Ασφυξία

By Tomazo Pagonis

Νεφέλη: Τώρα πια, μιλάω σε χρόνο παρενθετικό. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ζωντανεύουν σε μία οθόνη που έχω στήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Είναι μία μεγάλη, λευκή κινηματογραφική οθόνη. Μπροστά της κάθομαι εγώ. Είμαι η μηχανή προβολής. Προβάλω τα γεγονότα που θέλω και τα επεξεργάζομαι. Επιβραδύνω ή επιταχύνω τα τεκτενόμενα κατά βούληση. Παρακολουθώ την ίδια μου την ζωή σαν θεατής και κριτικάρω όποιον θέλω. Αλλά, δεν μπορώ να επέμβω στην πλοκή. Οι ήρωες της ζωής μου δεν δίνουν σημασία πλέον. Κάποτε, δεν έκαναν τίποτα δίχως την δική μου συμβολή. Τώρα, πράττουν δίχως βούληση, όσα στο παρελθόν οδηγήθηκαν να πράξουν. Ακόμα και εγώ η ίδια, δεν είμαι παρά ένας, ελεγχόμενος, ήρωας του σεναρίου της ζωής μου.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Tomazo Pagonis
• Release date: Feb 19, 2024
• ISBN: 9798224689477

Tomazo Pagonis

Ο Τομάζο Παγώνης γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 60 στον Πειραιά, σπούδασε ναυτιλιακά στο Λονδίνο και έκτοτε προσέλαβε τον εαυτό του ως διαπραγματευτή ναυτιλιακών συμβάσεων, ενίοτε ως πλοιοκτήτη και συχνά ως διαχειριστή πλοίων. Γενικώς, του αρέσουν όσα και όσοι με κάποιον τρόπο επιπλέουν μεταφέροντας φορτία. Σαν χόμπι έχει την συγκριτική μελέτη των διαλυτηρίων του νου και της φύσης. Κατά καιρούς έχουν εκδοθεί κάποια μικρά διηγήματά του ενώ το 2010 παίχτηκε στο θέατρο Αλμα το θεατρικό έργο του "Αύριο πάλι".Thomas J. Pagonis, born in Pireas / Greece, has continued the family tradition and in 1980 he became the 2nd generation shipbroker of “Ploiki Maritime”. During his career he acquired experience in ship-owing, ship-management, international trade, claims and crisis management. He has published several articles in international and Greek maritime magazines and newspapers. He is a lecturer for Chartering since 1995 in the seminars organized by the Hellenic Shipbrokers Association (H.S.A.) as well as in chartering courses of various Shipping Colleges. In 2009 and in 2011 he was elected as Vice President of H.S.A and was honored to be the president of it’s Education Committee. Literature and theatre are his hobbies.

Book preview

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.

Ηιστορία της Νεφέλης με τίτλο «Ασφυξία» είναι προϊόν μυθοπλασίας, κατασκευασμένο στον περιπεπλεγμένο εγκέφαλο του συγγραφέα.  Οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι του μυθιστορήματος είναι και αυτοί με την σειρά τους προϊόντα φαντασίας και ουδεμία έχουν σχέση με γνωστούς ή άγνωστους θνητούς που κάποτε παίδεψαν με το βάρος τους την γη.  ...εκτός ίσως από κάτι «κουλτουριάρηδες»  που έχουν παρεισφρήσει στην πλοκή, και όπως όλοι γνωρίζουν, στην φαντασία ή στην πραγματικότητα, οι «κουλτουριάρηδες» είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι.

Προϊόν μυθοπλασίας είναι και η «Κραταιά Εταιρεία Λογοτεχνών» καθώς και η «Σχολή Λογοτεχνικής διήγησης». 

Και όλα αυτά τα τονίζω εξ αρχής, προκειμένου να αποφύγω αγωγές από άτομα και απειλές από «σχολές». Πολύ δε περισσότερο επειδή σκιάζομαι τυχόν βίαιη αντίδραση της «Κραταιάς Εταιρίας Λογοτεχνών», παρότι γνωρίζω πως τα μέλη της δεν διαβάζουν βιβλία εκτός και αν τα έχουν γράψει μέλη της Κραταιάς Εταιρίας,... κατά προτίμησιν μέλη του διοικητικού συμβουλίου.

Σε όλους εμάς που κατά καιρούς χανόμαστε στου νου τις παρονομασίες νομίζοντας πως βγάζουμε λόγους ακέραιους....

Κατανομή Ρόλων

Νεφέλη : Μαθήτρια στην ταινία της ζωής της. Συγχρόνως αφηγήτρια και υποκρίτρια του ρόλου που της έγραψε κάποιος Ποιητής.  Ενδεχομένως άρα, πρωταγωνίστρια. Υπερβολικά ευαίσθητη και αληθινά ένοχη. Ονειροπαρμένη και αλαφροΐσκιωτη. Της αρέσει να μιλά παρενθετικά... (Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΗ )

Πορφυρός Χ: Δάσκαλος – συγγραφέας- καταγραφεύς σκέψεων, γέννημα του Κουρασμένου, που είναι γέννημα του Ποιητή, που ίσως να 'ναι γέννημα της Νεφέλης. (Ετυμηγορία: ΑΘΩΟΣ)

Κουρασμένος Χ: Αιώνιος μαθητής και αναμασητής μιας στείρας μνήμης. Ακούσιος συμπρωταγωνιστής στην ζωή της Νεφέλης μα εκούσιος ποιητής του Πορφυρού, για λόγους ανταλγησίας. Φοβάται τις μνήμες, που γεννούν ενοχές, που κατασκευάζουν πορφυρούς, που καταγράφουν τύψεις και δρέπουν δόξες συγγραφικές. (Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΟΣ)

Αφηγητής: μία αποστασιοποιημένη φωνή που δίχως κλυδωνισμούς περιγράφει εικόνες και συναισθήματα. Ουδέποτε εκφράζει προσωπικές απόψεις, μόνο αφηγείται όσα εντέλλεται να περιγράψει, έστω και αν αυτά που περιγράφει είναι σκέψεις ή συναισθήματα. (Ετυμηγορία: ΘΥΜΑ ΞΕΝΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ)

Ποιητής: ο συγγραφέας που δημιούργησε την Νεφέλη έτσι ώστε αυτή να δημιουργήσει τους υπόλοιπους ήρωες. Τα λόγια του, η Νεφέλη τα ονομάζει νεφέλες.(Ετυμηγορία: ΘΥΤΗΣ)

Ιππόλυτος: Φιλάσθενος, ομοφυλόφιλος, ανέραστος, ασθματικός, προστατευόμενος της Νεφέλης. Παραπονούμενος κατ΄ εξακολούθησιν και διαμαρτυρόμενος καθ΄ έξιν. Εκβιάζει, δίχως οίκτο, τους θύτες, γεμίζοντας τους ενοχές. Γεννημένος θύμα, όπερ ένοχος. (Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΟ ΘΥΜΑ)

Φαίδρα: φίλη της Νεφέλης, μανιακή με την καθαριότητα και την τάξη. Ανέραστη για λόγους διατήρησης της τάξεως και αποφυγής μικροβίων. (Ετυμηγορία: ΑΘΩΑ ΘΥΤΗΣ)

Αφροδίτη: φίλη της Νεφέλης, στερούμενη εμμονών και κάθε είδους προκαταλήψεων. Αθώα με τον πλέον πρόστυχο τρόπο. (Ετυμηγορία: ΑΘΩΑ)

Αλέξανδρος: φίλος της Νεφέλης, γόνος καλής οικογενείας, ερωτευμένος. Έχει γνωριμίες στην εταιρεία λογοτεχνών και άλλα κοινωφελή ιδρύματα. (Ετυμηγορία: ΑΝΙΑΡΑ ΑΘΩΟ ΘΥΜΑ)

Άνδρας με κόκκινα μάτια: δυστυχισμένο συν-κατασκεύασμα της Νεφέλης και της εταιρείας Λογοτεχνών. Προσπαθεί να δράσει αυτοβούλως και το μόνο που καταφέρνει είναι να κοκκινίζουν τα μάτια του. (Ετυμηγορία: ΘΥΜΑ)

Γυναίκα σκιά: καθρέφτισμα ίσως του άνδρα με τα κόκκινα μάτια. Σε ξένη βούληση παραδομένη σκιά των άλλων παραμένει. (Ετυμηγορία: ΘΥΜΑ)

Γονείς: γονείς της Νεφέλης και άλλων ένοχων ηρώων.  Ιδιαιτέρως καρπεροί γεννήτορες ενόχων και ενοχών, ... κυρίως το δεύτερο. Θέλουν να την προστατέψουν από τις ασχήμιες της καθημερινότητας και τους κινδύνους της ζωής. Θέλουν να ξεπλύνουν τις ενοχές τους με λήθη και αζήτητες προσφορές. (Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΟΙ)

Κουλτουριάρηδες: μέλη της «εταιρείας Λογοτεχνών». Κυνικοί επιδειξίες της άγνοιας και λάτρες της παντελώς απούσας έμπνευσης. Φορούν πάντα κόκκινο φουλάρι. (Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΟΙ)

Διάφοροι νεαροί: φοιτητές της «σχολής λογοτεχνικής διήγησης». Σεμνύνονται για την σχολή τους, και αρέσκονται στην άσεμνη φιλαυτία. (Ετυμηγορία: ΕΝ ΔΥΝΑΜΗ ΕΝΟΧΟΙ)

Πρόλογος

Οήχος του μηχανήματος που είναι τοποθετημένο δίπλα της είναι υγρός και βαθύς. Παραπέμπει σε κινηματογραφική σκηνή, γυρισμένη στα σκοτεινά βάθη μιας θάλασσας. Ένας δύτης ζωσμένος τον εξοπλισμό του, προσπαθεί να αδράξει λίγες ανάσες από το ζωογόνο αέριο που έχει εξασφαλίσει μέσα στις μεταλλικές φιάλες και έχει ζωστεί σφιχτά πάνω στο γυμνό κορμί του. Η ζωή θα διαρκέσει τόσο όσο και ο αέρας που έχει χωρέσει στις δικές του, στις κατά-δικές του φιάλες. Ούτε μια ανάσα παραπάνω.

Το μηχάνημα, που είναι συνδεδεμένο με στην κοιλιά της, γίνεται ηχητικός μάρτυρας της κίνησης ενός αθέατου κόσμου.

Τα πόδια της είναι διάπλατα ανοιχτά εκθέτοντας σε κοινή θέα την ξυρισμένη γυναικεία φύση της, ενώ η πλάτη της είναι ανασηκωμένη χάρη στον ειδικό μηχανισμό του κρεβατιού. Η αποστειρωμένη λεκάνη γεμίζει αμνιακό υγρό που έχει επιτελέσει τον ζείδωρο ρόλο του και κατάντησε αηδιαστικό απόβλητο στα μάτια των γεννημένων.

Δίπλα της ο γιατρός την ρωτά κάθε τόσο αν πονάει, και με τη βοήθεια ενός κοινού ρολογιού μετρά τις παύσεις του άλγους. Πριν λίγο της είχε δωρίσει ένα τσίμπημα με την ειδική εκείνη ένεση που αμβλύνει τα συμπτώματα της κατάρας του τοκετού.

Μετά από λίγο ένα μεγάλο τριχωτό αυγό προβάλει ανάμεσα στα πόδια της. Ο γιατρός – ικανοποιημένος μοιάζει - της ζητά να σπρώξει με όλη της τη δύναμη. Το αυγό ωθείται αργά προς στο φως παρασέρνοντας μαζί του αίμα και υπολείμματα αμνιακού υγρού.

Εκείνη ουρλιάζει από τον πόνο αλλά σπρώχνει με δύναμη προσπαθώντας να απαλλαγεί από την αιτία του.

Δεν περνά πολλή ώρα και ο γιατρός κρατάει από τα πόδια ένα ζωντανό, μελανιασμένο και γεμάτο με το μείγμα αίματος και αμνιακού υγρού, πλάσμα που ποτέ πριν δεν είχε αναπνεύσει με τον τρόπο που οι γεννημένοι γνωρίζουν. Το χτυπάει ελαφρά στην πλάτη και εκείνο γεμίζει, για πρώτη φορά, τα πνευμόνια με οξυγόνο από την ατμόσφαιρα του νέου του περιβάλλοντος.

Η πρώτη αυτή ανάσα, προξενεί στο ζωντανό πλάσμα αφόρητους πόνους. Τα σωθικά του καίγονται και μαζί με την ανάσα καλωσορίζει όσα κληρονόμησε από τα πλάσματα που το ΄φεραν από το χάος. Τον πόνο, τον φόβο, το σφάλμα.  Μαζί και το πρώτο κλάμα.

Ο γιατρός είναι ήρεμος – τοκετός φυσιολογικός άνευ περιπλοκών - και η γυναίκα με τα ανοιχτά πόδια παρότι εξουθενωμένη υποδύεται, με τέλεια τεχνική και απόλυτη επιτυχία, τον ρόλο που της επιβάλει η γυναικεία της φύση. Τον ρόλο της αείποτε θυσιαζόμενης και εν μέσω σωματικού πόνου ευτυχισμένης μάνας. Μόνο ψεγάδι της υποκριτικής της, εκείνη η λανθασμένη εντύπωση που έχει ριζώσει μέσα της και θέλει το προϊόν του τοκετού να είναι γέννα.

Όμως το πλάσμα που αναπνέει εκεί δίπλα, αδιαφορεί. Είναι ένας ταξιδευτής που ήρθε από το σκοτεινό χάος, έχοντας μεταλλάξει το σπέρμα σε σάρκα και οστά. Νεοφερμένος είναι, που βρέθηκε σε λιμάνι εχθρικό και αφιλόξενο. Μοναδικός του σκοπός να δαγκώσει την ύλη και να την κάψει με οξυγόνο. Να αυξήσει το μέγεθος της σάρκας και των οστών που θ΄ αποτελέσουν το νέο του κατάλυμα. Αυτό θέλει. Μοιραίος σκοπός του να ξαναγυρίσει στην αφετηρία, στο σκοτάδι και το χάος. Η υποκριτική των γύρω του το αφήνουν παγερά αδιάφορο. Για την ώρα έχει ν' αντιμετωπίσει τον πόνο, τον φόβο και την ανάσα.

Η μαία γεμίζει δυο φιάλες με οξυγόνο και τις δένει σφιχτά πάνω στο κορμί του νεόφερτου αυγού. Ο γιατρός που γίνεται σιγά σιγά διάφανος, πιάνει στα χέρια ένα χρονόμετρο και το βάζει να μετρά τον χρόνο αντίστροφα. Τυχαία αφετηρία, τυφλή επιλογή ......εβδομήντα έξι χρόνια, τριακόσιες δέκα οκτώ ημέρες, πέντε ώρες και σαράντα δευτερόλεπτα, εβδομήντα έξι χρόνια, τριακόσιες δέκα οκτώ ημέρες, πέντε ώρες και τριάντα εννέα δευτερόλεπτα.

Η τελευταία ανάσα είναι τόσο κοντά που μοιάζει παρελθόν.....

Σκηνή Πρώτη – Μια συνηθισμένη μέρα.

(Α πό μικρή θυμάμαι τους γονείς μου να με προστατεύουν. Όχι μόνο από αυτά που οι ίδιοι ονόμαζαν «κινδύνους της ζωής» αλλά και από εκείνα που θεωρούσαν «ασχήμιες της καθημερινότητας». Μεγαλώνοντας άρχισα να γίνομαι και εγώ υπερπροστατευτική απέναντι στους φίλους μου. ...

Τον εαυτό μου τον είχα αφήσει στους γονείς μου.

Είναι μία βαρετή, στο σύνολό της, ταινία. Μόνο λίγα κινηματογραφικά λεπτά, δηλαδή μερικοί μήνες της ζωής μου, έχουν ενδιαφέρον. Αυτά τα δραστήρια λεπτά - τους λίγους μήνες ανθρώπινης δράσης - θα προβάλω, με σκοπό να σας κάνω κοινωνούς των μυστηρίων στα οποία μυήθηκα. Θα σας αποκαλύψω τι κρύβεται πίσω από τον ποιητή και το ποίημα. Θα μάθετε ποιος καθορίζει τον χρόνο και την δράση. Ποιος αποφασίζει και μέχρι ποιο σημείο. Τι υπήρξε πριν το τώρα και τι θα υπάρξει μετά το πριν.

Αρχίζω από την πρώτη σκηνή της δράσης, αφού πρώτα επιτρέψω μερικές στιγμές του περιβάλλοντος χώρου να ξεδιπλωθούν στην οθόνη, και θα επιτρέψω στν Αφηγητή να περιγράφει όσα η οθόνη προβάλει.)

Αφηγητής: Εδώ βλέπουμε κάποιον κάπου, που βάζει τα παπούτσια του. Αυτός εδώ, είναι ένας άλλος που ξυπνά τρομαγμένος από τον εξωγήινο ήχο του φτηνού ρολογιού στο κομοδίνο. Λίγο πιο πέρα, ο ίδιος – ή κάποιος άλλος, ... δεν έχει σημασία - μπαίνει καθυστερημένος στο τραίνο. Τρεις μοναχικοί «εκείνοι», διαβάζουν εφημερίδα καθισμένοι στις άβολες πολυθρόνες του καφενείου της πλατείας. Οι μανάδες φτιάχνουν πρωινό στα μίζερα παιδιά τους και οι κουλουρτζήδες ορκίζονται τη φρεσκάδα του εμπορεύματός τους. Κάτω από την σκάλα του μετρό, δύο αλήτες γυρίζουν πλευρά και συνεχίζουν τον ύπνο τους, ενοχλημένοι από τους θορύβους των βολεμένων νοικοκυραίων.

Η πόλη ξυπνά αδιάφορη και ασυντόνιστη σαν καθεμέρα....

Ένας μεθυσμένος, κατάλοιπο της νύχτας κι΄ αυτός, αδιαφορεί για εκείνους τους «άλλους»  και στέκεται να κοιτάζει τον ήλιο που ψηλώνει με εκνευριστικά αργή και αλαζονικά σίγουρη κίνηση. Το φεγγάρι, αδιάφθορο ίσως, μα λειψό, δεν παραλείπει να τον χλευάσει. Καρφωμένο δίπλα σε σκόρπια σύννεφα, αρνείται να παραχωρήσει την θέση του στον πορφυρό εραστή, τον ήλιο. Και τον περιφρονεί ξαπλωμένο, ... μα αδιάθετο. Και τώρα τα σύννεφα - μια στάλα υδρατμοί σπρωγμένοι από ξένη δύναμη είναι - κρύβουν το αιώνια θηλυκό φεγγάρι από τα μάτια του μεθυσμένου κι΄ εκείνος με φιλοσοφική διάθεση, κλωτσά το τενεκεδάκι που βρέθηκε στο δρόμο του και συνεχίζει να μπερδεύει την κατεύθυνση των άσκοπων βημάτων του.

Εδώ είναι μια παρέα περιστέρια που ερωτοτροπούν και βρωμίζουν με περιττώματα την πλατεία που σιγά σιγά γεμίζει κομπάρσους.

Πιο κάτω, ο άντρας που φορά μάλλινο σκούφο μέχρι τ΄ αυτιά, καταφέρνει με κόπο να ξεκινήσει την μηχανή του σαράβαλου ντεσεβό. Δίπλα του μια νεαρή κοπέλα καλύπτει την θέση του συνοδηγού σαν σκιά.

Στην σχολή λογοτεχνικής διήγησης, η καθημερινή ρουτίνα παραχωρεί την θέση της σε μία – ασυνήθιστα πρωινή – διάλεξη.

Ο άνδρας και η κοπέλα-σκιά φτάνουν πρώτοι και στήνονται δίπλα στην είσοδο να παρακολουθούν τους εισερχόμενους. Κάθε τόσο, ο άντρας, μουρμουρίζει κάτι τις στον εαυτό του και τραβάει το μάλλινο σκούφο που του είχε φτάσει μέχρι τον λαιμό. Η σκιά του δεν φορά σκούφο και περιορίζεται να παίζει νευρικά με τις άκρες των μαλλιών της. Μετά από μια απαραίτητη κινηματογραφική παύση, έρχεται ο αναμενόμενος.

Σίγουρα πρέπει να είναι εκείνος! Ο διάσημος ομιλητής.  Ξεχωρίζει γιατί είναι μεγάλος στην ηλικία για φοιτητής. Δεν είναι καθηγητής γιατί αυτοί φορούν, άντρες γυναίκες, φουλάρι κόκκινο και έχουν καρφιτσωμένο στο πέτο το έμβλημα της σχολής, ευγενική χορηγία της εταιρείας λογοτεχνών. Αυτή η έλλειψη του χρυσού εμβλήματος, τον αποξενώνει από τα περιουσιακά στοιχεία της σχολής και τον προάγει σε γκεστ σταρ. Τουλάχιστον για την ώρα.

Ο άντρας και η κοπέλα σκιά, ακολουθούν τον γκεστ σταρ μέχρι την αίθουσα διαλέξεων και μένουν να περιμένουν έξω από την πόρτα. (... μέχρι που φτάνω και εγώ.)

Μόνο τότε, (όταν έφτασα), μπαίνουν στην αίθουσα και στέκονται όρθιοι στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου. Δεν μοιάζουν να παρακολουθούν την διάλεξη, μόνο παρατηρούν τον ομιλητή (νομίζω κι εμένα), ενώ κάθε λίγο ο άντρας δεν παραλείπει να τραβάει τον σκούφο του που έχει φτάσει πια μέχρι τους ώμους, ενώ η σκιά προσπαθεί να συντονιστεί με τις κινήσεις που διαφεντεύουν την ύπαρξή της τραβώντας προς τα κάτω τα μαλλιά της..

....Παύση....

(Η σκηνή μαυρίζει και σε λίγο ξαναφωτίζεται.) Η ομιλία έχει τελειώσει. Λίγο πριν τον ομιλητή, το ζευγάρι βγαίνει από την αίθουσα και περιμένει. Μόλις τον βλέπουν να απομακρύνεται, τον (μας) ακολουθούν μέχρι τον σταθμό των αυτοκινήτων και ακόμα πιο μακριά....

Το ζευγάρι ανάγεται σε σκιά εκείνου.  Του ομιλητή που δεν είναι