Η ζωή, πώς θνήσκεις;

By Nikos Arvanitakis

Στα χρόνια της Απριλιανής Δικτατορίας, ένας στρατευμένος νέος, προσπαθεί να ξεκινήσει τη ζωή του.
Παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή, σκιαγραφείται, με έντονο και συναρπαστικό τρόπο, η ιστορία ενός έρωτα, που κατέληξε σε βαθιά αγάπη και ταύτιση!
Όταν η ευτυχία του ζευγαριού, φτάνει στο αποκορύφωμά της, η μοίρα τους επιφυλάσσει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι!
Ο Σταύρος ανεβαίνει έναν μαρτυρικό και ατελείωτο Γολγοθά, έως ότου καταφέρει να φτάσει στη λύτρωση.
Μια λύτρωση, που δε θα έρθει εύκολα. Η αγάπη δεν πολεμιέται , όταν είναι αληθινή και βαθιά, «ως θάνατος».
Ο Σταύρος, θα απευθυνθεί στη γυναίκα του, με τούτα τα λόγια: Τώρα ξέρεις τι ένιωθα για σένα! Ο κόσμος ξέρει. Τόσο μπόρεσα! Αν το βρεις λίγο, δε θα ναι επειδή η αγάπη μου είναι λίγη! Είναι γιατί πουθενά δεν μπορεί να χωρέσει!

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Nikos Arvanitakis
• Release date: Mar 16, 2021
• ISBN: 9786180024609

Nikos Arvanitakis

I was born in Zakynthos island of Greece.I studied pedagogical and psychological studies in the university of Patras and Athens.I studied computer since for education, in the University of London.I finished my career in the Public Education as Province Educational Advisor.I have written many articles about Education and the books: Computers in Education, a book of viniehts , Korais and Greek Education and The Life, how are dyeing?I have a family but my lovely wife died suddenly , some years ago. My last book, that I upload here , is devoted to his life and memory!Thank you for your attention,Nikos D Arvanitakis

Book preview

Τι  θαυμαστόον  ο  άνθρωπος, αν  είναιόντως  άνθρωπος!  Ομόνος  εφικτός  παράδεισος  στη  ζωήείναι  να  παίρνειςμία  στάλα  αγνήσυγκίνηση  στη  συνύπαρξημε  τέτοιους  ανθρώπους.  Και  ησχέση  μαζί  τους ι  τηνκλονισμένη  εμπιστοσύνη  στηνανθρώπινη  κοινότητα.

Αυτή  ησκέψη  και  ηαίσθηση  γεννιέται  ότανπροκύπτει  μία  αναπάντεχη  πρόωρη  απώλεια.Η  οδύνη  τουπένθους  συνυπάρχει  μεμία  αγανάκτηση  για   την  αδικία  του  αδυσώπητου  σύμπαντος,  που, αντί  ναεπιβραβεύει  τους  ακριβούςανθούς  του,  μοιάζεινα  τους  τιμωρείμε  χαιρεκακία..

Καθώς  οχρόνος  μπορεί  ναεπουλώνει  τα  τραύματα,συμβιβάζεσαι  με  τηνιδέα  πως  η  μόνηεφικτή  αθανασία  είναιη  αγαθή  μνήμη.  Καιη  αόρατη  παρουσία  τουαξιαγάπητου  προσώπου  έρχεταινα  γίνει  βάλσαμοστην  παγερότητα  καιμοναξιά  του  σύμπαντος.

Ολα  ταπαραπάνω  αναφέρονται  απόλυταστην  Ελευθερία, σύζυγο  τουτυχερού-άτυχου  ισόβιου  φίλουΝίκου  και  δικήμας  κουμπάρα  και  ακριβήφίλη.  Εναν  υπέροχοσυνδυασμό  θετικής  κεφαλονίτικης  αύρας,  απότις  πλαγιές  του Αίνου,  με  άκρα  ευαισθησία  και  γλυκύτητααπέναντι  στους

ανθρώπους!

Εχοντας  ταυτίσει  η  Ελευθερίατην  ευτυχία  μετην  προσφορά  έμπρακτης  αγάπης,έδινε  πλουσιοπάροχα  τονεαυτό  της  στουςάλλους,  με  όλεςτις  ιδιότητες,  σε  όλατα  πεδία  της  ζωής.

Και  εγώμε  τη  γυναίκαμου  Αντωνία  βιώσαμεμία  τέτοια  πολύχρονηανεκτίμητη  φιλία,  μέχριπου  χάσαμε  το  πιοτίμιο, τη  ζωντανή  ύπαρξήτης.

Είναι  κοινωνική  ανάγκη  καιχρέος  η  μνείακαι  ανάδειξη  τέτοιων  προσώπων.Δίκαιος  φόρος  τιμήςένα  βιβλίο  στη  μνήμητης  εσαεί.

Στον  αλλόκοτο  και, πολλές  φορές,ανυπόφορο  κόσμο  πουζούμε  μόνη  σταθερήανθρώπινη  αξία  ηκραταιά  ως  θάνατοςαγάπη.-

ΗΛΙΑΣ   ΜΑΡΓΑΡΗΣ

Εισαγωγή

Όταν ο κουρνιαχτός αραίωσε και η αντάρα κατακάθισε λίγο.

Όταν η ατμόσφαιρά καθάρισε τόσο, ώστε ο Σταύρος , να μπορέσει να δει μπροστά του.

Όταν οι υλακές των λύκων ,έγιναν πιο ταπεινές και άρχισε να αχνοφαίνεται καλοσύνη. Τότε, ο Σταύρος , ένιωσε πως μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτό που , από την αρχή, επιθυμούσε , με όλη τη δύναμη του νου και της ψυχής του.

Να γράψει, για τη χαμένη σύντροφό του, που τόσο άδικα και πρόωρα, έφυγε από τη ζωή!

Οι γραμμές που ακολουθούν, είναι το χρονικό μια τραγωδίας.

Είναι το απόσταγμα έξι χρόνων μαρτυρίου. Μαρτυρίου ασυνήθιστου και χρονικά εκτεταμένου, τόσο, που ο Σταύρος, νόμιζε, ότι ποτέ δε θα τελειώσει!

Και δεν τελείωσε, αλλά πήρε μια άλλη μορφή. Μια μορφή, που επέτρεψε στο Σταύρο, να βάλει πάνω στο χαρτί, αυτά που του έμελε να ζήσει και να αντιμετωπίσει.

Δεινόν λακτίζειν προς κέντρα! Κι ο Σταύρος, έβαλε το χέρι του πάνω στα καρφιά της αδυσώπητης και ανάλγητης μνήμης, με κόστος βαρύ.

Ήταν ένα χρέος προς τη σύντροφο της ζωής του. Και το επιτέλεσε χωρίς φόβο, αλλά με οδύνη!

Η προσωπικότητά της, η εργασία της, η αμέριστη, συνεχής και ανιδιοτελής

προσφορά της στην κοινωνία, σε αυτόν, προσωπικά , αλλά και στα παιδιά

τους, είναι μερικοί από τους λόγους, που τον έκαναν να γράψει αυτές τις

γραμμές.

Οκτώβριος 2020 ,

Νίκος Δ. Αρβανιτάκης

H Ζωή, πώς θνήσκεις;

Κεφάλαιο 1ο: Ο Στρατός

Ξαφνιάστηκε πολύ! Δεν ήξερε. Πού να βρει τη σοφία, που έρχεται με τα χρόνια και μεταβάλλει , σαν με μαγικό ραβδί, όλα τα βάσανα και τα πάθια των ανθρώπων, σε so amusing, όπως τραγουδούσε ο Φράνκυ, στο ανεπανάληπτο My Way!

Προσπαθούσε να καταλάβει τι στο διάβολο γίνεται εκεί μέσα, που τον στρίμωξε το καθήκον προς την πατρίδα.

Λαμπόγυαλο το κεφάλι του! Γιατί αλήθεια; Αν ήταν τα μαλλιά ένα εκατοστό , σε τι θα ζημιωνόταν ο στρατός, η αεροπορία, η πατρίδα; Δεν καταλάβαινε.

Πλατιά και ανοικονόμητα τα ρούχα του. Ο σάκος ένα μάτσο χάλια! Το κρεβάτι του στον τρίτο «όροφο». Έξω ακούγονταν βλαστήμιες και φωνές: Ακόμα μωρεεε!!! Ακόμααα!!!

Τι ακόμα; Τώρα μπήκαν μέσα. Κοπάνια! Όλοι έξω ρε! Εν δυο κάτω ρεεε !!! Εν δυο κάτωωω! Θα φάτε τη γη με τα πόδια σας , μουλάρια.

Εκεί που πήδαγε ρυθμικά εν δυο κάτω και μεταβολλλή και πάλι εν δυο κάτω, ένιωσε πως άρχισε να βράζει!

Τι σκατάνθρωποι είναι αυτοί; Έλληνες είναι; Σε ελληνόπουλα απευθύνονται;

Προσχηηή! Η φωνή του Σμηνία.

Λοιπόν , μουλαράκια, έχετε όσο καιρό θέλετε να πάτε μέσα να ξυριστείτε, να αλλάξετε ρούχα να γυαλίσετε άρβυλα, αλλάααα σε δύο λεπτά θα είστε έξω, συνταγμένοι να πάμε για φαγητό!

Έχει τουλάχιστον, χιούμορ ο εκπαιδευτής, σκέφτηκε!

Τα βράδια μαζεύονταν παρέες παρέες στο γρασίδι , κάπνιζαν και κουβέντιαζαν.

Τι είναι αυτό που μας βρήκε ρε παιδιά; Ο σοφός και ψύχραιμος της παρέας, παρενέβαινε: εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός! Υπομονή κι αυτό θα περάσει.

Την τελευταία φράση θυμόταν πως κάπου την είχε ξανακούσει. Βέβαια! Ήταν γραμμένη με κεντητά γράμματα σ΄ ένα κάδρο στην ταινία ο Θόδωρος και το δίκαννο! Ωραία λόγια και σοφά!

Το χτήνος « πηδούσε» τα παιδιά στο διπλανό κτίριο-σμήνος. Ήταν ένας άντρας ψηλός, μαυριδερός, λιανός και άσκημος. Βαθμός, ανθυπασπιστής. Κομπλεξικός έως το τελευταίο κύτταρο της σιχαμερής ύπαρξής του. Λέγανε πως έπιασε τη γυναίκα του με ένα σμηνίτη και ,από τότε, ορκίστηκε να κάνει τους νεοσύλλεκτους να υποφέρουνε .

Κι ο διοικητής; Αναρωτιόντουσαν. Δεν τα βλέπει αυτά; Μπα! Ευθυνόφοβος άνθρωπος, τρομοκρατημένος, δεν μπορούσε να τα βάλει ούτε με ανθυπασπιστή κι ας ήταν σμήναρχος!

Κάποια μέρα, μάθανε, ένας νεοσύλλεκτος, που δεν τον άντεχε άλλο, τον στρίμωξε το βράδυ ,την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητο και να φύγει και τον σάπισε στο ξύλο, παίζοντας το μέλλον του κορώνα γράμματα. Δεν τόλμησε να πεί τίποτα ποτέ! Άρχισε όμως να συγκρατεί το μίσος και τη συμπεριφορά του.

Δεν ήταν «πιπίτσα» ο Σταύρος! Ψημένο αγροτόπαιδο ήταν, που, από εφτά χρονώ,ο πατέρας του, το είχε βάλει σκοπό να του μάθει όλες τις γεωργικές δουλειές.

Μάθε τις δουλειές και μακάρι να μην τις χρειαστείς ποτέ , του έλεγε. Ήταν κι ένας τρόπος σκληρής διαπαιδαγώγησης, όπως εκείνος την αντιλαμβανόταν, για να στραφεί στα γράμματα, να γίνει άνθρωπος!

Επομένως, δε φοβόταν τη σκληρή στρατιωτική ζωή ούτε τα ανόητα καψώνια. Μια μέρα παραβγήκε μ’ έναν εκπαιδευτή στο εν δυο κάτω και τον νίκησε! Όχι! Δεν τον ένοιαζε η κακοπέραση. Πολλές φορές είχε περπατήσει δέκα χιλιόμετρα για να πάει στο Γυμνάσιο, μέσα στη βροχή. Σε όλα του τα μαθητικά χρόνια, έλυνε τις ασκήσεις των Μαθηματικών, με το φως της λάμπας πετρελαίου.

Του φαινόταν , όμως, παράλογο όλο αυτό. Τί χρειάζεται όλο αυτό το παιχνίδι, όλη αυτή η κωμωδία με τα καψώνια και τους ανόητους κομπλεξισμούς των βαθμοφόρων εκπαιδευτών;

Υποψιαζόταν ότι θα θελαν να τους σκληραγωγήσουν και να τους κάνουν πειθαρχημένους στρατιώτες. Είχε σπουδάσει αρκετά ψυχολογία και ήξερε από μεθόδους εξαναγκασμού σε πειθαρχία και μείωσης του εγώ.

Παρόλα αυτά , εύρισκε την όλη διαδικασία υπερβολική. Το μόνο που πετύχαιναν

ήταν να δίνουν τροφή στα πιο κτηνώδη ένστικτα και απωθημένα κάποιων αρρωστημένων ψυχών. Τους λυπόταν!

Εκεί ήταν που την πάτησε ο Βαγγέλας. Ένα παιδί από την Κόρινθο, με αυλακωμένο πρόσωπο, μαυριδερός, καμπούρης. Τον έβλεπες κι σκεφτόσουν, τώρα θα βγάλει το μαχαίρι! «Όψη τσιφούτη για μαστραπάδες», θυμήθηκε το στίχο του Σουρή.

Προσχήηη!!! Η φωνή του εκπαιδευτή. Μεταβολλλή! Μεταβολλή! Το λ το πρόφερε επίτηδες παχύ, για να τους σπάει τα νεύρα. Μεταβολλλή!

Ο Βαγγέλας, εκτέλεσε κανονικά δύο τρεις μεταβολλές και σταμάτησε!

Ε! Εσύ, ο καμπούρης, με τη σκατόφατσα! Ναι ναι εσύ! Γιατί δεν εκτελείς παιδί μοοο;

Είχε πάει δίπλα του με το πρόσωπο στο αυτί του Βαγγέλα. Είπα! Γιατί δεν εκτελείςςςς;;

Ο Βαγγέλας ύψωσε λίγο την πλάτη και απάντησε σιγά: Γιατί έτσι! Τι είπες παιδί μοοο; Μιλιά ο Βαγγέλας. Αναφέρσου παιδί μοοο! Μιλιά ο Βαγγέλας! Ο σμηνίας κιτρίνισε. Φώναξε άλλους δύο εκπαιδευτές , που χάζευαν λίγο πιο πέρα.

Και οι τρείς μαζί , πήραν σηκωτό το Βαγγέλα, τον ανέβασαν στη βεράντα του κτιρίου και άρχισαν το παιχνίδι. Με δυνατές σπρωξιές και γέλια , πέταγαν το Βαγγέλα, ο ένας στον άλλο, σαν να έπαιζαν « μήλα» στο σχολείο.

Ο έρμος ο Βαγγέλας κουτρουβαλούσε ζαλισμένος, παραπατώντας και πέφτοντας και ξανά τα ίδια! Μήπως τώρα παιδί μοοο , αποφάσισες να εκτελέσεις;

Εκτέλεσε ο Βαγγέλας! Κι μέσα σε δέκα μέρες, είχε γίνει κανονικός Βαγγέλης, για μην πω Ευάγγελος. Ταχτικός, πειθαρχημένος, πρόθυμος, αγαθός. Τέτοια αλλαγή σε προσωπικότητα ανθρώπου δεν είχε ξαναδεί ο Σταύρος.

Πενήντα πέντε μέρες, πολύ σκληρές, πέρασε ο Σταύρος στο Κέντρο Εκπαίδευσης.

Ένα βράδυ, ύστερα από μια μέρα σκληρών ασκήσεων και καψονιών, είχαν πέσει ξεροί στα κρεβάτια. Κατά τις δύο τα ξημερώματα the hell came to breakfast!

Ήρθε