτή την κατανόηση και θα σας δώσει εργαλεία για να δημιουργήσετε εφαρμόσιμες λύσεις. Στη συνέχεια, μπορείτε να τους βοηθήσετε να δημιουργήσουν λύσεις που λειτουργούν γι' αυτούς, που τους προσφέρουν μια πραγματική εναλλακτική λύση στην οποία μπορούν να πιστέψουν. Αυτό το βιβλίο δεν είναι αυτή καθαυτή η εναλλακτική λύση, απλώς δείχνει τον δρόμο.

Το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για το αγαπημένο σας πρόσωπο είναι να διαβάσετε αυτό το βιβλίο για τον εαυτό σας και στη συνέχεια να το συνοδεύσετε στο ταξίδι του. Θα ξέρετε πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστείτε αυτό το βιβλίο μαζί τους.

Αν διαβάζετε αυτό το βιβλίο επειδή, όπως εγώ, έχετε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ή το έχετε σκεφτεί, καλώς ήρθατε. Όλα τα συναισθήματά σας -ιδιαίτερα τα σκοτεινά- είναι ευπρόσδεκτα εδώ. Αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί προσπάθεια να σας αποτρέψει από την αυτοκτονία. Η αυτοκτονία είναι μια λύση για κάποιους, και δεν κρίνω αν η αυτοκτονία είναι η λύση για εσάς.

Οι δικές μου απόπειρες αυτοκτονίας είχαν να κάνουν με την απογοήτευση από τον χρόνιο πόνο, τα συναισθήματα απελπισίας, τις ενοχές, την κρίση ότι η ζωή μου δεν ήταν παρά μια αποτυχία και μια βαθιά ριζωμένη συναισθηματική και γνωστική επεξεργασία που μου υπενθύμιζε καθημερινά ότι ήμουν διαφορετικός από τους περισσότερους ανθρώπους.

Μην σταματήσετε να διαβάζετε μετά το πρώτο κεφάλαιο. Αν αρχίσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο, τελειώστε το και επανεξετάστε τη ζωή σας υπό το πρίσμα όσων μάθατε για τον εαυτό σας.

Καθώς διαβάζετε αυτό το βιβλίο, ανεξάρτητα από το πόσο καιρό θα χρειαστεί, απαντήστε στις σκέψεις αυτοκτονίας λέγοντας: Καταλαβαίνω την ανησυχία σας. Ας βρούμε μια άλλη λύση προς το παρόν και θα επανέλθουμε στην αυτοκτονία όταν τελειώσουμε αυτό το βιβλίο.

Σε μία από τις πρώτες ομαδικές συναντήσεις στην κλινική του Υπουργείου Βετεράνων των ΗΠΑ, τέθηκε η ερώτηση: "Τι οφέλη αποκομίζετε από τον πόνο σας;

Πολλοί από εμάς απάντησαν ότι δεν υπάρχει κανένα όφελος από τον πόνο.

Οι γιατροί μας προκάλεσαν να εξετάσουμε τη ζωή μας και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και μεταξύ μας. Ένας προς έναν, αρχίσαμε να μοιραζόμαστε τα οφέλη: μια εύκολη διέξοδο από εργασίες που δεν θέλαμε να κάνουμε, χρόνο για τον εαυτό μας όταν τον θέλαμε ή βοήθεια στο να διακρίνουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η αυτοκτονία, όπως και το πένθος, μπορεί να μας ωφελήσει ατομικά, ως οικογένεια ή κοινότητα και ως κράτος ή έθνος. Μια ειλικρινής συζήτηση για την αυτοκτονία πρέπει να περιλαμβάνει την οπτικοποίηση των οφελών, αλλιώς δεν θα είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους που σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Πιστέψτε με, όταν έκανα σχέδια για να βάλω τέλος στη ζωή μου, επικεντρώθηκα στα οφέλη. Αν κάποιος προσπαθούσε να με αποτρέψει από ένα σχέδιο αυτοκτονίας, αλλά δεν ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει σε μια ειλικρινή συζήτηση σχετικά με τα οφέλη που έβλεπα - για παράδειγμα, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχε τίποτα να κερδίσω - η συζήτηση έληξε αμέσως.

Κάποια από τα οφέλη μπορεί να είναι δύσκολο να τα αποδεχτεί κανείς. Μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε πραγματικότητες σχετικά με τον εαυτό μας, τις προσωπικές κοινότητες και τις δημόσιες κοινωνίες που θέλουμε να αγνοήσουμε, να καλύψουμε ή να χαρακτηρίσουμε με τρόπο που θεωρούμε πιο αποδεκτό.

Το βιβλίο αυτό έχει τρία διακριτά μέρη: ξεκινά με μια συζήτηση για τη χρησιμότητα της αυτοκτονίας. Το ερώτημα στο πρώτο μέρος δεν αφορά το καλό που μπορεί να προκύψει από την αυτοκτονία. Τα ανθρώπινα όντα μπορούν να βγάλουν κάτι καλό από οποιαδήποτε κακή κατάσταση. Στο πρώτο μέρος εξετάζονται τα οφέλη της ίδιας της αυτοκτονίας- τι λύνει η αυτοκτονία, αναλυμένα από προσωπική, κοινοτική και δημόσια σκοπιά.

Ακολουθεί η εξέταση των βλαβών που προκαλεί η αυτοκτονία, επίσης από αυτές τις τρεις οπτικές γωνίες.

Το τελευταίο τμήμα προσφέρει λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί η αυτοκτονία.

Η διάκριση εδώ μεταξύ κοινότητας και κοινού είναι απλώς ότι η κοινότητα αποτελείται από εκείνο το κοινωνικό σύμπλεγμα ανθρώπων που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μου και των οποίων η ζωή επηρεάζει άμεσα τη δική μου. Το κοινό είναι όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο και οι τρόποι με τους οποίους οργανωνόμαστε, είτε πολιτικά, ως κράτη και έθνη, είτε θρησκευτικά ή εθνικά.

Δεν ήταν αρκετό για μένα να δεσμευτώ ότι δεν θα βάλω τέλος στη ζωή μου. Δεσμεύτηκα μετά από μια απόπειρα, αλλά μέσα στη συναισθηματική αγωνία που προηγήθηκε της επόμενης, η δέσμευση δεν σήμαινε τίποτα για μένα παρά μια ακόμη προσδοκία που δεν μπορούσα να εκπληρώσω. Τώρα θέλω να δώσω στους ανθρώπους έναν λόγο να ζουν. Ο κόσμος σας χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ. Σας χρειάζομαι! Μπορεί να είναι δύσκολο να το δεχτώ, γιατί δεν σας γνωρίζω καν. Ελπίζω ότι μέχρι το τέλος αυτού του βιβλίου θα το καταλάβετε.

Θα ξεκινήσουμε εξετάζοντας το μυαλό κάποιου που πιστεύει ότι η αυτοκτονία είναι η καλύτερη λύση για όλα του τα προβλήματα.

Εισαγωγή

Ηαυτοκτονία παραμένει ένα ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περίπου 86 ανθρώπους να βάζουν τέλος στη ζωή τους κάθε μέρα. Παραδόξως, μία από τις ομάδες που πλήττονται περισσότερο από τις αυτοκτονίες είναι οι στρατιωτικοί, συμπεριλαμβανομένων των νυν και πρώην μελών των ενόπλων δυνάμεων. Ωστόσο, η μείωση αυτού του στατιστικού στοιχείου και η αντιμετώπιση της επιδημίας των αυτοκτονιών θα απαιτήσει μια σημαντική αλλαγή στη στάση και τη νοοτροπία της κοινωνίας απέναντι στην αυτοκτονία.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια να επέλθει αυτή η αλλαγή και να επηρεαστεί η ζωή όσων μπορεί να κινδυνεύουν από αυτοκτονία. Στόχος δεν είναι να θεραπεύσει κανέναν από τις αυτοκτονικές σκέψεις, αλλά να δώσει στους αναγνώστες μια βαθύτερη κατανόηση του γιατί ο θάνατος από αυτοκτονία μπορεί να φαίνεται η μόνη βιώσιμη επιλογή για κάποιους.

Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι η αυτοκτονία δεν επηρεάζει μόνο όσους κινδυνεύουν άμεσα, αλλά και τους αγαπημένους τους, οι οποίοι μπορεί να δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί κάποιος που τους ενδιαφέρει θα έκανε μια τόσο ακραία επιλογή. Για το λόγο αυτό, το βιβλίο δεν προορίζεται ως πανάκεια για τα άτομα που κινδυνεύουν να αυτοκτονήσουν. Αντίθετα, ο συγγραφέας ενθαρρύνει τους αναγνώστες να κατανοήσουν καλύτερα την αυτοκτονία και να κάνουν ειλικρινείς συζητήσεις με τους αγαπημένους τους για να τους βοηθήσουν να βρουν εναλλακτικές λύσεις στις οποίες μπορούν να πιστέψουν. Τελικά, στόχος του συγγραφέα είναι να δώσει στους ανθρώπους έναν λόγο να ζήσουν.

Η αυτοκτονία μπορεί να φαίνεται ως η μόνη επιλογή για όσους νιώθουν καταβεβλημένοι από τα προβλήματά τους και πασχίζουν να βρουν διέξοδο. Ωστόσο, στις σελίδες αυτού του βιβλίου, οι αναγνώστες ενθαρρύνονται να ρίξουν μια ειλικρινή ματιά στη ζωή τους και να εξερευνήσουν εναλλακτικές λύσεις που μπορεί να τους βοηθήσουν να βρουν διέξοδο.

Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας ελπίζει ότι οι αναγνώστες θα έχουν κατανοήσει καλύτερα την αυτοκτονία και τις επιπτώσεις της και, με τη σειρά τους, θα είναι σε θέση να βοηθήσουν τον εαυτό τους ή κάποιον που τους ενδιαφέρει να βρει ελπίδα και λόγο να συνεχίσει να ζει.

Κεφάλαιο 1 - Το καθήκον να πεθάνουμε με πρόθεση

Το 2013, ο Daniel Somers - ένας Αμερικανός στρατιώτης - άφησε ένα σημείωμα πριν αυτοκτονήσει, το οποίο σας ενθαρρύνω να διαβάσετε ολόκληρο. Αυτό είναι μέρος των όσων έλεγε: "Οπότε βασικά δεν μου έχει μείνει τίποτα. Πολύ παγιδευμένος σε έναν πόλεμο για να είμαι σε ειρήνη, πολύ κατεστραμμένος για να είμαι σε πόλεμο. Εγκαταλελειμμένος από εκείνους που θα έπαιρναν τον εύκολο δρόμο και ένα βάρος για εκείνους που αντιστέκονται - και επομένως αξίζουν καλύτερα. Έτσι, βλέπετε, όχι μόνο είμαι καλύτερα νεκρός, αλλά και ο κόσμος είναι καλύτερα χωρίς εμένα. Αυτό είναι που με οδήγησε στην αληθινή τελική αποστολή μου. Όχι αυτοκτονία, αλλά μια δολοφονία από οίκτο. Ξέρω πώς να σκοτώνω και ξέρω πώς να το κάνω με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει πόνος. Ήταν γρήγορο και δεν υπέφερα. Και, πάνω απ' όλα, είμαι τώρα ελεύθερος. Δεν αισθάνομαι πλέον πόνο. Δεν έχω πλέον εφιάλτες, αναδρομές ή παραισθήσεις. Δεν είμαι πλέον συνεχώς καταθλιπτικός, φοβισμένος ή ανήσυχος..... Είμαι ελεύθερος.

Η κοινωνία μπορεί να με δέσει σε ένα φορείο με χοντρούς ιμάντες, να με απομονώσει σε ένα δωμάτιο όπου τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει, να με κρατήσει υπό συνεχή παρακολούθηση, αλλά, όπως ένας αιχμάλωτος πολέμου σε ένα εχθρικό στρατόπεδο, εγώ θα βρω έναν τρόπο να ελευθερωθώ. Είναι η αποστολή μου, το καθήκον μου, να δραπετεύσω από τις αλυσίδες τους. Αν πεθάνω όπως σκοπεύω, το βιβλίο της ζωής μου θα τελειώσει ίσως με τη μοναδική του επιτυχία.

Πολλοί θα μου αρνηθούν τον τελικό μου θρίαμβο, λέγοντας ότι πρέπει να ζήσω, αν όχι για τον δικό μου σκοπό, τότε για τον δικό τους.

Η ιστορία περιέχει λίγες ιστορίες ανθρώπων που φεύγουν ζωντανοί από αυτόν τον πλανήτη. Ο θάνατος έρχεται σε όλους, στους δίκαιους και στους άδικους, στους σκλάβους και στους ελεύθερους, στους πλούσιους που προστατεύονται από τείχη ασφαλείας και στους άστεγους ζητιάνους που κοιμούνται σε ένα χάρτινο κρεβάτι κάτω από μια ράμπα αυτοκινητόδρομου. Συχνά ενεργούμε σαν να είναι καθήκον ή απώτερος στόχος των ζωντανών να αντισταθούν στο θάνατο. Είναι καθήκον που οφείλουμε στο Θεό, στους άλλους ή στον εαυτό μας; Τα απορρίπτω και τα τρία. Και για μια εξαιρετική φιλοσοφική συζήτηση σχετικά με το αν έχουμε καθήκον απέναντι στον Θεό, στους άλλους ή στον εαυτό μας να παραμείνουμε ζωντανοί, συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο του David Hume Περί αυτοκτονίας.

Το καθήκον μου απέναντι στο θάνατο, αν υπάρχει, είναι το ίδιο με το καθήκον μου απέναντι στη ζωή: να ζω και να πεθαίνω με πρόθεση. Σκοπεύω να πεθάνω. Ο λόγος είναι προφανής για μένα: το τέλος του συναισθηματικού, σωματικού, κοινωνικού και πνευματικού πόνου μου. Το κύριο ερώτημά μου είναι πώς θα επιτύχω αυτόν τον στόχο.

Η συνεχής αντιμετώπιση του συναισθηματικού, σωματικού και πνευματικού πόνου δεν είναι ζωή. Μερικά ζώα, όταν έχουν ένα πόδι τους παγιδευμένο σε μια παγίδα, το ροκανίζουν για να το ελευθερώσουν παρά να πεθάνουν από αιμορραγία από τον πόνο. Πώς μπορώ να ελευθερωθώ όταν ολόκληρη η ύπαρξή μου είναι παγιδευμένη;

Κάποιοι μου παραθέτουν το εδάφιο 91:3 του Ψαλμού, λέγοντας ότι ο Θεός είναι αυτός που θα με ελευθερώσει από την παγίδα του κυνηγού. Ωστόσο, η εμπειρία μου είναι ότι ο Θεός μου με έχει εγκαταλείψει. Το σώμα μου μπορεί να φαίνεται το ίδιο στους άλλους, αλλά οι σωματικές δραστηριότητες που κάποτε μου έδιναν χαρά τώρα μου προκαλούν πόνο. Η ευτυχία μου διαφεύγει, η ευγνωμοσύνη μοιάζει με βλασφημία. Ο θυμός μου απομακρύνει τους ανθρώπους. Δεν τους κατηγορώ, αλλά αισθάνομαι εγκαταλελειμμένη. Δεν θέλω αυτή η ζωή να είναι η εμπειρία μου. Η ελευθερία μου, η ελπίδα μου, έγκειται στο να αφεθώ ελεύθερος.

Κεφάλαιο 2 - Ο ακατανόητος πόνος και η απομόνωση του χρόνιου πόνου

Καθώς καθόμουν μόνη μου σε μια γεμάτη κόσμο καφετέρια, πίνοντας ένα λάτε βανίλια χωρίς ζάχαρη και συλλογιζόμενη τις πρόσφατες αλλαγές στη ζωή μου, ένιωσα έναν συνεχή πόνο, έναν πόνο που επαναπροσδιόρισε το προσωπικό μου επίπεδο 10. Οι φίλοι προσπάθησαν να με παρηγορήσουν με καλοπροαίρετες αλλά ανούσιες φράσεις όπως: Τουλάχιστον γύρισες σπίτι σώος και αβλαβής.

Ηλίθια φράση! Αν επέστρεφα σπίτι χωρίς πόδι, θα ήμουν και πάλι ακέραιος, αλλά όχι στο ίδιο μέγεθος με εκείνο που αναπτύχθηκε. Ένα πόδι που λείπει δεν πονάει.

Ευτυχώς για μένα, το ένα κομμάτι μου μου προκαλεί συνεχή πόνο. Οδυνηρό πόνο, εξαντλητικό πόνο, εξουθενωτικό πόνο.

Το εσωτερικό μου ραντάρ, που σαρώνει διαρκώς το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τις συζητήσεις, εστιάζει σε μια κοντινή συζήτηση: Τα κοψίματα από χαρτί είναι τα χειρότερα, λέει μια γυναίκα καθώς ρουφάει μια σταγόνα αίμα από την άκρη του δεξιού της δείκτη. "Νομίζω ότι φταίει το γεγονός ότι το κόψιμο είναι τόσο μικρό. Πονάνε πραγματικά.

Ένα κόψιμο από χαρτί; Τα 10 σας, ο χειρότερος πόνος σας, είναι ένα κόψιμο από χαρτί;!

Οι κρίσεις μου συνεχίζουν να με χωρίζουν από τους ανθρώπους γύρω μου. Κανείς δεν με καταλαβαίνει. Το περπάτημα πονάει, το σκύψιμο πονάει, ο ύπνος πονάει, το να κρατάω τα εγγόνια μου πονάει, το τρέξιμο είναι αδύνατο. Η ζωή μου έχει ανατραπεί λόγω του πόνου και εκείνη παραπονιέται για ένα κόψιμο από χαρτί που θα το ξεχάσει σε τρεις μέρες.

Η σύζυγός μου μου είπε ότι κουράστηκε να περιγράφω τον πόνο μου απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με την επιστροφή μου στην πολιτική ζωή. Η ζωή μου έχει αλλάξει για πάντα και δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτό;

Φαίνομαι ο ίδιος, αλλά δεν είμαι, και κανείς δεν το καταλαβαίνει αυτό, εκτός από τους λίγους που γνωρίζουν από εμπειρία, όπως οι βετεράνοι στην κλινική του Υπουργείου Υποθέσεων Βετεράνων των ΗΠΑ.

Οι γιατροί μου είπαν ότι η χειρουργική επέμβαση είναι πολύ επικίνδυνη για αυτόν τον πόνο. Η πρόσκρουση στη σπονδυλική μου στήλη είναι ακριβώς εκεί που πονάει περισσότερο και είναι πιο δύσκολο να διορθωθεί. Μου συνέστησαν φυσικοθεραπεία και φαρμακευτική αγωγή.

Την πρώτη εβδομάδα της φυσιοθεραπείας μου έμαθαν να περπατάω για να μην επιδεινώσω τον τραυματισμό και να μην αυξήσω τον πόνο. Νιώθω πάλι σαν δίχρονο παιδί, εξαρτώμενη από άλλους ανθρώπους σχεδόν σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μου, και το μισώ.

Τα χάπια μειώνουν τον πόνο, χαλαρώνουν τους μύες και μειώνουν τη φλεγμονή, αλλά για μένα αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζω τον πόνο επιπέδου 10 σε μια μη εστιασμένη ακινησία αντί να ουρλιάζω από την αγωνία.

Οι άνθρωποι μου λένε ότι τους αρέσουν τα μασάζ. Παίρνουν κάποια ανακούφιση, ακριβώς όπως όταν ξαπλώνεις ανάσκελα με τα γόνατά σου ψηλά. Αλλά μόλις τελειώσω το μασάζ ή όταν σηκωθώ από τον διάδρομο αφού ξαπλώσω, οι μύες αρχίζουν να σφίγγονται, τα νεύρα συστέλλονται και ο πόνος αυξάνεται. Κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, θέλω να τελειώσει αυτός ο πόνος, αλλά δεν υπάρχει κανένα τέλος στον ορίζοντα. Η σωματική ζωή είναι για να την απολαμβάνουμε.

Έχω βρει την ευτυχία να περπατάω ξυπόλητη στο καινούργιο γρασίδι ή στην καυτή άμμο, να βουτάω στο νερό στην παραλία, να σκαρφαλώνω σε βουνά, να κάνω σεξ, να τρέχω, να κάνω διαδρομές με εμπόδια, να ταξιδεύω, να πίνω με φίλους. Τώρα... τίποτα!

Μερικές φορές προτιμώ την υπνηλία ενός σκληρού ποτού από τη ναρκωτική επίδραση των χαπιών. Μαζί, καταλήγω σε μια οδυνηρή συστροφή στο πάτωμα, κάνοντας εμετό... Έχω δοκιμάσει!

Δύο λεπτά της ζωής μου επαναλαμβάνονται σε αργή κίνηση στο μυαλό μου, και η ζωή μου μετατράπηκε από ευχαρίστηση σε αγωνία. Πόσο πόνο πρέπει να υπομείνει η ζωή για να μην αξίζει πια να ζει κανείς; Ποιος