Hutjeskoorts

By Ane-Marie Kjeldberg

De zomers van eind jaren zestig staan op ploffen door een broeierige vochtigheid. De prachtige hutten van de Grijze Duinen zijn tot de nok gevuld met mensen, klaar om alles te beleven wat de warme zomer voor hen in petto heeft. Maar sommigen krijgen meer dan ze hadden verwacht. De sensualiteit en spanning van de schaars geklede zomerlichamen doordringen de lucht aan de Noordzee. De mensen in de hutten worden verleid tot nieuwe ervaringen van romantiek, seks en hete zomeravonden. Hutjeskoorts is een erotische serie in 6 delen.-

• Language: Nederlands
• Publisher: LUST
• Release date: Sep 16, 2020
• ISBN: 9788726622836

Book preview

Hutjeskoorts

Translated by

Michel de Ruyter

Original title

Sommerfolket

Copyright © 2020 Ane-Marie Kjeldberg and LUST

All rights reserved

ISBN: 9788726622836

1. e-book edition, 2020

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

Hutjeskoorts. Deel 1: In steen geschreven - erotisch verhaal

Sally trekt haar pas gekochte, witte modieuze panty aan en het net zo nieuwe turquoise nylon nachthemd. De japon is zo licht als een veertje en valt subtiel over haar kleine borsten en smalle heupen. De korte, ruimvallende mouwen camoufleren enigszins haar sterke schouders. Ze kijkt in de spiegel. Er valt simpelweg niet te ontkennen dat ze eruitziet als een ballerina. Ze spuit een beetje Blue Grass-parfum van Elizabeth Arden op strategische plekken. Otis heeft die aan haar gegeven na haar laatste show in mei.

Otis is al naar bed. Hij leest Het verhaal van een ziel van de katholieke non Thérèse de Lisieux. Sally kruipt met een zucht naast hem in bed. Ze zijn die avond in het huisje aangekomen en ze kijkt enorm uit naar de vakantie, wat tegelijkertijd een volledig nieuw hoofdstuk in hun leven moet betekenen. Otis kijkt naar haar en lacht. Daarna richt hij zich weer tot zijn boek en gaat hij verder met lezen. Ze voelt met haar hand onder zijn dekbed, vindt een opening tussen de knoopjes van zijn pyjamashirt en streelt over zijn gespierde borst. Otis legt zijn boek op het nachtkastje, zet zijn bril af en doet het bedlampje uit.

Ik ben zo moe. Hij kust haar voorhoofd.

Slaap lekker, lieverd. Hij rolt op zijn kant, zodat ze de vorm van zijn rug ziet met op de achtergrond een heldere nacht achter het witte gordijn.

De volgende morgen is het frisjes buiten. De lucht ruikt naar nat zand. Er liggen grote, doorzichtige visseneieren op het strand die worden omgeven door lange V-vormige sporen van het getijde. Otis lag nog te slapen toen ze naar buiten ging. In de verte ziet Sally een paar energieke wandelaars die dichterbij komen, maar verder is er niets of niemand te bekennen. Ze ademt diep in en haar voeten en hele lichaam voelen plotseling alsof ze aan het dansen zijn. O, de eerste lessen in de bar. Het geluk vloeit door haar hele lichaam. Eerste positie, tweede, derde. En daarna plié, changement, grande battements.Het is lang geleden, maar zelfs nu voelt ze elke vezel in haar lichaam, precies als toen ze zes jaar oud was. Ze moet ook de vierde positie uitproberen. Heel kort weliswaar en zonder de armen en Haute, waardoor ze haar balans verliest en moet giechelen.

Als ze weer omlaag kijkt, ziet ze hem liggen. Nog eentje voor haar collectie. Een kleine, door water gepolijste vuursteen met een ingebed stuk krijt. De krijtvorm lijkt op een J.

Ze realiseert zich dat er iemand op de duinen staat, bij de Sea Room, een huisje vlak bij zee. Dat moet dokter Black zijn. Haar dokter die hier ook een van hun buren is. Ze herkent hem door zijn lengte en lange, dikke haar waar een kam en gel geen vat op kunnen krijgen. Sally steekt haar hand op en zwaait naar hem, maar hij ziet haar niet. Hij staart naar de groenblauwe zee.

Kijk wat ik heb gevonden, zegt ze terug in het huisje, waar Otis in zijn blauwgestreepte pyjama de krant leest.

Hmm, zegt hij, terwijl hij haar vluchtig aankijkt.

Hij is prachtig. Je collectie is nu toch al aardig groot toch?

Ik weet het niet precies. Ik heb er veel met letters — wat minder met cijfers. Ik denk dat die zeldzamer zijn. Of misschien onderscheid ik ze minder snel.

Hmm. Ik heb thee gezet. Hij wijst naar de oranje theemuts.

Deze heeft ze zelf meegebracht naar het huisje. De theepot met witte porselein en helderblauwe bloemen staat er daarentegen al sinds de tijd van de grootouders van Otis.

Bedankt, Otis, zegt ze. Ze loopt naar hem toe en buigt voorover om hem op zijn wang te kussen.

Hij wendt zijn hoofd enigszins af, slechts een paar millimeter, maar ze voelt zijn manoeuvre. Ze haalt een paar sneetjes brood uit de zak en vindt kaas en melk in de kleine koelkast. Ze gaat aan de tafel zitten, pakt een krant en doet net alsof ze deze leest.

Daarna legt ze hem weg.

Otis, is er iets?

Hij kijkt haar aan. Zijn gezicht staat strak.

Niets, antwoordt hij. Waarom denk je dat altijd?

Je wijst me af, zegt ze bedaard.

Wanneer heb ik dat gedaan?, vraagt hij nors.

Gisteravond. En zojuist.

Hij zucht, vouwt zijn krant op en legt deze op tafel. Je weet dat ik de laatste tijd veel aan het bidden ben. En nu heeft God zich uitgesproken. Hij wordt stil.

En?, vraagt ze.

Ik moet me twee jaar geheel onthouden van alcohol.

Geheelonthouder worden? Maar je drinkt nu al bijna geen alcohol.

Het gaat niet alleen om alcohol, Sally. Ik moet celibatair gaan leven.

Celibatair? Maar waarom? Je plaatselijke geloofsgemeenschap is niet katholiek. Dat kunnen ze niet verplichten.

Dit heeft niets met mijn congregatie te maken. Dit gaat over de plannen die God met me heeft, zegt Otis.

"Maar hoe zit het dan met onze plannen?"

Ik kan God niet afwijzen, antwoordt hij.

Hoe gaan we dan …? ... ze kan haar zin niet eens afmaken.

Daar kunnen we later aan beginnen.

Ik ben bijna 40. Ze voelt haar ogen vochtig worden.

Nee, Sally. Niet zielig doen, zegt hij. Zoals altijd spreekt hij met zachte stem. Alleen zijn woorden zijn scherper. God komt op de eerste plaats. Dat wist je toen je met me trouwde.

Na het ontbijt gaat ze terug naar het strand. Otis komt niet mee, omdat hij wil bidden. Er zijn een paar mensen aan het zwemmen en enkele wandelaars. Ze legt haar groene handdoek tussen de duinen en trekt haar strandjurk uit. Ze draagt er een wit badpak onder. Ze sprint gelijk naar de rand van het water, schopt haar slippers uit en rent de branding in. Het water is koud, maar ze zet zich schrap en gooit zichzelf in de golven. Geduld is een schone zaak, denkt ze, terwijl ze langs de kust zwemt. En Otis heeft geduld met haar gehad. Haar schoonmoeder wil dat altijd graag benadrukken en haar moeder was het daarmee eens. De meeste vrouwen van haar generatie, ballerina's of niet, hebben nadat ze getrouwd zijn hun werkzaamheden en carrière opgegeven om huisvrouw te worden. Maar Otis ging ermee akkoord dat ze na de bruiloft doorging als solodanser. Als je het zo bekijkt, was hij een uitzondering. Misschien moet ze nu geduldig met hem zijn.

Aan de andere kant maakt het wellicht weinig verschil. Hun seksleven is nooit erg meeslepend geweest. Ze zwemt terug en loopt het strand op. Ze voelt zich niet geduldig. Ze bukt om haar slippers te pakken en ze haast zich terug naar haar handdoek. Ze voelt een bepaalde boosheid tegenover Otis in haar opkomen. Misschien moet ze even een sprintje trekken. Even vol gas geven. Ze kent het gebied als haar broekzak en had beter moeten uitkijken. Maar de gedachten blijven in haar hoofd rondspoken en ze is helemaal de bijna volledig begraven bunker uit de Tweede Wereldoorlog op het strand vergeten, waar je omheen moet lopen. Ze stoot haar grote rechterteen tegen het beton. Ze raakt uit balans en valt. Sally geeft een scherpe, schelle schreeuw als een stukje van een gebroken schaal zich in haar hand begraaft.

Ze staat onmiddellijk weer op; iets wat ballerina's goed kunnen. Ze hoopt dat niemand haar kleine ongelukje heeft gezien. Dan ziet ze haar bloed op het zand druppelen. Het doet niet veel pijn, maar het bloed vloeit eruit als een kleine, rode waterval. Hoe geraakt ze in vredesnaam bij haar handdoek zonder dramatisch veel bloed te verliezen? Ze houdt haar hand tegen de geplooide stof van het badpak en ziet er opeens uit als iemand die neergestoken is.

Laat me je helpen, hoort ze opeens van dichtbij een diepe stem zeggen.

Ze draait zich om en kijkt recht in de ogen van James Black.

Dokters vinden hun patiënten overal, of niet soms, zegt ze krampachtig glimlachend. Hij knoopt soepel zijn witte shirt met korte mouwen los, doet het uit en wikkelt het om haar hand.

Het shirt kan gewassen worden. Je hand is belangrijker. Kom maar mee naar mijn huis. Ik lap je wel weer op.

Nee, dat is niet nodig. Ik kan jou en je vrouw zo vroeg in de morgen niet met zoiets lastigvallen. Ik red me wel.

Mijn vrouw is een paar dagen de stad uit, dus het is geen enkel probleem. Kom. Ligt je handdoek daar nog?

Ze knikt enigszins beduusd. Hij houdt haar schouder vast en begeleidt haar met een dokterachtige autoriteit. Ze voelt de warmte van zijn blote arm en borst afkomen. Ze is er niet aan gewend dat dokters zoveel blote huid tonen. En wat voor een huid. Met een lichtbruine gloed van de zon en strakke spieren en aderen. Dokter Black ziet er met zijn lichte, besproete huid en goede bouw heel anders uit dan Otis. En Black is langer dan Otis – een stuk langer ook dan haar mannelijke collega's van de balletacademie. Ze is nooit in de Sea Room, Blacks vakantiehuisje, geweest. Het stond heel lang leeg, tot James Blacks jonge vrouw het erfde van haar grootouders, rond dezelfde tijd dat ze trouwden.

Het is een van de kleinste huisjes in het gebied. Het bestaat uit één kamer met een kleine keuken en hal, maar het is licht en ziet er met witte muren, lichtgekleurde meubels en dunne, kanten gordijnen modern uit.

Ga hier maar zitten, mevrouw Bay, zegt Black, terwijl hij naar de witte rieten stoel wijst.

Hij loopt naar het keukentje en ze hoort dat hij heel lang en zorgvuldig zijn handen wast. Ze kijkt rond. Er staat een kleine collectie oude, loden letters voor het raam, alle in blauw. Er liggen ook wat stenen die Sally graag van dichtbij wil bekijken, maar dit is niet het juiste moment om rond te snuffelen, vooral niet nu ze patiënt is. Er staat een brede boekenkast tegen een van de muren. Deze is van onder tot boven gevuld met boeken. Werken van oude Deense auteurs als Emil Aarestrup, Henrik Pontoppidan en Johannes Jørgensen, maar ook wat nieuwere, zoals Leif Panduro en Klaus Rifbjerg. Op tafel ligt een bundel met de laatste verzamelde gedichten van Frank Jæger, Idylia, die zij momenteel ook op haar nachtkastje heeft liggen.

Black pakt zijn dokterstas en gaat naast haar in een stoel zitten. Hij grijpt haar hand, haalt het shirtverband eraf en draait haar wond richting het licht dat van het raam komt. Hij reinigt haar wond met subtiele bewegingen met water, onderzoekt deze zorgvuldig, pakt een pincet en drukt deze in de wond. Ze ademt met haar kaken stijf op elkaar. Het doet pijn.

Stil zitten! Hij drukt haar hand tegen zijn buik om zijn werkgebied te stabiliseren.

Zijn Deens is zoals gewoonlijk vloeiend, maar ze hoort toch zijn Noorse afkomst. Vooral hoe hij de klinkers uitspreekt. Hij heeft nog steeds een ontbloot bovenlichaam en haar duim en onderarm leunen tegen zijn naakte, warme huid. Ze voelt zijn hart kloppen en ze zweet. Ze kijkt weg en laat haar blik glijden over de woonkamer, maar haar ogen richten zich op een gegeven moment op zijn benen. Hij draagt een kaki broek en zijn bovenbenen en kuiten zijn bedekt met lichte, goudkleurige haartjes, net als op de bovenkant van zijn borst. Otis heeft geen borsthaar en maar een paar lichtkleurige haartjes op zijn armen en benen. Ze moet naar huis.

Volgens mij is het nu in orde, zegt ze. Ik moet …

Ze voelt zich plotseling duizelig worden. Haar hand en arm laten druppeltjes zweet achter op de borst en buik van Black. De hand bloedt weer en het bloed stroomt er zo snel uit dat hij het niet met een doekje kan stelpen. Het valt op zijn huid, druipt omlaag op zijn buik langs zijn navel en loopt zijn broek in, die het onmiddellijk absorbeert.

Voel je je wel oké?, vraagt hij bezorgd.

Je moet even gaan liggen. Hij legt de andere arm om zijn nek, pakt haar vast bij haar middel en tilt haar op zodat ze op haar benen moet staan.

Daarna ondersteunt hij haar naar de andere kant van de woonkamer, waar hij haar neerlegt op wat ze vermoedt dat de bank moet zijn. Maar het blijkt dat het hun bed is met een grijs deken en grote, witte kussens erop.

Nee hoor, het gaat prima. Ik hoef niet te rusten, zegt ze. En mijn badpak is nog steeds vochtig. Ik verpest je bed.

Ik wil niet dat je flauwvalt op de vloer. Dan zul je je bezeren, zegt hij, terwijl hij haar benen op het bed legt en ervoor zorgt dat ze zich comfortabel voelt.

Hij houdt haar benen en schouders stevig vast. Hij pakt zijn dokterstas en een stoel en begint haar wond weer te behandelen. Hij ruikt naar pijptabak, dennenboom en iets ondefinieerbaars, wat haar op haar gemak doet voelen. Hij heeft rimpels rond zijn mond, dikke wenkbrauwen en een gedefinieerde kaaklijn en neus. De huid rondom zijn ogen verraadt dat hij veel gelachen heeft, maar de wallen onder zijn ogen vertellen een ander verhaal. Onzin, zou Otis zeggen. Je kunt niets opmaken uit de wallen die mensen onder hun ogen hebben. Maar Sally weet wel beter.

En dan zijn daar natuurlijk nog de ogen van James Black. Ze heeft nog niet eerder hun kleur opgemerkt. Groen. Net zo groen als de stukjes glas van een oude glasfabriek uit de 15e eeuw die ze met haar voormalige vriend in het bos op de grond vond. Ze vergeet die dag in het bos nooit meer, hoewel ze die glasstukjes al heel lang niet meer kan terugvinden. Ze hebben nog steeds een speciaal plekje in haar hart. Ze verbinden haar met het verleden, maar meer nog, met het leven. Iets wat ze niet echt kan uitleggen, het is een gevoel, wat gelijk daar was toen ze de groene glasstukjes onder de grote beukenbomen opraapte. En nu is diezelfde kleur weer daar. Helder glinsterend in een paar mannenogen die haar gewonde hand onderzoeken.

En daar ligt ze dan, in een badpak op zijn bed, terwijl hij haar in alleen zijn korte broek probeert te helpen. Hij heeft grote, sterke handen en ze ziet een web van vage, groene aderen onder zijn bruine