Dzieci królowej elfów 2 - Nieprzebyty las

By Peter Gotthardt

Historii o elfach istnieje tyle, ile gwiazd na niebie. Oto jedna z nich. Jest to opowieść o niewielkiej grupie elfów, które nagle znalazły się bardzo daleko od domu. Drogę powrotną zagradzają im wysokie góry i przepastne morza. Napotykają też wrogów, którzy ścigają ich bez litości.Ale nic nie jest w stanie sprawić, żeby elfy zaniechały swojej podróży. Na przekór niebezpieczeństwu i wszelkim przeszkodom chcą dotrzeć do domu. Dzień za dniem wędrują na wschód w kierunku Krainy Elfów, gdzie zielenią się bujne lasy, a źródła tryskają życiodajną wodą. "Nieprzebyty las" to druga część serii "Dzieci królowej elfów".-

• Language: Język polski
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 10, 2019
• ISBN: 9788711870129

Book preview

Dzieci królowej elfów 2 - Nieprzebyty las

Przełożyła

Agata Lubowicka

Tytuł originału

Elverdronningens børn 2 - Skoven uden veje

Copyright © 2010, 2019 Peter Gotthardt i SAGA Egmont

Wszystkie prawa zastrzeżone

ISBN: 9788711870129

1. Wydanie w formie e-booka, 2019

Format: EPUB 2.0

Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą SAGA Egmont oraz autora.

SAGA Egmont, spółka wydawnictwa Egmont

1.

Pięcioosobowa grupka podążała ścieżką między zielonymi polami. Liczyła czworo elfów i jednego człowieka.

Pochód otwierała Stokrotka, córka królowej elfów. Obiecała swoim przyjaciołom, że doprowadzi ich do domu, i postanowiła za wszelką cenę dotrzymać słowa.

Za nią kroczył Smardz, młodzieniec, którego spotkali kilka dni wcześniej. Był włóczykijem i postanowił towarzyszyć im przez część drogi.

Potem szła przyjaciółka Stokrotki, Borówka. Milcząca, pogrążona w myślach i widząca rzeczy ukryte dla innych.

Na końcu wędrowali Mniszek i rycerz Zawilec. Mniszek był bratem Stokrotki. Patrzył na Zawilca z uwielbieniem, mając nadzieję, że sam kiedyś zostanie rycerzem. Królowa poprosiła Zawilca, żeby strzegł jej dzieci jak oka w głowie. Dlatego nieustannie pilnował, czy nie zbliża się jakieś niebezpieczeństwo, a z mieczem nie rozstawał się nawet podczas snu.

– Nigdy nie znajdziemy tego pustelnika! – westchnęła Stokrotka. – Wszędzie o niego rozpytujemy, ale nikt nigdzie o nim nic nie słyszał.

– Może szczęście nam dopisze następnym razem – powiedział z nadzieją Smardz.

Idąc dalej drogą, ujrzeli chłopa z żoną siedzących w trawie na poboczu i spożywających posiłek. Obok nich leżał chleb, kilka cebul, ser i antałek z piwem.

– Smacznego – pozdrowił ich Smardz. – Czy wiecie może, jak znajdziemy pustelnika z Wilczej Skały?

– Lepiej od razu zaniechajcie tego – stwierdził chłop, odgryzając kęs cebuli. – Nikt go nie widział od dawnych czasów.

– Słyszałam, że mieszka gdzieś w