Eerwaarde - 10 erotische verhalen

By B. J. Hermansson

'Ik lag op mijn rug bovenop het altaar. Ik sloeg mijn benen om hem heen. Hij droeg zijn boordje nog. Ik gebruikte mijn handen om zijn lippen tegen mijn borsten te drukken. Hij neukte me. Ik had eindelijk mijn maagdelijkheid verloren.'Toen in de brugklas Alva's vrienden meededen aan een belijdenisgroep, ging zij niet mee. Ze is negentien jaar oud als ze besluit alsnog belijdenis te doen. De naam van de pastor is David Widmark, en hij is in de dertig. Charmant, sexy - en heel erg verboden.Ze spelen een spel met elkaar. Een spel waarbij Alva langzaam de grenzen opzoekt. En David laat het toe. Op een middag als ze alleen in de kerk zijn, besluit Alva hem te verleiden.Deze erotische collectie bevat de korte verhalen:Eerwaarde Stilte op de set. Camera loopt – en seks! ErosDe commune Valentijn Geliefden Een vrije vrouw De dokter en ik Verboden liefde Huid -

• Language: Nederlands
• Publisher: LUST
• Release date: Jul 12, 2021
• ISBN: 9788726958249

Book preview

Eerwaarde - 10 erotische verhalen

Original title

Eerwaarde - 10 erotic stories

Translated byTineke Jorissen-Wedzing, Noortje Nooitgedagt and S.V.I.N

Cover image: Shutterstock

Copyright © 2021 B. J. Hermansson and LUST

All rights reserved

ISBN: 9788726958249

1. e-book edition, 2021

Format: EPUB 3.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

Eerwaarde

Ik lag op mijn rug bovenop het altaar. Ik sloeg mijn benen om hem heen. Hij droeg zijn boordje nog. Ik gebruikte mijn handen om zijn lippen tegen mijn borsten te drukken. Hij neukte me. Ik had eindelijk mijn maagdelijkheid verloren.

Nu wil ik je dit verhaal vertellen.

Ik wist al vanaf de allereerste dag dat ik hem wilde.

Toen mijn vrienden besloten om bij een Lutherse belijdenisgroep te gaan, had ik geen interesse. Ik zag geen enkele reden om met hen mee te gaan en bracht mijn zomer liever door met andere dingen dan nog meer lessen te volgen. Daar had ik nu wel genoeg van. Maar inmiddels waren er een paar jaar voorbij gegaan en begon ik meer en meer na te denken over de grote vragen in het leven - de toekomst en de betekenis van alles. Ik begon me dingen af te vragen en andere dingen te ontdekken. Het leek alsof mijn vermoeidheid om te leren en te luisteren begon te verdwijnen. Voor het eerst in lange tijd had ik weer zin om dingen te leren die tijd en moeite kostten - die meer van me vroegen dan een simpele zoekopdracht op internet. Als ik nu terugkijk, realiseer ik me dat het waarschijnlijk ging om een verlangen om meer over mezelf te weten te komen, wie ik was en waar in het leven ik precies stond.

Ik leek bevangen door een soort drang. Ik besloot om toch nog mee te doen met een belijdenisgroep. Maar ik was al te oud. Ik was negentien en wilde belijdenis doen, maar dit is iets wat je normaal gesproken al in de brugklas doet. Ik wist zeker dat ik te laat was. Maar toen ik me realiseerde, of bedacht, dat er geen enkele kans was dat ik nog belijdenis mocht doen, werd ik juist nog zekerder dat dit iets was wat ik echt wilde. Ik zou niet zo gemakkelijk opgeven. Ik zou me niet laten weerhouden door een paar tegenslagen zoals ik al zo vaak had gedaan - toen ik handelde uit angst in plaats van uit moed. Nee, ik zou het gewoon proberen. Omdat ik gemotiveerd was. Dus vond ik een geschikte parochie in mijn stad. Ik klopte op de deur van het kantoortje van de secretaresse en vroeg de vrouw, die een bril had met dikke glazen en haar haren in twee vlechten droeg, of het echt al te laat voor me was om nog belijdenis te doen.

‘Nee,’ zei ze met een moederlijke stem, ‘natuurlijk is het niet te laat.’

De vrouw vertelde me dat ik belijdenis kon doen, maar dat het allemaal wel wat anders zou verlopen dan normaal gesproken. Ik zou de pastor moeten helpen bij de lessen voor het groepje leerlingen dat belijdenis deed. Ik zou zelf niet per se een leerling zijn, maar indirect wat leren door te helpen met de lessen. Ik zei de vrouw dat dit als een heel goed plan klonk en dat ik erg geïnteresseerd was. Ze antwoordde dat ze het met de pastor zou bespreken - zijn naam kende ik nog niet - en dat ze contact met me zou opnemen.

Twee dagen later kreeg ik een telefoontje over de ontmoeting met de man die die zomer mijn collega zou zijn. David Widmark.

De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in zijn kantoor. Ik voelde me kalm en zelfverzekerd toen ik de parochiezaal binnenliep. Maar toen ik hem zag, zijn hand schudde en zijn blik ontmoette, veranderde alles. Ik voelde me tot hem aangetrokken. Maar nog meer voelde ik me aangetrokken tot het feit dat het verboden was. David was ergens in de dertig. Hij had lang donkerbruin, golvend haar dat naar opzij gekamd was. Zijn ogen waren lichtgrijs, bijna zilverkleurig, en zijn neus was recht. Hij droeg een lichtblauw overhemd dat tot aan zijn hals was dichtgeknoopt, met daarboven het traditionele witte boordje. Een vereiste. Zijn gezicht was glad geschoren. Hij had volle lippen en hoge jukbeenderen. Zijn broek had een ruitpatroon van wit met grijs en omsloot zijn lange benen nauw. Ik kon zien dat hij een hardloper was, of in ieder geval veel sportte, zo in te schatten aan hoe zijn kuiten eruit zagen.

David was charmant. Hij leek zo zelfverzekerd in zijn manier van doen. Hij maakte grapjes over hoe ik nu wel mijn belijdenis wilde doen, maar toen ik jonger was niet. Vroeg of ik het in de brugklas nog niet gedaan had omdat ik het toen te druk had met jongens. Ik schoot in de lach. Hij lachte ook en zijn blik bleef even op me rusten. Hij vertelde me dat hij twee zoons had.

Daar en op dat moment kon ik voelen dat er iets tussen David en mij was. Een soort spel. Dat wij beiden erkenden dat de ander verboden terrein was. De enige manier waarop ik het kan beschrijven, is dat ik dit voelde door de manier waarop hij naar me keek - de blik die even op me bleef rusten, een seconde of twee te lang om nog compleet onschuldig te zijn. Hij zag me. En hij zag me als iets anders dan zijn naïeve assistent. En ik zag hem. Ik zag de echte David onder dat overhemd, achter het boordje, voorbij zijn rol en roeping. De eerwaarde.

Ik zag hem.

*

De lessen vonden plaats in de parochiezaal. Ik hielp David met het klaarzetten van de stoelen, tafels en het whiteboard om op te schrijven en tekenen en het neerleggen van pennen en papier. Voordat de les begon namen we de inhoud ervan door, en hij gaf me de opdracht om dingen uit te delen, formulieren in te nemen, vragen te beantwoorden en vragen te stellen. Om gewoonweg zijn rechterhand te zijn. Ik vond het erg leuk. Ik leerde niet alleen iets over religie, leven en geloof, maar vooral leerde ik dingen over mezelf. Ik ontdekte de ware betekenis van liefhebben en zelf bemind worden. Het zien van mogelijkheden in plaats van hindernissen. Trouw blijven aan jezelf. Maar vooral leerde ik meer over de schoonheid van een liefdevolle en accepterende God. Dat hij of zij iedereen toelaat en ervoor zorgt dat diegene deel uitmaakt van iets groters. Het draait niet om wie je bent of over wat je precies gelooft. God gaat over zachtmoedigheid.

Al snel vonden David en ik onze eigen taal. We maakten veel grapjes. We waren voortdurend in een goede bui, zowel hij als ik. Het duurde niet lang voordat ik over de schreef ging met mijn grapjes. Ik voelde me zeker van mijn zaak. Ik daagde hem uit. Ik kon merken dat hij dat niet gewend was. Ik ook niet. Maar er was iets aan die opwellingen die ik voelde, de verandering binnenin mij, dat me zo uitdagend maakte. Ik veranderde. Was ik volwassen geworden? Hij schrok ervan, was even verward en herstelde zich toen weer. De grapjes stopten net voor het punt waarop ze te ver gingen, te dicht bij de grens. Ik denk dat hij ervan genoot. We leerden elkaar behoorlijk goed kennen. Hij vertelde me meer over zijn leven. Vertelde me zijn eigen gedachten over de angst om jezelf te verliezen in je dagelijks leven. En ik vertelde hem over mijn zoektocht naar antwoorden op al mijn vragen - allemaal min of meer te doen met wie ik was en wat ik wilde. Over of deze zoektocht een nieuw deel van me was, of dat ik eigenlijk de vermoeide, uitgeputte persoon was, die ik eerder was geweest.

Mijn gevoelens voor David waren altijd aanwezig en groeiden met een intense kracht. Bij elke ontmoeting merkte ik zijn lichaam op, en elke beweging die hij maakte. En elke keer dat we elkaar zagen kon ik het niet helpen dat ik nadacht over hoe het zou zijn. Om met iemand te zijn. Met een man. Met zo iemand als hij. Ik was mijn maagdelijkheid nog niet verloren. Voorheen was ik compleet ongeïnteresseerd geweest. Maar nu voelde ik het wel. Ik begon naar dat alles te verlangen. Waarom? Het was alsof ik herboren was met een nieuwe drang om op ontdekking te gaan. Ik werd midden in de nacht wakker. Gedurende de dag fantaseerde ik. Nat, zweterig en gevuld met een sensatie waardoor ik zijn pik tegen me aan wilde duwen. Mezelf om hem heen wilde klemmen. Deze verboden gedachten wakkerde een vuur binnen in me aan. Een vuur dat maar niet geblust kon worden. Want toen dit eenmaal begonnen was, was er geen weg meer terug. Dat voelde ik. Ik wilde bij David zijn. Niet alleen in mijn gedachten en fantasieën. Ik wilde zijn lichaam tegen het mijne voelen.

En ik wilde dat hij de eerste was die met me zou vrijen.

Ik dacht hier een tijdje over na. Ik stelde mezelf de vraag of dit iets was wat ik echt wilde. Ik stelde mezelf de vraag of dit echt was wie ik was - dat ik zoiets wilde. Ik liep verloren in een doolhof van vragen, raakte meer stukjes van mezelf kwijt dan dat ik er vond. Ik zei tegen mezelf dat ik het rustig aan moest doen. Dat ik moest afwachten en wel zou voelen en zien wat er gebeurde. Het was niet nodig om dingen te overhaasten. Iets te doen waar ik later misschien spijt van zou krijgen. Maar deze gedachten woedden door mijn hoofd. En de gevoelens ook. We gingen door met onze grapjes. Die ontwikkelden zich tot insinuaties over hoe sexy hij dacht dat ik was, en hoe ik wilde dat ik met iemand zoals hem zou zijn, enzovoort enzovoort. In het begin waren de woorden zorgvuldig gekozen en afgewogen, maar uiteindelijk durfde ik directer te zijn. Hij lachte en schudde het van zich af zonder er ooit echt op te antwoorden, duidelijk onzeker. Hij zei nooit nee. Hij zei nooit dat ik moest ophouden. Hij deed nooit iets wat ik zou kunnen interpreteren als een nee, en hij impliceerde nooit dat hij geen interesse had - daarom dacht ik dat het betekende dat hij wilde dat ik door zou gaan. Hij had op elk moment nee kunnen zeggen.

Toen de les was afgelopen en de leerlingen het zaaltje hadden verlaten, waren alleen wij twee er nog. We ruimden alles samen op. Op een dag besloot ik hem te vertellen over mijn gevoelens voor hem. Het gebeurde weer in een opwelling. Ik liep al lange tijd rond met deze gedachten, voelde dit verlangen al zo lang. De hele tijd al. Ik had niet echt voorbereid wat ik tegen hem zou zeggen. Maar ik zei het toch.

‘Ik wil dit, David.’

Hij keek me aan. Eerst leek het erop dat hij dacht dat ik weer een grapje maakte.

Hij wachtte tot ik in lachen uit zou barsten. Maar toen ik niet lachte of grijnsde, begreep hij dat ik serieus was. En hij begreep wat ik bedoelde. In plaats van te antwoorden keek hij naar beneden. Hij dacht na. In stilte. Lang. Ik denk dat hij nadacht over of dit überhaupt mogelijk was. Toen zei hij:

‘We kunnen het niet doen. Je weet waarom, Alva.’

Hij trok zijn jasje aan en liep weg voordat we nog iets anders konden zeggen. Ik bleef een tijdje alleen zitten en dacht na. Waarom konden we het niet doen? Ook al zijn er dingen die onmogelijk lijken, die dingen kun je dan toch trotseren en mogelijk maken.

*

Aangezien David dit gezegd had - aangezien hij geen nee had gezegd, en aangezien hij niet zei dat dit het domste was wat hij ooit gehoord had of dat hij niet begreep hoe ik zoiets zelfs maar kon denken - vatte ik dat op als bewijs dat hij over hetzelfde had nagedacht. Hij had net zo aan mij gedacht als ik aan hem. Anders zou hij meer verrast of geschokt geweest zijn. Nu nam hij het gemakkelijk op, en overwoog hij het zorgvuldig. Ik denk dat hij de voor- en nadelen afwoog, wat er mogelijk was en wat onmogelijk. Dat hij het zelf ook wel wilde. Maar dat hij wist dat het niet kon, en dat hij zich daarom terugtrok en de ruimte verliet.

Er verstreken een paar dagen tussen die dag en de volgende keer dat we samen alleen waren. Alles ging zoals eerder, behalve dan dat we geen grapjes meer maakten. Het professionele aspect van de lessen was er altijd geweest. En de leerlingen ook. Maar het voelde alsof dat andere deel van ons, dat deel dat er eerder was geweest, nu gewoon verdwenen was.

Uiteindelijk zei ik hem dat ik met hem wilde praten. We waren op dat moment in de kerk en de leerlingen hadden net les gekregen over het evangelie van Johannes. Toen we alleen waren, namen we plaats op de twee stoelen naast het altaar dat versierd was met twee vazen vol berkentwijgjes en madeliefjes. David zat tegenover me en probeerde te doen alsof er niets gebeurd was. Maar diep van binnen begreep hij dat ik mijn gevoelens nog niet los gelaten had.

‘Waar wilde je het over hebben?’

Hij deed echt moeite om alles normaal te laten lijken. Alsof we wilden zeggen dat we geen geheimen hadden. Dat alles in orde was. Zoals het altijd tussen ons was geweest. Dat we gewoon twee collega’s waren, onschuldig. Dat we gewoon iets alledaags gingen bespreken.

Niet het feit dat we op het punt stonden seks te hebben. Hij en ik. En dat hij, David Widmark, me genadeloos zou nemen op het altaar dat zich nu achter hem bevond. Dat hij me midden in deze kerk zou doen. Dat hij in zou gaan tegen alles waarvan men zei dat het juist was. Dat hij dit allemaal even op pauze zou zetten voor zijn lust - voor mij.

Maar dat is wel wat er gebeurde.

*

Ik zei niets. Hij wachtte op mijn woorden. Ik stond op uit de stoel. David zat daar maar, en volgde mijn bewegingen terwijl ik naar hem toe liep. Hij was nog steeds stil. Hij keek naar beneden, keek weer op, keek met zijn vermoeide ogen opzij. Hij wist waarschijnlijk niet hoe hij moest reageren. Misschien wist hij wel wat hij moest doen. En wat hij absoluut niet zou moeten doen. Maar toch, hij wilde dit. Hij kon het niet helpen, liet zich door mij verleiden. Want dat is de macht van verlangen. Zo krachtig als het ontvlamt en als de echo ervan door de kamer trekt. Ik wilde hem. En hij wist dat hij mij wilde.

Ik liep naar hem toe