De doodgraver: Horror roman

By John Devlin

De doodgraver: Horror roman

door John Devlin

 

Het formaat van dit boek komt overeen met 115 paperback pagina's.

 

Brad en zijn moeder verhuizen naar het vervallen huis vlak naast het kerkhof, van alle plaatsen! Ze hebben geen keus nadat Brad's vader omkomt bij een auto-ongeluk. Eerst hoort Brad gekreun, dan merkt hij dat de grafdelver midden in de nacht vreemde rituelen uitvoert bij de graven...

• Language: Nederlands
• Publisher: BEKKERpublishing
• Release date: Jan 5, 2023
• ISBN: 9798215341537

Book preview

De doodgraver: Horror roman

door John Devlin

Het formaat van dit boek komt overeen met 115 paperback pagina's.

Brad en zijn moeder verhuizen naar het vervallen huis vlak naast het kerkhof, van alle plaatsen! Ze hebben geen keus nadat Brad's vader omkomt bij een auto-ongeluk. Eerst hoort Brad gekreun, dan merkt hij dat de grafdelver midden in de nacht vreemde rituelen uitvoert bij de graven...

Hoofdstuk 1: Het huis op het kerkhof

De grijze muren van het verweerde huis zagen er somber en afschrikwekkend uit. Een aura van rot en verval omringde het gebouw. De wind verspreidde een vage muffe geur en de planten in de voortuin waren verdord, alsof al het leven zich had proberen terug te trekken. Even verderop stond een verwrongen kerk van dezelfde grijze steen - omgeven door een kerkhof. Daar groeiden knoestige, vreemd overwoekerde bomen, die eruitzagen als demonische wachters die door een magische spreuk waren bevroren.

Je zult het geweldig vinden, Brad!

Ja, mam!

We zullen het hier mooi maken!

Vlak naast een begraafplaats. Geweldig!

Brad...

Als ik nu een freaky goth was die zichzelf insmeerde met lijkenolie, zijn gezicht wit schilderde en 's nachts zwarte missen vierde op begraafplaatsen - dan zou ik blij zijn!

Brad, we hebben het hier al over gehad.

Tuurlijk!

Er is niets aan te doen.

Ik weet het. Maar dat betekent toch niet dat ik er van moet houden?

Brad stapte uit de passagiersdeur van de pick-up, waarvan de laadruimte vol stond met verhuisdozen. Overbelast, eigenlijk, maar omdat hun oude huis maar een paar straten verderop was, had mam gezegd dat het riskant was. Toch had ze niet sneller gereden dan twintig mijl per uur. Met een goede reden. Onderweg was een kleinere kartonnen doos op de weg gevallen en ze moest stoppen om die weer op de laadbak van de pick-up te tillen.

Brad Walker zuchtte en keek naar de lage, ongeveer heuphoge muur die het perceel dat bij hun nieuwe huis hoorde scheidde van de begraafplaats.

Een man was bezig de graven te verzorgen.

Brad kon alleen zijn gebogen rug zien. De rest van zijn figuur verdween achter een heg.

De bus naar je middelbare school in Stamford is net om de hoek, zei mam, dus je zult voortaan wat langer kunnen slapen!

Geweldig! mopperde Brad.

"Je moet gewoon naar het positieve kijken! Ondanks alles!

Sorry dat ik nu niet in zo'n zonnige bui ben, mam.

Oh, Brad!

Eigenlijk dacht ik dat ik volgend jaar in de auto kon rijden, zodra ik mijn rijbewijs had, zei Brad terug. Maar hij vermoedde al dat daar ook niets van terecht zou komen. Dat was slechts een van de vele dromen die hij zou moeten begraven.

Mam zuchtte.

Dat alleen al zou genoeg antwoord zijn geweest. Brad kon de rest wel raden. Hij kon zich nog net inhouden en onthield zich van haar woorden, die haar altijd het meest irriteerden. Maar dat verdiende ze nu niet, dacht hij. Zij was immers ook niet in orde.

Brad, je weet hoe we financieel zijn.

Brad rolde met zijn ogen.

Ja, natuurlijk...

We zullen de pick-up verkopen zodra de verhuizing klaar is. En dan moeten we het doen met één auto.

Brad slikte. Zijn stem klonk schor. Ja, dat dacht ik al. En natuurlijk heb je deze ene auto nodig om op kantoor te komen! Gelukkig had hij de zomervakantie voor de boeg, zodat hij zich er nog drie maanden geen zorgen over hoefde te maken.

Mevrouw Dorothy Walker aarzelde met haar antwoord. Ze slikte. Brad merkte dat haar ogen rood werden. En hijzelf voelde ook een brok in zijn keel. Vaders dood was nog maar een paar maanden geleden. Hij was omgekomen bij een verkeersongeluk en lag nu op het kerkhof van Willington, Connecticut, een klein stadje aan de kust van Long Island Sound. Het was maar een paar kilometer naar Stamford en het duurde anderhalf uur met de auto om in New York te komen.

Als je maar een auto hebt!, dacht Brad enigszins somber. Willington was een slaperig stadje en Brad kon wel huilen bij de gedachte dat de coolste stad ter wereld slechts anderhalf uur rijden verderop lag!

Papa had hem een auto beloofd toen hij zijn rijbewijs op zak had.

Maar voor de Walkers was alles in een oogwenk veranderd.

Vader had goed verdiend als advocaat, maar hij was nooit bijzonder zuinig geweest. Drie auto's voor een gezin waarin slechts twee mensen een rijbewijs hadden, was al vrij royaal. Pa had de sportwagen die hij zichzelf voor Kerstmis had gegeven in de prak gereden op de kustweg naar New York State. Hij was op slag dood. Er kon niets voor hem gedaan worden. Nu lag hij precies op het kerkhof in de buurt waarvan Brad en zijn moeder gedwongen waren te verhuizen, omdat het herenhuis aan de andere kant van Willington niet langer kon worden behouden. Zelfs tijdens vaders leven was het te groot en te luxueus geweest voor de financiële middelen van de familie. Moeder had nog geprobeerd i-verzekeringen te verkopen naast haar baan in een accountantskantoor, maar het was al snel duidelijk dat het gewoon niet genoeg was. Het huis moest verkocht worden.

De huur voor het oude huis op het kerkhof was nog niet half zo hoog als de afbetalingen voor hun vorige woning.

In ieder geval hebben we hier ook genoeg ruimte! zei mam, in een poging wat positiviteit te verspreiden.

Doel optimisme!, realiseerde Brad zich en droomde er nooit van om mee te spelen. Als iets totale onzin is, moet je het zo noemen! Hoe dan ook, Brad was niet van plan er een goed gezicht op te zetten.

Lijkt op Norman Bates' horrorhuis uit de Psycho-films! was Brad's bijtende commentaar. Zorg ervoor dat we geen gemummificeerde oma in de kelder vinden of dat iemand een voorbereid lijk in de vriezer achterlaat!

Oh, Brad!

Hoe dan ook, het ruikt hier al zo. Wil je een opgedroogd lijk bedekt met spinnenwebben en een extra grote portie stof? Je krijgt het waarschijnlijk gratis als je op de vloer komt.

Nu overdrijf je!

Dat is mooi gezegd.

Mam rolde geërgerd met haar ogen.

Brad! Waar heb je het over? Geef het huis een kans!

Brad haalde zijn schouders op.

Tuurlijk!

Het enige alternatief is dat je je tent in de tuin opzet!

Tuurlijk! Het gras en onkruid staat zo hoog dat zelfs de zombies die hier waarschijnlijk 's nachts uit de graven klimmen me dan niet zouden opmerken!

Je bent onmogelijk!

Nee, zei hij. Ik ben het niet die onmogelijk is, het is dit huis. Het is onmogelijk om je comfortabel te voelen in dit krot!

*

Ze gingen naar de deur. Tot nu toe had alleen mam de binnenkant van het huis gezien. Brad was op school geweest toen ze hem had bezocht. In de tussentijd zou er genoeg gelegenheid zijn geweest om het nieuwe huis toch te zien, maar iets in Brad had zich daar hevig tegen verzet. Alsof hij de plek zo lang mogelijk wilde vermijden.

Nu was er geen ontwijking meer mogelijk.

En geen weg terug.

Hij werd zich hiervan pijnlijk bewust en voelde een dikke brok in zijn keel, zodat hij nauwelijks kon slikken.

Misschien wilde hij stiekem gewoon niet geloven dat dit krot binnenkort zijn thuis zou zijn.

Mam ontsloot de deur.

Met een gekraak ging het open.

Oh geweldig, als er een spook om de hoek komt met rammelende kettingen, zal ik nergens van opkijken!

Een beetje olie maakt het goed, Brad!

Als je deze muren te streng bekijkt, storten ze in!

Je overdrijft!

Binnen was het halfdonker. Een vreemde, vochtige en enigszins muffe geur steeg op naar zijn neusgaten. Als een crypte, dacht hij. Alles muf en muf. Waarschijnlijk rotten er nog ergens een paar gemummificeerde ratten weg... 

Er woonde hier al jaren niemand meer, waardoor het weken kon duren voordat de stank was verdwenen. Brad drukte op het lichtknopje. Er is niets gebeurd.

Dood.

Geweldig, mam! Je kunt nu de elektricien bellen - als de telefoonlijn nog werkt, wat ik ten zeerste betwijfel.

De telefoon wordt pas volgende week aangesloten, antwoordde mam, maar aangezien we allebei een mobiele telefoon hebben, moet dat ook geen probleem zijn.

Brad bekeek de lege kamers één voor één. Ze waren erg hoog en elke stap weergalmde op een griezelige